Aristotle, Lyric-Scene, iambics

(아리스토텔레스, Lyric-Scene, iambics)

καὶ μὴν ὁ Παφλαγὼν οὑτοσὶ προσέρχεται, ὠθῶν κολόκυμα καὶ ταράττων καὶ κυκῶν, ὡσ δὴ καταπιόμενόσ με. μορμὼ τοῦ θράσουσ. εἰ μή σ’ ἀπολέσαιμ’, εἴ τι τῶν αὐτῶν ἐμοὶ ψευδῶν ἐνείη, διαπέσοιμι πανταχῇ. ἥσθην ἀπειλαῖσ, ἐγέλασα ψολοκομπίαισ, ἀπεπυδάρισα μόθωνα, περιεκόκκασα. οὔτοι μὰ τὴν Δήμητρ’, ἐὰν μή σ’ ἐκφάγω ἐκ τῆσδε τῆσ γῆσ, οὐδέποτε βιώσομαι. ἣν μὴ κ’φάγῃσ; ἐγὼ δέ γ’, ἢν μή σ’ ἐκπίω κἀπεκροφήσασ αὐτὸσ ἐπιδιαρραγῶ. ἀπολῶ σε νὴ τὴν προεδρίαν τὴν ἐκ Πύλου. ἰδοὺ προεδρίαν· οἱο͂ν ὅψομαί σ’ ἐγὼ ἐκ τῆσ προεδρίασ ἔσχατον θεώμενον. ἐν τῷ ξύλῳ δήσω σε νὴ τὸν οὐρανόν. ὡσ ὀξύθυμοσ. φέρε τί σοι δῶ καταφαγεῖν; ἐπὶ τῷ φάγοισ ἥδιστ’ ἄν; ἐπὶ βαλλαντίῳ; ἐξαρπάσομαί σου τοῖσ ὄνυξι τἄντερα. ἀπονυχιῶ σου τἀν πρυτανείῳ σιτία. ἕλξω σε πρὸσ τὸν δῆμον, ἵνα δῷσ μοι δίκην. κἀγὼ δέ σ’ ἕλξω καὶ διαβαλῶ πλείονα. ἀλλ’ ὦ πόνηρε σοὶ μὲν οὐδὲν πείθεται· ἐγὼ δ’ ἐκείνου καταγελῶ γ’ ὅσον θέλω. ὡσ σφόδρα σὺ τὸν δῆμον σεαυτοῦ νενόμικασ. ἐπίσταμαι γὰρ αὐτὸν οἷσ ψωμίζεται. κᾆθ’ ὥσπερ αἱ τίτθαι γε σιτίζεισ κακῶσ. μασώμενοσ γὰρ τῷ μὲν ὀλίγον ἐντίθησ, αὐτὸσ δ’ ἐκείνου τριπλάσιον κατέσπακασ. καὶ νὴ Δί’ ὑπό γε δεξιότητοσ τῆσ ἐμῆσ δύναμαι ποιεῖν τὸν δῆμον εὐρὺν καὶ στενόν. χὠ πρωκτὸσ οὑμὸσ τουτογὶ σοφίζεται. οὐκ ὦγάθ’ ἐν βουλῇ με δόξεισ καθυβρίσαι. ἰώμεν ἐσ τὸν δῆμον. οὐδὲν κωλύει· ἰδοὺ βάδιζε, μηδὲν ἡμᾶσ ἰσχέτω. ὦ Δῆμε δεῦρ’ ἔξελθε. νὴ Δί’ ὦ πάτερ ἔξελθε δῆτ’. ὦ Δημίδιον <ὦ> φίλτατον ἔξελθ’, ἵν’ εἰδῇσ οἱᾶ περιυβρίζομαι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION