Apollodorus, Argonautica, book 3 19:

Ὧς ἄρ ἔφη, ἐλεεινὰ καταπροχέουσα παρειῶν δάκρυα:? τὴν δ ὅγε δῆθεν ὑποβλήδην προσέειπεν: "Δαιμονίη, κενεὰς μὲν ἐά πλάζεσθαι ἀέλλας, ὧς δὲ καὶ ἄγγελον ὄρνιν, ἐπεὶ μεταμώνια βάζεις. εἰ δέ κεν ἤθεα κεῖνα καὶ Ἑλλάδα γαῖαν ἵκηαι, τιμήεσσα γυναιξὶ καὶ ἀνδράσιν αἰδοίη τε ἔσσεαι: οἱ δέ σε πάγχυ θεὸν ὣς πορσανέουσιν, οὕνεκα τῶν μὲν παῖδες ὑπότροποι οἴκαδ ἵκοντο σῇ βουλῇ, τῶν δ αὖτε κασίγνητοί τε ἔται τε καὶ θαλεροὶ κακότητος ἄδην ἐσάωθεν ἀκοῖται. ἡμέτερον δὲ λέχος θαλάμοις ἔνι κουριδίοισιν πορσυνέεις: οὐδ ἄμμε διακρινέει φιλότητος ἄλλο, πάρος θάνατόν γε μεμορμένον ἀμφικαλύψαι. " Ὧς φάτο: τῇ δ ἔντοσθε κατείβετο θυμὸς ἀκουῇ, ἔμπης δ ἔργ ἀίδηλα κατερρίγησεν ἰδέσθαι. σχετλίη: οὐ μὲν δηρὸν ἀπαρνήσεσθαι ἔμελλεν Ἑλλάδα ναιετάειν. ὧς γὰρ τόδε μήδετο Ἥρη, ὄφρα κακὸν Πελίῃ ἱερὴν ἐς Ιὠλκὸν ἵκοιτο Αἰαίη Μήδεια, λιποῦς ἄπο πατρίδα γαῖαν. Ἤδη δ ἀμφίπολοι μὲν ὀπιπεύουσαι ἄπωθεν σιγῇ ἀνιάζεσκον: ἐδεύετο δ ἤματος ὡρ´η ἂψ οἶκόνδε νέεσθαι ἑὴν μετὰ μητέρα κούρην. ἡ δ οὔπω κομιδῆς μιμνήσκετο, τέρπετο γάρ οἱ θυμὸς ὁμῶς μορφῇ τε καὶ αἱμυλίοισι λόγοισιν, εἰ μὴ ἄρ Αἰσονίδης πεφυλαγμένος ὀψέ περ ηὔδα: "Ὥρη ἀποβλώσκειν, μὴ πρὶν φάος ἠελίοιο δύῃ ὑποφθάμενον, καί τις τὰ ἕκαστα νοήσῃ ὀθνείων: αὖτις δ ἀβολήσομεν ἐνθάδ ἰόντες. " Ὧς τώγ ἀλλήλων ἀγανοῖς ἐπὶ τόσσον ἔπεσσιν πείρηθεν: μετὰ δ αὖτε διέτμαγεν. ἤτοι Ιἤσων εἰς ἑτάρους καὶ νῆα κεχαρμένος ὦρτο νέεσθαι: ἡ δὲ μετ ἀμφιπόλους: αἱ δὲ σχεδὸν ἀντεβόλησαν πᾶσαι ὁμοῦ: τὰς δ οὔτι περιπλομένας ἐνόησεν. ψυχὴ γὰρ νεφέεσσι μεταχρονίη πεπότητο. αὐτομάτοις δὲ πόδεσσι θοῆς ἐπεβήσατ ἀπήνης, καί ῥ ἑτέρῃ μὲν χειρὶ λάβ ἡνία, τῇ δ ἄρ ἱμάσθλην