헬라어 문장 검색 - Ανονψμ́Ηομεριξ́04́

(익명 저작, Homeric Hymns, Εἲσ Ἑρμῆν)

Ἑρμῆν ὕμνει, Μοῦσα, Διὸσ καὶ Μαιάδοσ υἱόν, Κυλλήνησ μεδέοντα καὶ Ἀρκαδίησ πολυμήλου, ἄγγελον ἀθανάτων ἐριούνιον, ὃν τέκε Μαῖα, νύμφη ἐυπλόκαμοσ, Διὸσ ἐν φιλότητι μιγεῖσα, αἰδοίη· Διὸσ δ’ ἐριούνιοσ υἱὸσ ἀθρήσασ ἐγέλασσε καὶ αὐτίκα μῦθον ἐείπε· μακάρων δὲ θεῶν ἠλεύαθ’ ὅμιλον, ἄντρον ἔσω ναίουσα παλίσκιον, ἔνθα Κρονίων νύμφῃ ἐυπλοκάμῳ μισγέσκετο νυκτὸσ ἀμολγῷ, ὄφρα κατὰ γλυκὺσ ὕπνοσ ἔχοι λευκώλενον Ἥρην, λήθων ἀθανάτουσ τε θεοὺσ θνητούσ τ’ ἀνθρώπουσ. ἀλλ’ ὅτε δὴ μεγάλοιο Διὸσ νόοσ ἐξετελεῖτο, τῇ δ’ ἤδη δέκατοσ μεὶσ οὐρανῷ ἐστήρικτο, εἴσ τε φόωσ ἄγαγεν ἀρίσημά τε ἔργα τέτυκτο· καὶ τότ’ ἐγείνατο παῖδα πολύτροπον, αἱμυλομήτην, ληιστῆρ’, ἐλατῆρα βοῶν, ἡγήτορ’ ὀνείρων, νυκτὸσ ὀπωπητῆρα, πυληδόκον, ὃσ τάχ’ ἔμελλεν ἀμφανέειν κλυτὰ ἔργα μετ’ ἀθανάτοισι θεοῖσιν. ἠῷοσ γεγονὼσ μέσῳ ἤματι ἐγκιθάριζεν, ἑσπέριοσ βοῦσ κλέψεν ἑκηβόλου Ἀπόλλωνοσ τετράδι τῇ προτέρῃ, τῇ μιν τέκε πότνια Μαῖα. ὃσ καί, ἐπειδὴ μητρὸσ ἀπ’ ἀθανάτων θόρε γυίων, οὐκέτι δηρὸν ἔκειτο μένων ἱερῷ ἐνὶ λίκνῳ, ἀλλ’ ὅ γ’ ἀναί̈ξασ ζήτει βόασ Ἀπόλλωνοσ οὐδὸν ὑπερβαίνων ὑψηρεφέοσ ἄντροιο. ἔνθα χέλυν εὑρὼν ἐκτήσατο μυρίον ὄλβον· Ἑρμῆσ τοι πρώτιστα χέλυν τεκτήνατ’ ἀοιδόν· ἥ ῥά οἱ ἀντεβόλησεν ἐπ’ αὐλείῃσι θύρῃσι βοσκομένη προπάροιθε δόμων ἐριθηλέα ποίην, σαῦλα ποσὶν βαίνουσα· σύμβολον ἤδη μοι μέγ’ ὀνήσιμον·

οὐκ ὀνοτάζω. χαῖρε, φυὴν ἐρόεσσα, χοροιτύπε, δαιτὸσ ἑταίρη, ἀσπασίη προφανεῖσα· πόθεν τόδε καλὸν ἄθυρμα αἰόλον ὄστρακον ἕσσο χέλυσ ὄρεσι ζώουσα; ἀλλ’ οἴσω σ’ ἐσ δῶμα λαβών· ὄφελόσ τι μοι ἔσσῃ, οὐδ’ ἀποτιμήσω· σὺ δέ με πρώτιστον ὀνήσεισ 3 οἴκοι βέλτερον εἶναι, ἐπεὶ βλαβερὸν τὸ θύρηφιν· ἦ γὰρ ἐπηλυσίησ πολυπήμονοσ ἔσσεαι ἔχμα ζώουσ’· ἢν δὲ θάνῃσ, τότε κεν μάλα καλὸν ἀείδοισ. ὣσ ἂρ’ ἔφη·

ἀμφιπόλουσ τε γέραιρε καὶ ἀγλαὰ δώματα νύμφησ καὶ τρίποδασ κατὰ οἶκον ἐπηετανούσ τε λέβητασ. καὶ χερσὶν ἅμ’ ἀμφοτέρῃσιν ἀείρασ ἂψ εἴσω κίε δῶμα φέρων ἐρατεινὸν ἄθυρμα. ἔνθ’ ἀναπηρώσασ γλυφάνῳ πολιοῖο σιδήρου αἰῶν’ ἐξετόρησεν ὀρεσκῴοιο χελώνησ. ὡσ δ’ ὁπότ’ ὠκὺ νόημα διὰ στέρνοιο περήσῃ ἀνέροσ, ὅν τε θαμειαὶ ἐπιστρωφῶσι μέριμναι, ἢ ὅτε δινηθῶσιν ἀπ’ ὀφθαλμῶν ἀμαρυγαί, ὣσ ἅμ’ ἔποσ τε καὶ ἔργον ἐμήδετο κύδιμοσ Ἑρμῆσ. πῆξε δ’ ἄρ’ ἐν μέτροισι ταμὼν δόνακασ καλάμοιο πειρήνασ διὰ νῶτα διὰ ῥινοῖο χελώνησ. ἀμφὶ δὲ δέρμα τάνυσσε βοὸσ πραπίδεσσιν ἑῇσι καὶ πήχεισ ἐνέθηκ’, ἐπὶ δὲ ζυγὸν ἤραρεν ἀμφοῖν, ἑπτὰ δὲ θηλυτέρων ὀίων ἐτανύσσατο χορδάσ. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τεῦξε, φέρων, ἐρατεινὸν ἄθυρμα, πλήκτρῳ ἐπειρήτιζε κατὰ μέροσ· ἣ δ’ ὑπὸ χειρὸσ σμερδαλέον κονάβησε· θεὸσ δ’ ὑπὸ καλὸν ἀείδεν ἐξ αὐτοσχεδίησ πειρώμενοσ, ἠύτε κοῦροι ἡβηταὶ θαλίῃσι παραιβόλα κερτομέουσιν, ἀμφὶ Δία Κρονίδην καὶ Μαιάδα καλλιπέδιλον, ὡσ πάροσ ὠρίζεσκον ἑταιρείῃ φιλότητι, ἥν τ’ αὐτοῦ γενεὴν ὀνομακλυτὸν ἐξονομάζων· καὶ τὰ μὲν οὖν ἠείδε, τὰ δὲ φρεσὶν ἄλλα μενοίνα.

καὶ τὴν μὲν κατέθηκε φέρων ἱερῷ ἐνὶ λίκνῳ, φόρμιγγα γλαφυρήν· ὃ δ’ ἄρα κρειῶν ἐρατίζων ἆλτο κατὰ σκοπιὴν εὐώδεοσ ἐκ μεγάροιο ὁρμαίνων δόλον αἰπὺν ἐνὶ φρεσίν, οἰᾶ́ τε φῶτεσ φηληταὶ διέπουσι μελαίνησ νυκτὸσ ἐν ὡρ́ῃ. ἠέλιοσ μὲν ἔδυνε κατὰ χθονὸσ Ὠκεανόνδε αὐτοῖσίν θ’ ἵπποισι καὶ ἁρ́μασιν·

αὐτὰρ ἄρ’ Ἑρμῆσ Πιερίησ ἀφίκανε θέων ὄρεα σκιόεντα, ἔνθα θεῶν μακάρων βόεσ ἄμβροτοι αὖλιν ἔχεσκον βοσκόμεναι λειμῶνασ ἀκηρασίουσ, ἐρατεινούσ. τῶν τότε Μαιάδοσ υἱόσ, ἐύσκοποσ Ἀργειφόντησ, πεντήκοντ’ ἀγέλησ ἀπετάμνετο βοῦσ ἐριμύκουσ. πλανοδίασ δ’ ἤλαυνε διὰ ψαμαθώδεα χῶρον ἴχνι’ ἀποστρέψασ· δολίησ δ’ οὐ λήθετο τέχνησ ἀντία ποιήσασ ὁπλάσ, τὰσ πρόσθεν ὄπισθεν, τὰσ δ’ ὄπιθεν πρόσθεν· κατὰ δ’ ἔμπαλιν αὐτὸσ ἔβαινε. σάνδαλα δ’ αὐτίκα ῥιψὶν ἐπὶ ψαμάθοισ ἁλίῃσιν, ἄφραστ’ ἠδ’ ἀνόητα διέπλεκε, θαυματὰ ἔργα, συμμίσγων μυρίκασ καὶ μυρσινοειδέασ ὄζουσ. τῶν τότε συνδήσασ νεοθηλέοσ ἄγκαλον ὕλησ ἀβλαβέωσ ὑπὸ ποσσὶν ἐδήσατο σάνδαλα κοῦφα αὐτοῖσιν πετάλοισι τὰ κύδιμοσ Ἀργειφόντησ ἔσπασε Πιερίηθεν ὁδοιπορίην ἀλεγύνων, οἱᾶ́ τ’ ἐπειγόμενοσ δολιχὴν ὁδόν, αὐτοτροπήσασ. τὸν δὲ γέρων ἐνόησε δέμων ἀνθοῦσαν ἀλωὴν ἱέμενον πεδίονδε δι’ Ὀγχηστὸν λεχεποίην τὸν πρότεροσ προσέφη Μαίησ ἐρικυδέοσ υἱόσ·

ὦ γέρον, ὅστε φυτὰ σκάπτεισ ἐπικαμπύλοσ ὤμουσ, ἦ πολυοινήσεισ, εὖτ’ ἂν τάδε πάντα φέρῃσι, [εἴ κε πίθῃ, μάλα περ μεμνημένοσ ἐν φρεσὶ σῇσι] καί τε ἰδὼν μὴ ἰδὼν εἶναι καὶ κωφὸσ ἀκούσασ, καὶ σιγᾶν ὅτε μή τι καταβλάπτῃ τὸ σὸν αὐτοῦ.

τόσσον φὰσ συνέσευε βοῶν ἴφθιμα κάρηνα.

πολλὰ δ’ ὄρη σκιόεντα καὶ αὐλῶνασ κελαδεινοὺσ καὶ πεδί’ ἀνθεμόεντα διήλασε κύδιμοσ Ἑρμῆσ. ὀρφναίη δ’ ἐπίκουροσ ἐπαύετο δαιμονίη νύξ, ἡ πλείων, τάχα δ’ ὄρθροσ ἐγίγνετο δημιοεργόσ· ἣ δὲ νέον σκοπιὴν προσεβήσατο δῖα Σελήνη, Πάλλαντοσ θυγάτηρ Μεγαμηδείδαο ἄνακτοσ. τῆμοσ ἐπ’ Ἀλφειὸν ποταμὸν Διὸσ ἄλκιμοσ υἱὸσ Φοίβου Ἀπόλλωνοσ βοῦσ ἤλασεν εὐρυμετώπουσ. ἀκμῆτεσ δ’ ἵκανον ἐπ’ αὔλιον ὑψιμέλαθρον καὶ ληνοὺσ προπάροιθεν ἀριπρεπέοσ λειμῶνοσ. ἔνθ’ ἐπεὶ εὖ βοτάνησ ἐπεφόρβει βοῦσ ἐριμύκουσ καὶ τὰσ μὲν συνέλασσεν ἐσ αὔλιον ἀθρόασ οὔσασ, λωτὸν ἐρεπτομένασ ἠδ’ ἑρσήεντα κύπειρον· σὺν δ’ ἐφόρει ξύλα πολλά, πυρὸσ δ’ ἐπεμαίετο τέχνην. δάφνησ ἀγλαὸν ὄζον ἑλὼν ἀπέλεψε σιδήρῳ ἄρμενον ἐν παλάμῃ· ἄμπνυτο δὲ θερμὸσ ἀυτμή· Ἑρμῆσ τοι πρώτιστα πυρήια πῦρ τ’ ἀνέδωκε. πολλὰ δὲ κάγκανα κᾶλα κατουδαίῳ ἐνὶ βόθρῳ οὖλα λαβὼν ἐπέθηκεν ἐπηετανά· λάμπετο δὲ φλὸξ τηλόσε φῦσαν ἱεῖσα πυρὸσ μέγα δαιομένοιο. ὄφρα δὲ πῦρ ἀνέκαιε βίη κλυτοῦ Ἡφαίστοιο, τόφρα δ’ ὑποβρύχουσ ἕλικασ βοῦσ εἷλκε θύραζε δοιὰσ ἄγχι πυρόσ·

δύναμισ δέ οἱ ἕσπετο πολλή. ἀμφοτέρασ δ’ ἐπὶ νῶτα χαμαὶ βάλε φυσιοώσασ· ἀγκλίνων δ’ ἐκύλινδε δι’ αἰῶνασ τετορήσασ. ἔργῳ δ’ ἔργον ὄπαζε ταμὼν κρέα πίονα δημῷ· ὤπτα δ’ ἀμφ’ ὀβελοῖσι πεπαρμένα δουρατέοισι σάρκασ ὁμοῦ καὶ νῶτα γεράσμια καὶ μέλαν αἷμα ἐργμένον ἐν χολάδεσσι· τὰ δ’ αὐτοῦ κεῖτ’ ἐπὶ χώρησ· ῥινοὺσ δ’ ἐξετάνυσσε καταστυφέλῳ ἐνὶ πέτρῃ, ὡσ ἔτι νῦν τὰ μέτασσα πολυχρόνιοι πεφύασι, δηρὸν δὴ μετὰ ταῦτα καὶ ἄκριτον· αὐτὰρ ἔπειτα Ἑρμῆσ χαρμόφρων εἰρύσατο πίονα ἔργα λείῳ ἐπὶ πλαταμῶνι καὶ ἔσχισε δώδεκα μοίρασ κληροπαλεῖσ· τέλεον δὲ γέρασ προσέθηκεν ἑκάστῃ. ἔνθ’ ὁσίησ κρεάων ἠράσσατο κύδιμοσ Ἑρμῆσ· ὀδμὴ γάρ μιν ἔτειρε καὶ ἀθάνατόν περ ἐόντα ἡδεῖ’· ἀλλ’ οὐδ’ ὥσ οἱ ἐπείθετο θυμὸσ ἀγήνωρ, καί τε μάλ’ ἱμείροντι, περῆν ἱερῆσ κατὰ δειρῆσ. ἀλλὰ τὰ μὲν κατέθηκεν ἐσ αὔλιον ὑψιμέλαθρον, δημὸν καὶ κρέα πολλά, μετήορα δ’ αἶψ’ ἀνάειρε, σῆμα νέησ φωρῆσ·

ἐπὶ δὲ ξύλα κάγκαν’ ἀγείρασ οὐλόποδ’, οὐλοκάρηνα πυρὸσ κατεδάμνατ’ ἀυτμῇ. αὐτὰρ ἐπεί τοι πάντα κατὰ χρέοσ ἤνυσε δαίμων, σάνδαλα μὲν προέηκεν ἐσ Ἀλφειὸν βαθυδίνην·

