헬라어 문장 검색 - ΑπολλόΑργοναύ4́0́13́

(아폴로도로스, 아르고나우티카, book 4 13:)

"Σχετλίη, ἦ ῥα κακὸν καὶ ἀεικέα μήσαο νόστον. ἔλπομαι οὐκ ἐπὶ δήν σε βαρὺν χόλον Αἰήταο ἐκφυγέειν· τάχα δ’ εἶσι καὶ Ἑλλάδοσ ἤθεα γαίησ τισόμενοσ φόνον υἱο͂σ, ὅτ’ ἄσχετα ἔργ’ ἐτέλεσσασ. ἀλλ’ ἐπεὶ οὖν ἱκέτισ καὶ ὁμόγνιοσ ἔπλευ ἐμεῖο, ἄλλο μὲν οὔτι κακὸν μητίσομαι ἐνθάδ’ ἰούσῃ· ἔρχεο δ’ ἐκ μεγάρων ξείνῳ συνοπηδὸσ ἐοῦσα, ὅντινα τοῦτον ἀίστον ἀείραο πατρὸσ ἄνευθεν· μηδέ με γουνάσσηαι ἐφέστιοσ, οὐ γὰρ ἔγωγε αἰνήσω βουλάσ τε σέθεν καὶ ἀεικέα φύξιν. " Ὧσ φάτο· τὴν δ’ ἀμέγαρτον ἄχοσ λάβεν· ἀμφὶ δὲ πέπλον ὀφθαλμοῖσι βαλοῦσα γόον χέεν, ὄφρα μιν ἡρ́ωσ χειρὸσ ἐπισχόμενοσ μεγάρων ἐξῆγε θύραζε δείματι παλλομένην· λεῖπον δ’ ἀπὸ δώματα Κίρκησ. Οὐδ’ ἄλοχον Κρονίδαο Διὸσ λάθον· ἀλλά οἱ ͂Ἰρισ πέφραδεν, εὖτ’ ἐνόησεν ἀπὸ μεγάροιο κιόντασ. αὐτὴ γάρ μιν ἄνωγε δοκευέμεν, ὁππότε νῆα στείχοιεν· τὸ καὶ αὖτισ ἐποτρύνουσ’ ἀγόρευεν· "͂Ἰρι φίλη, νῦν, εἴ ποτ’ ἐμὰσ ἐτέλεσσασ ἐφετμάσ, εἰ δ’ ἄγε λαιψηρῇσι μετοιχομένη πτερύγεσσιν, δεῦρο Θέτιν μοι ἄνωχθι μολεῖν ἁλὸσ ἐξανιοῦσαν. κείνησ γὰρ χρειώ με κιχάνεται. αὐτὰρ ἔπειτα ἐλθεῖν εἰσ ἀκτάσ, ὅθι τ’ ἄκμονεσ Ἡφαίστοιο χάλκειοι στιβαρῇσιν ἀράσσονται τυπίδεσσιν· εἰπὲ δὲ κοιμῆσαι φύσασ πυρόσ, εἰσόκεν Ἀργὼ τάσγε παρεξελάσῃσιν. ἀτὰρ καὶ ἐσ Αἰόλον ἐλθεῖν, Αἰόλον, ὅσ τ’ ἀνέμοισ αἰθρηγενέεσσιν ἀνάσσει· καὶ δὲ τῷ εἰπέμεναι τὸν ἐμὸν νόον, ὥσ κεν ἀήτασ πάντασ ἀπολλήξειεν ὑπ’ ἠέρι, μηδέ τισ αὔρη τρηχύνοι πέλαγοσ· Ζεφύρου γε μὲν οὖροσ ἀήτω, ὄφρ’ οἵγ’ Ἀλκινόου Φαιηκίδα νῆσον ἵκωνται. " Ὧσ ἔφατ’· αὐτίκα δ’ ͂Ἰρισ ἀπ’ Οὐλύμποιο θοροῦσα τέμνε, τανυσσαμένη κοῦφα πτερά. δῦ δ’ ἐνὶ πόντῳ Αἰγαίῳ, τόθι πέρ τε δόμοι Νηρῆοσ ἐάσιν. πρώτην δ’ εἰσαφίκανε Θέτιν, καὶ ἐπέφραδε μῦθον Ἥρησ ἐννεσίῃσ, ὦρσέν τέ μιν εἰσ ἓ νέεσθαι. δεύτερα δ’ εἰσ Ἥφαιστον ἐβήσατο· παῦσε δὲ τόνγε ῥίμφα σιδηρείων τυπίδων· ἔσχοντο δ’ ἀυτμῆσ αἰθαλέοι πρηστῆρεσ. ἀτὰρ τρίτον εἰσαφίκανεν Αἰόλον Ἱππότεω παῖδα κλυτόν. ὄφρα δὲ καὶ τῷ ἀγγελίην φαμένη θοὰ γούνατα παῦσεν ὁδοῖο, τόφρα Θέτισ Νηρῆα κασιγνήτασ τε λιποῦσα ἐξ ἁλὸσ Οὔλυμπόνδε θεὰν μετεκίαθεν Ἥρην· ἡ δέ μιν ἆσσον ἑοῖο παρεῖσέ τε, φαῖνέ τε μῦθον· "Κέκλυθι νῦν, Θέτι δῖα, τά τοι ἐπιέλδομ’ ἐνισπεῖν. οἶσθα μέν, ὅσσον ἐμῇσιν ἐνὶ φρεσὶ τίεται ἡρ́ωσ Αἰσονίδησ, οἱ δ’ ἄλλοι ἀοσσητῆρεσ ἀέθλου, οἱώσ τέ σφ’ ἐσάωσα διὰ πλαγκτὰσ περόωντασ πέτρασ, ἔνθα πάροσ δειναὶ βρομέουσι θύελλαι, κύματά τε σκληρῇσι περιβλύει σπιλάδεσσιν. νῦν δὲ παρὰ Σκύλλησ σκόπελον μέγαν ἠδὲ Χάρυβδιν δεινὸν ἐρευγομένην δέχεται ὁδόσ. ἀλλά σε γὰρ δὴ ἐξέτι νηπυτίησ αὐτὴ τρέφον ἠδ’ ἀγάπησα ἔξοχον ἀλλάων, αἵ τ’ εἰν ἁλὶ ναιετάουσιν, οὕνεκεν οὐκ ἔτλησ εὐνῇ Διὸσ ἱεμένοιο λέξασθαι. κείνῳ γὰρ ἀεὶ τάδε ἔργα μέμηλεν, ἠὲ σὺν ἀθανάταισ ἠὲ θνητῇσιν ἰαύειν. ἀλλ’ ἐμὲ αἰδομένη καὶ ἐνὶ φρεσὶ δειμαίνουσα, ἠλεύω· ὁ δ’ ἔπειτα πελώριον ὁρ́κον ὄμοσσεν, μήποτέ σ’ ἀθανάτοιο θεοῦ καλέεσθαι ἄκοιτιν. ἔμπησ δ’ οὐ μεθίεσκεν ὀπιπεύων ἀέκουσαν, εἰσότε οἱ πρέσβειρα Θέμισ κατέλεξεν ἅπαντα, ὡσ δή τοι πέπρωται ἀμείνονα πατρὸσ ἑοῖο παῖδα τεκεῖν· τῶ καί σε λιλαιόμενοσ μεθέηκεν, δείματι, μή τισ ἑοῦ ἀντάξιοσ ἄλλοσ ἀνάσσοι ἀθανάτων, ἀλλ’ αἰὲν ἑὸν κράτοσ εἰρύοιτο. αὐτὰρ ἐγὼ τὸν ἄριστον ἐπιχθονίων πόσιν εἶναι δῶκά τοι, ὄφρα γάμου θυμηδέοσ ἀντιάσειασ, τέκνα τε φιτύσαιο· θεοὺσ δ’ ἐσ δαῖτ’ ἐκάλεσσα πάντασ ὁμῶσ· αὐτὴ δὲ σέλασ χείρεσσιν ἀνέσχον νυμφίδιον, κείνησ ἀγανόφρονοσ εἵνεκα τιμῆσ. ἀλλ’ ἄγε καί τινά τοι νημερτέα μῦθον ἐνίψω. εὖτ’ ἂν ἐσ Ἠλύσιον πεδίον τεὸσ υἱὸσ ἵκηται, ὃν δὴ νῦν Χείρωνοσ ἐν ἤθεσι Κενταύροιο νηιάδεσ κομέουσι τεοῦ λίπτοντα γάλακτοσ, χρειώ μιν κούρησ πόσιν ἔμμεναι Αἰήταο Μηδείησ· σὺ δ’ ἄρηγε νυῷ ἑκυρή περ ἐοῦσα, ἠδ’ αὐτῷ Πηλῆι. τί τοι χόλοσ ἐστήρικται; ἀάσθη. καὶ γάρ τε θεοὺσ ἐπινίσσεται ἄτη. ναὶ μὲν ἐφημοσύνῃσιν ἐμαῖσ Ἥφαιστον ὀίω λωφήσειν πρήσοντα πυρὸσ μένοσ, Ἱπποτάδην δὲ Αἰόλον ὠκείασ ἀνέμων ἀίκασ ἐρύξειν, νόσφιν ἐυσταθέοσ ζεφύρου, τείωσ κεν ἵκωνται Φαιήκων λιμένασ· σὺ δ’ ἀκηδέα μήδεο νόστον. δεῖμα δέ τοι πέτραι καὶ ὑπέρβια κύματ’ ἐάσιν μοῦνον, ἅ κεν τρέψαιο κασιγνήτῃσι σὺν ἄλλαισ. μηδὲ σύγ’ ἠὲ Χάρυβδιν ἀμηχανέοντασ ἐάσῃσ ἐσβαλέειν, μὴ πάντασ ἀναβρόξασα φέρῃσιν, ἠὲ παρὰ Σκύλλησ στυγερὸν κευθμῶνα νέεσθαι, Σκύλλησ Αὐσονίησ ὀλοόφρονοσ, ἣν τέκε Φόρκυι νυκτιπόλοσ Ἑκάτη, τήν τε κλείουσι Κράταιιν, μή πωσ σμερδαλέῃσιν ἐπαΐξασα γένυσσιν λεκτοὺσ ἡρώων δηλήσεται. ἀλλ’ ἔχε νῆα κεῖσ’, ὅθι περ τυτθή γε παραίβασισ ἔσσετ’ ὀλέθρου.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Apollodorus, Argonautica, book 4 13:

(아폴로도로스, 아르고나우티카, book 4 13:)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION