Apollodorus, Argonautica, book 4 18:

Ὧς ἄρ ἔφη:? καὶ τὸν μέν ἐπισχεδὸν εὔνασεν ὕπνος. ἡ δ ἔπος ἐν θυμῷ πυκινὸν βάλετ: αὐτίκα δ ὦρτο ἐκ λεχέων ἀνὰ δῶμα: συνήιξαν δὲ γυναῖκες ἀμφίπολοι, δέσποιναν ἑὴν μέτα ποιπνύουσαι. σῖγα δ ἑὸν κήρυκα καλεσσαμένη προσέειπεν, ᾗσιν ἐπιφροσύνῃσιν ἐποτρυνέουσα μιγῆναι Αἰσονίδην κούρῃ, μηδ Ἀλκίνοον βασιλῆα λίσσεσθαι: τὸ γὰρ αὐτὸς ἰὼν Κόλχοισι δικάσσει, παρθενικὴν μὲν έοῦσαν ἑοῦ ποτὶ δώματα πατρὸς ἐκδώσειν, λέκτρον δὲ σὺν ἀνέρι πορσαίνουσαν οὐκέτι κουριδίης μιν ἀποτμήξειν φιλότητος. Ὧς ἄρ ἔφη: τὸν δ αἶψα πόδες φέρον ἐκ μεγάροιο, ὥς κεν Ιἤσονι μῦθον ἐναίσιμον ἀγγείλειεν Ἀρήτης βουλάς τε θεουδέος Ἀλκινόοιο. τοὺς δ εὑρ῀εν παρὰ νηὶ σὺν ἔντεσιν ἐγρήσσοντας Ὑλλικῷ ἐν λιμένι, σχεδὸν ἄστεος: ἐκ δ ἄρα πᾶσαν πέφραδεν ἀγγελίην: γήθησε δὲ θυμὸς ἑκάστου ἡρώων: μάλα γάρ σφιν ἑαδότα μῦθον ἐείπεν. Αὐτίκα δὲ κρητῆρα κερασσάμενοι μακάρεσσιν, ἣ θέμις, εὐαγέως ἐπιβώμια μῆλ ἐρύσαντες, αὐτονυχὶ κούρῃ θαλαμήιον ἔντυον εὐνὴν ἄντρῳ ἐν ἠγαθέῳ, τόθι δή ποτε Μάκρις ἔναιεν, κούρη Ἀρισταίοιο μελίφρονος, ὅς ῥα μελισσέων ἔργα πολυκμήτοιό τ ἀνεύρατο πῖαρ ἐλαίης. κείνη δὴ πάμπρωτα Διὸς Νυσήιον υἱᾶ Εὐβοίης ἔντοσθεν Ἀβαντίδος ᾧ ἐνὶ κόλπῳ δέξατο, καὶ μέλιτι ξηρὸν περὶ χεῖλος ἔδευσεν, εὖτέ μιν Ἑρμείας φέρεν ἐκ πυρός: ἔδρακε δ Ἥρη, καί ἑ χολωσαμένη πάσης ἐξήλασε νήσου. ἡ δ ἄρα Φαιήκων ἱερῷ ἐνὶ τηλόθεν ἄντρῳ νάσσατο, καὶ πόρεν ὄλβον ἀθέσφατον ἐνναέτῃσιν. ἔνθα τότ ἐστόρεσαν λέκτρον μέγα: τοῖο δ ὕπερθεν χρύσεον αἰγλῆεν κῶας βάλον, ὄφρα πέλοιτο τιμήεις τε γάμος καὶ ἀοίδιμος. ἄνθεα δέ σφιν νύμφαι ἀμεργόμεναι λευκοῖς ἐνὶ ποικίλα κόλποις ἐσφόρεον: πάσας δὲ πυρὸς ὣς ἄμφεπεν αἴγλη: τοῖον ἀπὸ χρυσέων θυσάνων ἀμαρύσσετο φέγγος. δαῖε δ ἐν ὀφθαλμοῖς γλυκερὸν πόθον: ἴσχε δ ἑκάστην αἰδὼς ἱεμένην περ ὅμως ἐπὶ χεῖρα βαλέσθαι. αἱ μέν τ Αἰγαίου ποταμοῦ καλέοντο θύγατρες: αἱ δ ὄρεος κορυφὰς Μελιτηίου ἀμφενέμοντο: αἱ δ ἔσαν ἐκ πεδίων ἀλσηίδες. ὦρσε γὰρ αὐτὴ Ἥρη Ζηνὸς ἄκοιτις, Ιἤσονα κυδαίνουσα. κεῖνο καὶ εἰσέτι νῦν ἱερὸν κληίζεται ἄντρον Μηδείης, ὅθι τούσγε σὺν ἀλλήλοισιν ἔμιξαν τεινάμεναι ἑανοὺς εὐώδεας. οἱ δ ἐνὶ χερσὶν δούρατα νωμήσαντες ἀρήια, μὴ πρὶν ἐς ἀλκὴν δυσμενέων ἀίδηλος ἐπιβρίσειεν ὅμιλος, κράατα δ εὐφύλλοις ἐστεμμένοι ἀκρεμόνεσσιν, ἐμμελέως, Ὀρφῆος ὑπαὶ λίγα φορμίζοντος νυμφιδίαις ὑμέναιον ἐπὶ προμολῇσιν ἀείδον. οὐ μὲν ἐν Ἀλκινόοιο γάμον μενέαινε τελέσσαι ἡρ´ως Αἰσονίδης, μεγάροις δ ἐνὶ πατρὸς ἑοῖο, νοστήσας ἐς Ιὠλκὸν ὑπότροπος: ὧς δὲ καὶ αὐτὴ Μήδεια φρονέεσκε: τότ αὖ χρεὼ ἦγε μιγῆναι. ἀλλὰ γὰρ οὔποτε φῦλα δυηπαθέων ἀνθρώπων τερπωλῆς ἐπέβημεν ὅλῳ ποδί: σὺν δέ τις αἰεὶ πικρὴ παρμέμβλωκεν ἐυφροσύνῃσιν ἀνίη. τῶ καὶ τοὺς γλυκερῇ περ ἰαινομένους φιλότητι δεῖμ ἔχεν, εἰ τελέοιτο διάκρισις Ἀλκινόοιο.?