μητέρα δ’ οὐκ ἄρ’ ἔληθε θεὰν θεὸσ εἰπέ τε μῦθον· ἀνθρακιὴν δ’ ἐμάρανε, κόνιν δ’ ἀμάθυνε μέλαιναν παννύχιοσ· καλὸν δὲ φόωσ κατέλαμπε Σελήνησ. Κυλλήνησ δ’ αἶψ’ αὖτισ ἀφίκετο δῖα κάρηνα ὄρθριοσ, οὐδέ τί οἱ δολιχῆσ ὁδοῦ ἀντεβόλησεν οὔτε θεῶν μακάρων οὔτε θνητῶν ἀνθρώπων, οὐδὲ κύνεσ λελάκοντο· Διὸσ δ’ ἐριούνιοσ Ἑρμῆσ δοχμωθεὶσ μεγάροιο διὰ κλήιθρον ἔδυνεν αὔρῃ ὀπωρινῇ ἐναλίγκιοσ, ἠύτ’ ὀμίχλη. ἰθύσασ δ’ ἄντρου ἐξίκετο πίονα νηὸν ἦκα ποσὶ προβιβῶν· οὐ γὰρ κτύπεν, ὥσπερ ἐπ’ οὔδει. ἐσσυμένωσ δ’ ἄρα λίκνον ἐπῴχετο κύδιμοσ Ἑρμῆσ· σπάργανον ἀμφ’ ὤμοισ εἰλυμένοσ, ἠύτε τέκνον νήπιον, ἐν παλάμῃσι περ’ ἰγνύσι λαῖφοσ ἀθύρων κεῖτο, χέλυν ἐρατὴν ἐπ’ ἀριστερὰ χειρὸσ ἐέργων. τίπτε σύ, ποικιλομῆτα, πόθεν τόδε νυκτὸσ ἐν ὡρ́ῃ ἔρχῃ, ἀναιδείην ἐπιειμένε;

νῦν σε μάλ’ οἰώ ἢ τάχ’ ἀμήχανα δεσμὰ περὶ πλευρῇσιν ἔχοντα Λητοίδου ὑπὸ χερσὶ διὲκ προθύροιο περήσειν ἣ σὲ φέροντα μεταξὺ κατ’ ἄγκεα φηλητεύσειν. ἔρρε πάλιν· μεγάλην σε πατὴρ ἐφύτευσε μέριμναν θνητοῖσ ἀνθρώποισι καὶ ἀθανάτοισι θεοῖσι. τὴν δ’ Ἑρμῆσ μύθοισιν ἀμείβετο κερδαλέοισι·

μῆτερ ἐμή, τί με ταῦτα δεδίσκεαι, ἠύτε τέκνον νήπιον, ὃσ μάλα παῦρα μετὰ φρεσὶν αἴσυλα οἶδε, ταρβαλέον, καὶ μητρὸσ ὑπαιδείδοικεν ἐνιπάσ; αὐτὰρ ἐγὼ τέχνησ ἐπιβήσομαι, ἥ τισ ἀρίστη, βουκολέων ἐμὲ καὶ σὲ διαμπερέσ· οὐδὲ θεοῖσι νῶι μετ’ ἀθανάτοισιν ἀδώρητοι καὶ ἄλιστοι αὐτοῦ τῇδε μένοντεσ ἀνεξόμεθ’, ὡσ σὺ κελεύεισ. βέλτερον ἤματα πάντα μετ’ ἀθανάτοισ ὀαρίζειν, πλούσιον, ἀφνειόν, πολυλήιον, ἢ κατὰ δῶμα ἄντρῳ ἐν ἠερόεντι θαασσέμεν· ἀμφὶ δὲ τιμῆσ, κἀγὼ τῆσ ὁσίησ ἐπιβήσομαι, ἧσ περ Ἀπόλλων. εἰ δέ κε μὴ δώῃσι πατὴρ ἐμόσ, ἧ τοι ἔγωγε πειρήσω, δύναμαι, φηλητέων ὄρχαμοσ εἶναι.

εἰ δέ μ’ ἐρευνήσει Λητοῦσ ἐρικυδέοσ υἱόσ, ἄλλο τί οἱ καὶ μεῖζον ὀίομαι ἀντιβολήσειν. εἶμι γὰρ ἐσ Πυθῶνα μέγαν δόμον ἀντιτορήσων· ἔνθεν ἅλισ τρίποδασ περικαλλέασ ἠδὲ λέβητασ πορθήσω καὶ χρυσόν, ἅλισ τ’ αἴθωνα σίδηρον καὶ πολλὴν ἐσθῆτα· σὺ δ’ ὄψεαι, αἴ κ’ ἐθέλῃσθα. ὣσ οἳ μέν ῥ’ ἐπέεσσι πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, υἱόσ τ’ αἰγιόχοιο Διὸσ καὶ πότνια Μαῖα.

Ηὢσ δ’ ἠριγένεια φόωσ θνητοῖσι φέρουσα ὤρνυτ’ ἀπ’ Ὠκεανοῖο βαθυρρόου· αὐτὰρ Ἀπόλλων Ὀγχηστόνδ’ ἀφίκανε κιών, πολυήρατον ἄλσοσ ἁγνὸν ἐρισφαράγου Γαιηόχου· ἔνθα γέροντα κνώδαλον εὑρ͂ε νέμοντα παρ’ ἔξοδον ἑρ́κεοσ αὐλῆσ. τὸν πρότεροσ προσέφη Λητοῦσ ἐρικυδέοσ υἱόσ· ὦ γέρον, Ὀγχηστοῖο βατοδρόπε ποιήεντοσ, βοῦσ ἀπὸ Πιερίησ διζήμενοσ ἐνθάδ’ ἱκάνω, πάσασ θηλείασ, πάσασ κεράεσσιν ἑλικτάσ, ἐξ ἀγέλησ·

ὁ δὲ ταῦροσ ἐβόσκετο μοῦνοσ ἀπ’ ἄλλων κυάνεοσ· χαροποὶ δὲ κύνεσ κατόπισθεν ἕποντο τέσσαρεσ, ἠύτε φῶτεσ, ὁμόφρονεσ· οἳ μὲν ἔλειφθεν, οἵ τε κύνεσ ὅ τε ταῦροσ· ὃ δὴ περὶ θαῦμα τέτυκται· ταὶ δ’ ἔβαν ἠελίοιο νέον καταδυομένοιο ἐκ μαλακοῦ λειμῶνοσ ἀπὸ γλυκεροῖο νομοῖο. ταῦτά μοι εἰπέ, γεραιὲ παλαιγενέσ, εἴ που ὄπωπασ ἀνέρα ταῖσδ’ ἐπὶ βουσὶ διαπρήσσοντα κέλευθον. τὸν δ’ ὁ γέρων μύθοισιν ἀμειβόμενοσ προσέειπεν·

ὦ φίλοσ, ἀργαλέον μέν, ὅσ’ ὀφθαλμοῖσιν ἴδοιτο, πάντα λέγειν· πολλοὶ γὰρ ὁδὸν πρήσσουσιν ὁδῖται, τῶν οἳ μὲν κακὰ πολλὰ μεμαότεσ, οἳ δὲ μάλ’ ἐσθλὰ φοιτῶσιν· χαλεπὸν δὲ δαήμεναί ἐστιν ἕκαστον· αὐτὰρ ἐγὼ πρόπαν ἦμαρ ἐσ ἠέλιον καταδύντα ἔσκαπτον περὶ γουνὸν ἀλωῆσ οἰνοπέδοιο· παῖδα δ’ ἔδοξα, φέριστε, σαφὲσ δ’ οὐκ οἶδα, νοῆσαι, ὅσ τισ ὁ παῖσ, ἅμα βουσὶν ἐυκραίρῃσιν ὀπήδει νήπιοσ, εἶχε δὲ ῥάβδον· ἐπιστροφάδην δ’ ἐβάδιζεν. ἐξοπίσω δ’ ἀνέεργε, κάρη δ’ ἔχεν ἀντίον αὐτῷ. φῆ ῥ’ ὁ γέρων·

ὃ δὲ θᾶσσον ὁδὸν κίε μῦθον ἀκούσασ· οἰωνὸν δ’ ἐνόει τανυσίπτερον, αὐτίκα δ’ ἔγνω φηλητὴν γεγαῶτα Διὸσ παῖδα Κρονίωνοσ. ἐσσυμένωσ δ’ ἠίξεν ἄναξ Διὸσ υἱὸσ Ἀπόλλων ἐσ Πύλον ἠγαθέην διζήμενοσ εἰλίποδασ βοῦσ, πορφυρέῃ νεφέλῃ κεκαλυμμένοσ εὐρέασ ὤμουσ’ ἴχνιά τ’ εἰσενόησεν Ἑκηβόλοσ εἶπέ τε μῦθον·

ὦ πόποι, ἦ μέγα θαῦμα τόδ’ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι·

