Aeschylus, Eumenides, choral, antistrophe 1 1:

οὐκ ἔστ’ ἄτιμοι, μηδ’ ὑπερθύμωσ ἄγαν θεαὶ βροτῶν κτίσητε δύσκηλον χθόνα. κἀγὼ πέποιθα Ζηνί, καὶ τί δεῖ λέγειν; καὶ κλῇδασ οἶδα δώματοσ μόνη θεῶν, ἐν ᾧ κεραυνόσ ἐστιν ἐσφραγισμένοσ· ἀλλ’ οὐδὲν αὐτοῦ δεῖ· σὺ δ’ εὐπιθὴσ ἐμοὶ γλώσσησ ματαίασ μὴ ’κβάλῃσ ἔπη χθονί, καρπὸν φέροντα πάντα μὴ πράσσειν καλῶσ κοίμα κελαινοῦ κύματοσ πικρὸν μένοσ ὡσ σεμνότιμοσ καὶ ξυνοικήτωρ ἐμοί· πολλῆσ δὲ χώρασ τῆσδ’ ἔτ’ ἀκροθίνια θύη πρὸ παίδων καὶ γαμηλίου τέλουσ ἔχουσ’ ἐσ αἰεὶ τόνδ’ ἐπαινέσεισ λόγον.