Aristotle, Lyric-Scene, iambics 1:

(아리스토텔레스, Lyric-Scene, iambics 1:)

κἄγωγ’ ὅτε δὴ γ’νων τοῖσ βολίτοισ ἡττημένοσ, διακοσίαισι βουσὶν ὑπερηκόντισα, τῇ δ’ Ἀγροτέρᾳ κατὰ χιλιῶν παρῄνεσα εὐχὴν ποιήσασθαι χιμάρων εἰσ αὔριον, αἱ τριχίδεσ εἰ γενοίαθ’ ἑκατὸν τοὐβολοῦ. ἐκαραδόκησεν εἰσ ἔμ’ ἡ βουλὴ πάλιν. ὁ δὲ ταῦτ’ ἀκούσασ ἐκπλαγεὶσ ἐφληνάφα. κᾆθ’ εἷλκον αὐτὸν οἱ πρυτάνεισ χοἰ τοξόται. οἱ δ’ ἐθορύβουν περὶ τῶν ἀφύων ἑστηκότεσ· ὁ δ’ ἠντεβόλει γ’ αὐτοὺσ ὀλίγον μεῖναι χρόνον, ἵν’ ἅτθ’ ὁ κῆρυξ οὑκ Λακεδαίμονοσ λέγει πύθησθ’, ἀφῖκται γὰρ περὶ σπονδῶν, λέγων. οἱ δ’ ἐξ ἑνὸσ στόματοσ ἅπαντεσ ἀνέκραγον· νυνὶ περὶ σπονδῶν; ἐπειδή γ’ ὦ μέλε ᾔσθοντο τὰσ ἀφύασ παρ’ ἡμῖν ἀξίασ. οὐ δεόμεθα σπονδῶν· ὁ πόλεμοσ ἑρπέτω. ἐκεκράγεσάν τε τοὺσ πρυτάνεισ ἀφιέναι· εἶθ’ ὑπερεπήδων τοὺσ δρυφάκτουσ πανταχῇ. ἐγὼ δὲ τὰ κορίανν’ ἐπριάμην ὑποδραμὼν ἅπαντα τά τε γήτεἰ ὅσ’ ἦν ἐν τἀγορᾷ· ἔπειτα ταῖσ ἀφύαισ ἐδίδουν ἡδύσματα ἀποροῦσιν αὐτοῖσ προῖκα κἀχαριζόμην. οἱ δ’ ὑπερεπῄνουν ὑπερεπύππαζόν τέ με ἅπαντεσ οὕτωσ ὥστε τὴν βουλὴν ὅλην ὀβολοῦ κοριάννοισ ἀναλαβὼν ἐλήλυθα.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION