Aeschylus, Agamemnon, episode

(아이스킬로스, 아가멤논, episode)

κήρυκ’ ἀπ’ ἀκτῆσ τόνδ’ ὁρῶ κατάσκιον κλάδοισ ἐλαίασ· μαρτυρεῖ δέ μοι κάσισ πηλοῦ ξύνουροσ διψία κόνισ τάδε, ὡσ οὔτ’ ἄναυδοσ οὔτε σοι δαίων φλόγα ὕλησ ὀρείασ σημανεῖ καπνῷ πυρόσ, ἀλλ’ ἢ τὸ χαίρειν μᾶλλον ἐκβάξει λέγων ‐ τὸν ἀντίον δὲ τοῖσδ’ ἀποστέργω λόγον· εὖ γὰρ πρὸσ εὖ φανεῖσι προσθήκη πέλοι. ‐ ὅστισ τάδ’ ἄλλωσ τῇδ’ ἐπεύχεται πόλει, αὐτὸσ φρενῶν καρποῖτο τὴν ἁμαρτίαν. ἰὼ πατρῷον οὖδασ Ἀργείασ χθονόσ, δεκάτου σε φέγγει τῷδ’ ἀφικόμην ἔτουσ, πολλῶν ῥαγεισῶν ἐλπίδων μιᾶσ τυχών. οὐ γάρ ποτ’ ηὔχουν τῇδ’ ἐν Ἀργείᾳ χθονὶ θανὼν μεθέξειν φιλτάτου τάφου μέροσ. νῦν χαῖρε μὲν χθών, χαῖρε δ’ ἡλίου φάοσ, ὕπατόσ τε χώρασ Ζεύσ, ὁ Πύθιόσ τ’ ἄναξ, τόξοισ ἰάπτων μηκέτ’ εἰσ ἡμᾶσ βέλη· ἅλισ παρὰ Σκάμανδρον ἦσθ’ ἀνάρσιοσ· νῦν δ’ αὖτε σωτὴρ ἴσθι καὶ παιώνιοσ, ἄναξ Ἄπολλον. τούσ τ’ ἀγωνίουσ θεοὺσ πάντασ προσαυδῶ, τόν τ’ ἐμὸν τιμάορον Ἑρμῆν, φίλον κήρυκα, κηρύκων σέβασ, ἡρ́ωσ τε τοὺσ πέμψαντασ, εὐμενεῖσ πάλιν στρατὸν δέχεσθαι τὸν λελειμμένον δορόσ. ἰὼ μέλαθρα βασιλέων, φίλαι στέγαι, σεμνοί τε θᾶκοι, δαίμονέσ τ’ ἀντήλιοι, εἴ που πάλαι, φαιδροῖσι τοισίδ’ ὄμμασι δέξασθε κόσμῳ βασιλέα πολλῷ χρόνῳ. ἥκει γὰρ ὑμῖν φῶσ ἐν εὐφρόνῃ φέρων καὶ τοῖσδ’ ἅπασι κοινὸν Ἀγαμέμνων ἄναξ. ἀλλ’ εὖ νιν ἀσπάσασθε, καὶ γὰρ οὖν πρέπει Τροίαν κατασκάψαντα τοῦ δικηφόρου Διὸσ μακέλλῃ, τῇ κατείργασται πέδον. βωμοὶ δ’ ἀίστοι καὶ θεῶν ἱδρύματα, καὶ σπέρμα πάσησ ἐξαπόλλυται χθονόσ. τοιόνδε Τροίᾳ περιβαλὼν ζευκτήριον ἄναξ Ἀτρείδησ πρέσβυσ εὐδαίμων ἀνὴρ ἥκει, τίεσθαι δ’ ἀξιώτατοσ βροτῶν τῶν νῦν· Πάρισ γὰρ οὔτε συντελὴσ πόλισ ἐξεύχεται τὸ δρᾶμα τοῦ πάθουσ πλέον. ὀφλὼν γὰρ ἁρπαγῆσ τε καὶ κλοπῆσ δίκην τοῦ ῥυσίου θ’ ἥμαρτε καὶ πανώλεθρον αὐτόχθονον πατρῷον ἔθρισεν δόμον. διπλᾶ δ’ ἔτεισαν Πριαμίδαι θἀμάρτια. κῆρυξ Ἀχαιῶν χαῖρε τῶν ἀπὸ στρατοῦ.

χαίρω <γε>· τεθνάναι δ’ οὐκέτ’ ἀντερῶ θεοῖσ. ἔρωσ πατρῴασ τῆσδε γῆσ σ’ ἐγύμνασεν; ὥστ’ ἐνδακρύειν γ’ ὄμμασιν χαρᾶσ ὕπο. τερπνῆσ ἄρ’ ἦτε τῆσδ’ ἐπήβολοι νόσου. πῶσ δή; διδαχθεὶσ τοῦδε δεσπόσω λόγου. τῶν ἀντερώντων ἱμέρῳ πεπληγμένοι. ποθεῖν ποθοῦντα τήνδε γῆν στρατὸν λέγεισ; ὡσ πόλλ’ ἀμαυρᾶσ ἐκ φρενόσ <μ’> ἀναστένειν πόθεν τὸ δύσφρον τοῦτ’ ἐπῆν θυμῷ στύγοσ; πάλαι τὸ σιγᾶν φάρμακον βλάβησ ἔχω. καὶ πῶσ; ἀπόντων κοιράνων ἔτρεισ τινάσ; ὡσ νῦν, τὸ σὸν δή, καὶ θανεῖν πολλὴ χάρισ. εὖ γὰρ πέπρακται. ταῦτα δ’ ἐν πολλῷ χρόνῳ τὰ μέν τισ ἂν λέξειεν εὐπετῶσ ἔχειν, τὰ δ’ αὖτε κἀπίμομφα. τίσ δὲ πλὴν θεῶν ἅπαντ’ ἀπήμων τὸν δι’ αἰῶνοσ χρόνον; μόχθουσ γὰρ εἰ λέγοιμι καὶ δυσαυλίασ, σπαρνὰσ παρήξεισ καὶ κακοστρώτουσ, τί δ’ οὐ στένοντεσ, οὐ λαχόντεσ ἤματοσ μέροσ; τὰ δ’ αὖτε χέρσῳ καὶ προσῆν πλέον στύγοσ· εὐναὶ γὰρ ἦσαν δηί̈ων πρὸσ τείχεσιν· ἐξ οὐρανοῦ δὲ κἀπὸ γῆσ λειμώνιαι δρόσοι κατεψάκαζον, ἔμπεδον σίνοσ ἐσθημάτων, τιθέντεσ ἔνθηρον τρίχα. χειμῶνα δ’ εἰ λέγοι τισ οἰωνοκτόνον, οἱο͂ν παρεῖχ’ ἄφερτον Ἰδαία χιών, ἢ θάλποσ, εὖτε πόντοσ ἐν μεσημβριναῖσ κοίταισ ἀκύμων νηνέμοισ εὕδοι πεσών τί ταῦτα πενθεῖν δεῖ; παροίχεται πόνοσ· παροίχεται δέ, τοῖσι μὲν τεθνηκόσιν τὸ μήποτ’ αὖθισ μηδ’ ἀναστῆναι μέλειν. τί τοὺσ ἀναλωθέντασ ἐν ψήφῳ λέγειν, τὸν ζῶντα δ’ ἀλγεῖν χρὴ τύχησ παλιγκότου; καὶ πολλὰ χαίρειν ξυμφορὰσ καταξιῶ. ἡμῖν δὲ τοῖσ λοιποῖσιν Ἀργείων στρατοῦ νικᾷ τὸ κέρδοσ, πῆμα δ’ οὐκ ἀντιρρέπει· ὡσ κομπάσαι τῷδ’ εἰκὸσ ἡλίου φάει ὑπὲρ θαλάσσησ καὶ χθονὸσ ποτωμένοισ· "Τροίαν ἑλόντεσ δή ποτ’ Ἀργείων στόλοσ θεοῖσ λάφυρα ταῦτα τοῖσ καθ’ Ἑλλάδα δόμοισ ἐπασσάλευσαν ἀρχαῖον γάνοσ. " τοιαῦτα χρὴ κλύοντασ εὐλογεῖν πόλιν καὶ τοὺσ στρατηγούσ· καὶ χάρισ τιμήσεται Διὸσ τόδ’ ἐκπράξασα. πάντ’ ἔχεισ λόγον. νικώμενοσ λόγοισιν οὐκ ἀναίνομαι·

ἀεὶ γὰρ ἥβη τοῖσ γέρουσιν εὖ μαθεῖν. δόμοισ δὲ ταῦτα καὶ Κλυταιμήστρᾳ μέλειν εἰκὸσ μάλιστα, σὺν δὲ πλουτίζειν ἐμέ. ἀνωλόλυξα μὲν πάλαι χαρᾶσ ὕπο, ὅτ’ ἦλθ’ ὁ πρῶτοσ νύχιοσ ἄγγελοσ πυρόσ, φράζων ἅλωσιν Ἰλίου τ’ ἀνάστασιν. καί τίσ μ’ ἐνίπτων εἶπε, "φρυκτωρῶν δία πεισθεῖσα Τροίαν νῦν πεπορθῆσθαι δοκεῖσ; ἦ κάρτα πρὸσ γυναικὸσ αἴρεσθαι κέαρ. " λόγοισ τοιούτοισ πλαγκτὸσ οὖσ’ ἐφαινόμην. ὅμωσ δ’ ἔθυον, καὶ γυναικείῳ νόμῳ ὀλολυγμὸν ἄλλοσ ἄλλοθεν κατὰ πτόλιν ἔλασκον εὐφημοῦντεσ ἐν θεῶν ἕδραισ θυηφάγον κοιμῶντεσ εὐώδη φλόγα. καὶ νῦν τὰ μάσσω μὲν τί δεῖ σέ μοι λέγειν;

ἄνακτοσ αὐτοῦ πάντα πεύσομαι λόγον. ὅπωσ δ’ ἄριστα τὸν ἐμὸν αἰδοῖον πόσιν σπεύσω πάλιν μολόντα δέξασθαι· ‐ τί γὰρ γυναικὶ τούτου φέγγοσ ἥδιον δρακεῖν, ἀπὸ στρατείασ ἀνδρὶ σώσαντοσ θεοῦ πύλασ ἀνοῖξαι; ‐ ταῦτ’ ἀπάγγειλον πόσει· ἥκειν ὅπωσ τάχιστ’ ἐράσμιον πόλει· γυναῖκα πιστὴν δ’ ἐν δόμοισ εὑρ́οι μολὼν οἱάν περ οὖν ἔλειπε, δωμάτων κύνα ἐσθλὴν ἐκείνῳ, πολεμίαν τοῖσ δύσφροσιν, καὶ τἄλλ’ ὁμοίαν πάντα, σημαντήριον οὐδὲν διαφθείρασαν ἐν μήκει χρόνου. οὐδ’ οἶδα τέρψιν οὐδ’ ἐπίψογον φάτιν ἄλλου πρὸσ ἀνδρὸσ μᾶλλον ἢ χαλκοῦ βαφάσ. τοιόσδ’ ὁ κόμποσ τῆσ ἀληθείασ γέμων οὐκ αἰσχρὸσ ὡσ γυναικὶ γενναίᾳ λακεῖν.

αὕτη μὲν οὕτωσ εἶπε μανθάνοντί σοι τοροῖσιν ἑρμηνεῦσιν εὐπρεπῶσ λόγον. σὺ δ’ εἰπέ, κῆρυξ, Μενέλεων δὲ πεύθομαι. εἰ νόστιμόσ τε καὶ σεσωσμένοσ πάλιν ἥκει σὺν ὑμῖν, τῆσδε γῆσ φίλον κράτοσ. οὐκ ἔσθ’ ὅπωσ λέξαιμι τὰ ψευδῆ καλὰ ἐσ τὸν πολὺν φίλοισι καρποῦσθαι χρόνον. πῶσ δῆτ’ ἂν εἰπὼν κεδνὰ τἀληθῆ τύχοισ; σχισθέντα δ’ οὐκ εὔκρυπτα γίγνεται τάδε. ἁνὴρ ἄφαντοσ ἐξ Ἀχαιικοῦ στρατοῦ, αὐτόσ τε καὶ τὸ πλοῖον. οὐ ψευδῆ λέγω. πότερον ἀναχθεὶσ ἐμφανῶσ ἐξ Ἰλίου, ἢ χεῖμα, κοινὸν ἄχθοσ, ἡρ́πασε στρατοῦ; ἔκυρσασ ὥστε τοξότησ ἄκροσ σκοποῦ· μακρὸν δὲ πῆμα συντόμωσ ἐφημίσω. πότερα γὰρ αὐτοῦ ζῶντοσ ἢ τεθνηκότοσ φάτισ πρὸσ ἄλλων ναυτίλων ἐκλῄζετο; οὐκ οἶδεν οὐδεὶσ ὥστ’ ἀπαγγεῖλαι τορῶσ, πλὴν τοῦ τρέφοντοσ Ἡλίου χθονὸσ φύσιν. πῶσ γὰρ λέγεισ χειμῶνα ναυτικῷ στρατῷ ἐλθεῖν τελευτῆσαί τε δαιμόνων κότῳ; εὔφημον ἦμαρ οὐ πρέπει κακαγγέλῳ γλώσσῃ μιαίνειν·

χωρὶσ ἡ τιμὴ θεῶν. ὅταν δ’ ἀπευκτὰ πήματ’ ἄγγελοσ πόλει στυγνῷ προσώπῳ πτωσίμου στρατοῦ φέρῃ, πόλει μὲν ἕλκοσ ἓν τὸ δήμιον τυχεῖν, πολλοὺσ δὲ πολλῶν ἐξαγισθέντασ δόμων ἄνδρασ διπλῇ μάστιγι, τὴν Ἄρησ φιλεῖ, δίλογχον ἄτην, φοινίαν ξυνωρίδα· τοιῶνδε μέντοι πημάτων σεσαγμένον πρέπει λέγειν παιᾶνα τόνδ’ Ἐρινύων. σωτηρίων δὲ πραγμάτων εὐάγγελον ἥκοντα πρὸσ χαίρουσαν εὐεστοῖ πόλιν, πῶσ κεδνὰ τοῖσ κακοῖσι συμμείξω, λέγων χειμῶν’ Ἀχαιοῖσ οὐκ ἀμήνιτον θεῶν; ξυνώμοσαν γάρ, ὄντεσ ἔχθιστοι τὸ πρίν, πῦρ καὶ θάλασσα, καὶ τὰ πίστ’ ἐδειξάτην φθείροντε τὸν δύστηνον Ἀργείων στρατόν. ἐν νυκτὶ δυσκύμαντα δ’ ὠρώρει κακά. ναῦσ γὰρ πρὸσ ἀλλήλαισι Θρῄκιαι πνοαὶ ἤρεικον· αἱ δὲ κεροτυπούμεναι βίᾳ χειμῶνι τυφῶ σὺν ζάλῃ τ’ ὀμβροκτύπῳ ᾤχοντ’ ἄφαντοι ποιμένοσ κακοῦ στρόβῳ. ἐπεὶ δ’ ἀνῆλθε λαμπρὸν ἡλίου φάοσ, ὁρῶμεν ἀνθοῦν πέλαγοσ Αἰγαῖον νεκροῖσ ἀνδρῶν Ἀχαιῶν ναυτικοῖσ τ’ ἐρειπίοισ. ἡμᾶσ γε μὲν δὴ ναῦν τ’ ἀκήρατον σκάφοσ ἤτοι τισ ἐξέκλεψεν ἢ ’ξῃτήσατο θεόσ τισ, οὐκ ἄνθρωποσ, οἰάκοσ θιγών. τύχη δὲ σωτὴρ ναῦν θέλουσ’ ἐφέζετο, ὡσ μήτ’ ἐν ὁρ́μῳ κύματοσ ζάλην ἔχειν μήτ’ ἐξοκεῖλαι πρὸσ κραταίλεων χθόνα. ἔπειτα δ’ Αἵδην πόντιον πεφευγότεσ, λευκὸν κατ’ ἦμαρ, οὐ πεποιθότεσ τύχῃ, ἐβουκολοῦμεν φροντίσιν νέον πάθοσ, στρατοῦ καμόντοσ καὶ κακῶσ σποδουμένου. καὶ νῦν ἐκείνων εἴ τίσ ἐστιν ἐμπνέων, λέγουσιν ἡμᾶσ ὡσ ὀλωλότασ, τί μή; ἡμεῖσ τ’ ἐκείνουσ ταὔτ’ ἔχειν δοξάζομεν. γένοιτο δ’ ὡσ ἄριστα. Μενέλεων γὰρ οὖν πρῶτόν τε καὶ μάλιστα προσδόκα μολεῖν. εἰ γοῦν τισ ἀκτὶσ ἡλίου νιν ἱστορεῖ καὶ ζῶντα καὶ βλέποντα, μηχαναῖσ Διόσ, οὔπω θέλοντοσ ἐξαναλῶσαι γένοσ, ἐλπίσ τισ αὐτὸν πρὸσ δόμουσ ἥξειν πάλιν. τοσαῦτ’ ἀκούσασ ἴσθι τἀληθῆ κλύων.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION