Aristotle, Choral, strophe 2

(아리스토텔레스, Choral, strophe 2)

νοῦσ οὐκ ἔνι ταῖσ κόμαισ ὑμῶν, ὅτε μ’ οὐ φρονεῖν νομίζετ’· ἐγὼ δ’ ἑκὼν ταῦτ’ ἠλιθιάζω. αὐτόσ τε γὰρ ἥδομαι βρύλλων τὸ καθ’ ἡμέραν, κλέπτοντά τε βούλομαι τρέφειν ἕνα προστάτην· τοῦτον δ’, ὅταν ᾖ πλέωσ, ἄρασ ἐπάταξα.