ἴχνια μὲν τάδε γ’ ἐστὶ βοῶν ὀρθοκραιράων, ἀλλὰ πάλιν τέτραπται ἐσ ἀσφοδελὸν λειμῶνα· βήματα δ’ οὔτ’ ἀνδρὸσ τάδε γίγνεται οὔτε γυναικὸσ οὔτε λύκων πολιῶν οὔτ’ ἄρκτων οὔτε λεόντων· οὔτε τι Κενταύρου λασιαύχενοσ ἔλπομαι εἶναι, ὅσ τισ τοῖα πέλωρα βιβᾷ ποσὶ καρπαλίμοισιν· αἰνὰ μὲν ἔνθεν ὁδοῖο, τὰ δ’ αἰνότερ’ ἔνθεν ὁδοῖο. ὣσ εἰπὼν ἠίξεν ἄναξ Διὸσ υἱὸσ Ἀπόλλων·

Κυλλήνησ δ’ ἀφίκανεν ὄροσ καταείμενον ὕλῃ, πέτρησ ἐσ κευθμῶνα βαθύσκιον, ἔνθα τε νύμφη ἀμβροσίη ἐλόχευσε Διὸσ παῖδα Κρονίωνοσ. ὀδμὴ δ’ ἱμερόεσσα δι’ οὔρεοσ ἠγαθέοιο κίδνατο, πολλὰ δὲ μῆλα ταναύποδα βόσκετο ποίην. ἔνθα τότε σπεύδων κατεβήσατο λάινον οὐδὸν ἄντρον ἐσ ἠερόεν ἑκατηβόλοσ αὐτὸσ Ἀπόλλων. Τὸν δ’ ὡσ οὖν ἐνόησε Διὸσ καὶ Μαιάδοσ υἱὸσ χωόμενον περὶ βουσὶν ἑκηβόλον Ἀπόλλωνα, σπάργαν’ ἔσω κατέδυνε θυήεντ’· ἠύτε πολλὴν πρέμνων ἀνθρακιὴν ὕλησ σποδὸσ ἀμφικαλύπτει, ὣσ Ἑρμῆσ Ἑκάεργον ἰδὼν ἀνέειλεν ἑαυτόν. ἐν δ’ ὀλίγῳ συνέλασσε κάρη χεῖράσ τε πόδασ τε, φή ῥα νεόλλουτοσ, προκαλεύμενοσ ἥδυμον ὕπνον, ἐγρήσσων ἐτεόν γε· χέλυν δ’ ὑπὸ μασχάλῃ εἶχε. γνῶ δ’ οὐδ’ ἠγνοίησε Διὸσ καὶ Λητοῦσ υἱὸσ νύμφην τ’ οὐρείην περικαλλέα καὶ φίλον υἱόν, παῖδ’ ὀλίγον, δολίῃσ εἰλυμένον ἐντροπίῃσι. παπτήνασ δ’ ἀνὰ πάντα μυχὸν μεγάλοιο δόμοιο τρεῖσ ἀδύτουσ ἀνέῳγε λαβὼν κληῖδα φαεινὴν νέκταροσ ἐμπλείουσ ἠδ’ ἀμβροσίησ ἐρατεινῆσ· πολλὸσ δὲ χρυσόσ τε καὶ ἄργυροσ ἔνδον ἔκειτο, πολλὰ δὲ φοινικόεντα καὶ ἄργυφα εἵματα νύμφησ, οἱᾶ θεῶν μακάρων ἱεροὶ δόμοι ἐντὸσ ἔχουσιν· ἔνθ’ ἐπεὶ ἐξερέεινε μυχοὺσ μεγάλοιο δόμοιο Λητοί̈δησ, μύθοισι προσηύδα κύδιμον Ἑρμῆν· ὦ παῖ, ὃσ ἐν λίκνῳ κατάκειαι, μήνυέ μοι βοῦσ θᾶσσον·

ἐπεὶ τάχα νῶι διοισόμεθ’ οὐ κατὰ κόσμον. ῥίψω γάρ σε λαβὼν ἐσ Τάρταρον ἠερόεντα, ἐσ ζόφον αἰνόμορον καὶ ἀμήχανον·

οὐδέ σε μήτηρ ἐσ φάοσ οὐδὲ πατὴρ ἀναλύσεται, ἀλλ’ ὑπὸ γαίῃ ἐρρήσεισ ὀλίγοισι μετ’ ἀνδράσιν ἡγεμονεύων. Τὸν δ’ Ἑρμῆσ μύθοισιν ἀμείβετο κερδαλέοισι· Λητοί̈δη, τίνα τοῦτον ἀπηνέα μῦθον ἐείπασ; καὶ βοῦσ ἀγραύλουσ διζήμενοσ ἐνθάδ’ ἱκάνεισ; οὐκ ἴδον, οὐ πυθόμην, οὐκ ἄλλου μῦθον ἄκουσα· οὐκ ἂν μηνύσαιμ’, οὐκ ἂν μήνυτρον ἀροίμην· οὐδὲ βοῶν ἐλατῆρι, κραταιῷ φωτί, ἐοίκα. οὐκ ἐμὸν ἔργον τοῦτο, πάροσ δέ μοι ἄλλα μέμηλεν· ὕπνοσ ἐμοί γε μέμηλε καὶ ἡμετέρησ γάλα μητρὸσ σπάργανά τ’ ἀμφ’ ὤμοισιν ἔχειν καὶ θερμὰ λοετρά. μή τισ τοῦτο πύθοιτο, πόθεν τόδε νεῖκοσ ἐτύχθη· καί κεν δὴ μέγα θαῦμα μετ’ ἀθανάτοισι γένοιτο, παῖδα νέον γεγαῶτα διὲκ προθύροιο περῆσαι βουσὶν ἐπ’ ἀγραύλοισι· τὸ δ’ ἀπρεπέωσ ἀγορεύεισ. χθὲσ γενόμην, ἁπαλοὶ δὲ πόδεσ, τρηχεῖα δ’ ὕπο χθών. εἰ δ’ ἐθέλεισ, πατρὸσ κεφαλὴν μέγαν ὁρ́κον ὀμοῦμαι· μὴ μὲν ἐγὼ μήτ’ αὐτὸσ ὑπίσχομαι αἴτιοσ εἶναι, μήτε τιν’ ἄλλον ὄπωπα βοῶν κλοπὸν ὑμετεράων, αἵ τινεσ αἱ βόεσ εἰσί· τὸ δὲ κλέοσ οἰο͂ν ἀκούω. ὣσ ἄρ’ ἔφη καὶ πυκνὸν ἀπὸ βλεφάρων ἀμαρύσσων ὀφρῦσ ῥιπτάζεσκεν ὁρώμενοσ ἔνθα καὶ ἔνθα, μάκρ’ ἀποσυρίζων, ἅλιον τὸν μῦθον ἀκούων.

τὸν δ’ ἁπαλὸν γελάσασ προσέφη ἑκάεργοσ Ἀπόλλων·

ὦ πέπον, ἠπεροπευτά, δολοφραδέσ, ἦ σε μάλ’ οἰώ πολλάκισ ἀντιτοροῦντα δόμουσ εὖ ναιετάοντασ ἔννυχον οὐχ ἕνα μοῦνον ἐπ’ οὔδεϊ φῶτα καθίσσαι, σκευάζοντα κατ’ οἶκον ἄτερ ψόφου, οἷ’ ἀγορεύεισ· πολλοὺσ δ’ ἀγραύλουσ ἀκαχήσεισ μηλοβοτῆρασ οὔρεοσ ἐν βήσσῃσ, ὁπότ’ ἄν κρειῶν ἐρατίζων ἀντᾷσ βουκολίοισι καὶ εἰροπόκοισ ὀίεσσιν. ἀλλ’ ἄγε, μὴ πύματόν τε καὶ ὕστατον ὕπνον ἰαύσῃσ, ἐκ λίκνου κατάβαινε, μελαίνησ νυκτὸσ ἑταῖρε. τοῦτο γὰρ οὖν καὶ ἔπειτα μετ’ ἀθανάτοισ γέρασ ἕξεισ. ἀρχὸσ φηλητέων κεκλήσεαι ἤματα πάντα. ὣσ ἄρ’ ἔφη καὶ παῖδα λαβὼν φέρε Φοῖβοσ Ἀπόλλων.

σὺν δ’ ἄρα φρασσάμενοσ τότε δὴ κρατὺσ Ἀργειφόντησ οἰωνὸν προέηκεν ἀειρόμενοσ μετὰ χερσί, τλήμονα γαστρὸσ ἔριθον, ἀτάσθαλον ἀγγελιώτην. ἐσσυμένωσ δὲ μετ’ αὐτὸν ἐπέπταρε·

τοῖο δ’ Ἀπόλλων ἔκλυεν, ἐκ χειρῶν δὲ χαμαὶ βάλε κύδιμον Ἑρμῆν. ἕζετο δὲ προπάροιθε καὶ ἐσσύμενόσ περ ὁδοῖο Ἑρμῆν κερτομέων καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπε· θάρσει, σπαργανιῶτα, Διὸσ καὶ Μαιάδοσ υἱέ·

εὑρήσω καὶ ἔπειτα βοῶν ἴφθιμα κάρηνα τούτοισ οἰωνοῖσι· σὺ δ’ αὖθ’ ὁδὸν ἡγεμονεύσεισ. ὣσ φάθ’·

ὃ δ’ αὖτ’ ἀνόρουσε θοῶσ Κυλλήνιοσ Εὁμῆσ, σπουδῇ ἰών· ἄμφω δὲ παρ’ οὐάτα χερσὶν ἐώθει σπάργανον ἀμφ’ ὤμοισιν ἐελμένοσ, εἶπε δὲ μῦθον· πῆ με φέρεισ, Ἑκάεργε, θεῶν ζαμενέστατε πάντων;

ἦ με βοῶν ἕνεχ’ ὧδε χολούμενοσ ὀρσολοπεύεισ; ὦ πόποι, εἴθ’ ἀπόλοιτο βοῶν γένοσ· οὐ γὰρ ἐγώ γε ὑμετέρασ ἔκλεψα βόασ οὐδ’ ἄλλον ὄπωπα, αἵτινεσ αἱ βόεσ εἰσί· τὸ δὲ κλέοσ οἰο͂ν ἀκούω. δὸσ δὲ δίκην καὶ δέξο παρὰ Ζηνὶ Κρονίωνι. αὐτὰρ ἐπεὶ τὰ ἕκαστα διαρρήδην ἐρίδαινον Ἑρμῆσ τ’ οἰοπόλοσ καὶ Λητοῦσ ἀγλαὸσ υἱόσ, ἀμφὶσ θυμὸν ἔχοντεσ.

ὃ μὲν νημερτέα φωνὴν οὐκ ἀδίκωσ ἐπὶ βουσὶν ἐλάζυτο κύδιμον Ἑρμῆν, αὐτὰρ ὃ τέχνῃσίν τε καὶ αἱμυλίοισι λόγοισιν ἤθελεν ἐξαπατᾶν Κυλλήνιοσ Ἀργυρότοξον. αὐτὰρ ἐπεὶ πολύμητισ ἐὼν πολυμήχανον εὑρ͂εν, ἐσσυμένωσ δὴ ἔπειτα διὰ ψαμάθοιο βάδιζε πρόσθεν, ἀτὰρ κατόπισθε Διὸσ καὶ Λητοῦσ υἱόσ. αἶψα δὲ τέρθρον ἵκοντο θυώδεοσ Οὐλύμποιο ἐσ πατέρα Κρονίωνα Διὸσ περικαλλέα τέκνα· κεῖθι γὰρ ἀμφοτέροισι δίκησ κατέκειτο τάλαντα. οὐμιλίη δ’ ἔχ’ Ὄλυμπον ἀγάννιφον, ἀθάνατοι δὲ ἄφθιτοι ἠγερέθοντο μετὰ χρυσόθρονον Ηὦ. ἔστησαν δ’ Ἑρμῆσ τε καὶ ἀργυρότοξοσ Ἀπόλλων πρόσθε Διὸσ γούνων·

ὃ δ’ ἀνείρετο φαίδιμον υἱὸν Ζεὺσ ὑψιβρεμέτησ καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπε· φοῖβε, πόθεν ταύτην μενοεικέα ληίδ’ ἐλαύνεισ, παῖδα νέον γεγαῶτα, φυὴν κήρυκοσ ἔχοντα;

σπουδαῖον τόδε χρῆμα θεῶν μεθ’ ὁμήγυριν ἦλθε. τὸν δ’ αὖτε προσέειπεν ἄναξ ἑκάεργοσ Ἀπόλλων·

ὦ πάτερ, ἦ τάχα μῦθον ἀκούσεαι οὐκ ἀλαπαδνόν, κερτομέων ὡσ οἰο͂σ ἐγὼ φιλολήιόσ εἰμι. παῖδά τιν’ εὑρ͂ον τόνδε διαπρύσιον κεραϊστὴν Κυλλήνησ ἐν ὄρεσσι, πολὺν διὰ χῶρον ἀνύσσασ, κέρτομον, οἱο͂ν ἐγώ γε θεῶν οὐκ ἄλλον ὄπωπα οὐδ’ ἀνδρῶν, ὁπόσοι λησίμβροτοί εἰσ’ ἐπὶ γαίῃ. κλέψασ δ’ ἐκ λειμῶνοσ ἐμὰσ βοῦσ ὤχετ’ ἐλαύνων ἑσπέριοσ παρὰ θῖνα πολυφλοίσβοιο θαλάσσησ, εὐθὺ Πύλονδ’ ἐλάων· τὰ δ’ ἄρ’ ἴχνια δοιὰ πέλωρα, οἱᾶ́ τ’ ἀγάσσασθαι, καὶ ἀγαυοῦ δαίμονοσ ἔργα. τῇσιν μὲν γὰρ βουσὶν ἐσ ἀσφοδελὸν λειμῶνα ἀντία βήματ’ ἔχουσα κόνισ ἀνέφαινε μέλαινα·

αὐτὸσ δ’ ἐκτὸσ ὁδοῦ, τισ ἀμήχανοσ, οὔτ’ ἄρα ποσσὶν οὔτ’ ἄρα χερσὶν ἔβαινε διὰ ψαμαθώδεα χῶρον· ἀλλ’ ἄλλην τινὰ μῆτιν ἔχων διέτριβε κέλευθα τοῖα πέλωρ’ ὡσ εἴ τισ ἀραιῇσι δρυσὶ βαίνοι. ὄφρα μὲν οὖν ἐδίωκε διὰ ψαμαθώδεα χῶρον, ῥεῖα μάλ’ ἴχνια πάντα διέπρεπεν ἐν κονίῃσιν· αὐτὰρ ἐπεὶ ψαμάθοιο μέγαν στίβον ἐξεπέρησεν, ἄφραστοσ γένετ’ ὦκα βοῶν στίβοσ ἠδὲ καὶ αὐτοῦ χῶρον ἀνὰ κρατερόν· τὸν δ’ ἐφράσατο βροτὸσ ἀνὴρ ἐσ Πύλον εὐθὺσ ἐλῶντα βοῶν γένοσ εὐρυμετώπων. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τὰσ μὲν ἐν ἡσυχίῃ κατέερξε καὶ διαπυρπαλάμησεν ὁδοῦ τὸ μὲν ἔνθα, τὸ δ’ ἔνθα, ἐν λίκνῳ κατέκειτο μελαίνῃ νυκτὶ ἐοικώσ, ἄντρῳ ἐν ἠερόεντι κατὰ ζόφον· οὐδέ κεν αὐτὸν αἰετὸσ ὀξὺ λάων ἐσκέψατο· πολλὰ δὲ χερσὶν αὐγὰσ ὠμόργαζε δολοφροσύνην ἀλεγύνων. αὐτὸσ δ’ αὐτίκα μῦθον ἀπηλεγέωσ ἀγόρευεν· οὐκ ἴδον, οὐ πυθόμην, οὐκ ἄλλου μῦθον ἄκουσα οὐδέ κε μηνύσαιμ’, οὐδ’ ἄν μήνυτρον ἀροίμην. Ἠ τοι ἄρ’ ὣσ εἰπὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετο Φοῖβοσ Ἀπόλλων· Ερμῆσ δ’ αὖθ’ ἑτέρωθεν ἀμειβόμενοσ ἔποσ ηὔδα, δείξατο δ’ ἐσ Κρονίωνα, θεῶν σημάντορα πάντων· ζεῦ πάτερ, ἦ τοι ἐγώ σοι ἀληθείην καταλέξω·

νημερτήσ τε γάρ εἰμι καὶ οὐκ οἶδα ψεύδεσθαι. ἦλθεν ἐσ ἡμετέρου διζήμενοσ εἰλίποδασ βοῦσ σήμερον ἠελίοιο νέον ἐπιτελλομένοιο· οὐδὲ θεῶν μακάρων ἄγε μάρτυρασ οὐδὲ κατόπτασ, μηνύειν δ’ ἐκέλευεν ἀναγκαίησ ὑπὸ πολλῆσ, πολλὰ δέ μ’ ἠπείλησε βαλεῖν ἐσ Τάρταρον εὐρύν, οὕνεχ’ ὃ μὲν τέρεν ἄνθοσ ἔχει φιλοκυδέοσ ἥβησ, αὐτὰρ ἐγὼ χθιζὸσ γενόμην, τὰ δέ τ’ οἶδε καὶ αὐτόσ, οὔτι βοῶν ἐλατῆρι, κραταιῷ φωτί, ἐοικώσ. πείθεο· καὶ γὰρ ἐμεῖο πατὴρ φίλοσ εὔχεαι εἶναι, ὡσ οὐκ οἴκαδ’ ἔλασσα βόασ, ὣσ ὄλβιοσ εἰήν, οὐδ’ ὑπὲρ οὐδὸν ἔβην· τὸ δέ τ’ ἀτρεκέωσ ἀγορεύω. Ηἔλιον δὲ μάλ’ αἰδέομαι καὶ δαίμονασ ἄλλουσ, καὶ σε φιλῶ καὶ τοῦτον ὀπίζομαι· οἶσθα καὶ αὐτόσ, ὡσ οὐκ αἴτιόσ εἰμι· μέγαν δ’ ἐπιδώσομαι ὁρ́κον· οὐ μὰ τάδ’ ἀθανάτων εὐκόσμητα προθύραια. καί που ἐγὼ τούτῳ τίσω ποτὲ νηλέα φώρην, καὶ κρατερῷ περ ἐόντι· σὺ δ’ ὁπλοτέροισιν ἄρηγε. ὣσ φάτ’ ἐπιλλίζων Κυλλήνιοσ Ἀργειφόντησ·

καὶ τὸ σπάργανον εἶχεν ἐπ’ ὠλένῃ οὐδ’ ἀπέβαλλε. Ζεὺσ δὲ μέγ’ ἐξεγέλασσεν ἰδὼν κακομηδέα παῖδα εὖ καὶ ἐπισταμένωσ ἀρνεύμενον ἀμφὶ βόεσσιν. ἀμφοτέρουσ δ’ ἐκέλευσεν ὁμόφρονα θυμὸν ἔχοντασ ζητεύειν, Ἑρμῆν δὲ διάκτορον ἡγεμονεύειν καὶ δεῖξαι τὸν χῶρον ἐπ’ ἀβλαβίῃσι νόοιο, ὅππη δὴ αὖτ’ ἀπέκρυψε βοῶν ἴφθιμα κάρηνα. νεῦσεν δὲ Κρονίδησ, ἐπεπείθετο δ’ ἀγλαὸσ Ἑρμῆσ· ῥηιδίωσ γὰρ ἔπειθε Διὸσ νόοσ αἰγιόχοιο. τὼ δ’ ἄμφω σπεύδοντε Διὸσ περικαλλέα τέκνα ἐσ Πύλον ἠμαθόεντα ἐπ’ Ἀλφειοῦ πόρον ἷξον·

ἀγροὺσ δ’ ἐξίκοντο καὶ αὔλιον ὑψιμέλαθρον, ἡχοῦ δὴ τὰ χρήματ’ ἀτάλλετο νυκτὸσ ἐν ὡρ́ῃ. ἔνθ’ Ἑρμῆσ μὲν ἔπειτα κιὼν παρὰ λάινον ἄντρον ἐσ φῶσ ἐξήλαυνε βοῶν ἴφθιμα κάρηνα· Λητοί̈δησ δ’ ἀπάτερθεν ἰδὼν ἐνόησε βοείασ πέτρῃ ἐπ’ ἠλιβάτῳ, τάχα δ’ εἴρετο κύδιμον Ἑρμῆν· πῶσ ἐδύνω, δολομῆτα, δύω βόε δειροτομῆσαι, ὧδε νεογνὸσ ἐὼν καὶ νήπιοσ;

αὐτὸσ ἐγώ γε θαυμαίνω κατόπισθε τὸ σὸν κράτοσ· οὐδέ τί σε χρὴ μακρὸν ἀέξεσθαι, Κυλλήνιε, Μαιάδοσ υἱέ. ὣσ ἄρ ἔφη καὶ χερσὶ περίστρεφε καρτερὰ δεσμὰ [ἐνδῆσαι μεμαὼσ Ἑρμῆν κρατεραῖσι λύγοισι.

τὸν δ’ οὐκ ἴσχανε δεσμά, λύγοι δ’ ἀπὸ τηλόσε πῖπτον] ἄγνου· ταὶ δ’ ὑπὸ ποσσὶ κατὰ χθονὸσ αἶψα φύοντο αὐτόθεν, ἐμβολάδην ἐστραμμέναι ἀλλήλῃσι, ῥεῖά τε καὶ πάσῃσιν ἐπ’ ἀγραύλοισι βόεσσιν, Ἑρμέω βουλῇσι κλεψίφρονοσ· αὐτὰρ Ἀπόλλων θαύμασεν ἀθρήσασ. τότε δὴ κρατὺσ Ἀργειφόντησ χῶρον ὑποβλήδην ἐσκέψατο, πῦρ ἀμαρύσσων, ἐγκρύψαι μεμαώσ· Λητοῦσ δ’ ἐρικυδέοσ υἱὸν ῥεῖα μάλ’ ἐπρήυνεν ἑκηβόλον, ὡσ ἔθελ’ αὐτόσ, καὶ κρατερόν περ ἐόντα· λαβὼν δ’ ἐπ’ ἀριστερὰ χειρὸσ πλήκτρῳ ἐπειρήτιζε κατὰ μέροσ· ἣ δ’ ὑπὸ χειρὸσ σμερδαλέον κονάβησε· γέλασσε δὲ Φοῖβοσ Ἀπόλλων γηθήσασ, ἐρατὴ δὲ διὰ φρένασ ἤλυθ’ ἰωὴ θεσπεσίησ ἐνοπῆσ καὶ μιν γλυκὺσ ἵμεροσ ᾕρει θυμῷ ἀκουάζοντα· λύρῃ δ’ ἐρατὸν κιθαρίζων στῆ ῥ’ ὅ γε θαρσήσασ ἐπ’ ἀριστερὰ Μαιάδοσ υἱὸσ Φοίβου Ἀπόλλωνοσ· τάχα δὲ λιγέωσ κιθαρίζων γηρύετ’ ἀμβολάδην ‐ ἐρατὴ δέ οἱ ἕσπετο φωνή ‐ κραίνων ἀθανάτουσ τε θεοὺσ καὶ γαῖαν ἐρεμνήν, ὡσ τὰ πρῶτα γένοντο καὶ ὡσ λάχε μοῖραν ἕκαστοσ. Μνημοσύνην μὲν πρῶτα θεῶν ἐγέραιρεν ἀοιδῇ, μητέρα Μουσάων· ἣ γὰρ λάχε Μαιάδοσ υἱόν· τοὺσ δὲ κατὰ πρέσβιν τε καὶ ὡσ γεγάασιν ἕκαστοσ ἀθανάτουσ ἐγέραιρε θεοὺσ Διὸσ ἀγλαὸσ υἱόσ, πάντ’ ἐνέπων κατὰ κόσμον, ἐπωλένιον κιθαρίζων. τὸν δ’ ἔροσ ἐν στήθεσσιν ἀμήχανοσ αἴνυτο θυμόν, καὶ μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· βουφόνε, μηχανιῶτα, πονεύμενε, δαιτὸσ ἑταῖρε, πεντήκοντα βοῶν ἀντάξια ταῦτα μέμηλασ.

