헬라어 문장 검색 - Ανονψμ́Ηομεριξ́03́1́

(익명 저작, Homeric Hymns, Εἲσ Ἀπόλλωνα [Δήλιον], part)

μνήσομαι οὐδὲ λάθωμαι Ἀπόλλωνοσ ἑκάτοιο, ὅντε θεοὶ κατὰ δῶμα Διὸσ τρομέουσιν ἰόντα· καί ῥά τ’ ἀναί̈σσουσιν ἐπὶ σχεδὸν ἐρχομένοιο πάντεσ ἀφ’ ἑδράων, ὅτε φαίδιμα τόξα τιταίνει. Λητὼ δ’ οἰή μίμνε παραὶ Διὶ τερπικεραύνῳ, ἥ ῥα βιόν τ’ ἐχάλασσε καὶ ἐκλήισσε φαρέτρην, καί οἱ ἀπ’ ἰφθίμων ὤμων χείρεσσιν ἑλοῦσα τόξα κατεκρέμασε πρὸσ κίονα πατρὸσ ἑοῖο πασσάλου ἐκ χρυσέου· τὸν δ’ ἐσ θρόνον εἷσεν ἄγουσα. τῷ δ’ ἄρα νέκταρ ἔδωκε πατὴρ δέπαϊ χρυσείῳ δεικνύμενοσ φίλον υἱόν· ἔπειτα δὲ δαίμονεσ ἄλλοι ἔνθα καθίζουσιν· χαίρει δέ τε πότνια Λητώ, οὕνεκα τοξοφόρον καὶ καρτερὸν υἱὸν ἔτικτε. χαῖρε, μάκαιρ’ ὦ Λητοῖ, ἐπεὶ τέκεσ ἀγλαὰ τέκνα, Ἀπόλλωνά τ’ ἄνακτα καὶ Ἄρτεμιν ἰοχέαιραν, τὴν μὲν ἐν Ὀρτυγίῃ, τὸν δὲ κραναῇ ἐνὶ Δήλῳ, κεκλιμένη πρὸσ μακρὸν ὄροσ καὶ Κύνθιον ὄχθον, ἀγχοτάτω φοίνικοσ, ἐπ’ Ἰνωποῖο ῥεέθροισ. πῶσ τ’ ἄρ σ’ ὑμνήσω πάντωσ εὐύμνον ἐόντα;

πάντη γάρ τοι, Φοῖβε, νόμοι βεβλήατ’ ἀοιδῆσ, ἠμὲν ἀν’ ἤπειρον πορτιτρόφον ἠδ’ ἀνὰ νήσουσ· πᾶσαι δὲ σκοπιαί τοι ἅδον καὶ πρώονεσ ἄκροι ὑψηλῶν ὀρέων ποταμοί θ’ ἅλαδε προρέοντεσ ἀκταί τ’ εἰσ ἅλα κεκλιμέναι λιμένεσ τε θαλάσσησ. ἦ ὥσ σε πρῶτον Λητὼ τέκε, χάρμα βροτοῖσι, κλινθεῖσα πρὸσ Κύνθου ὄροσ κραναῇ ἐνὶ νήσῳ, Δήλῳ ἐν ἀμφιρύτῃ; ἑκάτερθε δὲ κῦμα κελαινὸν ἐξῄει χέρσονδε λιγυπνοίοισ ἀνέμοισιν, ἔνθεν ἀπορνύμενοσ πᾶσι θνητοῖσιν ἀνάσσεισ. ὅσσουσ Κρήτη τ’ ἐντὸσ ἔχει καὶ δῆμοσ Ἀθηνῶν νῆσόσ τ’ Αἰγίνη ναυσικλειτή τ’ Εὔβοια, Αἰγαί, Πειρεσίαι τε καὶ ἀγχιάλη Πεπάρηθοσ Θρηίκιόσ τ’ Ἀθόωσ καὶ Πηλίου ἄκρα κάρηνα Θρηικίη τε Σάμοσ Ἴδησ τ’ ὄρεα σκιόεντα, Σκῦροσ καὶ Φώκαια καὶ Αὐτοκάνησ ὄροσ αἰπύ, Ἴμβροσ τ’ εὐκτιμένη καὶ Λῆμνοσ ἀμιχθαλόεσσα Λέσβοσ τ’ ἠγαθέη, Μάκαροσ ἕδοσ Αἰολίωνοσ, καὶ Χίοσ, ἣ νήσων λιπαρωτάτη εἰν ἁλὶ κεῖται, παιπαλόεισ τε Μίμασ καὶ Κωρύκου ἄκρα κάρηνα καὶ Κλάροσ αἰγλήεσσα καὶ Αἰσαγέησ ὄροσ αἰπὺ καὶ Σάμοσ ὑδρηλὴ Μυκάλησ τ’ αἰπεινὰ κάρηνα Μίλητόσ τε Κόωσ τε, πόλισ Μερόπων ἀνθρώπων, καὶ Κνίδοσ αἰπεινὴ καὶ Κάρπαθοσ ἠνεμόεσσα Νάξοσ τ’ ἠδὲ Πάροσ Ῥήναιά τε πετρήεσσα, τόσσον ἔπ’ ὠδίνουσα Ἑκηβόλον ἵκετο Λητώ, εἴ τίσ οἱ γαιέων υἱεῖ θέλοι οἰκία θέσθαι. αἳ δὲ μάλ’ ἐτρόμεον καὶ ἐδείδισαν, οὐδέ τισ ἔτλη Φοῖβον δέξασθαι, καὶ πιοτέρη περ ἐοῦσα·

πρίν γ’ ὅτε δή ῥ’ ἐπὶ Δήλου ἐβήσατο πότνια Λητὼ καί μιν ἀνειρομένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· δῆλ’, εἰ γάρ κ’ ἐθέλοισ ἕδοσ ἔμμεναι υἱο͂σ ἐμοῖο, Φοίβου Ἀπόλλωνοσ, θέσθαι τ’ ἔνι πίονα νηόν, ‐ ἄλλοσ δ’ οὔτισ σεῖό ποθ’ ἅψεται, οὐδέ σε λήσει·

οὐδ’ εὔβων σέ γ’ ἔσεσθαι ὀίομαι οὔτ’ εὔμηλον, οὐδὲ τρύγην οἴσεισ οὔτ’ ἂρ φυτὰ μυρία φύσεισ. εἰ δέ κ’ Ἀπόλλωνοσ ἑκαέργου νηὸν ἔχῃσθα, ἄνθρωποί τοι πάντεσ ἀγινήσουσ’ ἑκατόμβασ ἐνθάδ’ ἀγειρόμενοι, κνίσση δέ τοι ἄσπετοσ αἰεὶ δημοῦ ἀναί̈ξει βοσκήσεισ θ’ οἵ κέ σ’ ἔχωσι χειρὸσ ἀπ’ ἀλλοτρίησ, ἐπεὶ οὔ τοι πῖαρ ὑπ’ οὖδασ. ὣσ φάτο· χαῖρε δὲ Δῆλοσ, ἀμειβομένη δὲ προσηύδα· Λητοῖ, κυδίστη θύγατερ μεγάλου Κοίοιο, ἀσπασίη κεν ἐγώ γε γονὴν ἑκάτοιο ἄνακτοσ δεξαίμην·

αἰνῶσ γὰρ ἐτήτυμόν εἰμι δυσηχὴσ ἀνδράσιν· ὧδε δέ κεν περιτιμήεσσα γενοίμην. ἀλλὰ τόδε τρομέω, Λητοῖ, ἔποσ, οὐδέ σε κεύσω· λίην γάρ τινά φασιν ἀτάσθαλον Ἀπόλλωνα ἔσσεσθαι, μέγα δὲ πρυτανευσέμεν ἀθανάτοισι καὶ θνητοῖσι βροτοῖσιν ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν. τῷ ῥ’ αἰνῶσ δείδοικα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, μή, ὁπότ’ ἂν τὸ πρῶτον ἴδῃ φάοσ ἠελίοιο, νῆσον ἀτιμήσασ, ἐπεὶ ἦ κραναήπεδόσ εἰμι, ποσσὶ καταστρέψασ ὤσῃ ἁλὸσ ἐν πελάγεσσιν, ἔνθ’ ἐμὲ μὲν μέγα κῦμα κατὰ κρατὸσ ἅλισ αἰεὶ κλύσσει· ὃ δ’ ἄλλην γαῖαν ἀφίξεται, ἥ κεν ἅδῃ οἱ, τεύξασθαι νηόν τε καὶ ἄλσεα δενδρήεντα· πουλύποδεσ δ’ ἐν ἐμοὶ θαλάμασ φῶκαί τε μέλαιναι οἰκία ποιήσονται ἀκηδέα, χήτεϊ λαῶν. ἀλλ’ εἴ μοι τλαίησ γε, θεά, μέγαν ὁρ́κον ὀμόσσαι, ἐνθάδε μιν πρῶτον τεύξειν περικαλλέα νηὸν ἔμμεναι ἀνθρώπων χρηστήριον, αὐτὰρ ἔπειτα [1τεύξασθαι νηούσ τε καὶ ἄλσεα δενδρηέντα ]1 πάντασ ἐπ’ ἀνθρώπουσ, ἐπεὶ ἦ πολυώνυμοσ ἔσται. ὣσ ἄρ ἔφη·

Λητὼ δὲ θεῶν μέγαν ὁρ́κον ὄμοσσε· ἴστω νῦν τάδε Γαῖα καὶ Οὐρανὸσ εὐρὺσ ὕπερθεν καὶ τὸ κατειβόμενον Στυγὸσ ὕδωρ, ὅστε μέγιστοσ ὁρ́κοσ δεινότατόσ τε πέλει μακάρεσσι θεοῖσιν· ἦ μὴν Φοίβου τῇδε θυώδησ ἔσσεται αἰεὶ βωμὸσ καὶ τέμενοσ, τίσει δέ σέ γ’ ἔξοχα πάντων. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ὄμοσέν τε τελεύτησέν τε τὸν ὁρ́κον, Δῆλοσ μὲν μάλα χαῖρε γονῇ ἑκάτοιο ἄνακτοσ·

Λητὼ δ’ ἐννῆμάρ τε καὶ ἐννέα νύκτασ ἀέλπτοισ ὠδίνεσσι πέπαρτο. θεαὶ δ’ ἔσαν ἔνδοθι πᾶσαι, ὅσσαι ἄρισται ἐάσι, Διώνη τε Ῥείη τε Ἰχναίη τε Θέμισ καὶ ἀγάστονοσ Ἀμφιτρίτη ἄλλαι τ’ ἀθάναται νόσφιν λευκωλένου Ἥρησ· ἧστο γὰρ ἐν μεγάροισι Διὸσ νεφεληγερέταο· μούνη δ’ οὐκ ἐπέπυστο μογοστόκοσ Εἰλείθυια· ἧστο γὰρ ἄκρῳ Ὀλύμπῳ ὑπὸ χρυσέοισι νέφεσσιν, Ἥρησ φραδμοσύνησ λευκωλένου, ἥ μιν ἔρυκε ζηλοσύνῃ, ὅτ’ ἄρ’ υἱὸν ἀμύμονά τε κρατερόν τε Λητὼ τέξεσθαι καλλιπλόκαμοσ τότ’ ἔμελλεν. αἳ δ’ Ἶριν προὔπεμψαν ἐυκτιμένησ ἀπὸ νήσου, ἀξέμεν Εἰλείθυιαν, ὑποσχόμεναι μέγαν ὁρ́μον, χρυσείοισι λίνοισιν ἐερμένον, ἐννεάπηχυν·

νόσφιν δ’ ἤνωγον καλέειν λευκωλένου Ἥρησ, νή μιν ἔπειτ’ ἐπέεσσιν ἀποστρέψειεν ἰοῦσαν. αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ’ ἄκουσε ποδήνεμοσ ὠκέα Ἶρισ, βῆ ῥα θέειν, ταχέωσ δὲ διήνυσε πᾶν τὸ μεσηγύ. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἵκανε θεῶν ἕδοσ, αἰπὺν Ὄλυμπον, αὐτίκ’ ἄρ’ Εἰλείθυιαν ἀπὲκ μεγάροιο θύραζε ἐκπροκαλεσσαμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα, πάντα μάλ’, ὡσ ἐπέτελλον Ὀλύμπια δώματ’ ἔχουσαι. τῇ δ’ ἄρα θυμὸν ἔπειθεν ἐνὶ στήθεσσι φίλοισι· βὰν δὲ ποσὶ τρήρωσι πελειάσιν ἴθμαθ’ ὁμοῖαι. εὖτ’ ἐπὶ Δήλου ἔβαινε μογοστόκοσ Εἰλείθυια, δὴ τότε τὴν τόκοσ εἷλε, μενοίνησεν δὲ τεκέσθαι. ἀμφὶ δὲ φοίνικι βάλε πήχεε, γοῦνα δ’ ἔρεισε λειμῶνι μαλακῷ· μείδησε δὲ γαῖ’ ὑπένερθεν· ἐκ δ’ ἔθορε πρὸ φόωσδε· θεαὶ δ’ ὀλόλυξαν ἅπασαι. ἔνθα σέ, ἠιέ Φοῖβε, θεαὶ λόον ὕδατι καλῷ ἁγνῶσ καὶ καθαρῶσ, σπάρξαν δ’ ἐν φάρεϊ λευκῷ, λεπτῷ, νηγατέῳ·

περὶ δὲ χρύσεον στρόφον ἧκαν. οὐδ’ ἄρ’ Ἀπόλλωνα χρυσάορα θήσατο μήτηρ, ἀλλὰ Θέμισ νέκταρ τε καὶ ἀμβροσίην ἐρατεινὴν ἀθανάτῃσιν χερσὶν ἐπήρξατο·

χαῖρε δὲ Λητώ, οὕνεκα τοξοφόρον καὶ καρτερὸν υἱὸν ἔτικτεν. αὐτὰρ ἐπεὶ δή, Φοῖβε, κατέβρωσ ἄμβροτον εἶδαρ, οὔ σέ γ’ ἔπειτ’ ἴσχον χρύσεοι στρόφοι ἀσπαίροντα, οὐδ’ ἔτι δέσματ’ ἔρυκε, λύοντο δὲ πείρατα πάντα. αὐτίκα δ’ ἀθανάτῃσι μετηύδα Φοῖβοσ Ἀπόλλων· εἰή μοι κίθαρίσ τε φίλη καὶ καμπύλα τόξα, χρήσω δ’ ἀνθρώποισι Διὸσ νημερτέα βουλήν.

ὣσ εἰπὼν ἐβίβασκεν ἐπὶ χθονὸσ εὐρυοδείησ Φοῖβοσ ἀκερσεκόμησ, ἑκατηβόλοσ·

αἳ δ’ ἄρα πᾶσαι θάμβεον ἀθάναται· χρυσῷ δ’ ἄρα Δῆλοσ ἅπασα [βεβρίθει, καθορῶσα Διὸσ Λητοὺσ τε γενέθλην, γηθοσύνῃ, ὅτι μιν θεὸσ εἵλετο οἰκία θέσθαι νήσων ἠπείρου τε, φίλησε δὲ κηρόθι μᾶλλον. ] ἤνθησ’, ὡσ ὅτε τε ῥίον οὔρεοσ ἄνθεσιν ὕλησ. αὐτὸσ δ’, ἀργυρότοξε, ἄναξ ἑκατηβόλ’ Ἄπολλον, ἄλλοτε μέν τ’ ἐπὶ Κύνθου ἐβήσαο παιπαλόεντοσ, ἄλλοτε δ’ ἂν νήσουσ τε καὶ ἀνέρασ ἠλάσκαζεσ.

πολλοί τοι νηοί τε καὶ ἄλσεα δενδρήεντα· πᾶσαι δὲ σκοπιαί τε φίλαι καὶ πρώονεσ ἄκροι ὑψηλῶν ὀρέων ποταμοί θ’ ἅλαδε προρέοντεσ· ἀλλὰ σὺ Δήλῳ, Φοῖβε, μάλιστ’ ἐπιτέρπεαι ἦτορ, ἔνθα τοι ἑλκεχίτωνεσ Ιἄονεσ ἠγερέθονται αὐτοῖσ σὺν παίδεσσι καὶ αἰδοίῃσ ἀλόχοισιν. οἱ δέ σε πυγμαχίῃ τε καὶ ὀρχηθμῷ καὶ ἀοιδῇ μνησάμενοι τέρπουσιν, ὅτ’ ἄν στήσωνται ἀγῶνα. φαίη κ’ ἀθανάτουσ καὶ ἀγήρωσ ἔμμεναι αἰεί, ὃσ τόθ’ ὑπαντιάσει’, ὅτ’ Ιἄονεσ ἀθρόοι εἰε͂ν· πάντων γάρ κεν ἴδοιτο χάριν, τέρψαιτο δὲ θυμὸν ἄνδρασ τ’ εἰσορόων καλλιζώνουσ τε γυναῖκασ νῆάσ τ’ ὠκείασ ἠδ’ αὐτῶν κτήματα πολλά. πρὸσ δὲ τόδε μέγα θαῦμα, ὁού κλέοσ οὔποτ’ ὀλεῖται, κοῦραι Δηλιάδεσ, ἑκατηβελέταο θεράπναι· αἵ τ’ ἐπεὶ ἂρ πρῶτον μὲν Ἀπόλλων’ ὑμνήσωσιν, αὖτισ δ’ αὖ Λητώ τε καὶ Ἄρτεμιν ἰοχέαιραν, μνησάμεναι ἀνδρῶν τε παλαιῶν ἠδὲ γυναικῶν ὕμνον ἀείδουσιν, θέλγουσι δὲ φῦλ’ ἀνθρώπων. πάντων δ’ ἀνθρώπων φωνὰσ καὶ βαμβαλιαστὺν μιμεῖσθ’ ἴσασιν· φαίη δέ κεν αὐτὸσ ἕκαστοσ φθέγγεσθ’· οὕτω σφιν καλὴ συνάρηρεν ἀοιδή. ἀλλ’ ἄγεθ’ ἱλήκοι μὲν Ἀπόλλων Ἀρτέμιδιξύν, χαίρετε δ’ ὑμεῖσ πᾶσαι·

ἐμεῖο δὲ καὶ μετόπισθεν μνήσασθ’, ὁππότε κέν τισ ἐπιχθονίων ἀνθρώπων ἐθάδ’ ἁνείρηται ξεῖνοσ ταλαπείριοσ ἐλθών· ὦ κοῦραι, τίσ δ’ ὔμμιν ἀνὴρ ἥδιστοσ ἀοιδῶν ἐνθάδε πωλεῖται, καὶ τέῳ τέρπεσθε μάλιστα; ὑμεῖσ δ’ εὖ μάλα πᾶσαι ὑποκρίνασθαι ἀφήμωσ· τυφλὸσ ἀνήρ, οἰκεῖ δὲ Χίῳ ἔνι παιπαλοέσσῃ τοῦ μᾶσαι μετόπισθεν ἀριστεύσουσιν ἀοιδαί. ἡμεῖσ δ’ ὑμέτερον κλέοσ οἴσομεν, ὅσσον ἐπ’ αἰᾶν ἀνθρώπων στρεφόμεσθα πόλεισ εὖ ναιεταώσασ· οἳ δ’ ἐπὶ δὴ πείσονται, ἐπεὶ καὶ ἐτήτυμόν ἐστιν. αὐτὰρ ἐγὼν οὐ λήξω ἑκηβόλον Ἀπόλλωνα ὑμνέων ἀργυρότοξον, ὃν ἠύκομοσ τέκε Λητώ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Anonymous, Homeric Hymns, Εἲσ Ἀπόλλωνα [Δήλιον], part

(익명 저작, Homeric Hymns, Εἲσ Ἀπόλλωνα [Δήλιον], part)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION