Apollodorus, Argonautica, book 2 2:

"Τῶνδέ τοι ὅν κ’ ἐθέλῃσθα, πάλου ἄτερ ἐγγυαλίξω αὐτὸσ ἑκών, ἵνα μή μοι ἀτέμβηαι μετόπισθεν. ἀλλὰ βάλευ περὶ χειρί· δαεὶσ δέ κεν ἄλλῳ ἐνίσποισ, ὅσσον ἐγὼ ῥινούσ τε βοῶν περίειμι ταμέσθαι ἀζαλέασ, ἀνδρῶν τε παρηίδασ αἵματι φύρσαι. " Ὧσ ἔφατ’· αὐτὰρ ὅγ’ οὔτι παραβλήδην ἐρίδηνεν. ἦκα δὲ μειδήσασ, οἵ οἱ παρὰ ποσσὶν ἔκειντο, τοὺσ ἕλεν ἀπροφάτωσ· τοῦ δ’ ἀντίοσ ἤλυθε Κάστωρ ἠδὲ Βιαντιάδησ Ταλαὸσ μέγασ· ὦκα δ’ ἱμάντασ ἀμφέδεον, μάλα πολλὰ παρηγορέοντεσ ἐσ ἀλκήν. τῷ δ’ αὖτ’ Ἄρητόσ τε καὶ Ὄρνυτοσ, οὐδέ τι ᾔδειν νήπιοι ὕστατα κεῖνα κακῇ δήσαντεσ ἐν αἴσῃ. Οἱ δ’ ἐπεὶ οὖν ἱμᾶσι διασταδὸν ἠρτύναντο, αὐτίκ’ ἀνασχόμενοι ῥεθέων προπάροιθε βαρείασ χεῖρασ, ἐπ’ ἀλλήλοισι μένοσ φέρον ἀντιόωντεσ. ἔνθα δὲ Βεβρύκων μὲν ἄναξ, ἅ τε κῦμα θαλάσσησ τρηχὺ θοὴν ἐπὶ νῆα κορύσσεται, ἡ δ’ ὑπὸ τυτθὸν ἰδρείῃ πυκινοῖο κυβερνητῆροσ ἀλύσκει, ἱεμένου φορέεσθαι ἔσω τοίχοιο κλύδωνοσ, ὧσ ὅγε Τυνδαρίδην φοβέων ἕπετ’, οὐδέ μιν εἰά δηθύνειν. ὁ δ’ ἄρ’ αἰὲν ἀνούτατοσ ἣν διὰ μῆτιν ἀίσσοντ’ ἀλέεινεν· ἀπηνέα δ’ αἶψα νοήσασ πυγμαχίην, ᾗ κάρτοσ ἀάατοσ, ᾗ τε χερείων, στῆ ῥ̓ ἄμοτον καὶ χερσὶν ἐναντία χεῖρασ ἔμιξεν. ὡσ δ’ ὅτε νήια δοῦρα θοοῖσ ἀντίξοα γόμφοισ ἀνέρεσ ὑληουργοὶ ἐπιβλήδην ἐλάοντεσ θείνωσι σφύρῃσιν, ἐπ’ ἄλλῳ δ’ ἄλλοσ ἀήται δοῦποσ ἄδην· ὧσ τοῖσι παρήιά τ’ ἀμφοτέρωθεν καὶ γένυεσ κτύπεον· βρυχὴ δ’ ὑπετέλλετ’ ὀδόντων ἄσπετοσ, οὐδ’ ἔλληξαν ἐπισταδὸν οὐτάζοντεσ, ἔστε περ οὐλοὸν ἆσθμα καὶ ἀμφοτέρουσ ἐδάμασσεν. στάντε δὲ βαιὸν ἄπωθεν ἀπωμόρξαντο μετώπων ἱδρῶ ἅλισ, καματηρὸν ἀυτμένα φυσιόωντε. ἂψ δ’ αὖτισ συνόρουσαν ἐναντίοι, ἠύτε ταύρω φορβάδοσ ἀμφὶ βοὸσ κεκοτηότε δηριάασθον. ἔνθα δ’ ἔπειτ’ Ἄμυκοσ μὲν ἐπ’ ἀκροτάτοισιν ἀερθείσ, βουτύποσ οἱᾶ, πόδεσσι τανύσσατο, κὰδ δὲ βαρεῖαν χεῖρ’ ἐπὶ οἷ πελέμιξεν· ὁ δ’ ἀίξαντοσ ὑπέστη, κρᾶτα παρακλίνασ, ὤμῳ δ’ ἀνεδέξατο πῆχυν τυτθόν· ὁ δ’ ἄγχ’ αὐτοῖο παρὲκ γόνυ γουνὸσ ἀμσίβων κόψε μεταΐγδην ὑπὲρ οὐάτοσ, ὀστέα δ’ εἴσω ῥῆξεν· ὁ δ’ ἀμφ’ ὀδύνῃ γνὺξ ἤριπεν· οἱ δ’ ἰάχησαν ἡρ́ωεσ Μινύαι· τοῦ δ’ ἀθρόοσ ἔκχυτο θυμόσ. Οὐδ’ ἄρα Βέβρυκεσ ἄνδρεσ ἀφείδησαν βασιλῆοσ· ἀλλ’ ἄμυδισ κορύνασ ἀζηχέασ ἠδὲ σιγύννουσ ἰθὺσ ἀνασχόμενοι Πολυδεύκεοσ ἀντιάασκον. τοῦ δὲ πάροσ κολεῶν εὐήκεα φάσγαν’ ἑταῖροι ἔσταν ἐρυσσάμενοι. πρῶτόσ γε μὲν ἀνέρα Κάστωρ ἤλασ’ ἐπεσσύμενον κεφαλῆσ ὕπερ· ἡ δ’ ἑκάτερθεν ἔνθα καὶ ἔνθ’ ὤμοισιν ἐπ’ ἀμφοτέροισ ἐκεάσθη. αὐτὸσ δ’ Ἰτυμονῆα πελώριον ἠδὲ Μίμαντα, τὸν μὲν ὑπὸ στέρνοιο θοῷ ποδὶ λὰξ ἐπορούσασ πλῆξε, καὶ ἐν κονίῃσι βάλεν· τοῦ δ’ ἆσσον ἰόντοσ δεξιτερῇ σκαιῆσ ὑπὲρ ὀφρύοσ ἤλασε χειρί, δρύψε δέ οἱ βλέφαρον, γυμνὴ δ’ ὑπελείπετ’ ὀπωπή. Ὠρεΐδησ δ’ Ἀμύκοιο βίην ὑπέροπλοσ ὀπάων οὖτα Βιαντιάδαο κατὰ λαπάρην Ταλαοῖο, ἀλλά μιν οὐ κατέπεφνεν, ὅσον δ’ ἐπὶ δέρματι μοῦνον νηδυίων ἄψαυστοσ ὑπὸ ζώνην θόρε χαλκόσ. αὔτωσ δ’ Ἄρητοσ μενεδήιον Εὐρύτου υἱᾶ Ἴφιτον ἀζαλέῃ κορύνῃ στυφέλιξεν ἐλάσσασ, οὔπω κηρὶ κακῇ πεπρωμένον· ἦ τάχ’ ἔμελλεν αὐτὸσ δῃώσεσθαι ὑπὸ ξίφεϊ Κλυτίοιο. καὶ τότ’ ἄρ’ Ἰλγκαῖοσ Λυκοόργοιο θρασὺσ υἱὸσ αἶψα μάλ’ ἀντεταγὼν πέλεκυν μέγαν ἠδὲ κελαινὸν ἄρκτου προσχόμενοσ σκαιῇ δέροσ ἔνθορε μέσσῳ ἐμμεμαὼσ Βέβρυξιν· ὁμοῦ δέ οἱ ἐσσεύοντο Αἰακίδαι, σὺν δέ σφιν ἀρήιοσ ὤρνυτ’ Ιἤσων. ὡσ δ’ ὅτ’ ἐνὶ σταθμοῖσιν ἀπείρονα μῆλ’ ἐφόβησαν ἤματι χειμερίῳ πολιοὶ λύκοι ὁρμηθέντεσ λάθρῃ ἐυρρίνων τε κυνῶν αὐτῶν τε νομήων, μαίονται δ’ ὅ τι πρῶτον ἐπαΐξαντεσ ἕλωσιν, πόλλ’ ἐπιπαμφαλόωντεσ ὁμοῦ· τὰ δὲ πάντοθεν αὔτωσ στείνονται πίπτοντα περὶ σφίσιν· ὧσ ἄρα τοίγε λευγαλέωσ Βέβρυκασ ὑπερφιάλουσ ἐφόβησαν. ὡσ δὲ μελισσάων σμῆνοσ μέγα μηλοβοτῆρεσ ἠὲ μελισσοκόμοι πέτρῃ ἔνι καπνιόωσιν, αἱ δ’ ἤτοι τείωσ μὲν ἀολλέεσ ᾧ ἐνὶ σίμβλῳ βομβηδὸν κλονέονται, ἐπιπρὸ δὲ λιγνυόεντι καπνῷ τυφόμεναι πέτρησ ἑκὰσ ἀίσσουσιν· ὧσ οἵγ’ οὐκέτι δὴν μένον ἔμπεδον, ἀλλ’ ἐκέδασθεν εἴσω Βεβρυκίησ, Ἀμύκου μόρον ἀγγελέοντεσ· νήπιοι, οὐδ’ ἐνόησαν ὃ δή σφισιν ἐγγύθεν ἄλλο πῆμ’ ἀίδηλον ἐήν. πέρθοντο γὰρ ἠμὲν ἀλωαὶ ἠδ’ οἰαῖ τῆμοσ δῄῳ ὑπὸ δουρὶ Λύκοιο καὶ Μαριανδυνῶν ἀνδρῶν, ἀπεόντοσ ἄνακτοσ. αἰεὶ γὰρ μάρναντο σιδηροφόρου περὶ γαίησ. οἱ δ’ ἤδη σταθμούσ τε καὶ αὔλια δηιάασκον· ἤδη δ’ ἄσπετα μῆλα περιτροπάδην ἐτάμοντο ἡρ́ωεσ, καὶ δή τισ ἔποσ μετὰ τοῖσιν ἐείπεν·