ἡσυχίωσ καὶ ἔπειτα διακρινέεσθαι ὀίω· νῦν δ’ ἄγε μοι τόδε εἰπέ, πολύτροπε Μαιάδοσ υἱέ, ἦ σοί γ’ ἐκ γενετῆσ τάδ’ ἅμ’ ἕσπετο θαυματὰ ἔργα ἠέ τισ ἀθανάτων ἠὲ θνητῶν ἀνθρώπων δῶρον ἀγαυὸν ἔδωκε καὶ ἔφρασε θέσπιν ἀοιδήν; θαυμασίην γὰρ τήνδε νεήφατον ὄσσαν ἀκούω, ἣν οὐ πώ ποτέ φημι δαήμεναι οὔτε τιν’ ἀνδρῶν οὔτε τιν’ ἀθανάτων, οἳ Ὀλύμπια δώματ’ ἔχουσι, νόσφι σέθεν, φηλῆτα, Διὸσ καὶ Μαιάδοσ υἱέ. τίσ τέχνη, τίσ μοῦσα ἀμηχανέων μελεδώνων, τίσ τρίβοσ;

ἀτρεκέωσ γὰρ ἅμα τρία πάντα πάρεστιν, εὐφροσύνην καὶ ἔρωτα καὶ ἥδυμον ὕπνον ἑλέσθαι. καὶ γὰρ ἐγὼ Μούσῃσιν Ὀλυμπιάδεσσιν ὀπηδόσ, τῇσι χοροί τε μέλουσι καὶ ἀγλαὸσ οἶμοσ ἀοιδῆσ καὶ μολπὴ τεθαλυῖα καὶ ἱμερόεισ βρόμοσ αὐλῶν· ἀλλ’ οὔ πω τί μοι ὧδε μετὰ φρεσὶν ἄλλο μέλησεν, οἱᾶ νέων θαλίῃσ ἐνδέξια ἔργα πέλονται. θαυμάζω, Διὸσ υἱέ, τάδ’, ὡσ ἐρατὸν κιθαρίζεισ. νῦν δ’ ἐπεὶ οὖν ὀλίγοσ περ ἐὼν κλυτὰ μήδεα οἶδασ, ἷζε, πέπον, καὶ μῦθον ἐπαίνει πρεσβυτέροισι· νῦν γάρ τοι κλέοσ ἔσται ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσι σοί τ’ αὐτῷ καὶ μητρί· τὸ δ’ ἀτρεκέωσ ἀγορεύσω· ναὶ μὰ τόδε κρανέινον ἀκόντιον, ἦ μὲν ἐγώ σε κυδρὸν ἐν ἀθανάτοισι καὶ ὄλβιον ἡγεμόν’ εἵσω δώσω τ’ ἀγλαὰ δῶρα καὶ ἐσ τέλοσ οὐκ ἀπατήσω. τὸν δ’ Ἑρμῆσ μύθοισιν ἀμείβετο κερδαλέοισιν·

εἰρωτᾷσ μ’, Ἐκάεργε, περιφραδέσ· αὐτὰρ ἐγώ σοι τέχνησ ἡμετέρησ ἐπιβήμεναι οὔ τι μεγαίρω. σήμερον εἰδήσεισ· ἐθέλω δέ τοι ἤπιοσ εἶναι βουλῇ καὶ μύθοισι. σὺ δὲ φρεσὶ πάντ’ εὖ οἶδασ· πρῶτοσ γάρ, Διὸσ υἱέ, μετ’ ἀθανάτοισι θαάσσεισ, ἠύσ τε κρατερόσ τε· φιλεῖ δέ σε μητίετα Ζεὺσ ἐκ πάσησ ὁσίησ, ἔπορεν δέ τοι ἀγλαὰ δῶρα. καὶ τιμάσ σέ γέ φασι δαήμεναι ἐκ Διὸσ ὀμφῆσ μαντείασ θ’ Ἐκάεργε, Διὸσ παρά, θέσφατα πάντα τῶν νῦν αὐτὸσ ἐγώ σε μαλ’ ἀφνειὸν δεδάηκα· σοὶ δ’ αὐτάγρετόν ἐστι δαήμεναι, ὅττι μενοινᾷσ. ἀλλ’ ἐπεὶ οὖν τοι θυμὸσ ἐπιθύει κιθαρίζειν, μέλπεο καὶ κιθάριζε καὶ ἀγλαίασ ἀλέγυνε δέγμενοσ ἐξ ἐμέθεν· σὺ δέ μοι, φίλε, κῦδοσ ὄπαζε. εὐμόλπει μετὰ χερσὶν ἔχων λιγύφωνον ἑταίρην, καλὰ καὶ εὖ κατὰ κόσμον ἐπιστάμενοσ ἀγορεύειν. εὔκηλοσ μὲν ἔπειτα φέρειν ἐσ δαῖτα θάλειαν καὶ χορὸν ἱμερόεντα καὶ ἐσ φιλοκυδέα κῶμον εὐφροσύνην νυκτόσ τε καὶ ἤματοσ. ὅσ τισ ἂν αὐτὴν τέχνῃ καὶ σοφίῃ δεδαημένοσ ἐξερεείνῃ, φθεγγομένη παντοῖα νόῳ χαρίεντα διδάσκει ῥεῖα συνηθείῃσιν ἀθυρομένη μαλακῇσιν, ἐργασίην φεύγουσα δυήπαθον· ὃσ δέ κεν αὐτὴν νῆισ ἐὼν τὸ πρῶτον ἐπιζαφελῶσ ἐρεείνῃ, μὰψ αὔτωσ κεν ἔπειτα μετήορά τε θρυλλίζοι. σοὶ δ’ αὐτάγρετόν ἐστι δαήμεναι, ὅττι μενοινᾷσ.

καὶ τοι ἐγὼ δώσω ταύτην, Διὸσ ἀγλαὲ κοῦρε· ἡμεῖσ δ’ αὖτ’ ὄρεόσ τε καὶ ἱπποβότου πεδίοιο βουσὶ νομούσ, Ἐκάεργε, νομεύσομεν ἀγραύλοισιν. ἔνθεν ἅλισ τέξουσι βόεσ ταύροισ· , μιγεῖσαι μίγδην θηλείασ τε καὶ ἄρσενασ· οὐδέ τί σε χρὴ κερδαλέον περ ἐόντα περιζαμενῶσ κεχολῶσθαι. ὣσ εἰπὼν ὤρεξ’·

ὃ δ’ ἐδέξατο Φοῖβοσ Ἀπόλλων, Ἐρμῇ δ’ ἐγγυάλιξεν ἑκὼν μάστιγα φαεινήν, βουκολίασ τ’ ἐπέτελλεν· ἔδεκτο δὲ Μαιάδοσ υἱὸσ γηθήσασ· κίθαριν δὲ λαβὼν ἐπ’ ἀριστερὰ χειρὸσ Λητοῦσ ἀγλαὸσ υἱόσ, ἄναξ ἑκάεργοσ Ἀπόλλων, πλήκτρῳ ἐπειρήτιζε κατὰ μένοσ· ἣ δ’ ὑπένερθε σμερδαλέον κονάβησε· θεὸσ δ’ ὑπὸ καλὸν ἀείσεν. ἔνθα βόασ μὲν ἔπειτα ποτὶ ζάθεον λειμῶνα ἐτραπέτην·

αὐτοὶ δέ, Διὸσ περικαλλέα τέκνα, ἄψορροι πρὸσ Ὄλυμπον ἀγάννιφον ἐρρώσαντο τερπόμενοι φόρμιγγι· χάρη δ’ ἄρα μητιέτα Ζεύσ, ἄμφω δ’ ἐσ φιλότητα συνήγαγε· καὶ τὰ μὲν Ἑρμῆσ Λητοί̈δην ἐφίλησε διαμπερὲσ ὡσ ἔτι καὶ νῦν, σήματ’ ἐπεὶ κίθαριν μὲν Ἑκηβόλῳ ἐγγυάλιξεν ἱμερτήν, δεδαώσ, ὃ δ’ ἐπωλένιον κιθάριζεν· αὐτὸσ δ’ αὖθ’ ἑτέρησ σοφίησ ἐκμάσσατο τέχνην· συρίγγων ἐνοπὴν ποιήσατο τηλόθ’ ἀκουστήν. καὶ τότε Λητοί̈δησ Ἑρμῆν πρὸσ μῦθον ἐείπε·

δείδια, Μαιάδοσ υἱέ, διάκτορε, ποικιλομῆτα, μή μοι ἅμα κλέψῃσ κίθαριν καὶ καμπύλα τόξα· τιμὴν γὰρ πὰρ Ζηνὸσ ἔχεισ ἐπαμοίβια ἔργα θήσειν ἀνθρώποισι κατὰ χθόνα πουλυβότειραν. ἀλλ’ εἴ μοι τλαίησ γε θεῶν μέγαν ὁρ́κον ὀμόσσαι, ἢ κεφαλῇ νεύσασ ἢ ἐπὶ Στυγὸσ ὄβριμον ὕδωρ, πάντ’ ἂν ἐμῷ θυμῷ κεχαρισμένα καὶ φίλα ἔρδοισ. καὶ τότε Μαιάδοσ υἱὸσ ὑποσχόμενοσ κατένευσε, μή ποτ’ ἀποκλέψειν, ὅσ’ Ἑκηβόλοσ ἐκτεάτισται, μηδέ ποτ’ ἐμπελάσειν πυκινῷ δόμῳ·

αὐτὰρ Ἀπόλλων Λητοί̈δησ κατένευσεν ἐπ’ ἀρθμῷ καὶ φιλότητι, μή τινα φίλτερον ἄλλον ἐν ἀθανάτοισιν ἔσεσθαι, μήτε θεὸν μήτ’ ἄνδρα Διὸσ γόνον· ἐκ δὲ τέλειον [αἰετὸν ἧκε πατήρ· ὁ δ’ ἐπώμοσεν· ἦ σε μάλ’ οἰο͂ν] σύμβολον ἀθανάτων ποιήσομαι ἠδ’ ἅμα πάντων, πιστὸν ἐμῷ θυμῷ καὶ τίμιον· αὐτὰρ ἔπειτα ὄλβου καὶ πλούτου δώσω περικαλλέα ῥάβδον, χρυσείην, τριπέτηλον, ἀκήριον ἥ σε φυλάξει πάντασ ἐπικραίνουσ’ ἄθλουσ ἐπέων τε καὶ ἔργων τῶν ἀγαθῶν, ὅσα φημὶ δαήμεναι ἐκ Διὸσ ὀμφῆσ. μαντείην δέ, φέριστε, διοτρεφέσ, ἣν ἐρεείνεισ, οὔτε σὲ θέσφατόν ἐστι δαήμεναι οὔτε τιν’ ἄλλον ἀθανάτων· τὸ γὰρ οἶδε Διὸσ νόοσ· αὐτὰρ ἐγώ γε πιστωθεὶσ κατένευσα καὶ ὤμοσα καρτερὸν ὁρ́κον, μή τινα νόσφιν ἐμεῖο θεῶν αἰειγενετάων ἄλλον γ’ εἴσεσθαι Ζηνὸσ πυκινόφρονα βουλήν. καὶ σύ, κασίγνητε χρυσόρραπι, μή με κέλευε θέσφατα πιφαύσκειν, ὅσα μήδεται εὐρύοπα Ζεύσ. ἀνθρώπων δ’ ἄλλον δηλήσομαι, ἄλλον ὀνήσω, πολλὰ περιτροπέων ἀμεγάρτων φῦλ’ ἀνθρώπων. καὶ μὲν ἐμῆσ ὀμφῆσ ἀπονήσεται, ὅσ τισ ἂν ἔλθῃ φωνῇ καὶ πτερύγεσσι τεληέντων οἰωνῶν· οὗτοσ ἐμῆσ ὀμφῆσ ἀπονήσεται, οὐδ’ ἀπατήσω. ὃσ δέ κε μαψιλόγοισι πιθήσασ οἰωνοῖσι μαντείην ἐθέλῃσι παρὲκ νόον ἐξερεείνειν ἡμετέρην, νοέειν δὲ θεῶν πλέον αἰὲν ἐόντων, φήμ’, ἁλίην ὁδὸν εἶσιν. ἐγὼ δέ κε δῶρα δεχοίμην. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, Μαίησ ἐρικυδέοσ υἱὲ καὶ Διὸσ αἰγιόχοιο, θεῶν ἐριούνιε δαῖμον·

σεμναὶ γὰρ τινεσ εἰσί, κασίγνηται γεγαυῖαι, παρθένοι, ὠκείῃσιν ἀγαλλόμεναι πτερύγεσσι, τρεῖσ· κατὰ δὲ κρατὸσ πεπαλαγμέναι ἄλφιτα λευκά, οἰκία ναιετάουσιν ὑπὸ πτυχὶ Παρνησοῖο, μαντείησ ἀπάνευθε διδάσκαλοι, ἣν ἐπὶ βουσὶ παῖσ ἔτ’ ἐὼν μελέτησα· πατὴρ δ’ ἐμὸσ οὐκ ἀλέγιζεν, ἐντεῦθεν δὴ ἔπειτα ποτώμεναι ἄλλοτε ἄλλη κηρία βόσκονται καὶ τε κραίνουσιν ἕκαστα. αἳ δ’ ὅτε μὲν θυί̈ωσιν ἐδηδυῖαι μέλι χλωρόν, προφρονέωσ ἐθέλουσιν ἀληθείην ἀγορεύειν· ἢν δ’ ἀπονοσφισθῶσι θεῶν ἡδεῖαν ἐδωδήν, ψεύδονται δὴ ἔπειτα δι’ ἀλλήλων δονέουσαι. τάσ τοι ἔπειτα δίδωμι· σὺ δ’ ἀτρεκέωσ ἐρεείνων σὴν αὐτοῦ φρένα τέρπε, καὶ εἰ βροτὸν ἄνδρα δαείῃσ, πολλάκι σῆσ ὀμφῆσ ἐπακούσεται, αἴ κε τύχῃσι. ταῦτ’ ἔχε, Μαιάδοσ υἱέ, καὶ ἀγραύλουσ ἕλικασ βοῦσ ἵππουσ τ’ ἀμφιπόλευε καὶ ἡμιόνουσ ταλαεργούσ. [ὡσ ἔφατ’· οὐρανόθεν δὲ πατὴρ Ζεὺσ αὐτὸσ ἔπεσσι θῆκε τέλοσ· πᾶσιν δ’ ἄρ’ ὅ γ’ οἰωνοῖσι κέλευσεν καὶ χαροποῖσι λέουσι καὶ ἀργιόδουσι σύεσσι καὶ κυσὶ καὶ μήλοισιν, ὅσα τρέφει εὐρεῖα χθών, πᾶσι δ’ ἐπὶ προβάτοισιν ἀνάσσειν κύδιμον Ἑρμῆν, οἰο͂ν δ’ εἰσ Αἴ̈δην τετελεσμένον ἄγγελον εἶναι, ὅσ τ’ ἄδοτόσ περ ἐὼν δώσει γέρασ οὐκ ἐλάχιστον. οὕτω Μαιάδοσ υἱὸν ἄναξ ἐφίλησεν Ἀπόλλων παντοίῃ φιλότητι·

χάριν δ’ ἐπέθηκε Κρονίων. πᾶσι δ’ ὅ γε θνητοῖσι καὶ ἀθανάτοισιν ὁμιλεῖ. παῦρα μὲν οὖν ὀνίνησι, τὸ δ’ ἄκριτον ἠπεροπεύει νύκτα δι’ ὀρφναίην φῦλα θνητῶν ἀνθρώπων. καὶ σὺ μὲν οὕτω χαῖρε, Διὸσ καὶ Μαιάδοσ, υἱέ·

αὐτὰρ ἐγὼ καὶ σεῖο καὶ ἄλλησ μνήσομ’ ἀοιδῆσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Anonymous, Homeric Hymns, Εἲσ Ἑρμῆν

(익명 저작, Homeric Hymns, Εἲσ Ἑρμῆν)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION