Aristotle, Nicomachean Ethics, Book 3 23:

οἰηθείη δ’ ἄν τισ καὶ τὸν υἱὸν πολέμιον εἶναι ὥσπερ ἡ Μερόπη, καὶ ἐσφαιρῶσθαι τὸ λελογχωμένον δόρυ, ἢ τὸν λίθον κίσηριν εἶναι· καὶ ἐπὶ σωτηρίᾳ πίσασ ἀποκτείναι ἄν· καὶ θῖξαι βουλόμενοσ, ὥσπερ οἱ ἀκροχειριζόμενοι, πατάξειεν ἄν. περὶ πάντα δὴ ταῦτα τῆσ ἀγνοίασ οὔσησ, ἐν οἷσ ἡ πρᾶξισ, ὁ τούτων τι ἀγνοήσασ ἄκων δοκεῖ πεπραχέναι, καὶ μάλιστα ἐν τοῖσ κυριωτάτοισ·