Anonymous, Homeric Hymns, Εἲς Ἀπόλλωνα [Δήλιον]?, part 1:

μνήσομαι οὐδὲ λάθωμαι Ἀπόλλωνος ἑκάτοιο, ὅντε θεοὶ κατὰ δῶμα Διὸς τρομέουσιν ἰόντα: καί ῥά τ ἀναΐσσουσιν ἐπὶ σχεδὸν ἐρχομένοιο πάντες ἀφ ἑδράων, ὅτε φαίδιμα τόξα τιταίνει. Λητὼ δ οἰή μίμνε παραὶ Διὶ τερπικεραύνῳ, ἥ ῥα βιόν τ ἐχάλασσε καὶ ἐκλήισσε φαρέτρην, καί οἱ ἀπ ἰφθίμων ὤμων χείρεσσιν ἑλοῦσα τόξα κατεκρέμασε πρὸς κίονα πατρὸς ἑοῖο πασσάλου ἐκ χρυσέου: τὸν δ ἐς θρόνον εἷσεν ἄγουσα. τῷ δ ἄρα νέκταρ ἔδωκε πατὴρ δέπαϊ χρυσείῳ δεικνύμενος φίλον υἱόν: ἔπειτα δὲ δαίμονες ἄλλοι ἔνθα καθίζουσιν: χαίρει δέ τε πότνια Λητώ, οὕνεκα τοξοφόρον καὶ καρτερὸν υἱὸν ἔτικτε. χαῖρε, μάκαιρ ὦ Λητοῖ, ἐπεὶ τέκες ἀγλαὰ τέκνα, Ἀπόλλωνά τ ἄνακτα καὶ Ἄρτεμιν ἰοχέαιραν, τὴν μὲν ἐν Ὀρτυγίῃ, τὸν δὲ κραναῇ ἐνὶ Δήλῳ, κεκλιμένη πρὸς μακρὸν ὄρος καὶ Κύνθιον ὄχθον, ἀγχοτάτω φοίνικος, ἐπ Ἰνωποῖο ῥεέθροις.