Aristotle, Nicomachean Ethics, Book 7 44:

πῶσ δὲ λύεται ἡ ἄγνοια καὶ πάλιν γίνεται ἐπιστήμων ὁ ἀκρατήσ, ὁ αὐτὸσ λόγοσ καὶ περὶ οἰνωμένου καὶ καθεύδοντοσ καὶ οὐκ ἴδιοσ τούτου τοῦ πάθουσ, ὃν δεῖ παρὰ τῶν φυσιολόγων ἀκούειν. ἐπεὶ δ’ ἡ τελευταία πρότασισ δόξα τε αἰσθητοῦ καὶ κυρία τῶν πράξεων, ταύτην ἢ οὐκ ἔχει ἐν τῷ πάθει ὤν, ἢ οὕτωσ ἔχει ὡσ οὐκ ἦν τὸ ἔχειν ἐπίστασθαι ἀλλὰ λέγειν ὥσπερ ὁ οἰνωμένοσ τὰ Ἐμπεδοκλέουσ.