δαιδαλέην, οὐρῆας ἐλαυνέμεν: οἱ δὲ πόλινδε θῦνον ἐπειγόμενοι ποτὶ δώματα. τὴν δ ἄρ ἰοῦσαν Χαλκιόπη περὶ παισὶν ἀκηχεμένη ἐρέεινεν: ἡ δὲ παλιντροπίῃσιν ἀμήχανος οὔτε τι μύθων ἔκλυεν, οὔτ αὐδῆσαι ἀνειρομένῃ λελίητο. ἷζε δ ἐπὶ χθαμαλῷ σφέλαϊ κλιντῆρος ἔνερθεν λέχρις ἐρεισαμένη λαιῇ ἐπὶ χειρὶ παρειήν: ὑγρὰ δ ἐνὶ βλεφάροις ἔχεν ὄμματα, πορφύρουσα οἱο῀ν ἑῇ κακὸν ἔργον ἐπιξυνώσατο βουλῇ. Αἰσονίδης δ ὅτε δὴ ἑτάροις ἐξαῦτις ἔμικτο ἐν χώρῃ, ὅθι τούσγε καταπρολιπὼν ἐλιάσθη, ὦρτ ἰέναι σὺν τοῖσι, πιφαυσκόμενος τὰ ἕκαστα, ἡρώων ἐς ὅμιλον: ὁμοῦ δ ἐπὶ νῆα πέλασσαν. οἱ δέ μιν ἀμφαγάπαζον, ὅπως ἴδον, ἔκ τ ἐρέοντο. αὐτὰρ ὁ τοῖς πάντεσσι μετέννεπε δήνεα κούρης, δεῖξέ τε φάρμακον αἰνόν: ὁ δ οἰόθεν οἰο῀ς ἑταίρων Ἴδας ἧστ ἀπάνευθε δακὼν χόλον: οἱ δὲ δὴ ἄλλοι γηθόσυνοι τῆμος μέν, ἐπεὶ κνέφας ἔργαθε νυκτός, εὔκηλοι ἐμέλοντο περὶ σφίσιν. αὐτὰρ ἅμ ἠοῖ πέμπον ἐς Αἰήτην ἰέναι σπόρον αἰτήσοντας ἄνδρε δύω, πρὸ μὲν αὐτὸν ἀρηίφιλον Τελαμῶνα, σὺν δὲ καὶ Αἰθαλίδην, υἱᾶ κλυτὸν Ἑρμείαο. βὰν δ ἴμεν, οὐδ ἁλίωσαν ὁδόν: πόρε δέ σφιν ἰοῦσιν κρείων Αἰήτης χαλεποὺς ἐς ἀέθλον ὀδόντας Αὀνίοιο δράκοντος, ὃν Ὠγυγίῃ ἐνὶ Θήβῃ Κάδμος, ὅτ Εὐρώπην διζήμενος εἰσαφίκανεν, πέφνεν Ἀρητιάδι κρήνῃ ἐπίουρον ἐόντα: ἔνθα καὶ ἐννάσθη πομπῇ βοός, ἥν οἱ Ἀπόλλων ὤπασε μαντοσύνῃσι προηγήτειραν ὁδοῖο. τοὺς δὲ θεὰ Τριτωνὶς ὑπὲκ γενύων ἐλάσασα Αἰήτῃ πόρε δῶρον ὁμῶς αὐτῷ τε φονῆι. καί ῥ ὁ μὲν Αὀνίοισιν ἐνισπείρας πεδίοισιν Κάδμος Ἀγηνορίδης γαιηγενῆ εἵσατο λαόν, Ἄρεος ἀμώοντος ὅσοι ὑπὸ δουρὶ λίποντο: τοὺς δὲ τότ Αἰήτης ἔπορεν μετὰ νῆα φέρεσθαι προφρονέως, ἐπεὶ οὔ μιν ὀίσσατο πείρατ ἀέθλου ἐξανύσειν, εἰ καί περ ἐπὶ ζυγὰ βουσὶ βάλοιτο.?