헬라어 문장 검색 - Αεσξηψ́Αγαμεμν́05́

(아이스킬로스, 아가멤논, episode)

κήρυκ’ ἀπ’ ἀκτῆσ τόνδ’ ὁρῶ κατάσκιον κλάδοισ ἐλαίασ· μαρτυρεῖ δέ μοι κάσισ πηλοῦ ξύνουροσ διψία κόνισ τάδε, ὡσ οὔτ’ ἄναυδοσ οὔτε σοι δαίων φλόγα ὕλησ ὀρείασ σημανεῖ καπνῷ πυρόσ, ἀλλ’ ἢ τὸ χαίρειν μᾶλλον ἐκβάξει λέγων ‐ τὸν ἀντίον δὲ τοῖσδ’ ἀποστέργω λόγον· εὖ γὰρ πρὸσ εὖ φανεῖσι προσθήκη πέλοι. ‐ ὅστισ τάδ’ ἄλλωσ τῇδ’ ἐπεύχεται πόλει, αὐτὸσ φρενῶν καρποῖτο τὴν ἁμαρτίαν. ἰὼ πατρῷον οὖδασ Ἀργείασ χθονόσ, δεκάτου σε φέγγει τῷδ’ ἀφικόμην ἔτουσ, πολλῶν ῥαγεισῶν ἐλπίδων μιᾶσ τυχών. οὐ γάρ ποτ’ ηὔχουν τῇδ’ ἐν Ἀργείᾳ χθονὶ θανὼν μεθέξειν φιλτάτου τάφου μέροσ. νῦν χαῖρε μὲν χθών, χαῖρε δ’ ἡλίου φάοσ, ὕπατόσ τε χώρασ Ζεύσ, ὁ Πύθιόσ τ’ ἄναξ, τόξοισ ἰάπτων μηκέτ’ εἰσ ἡμᾶσ βέλη· ἅλισ παρὰ Σκάμανδρον ἦσθ’ ἀνάρσιοσ· νῦν δ’ αὖτε σωτὴρ ἴσθι καὶ παιώνιοσ, ἄναξ Ἄπολλον. τούσ τ’ ἀγωνίουσ θεοὺσ πάντασ προσαυδῶ, τόν τ’ ἐμὸν τιμάορον Ἑρμῆν, φίλον κήρυκα, κηρύκων σέβασ, ἡρ́ωσ τε τοὺσ πέμψαντασ, εὐμενεῖσ πάλιν στρατὸν δέχεσθαι τὸν λελειμμένον δορόσ. ἰὼ μέλαθρα βασιλέων, φίλαι στέγαι, σεμνοί τε θᾶκοι, δαίμονέσ τ’ ἀντήλιοι, εἴ που πάλαι, φαιδροῖσι τοισίδ’ ὄμμασι δέξασθε κόσμῳ βασιλέα πολλῷ χρόνῳ. ἥκει γὰρ ὑμῖν φῶσ ἐν εὐφρόνῃ φέρων καὶ τοῖσδ’ ἅπασι κοινὸν Ἀγαμέμνων ἄναξ. ἀλλ’ εὖ νιν ἀσπάσασθε, καὶ γὰρ οὖν πρέπει Τροίαν κατασκάψαντα τοῦ δικηφόρου Διὸσ μακέλλῃ, τῇ κατείργασται πέδον. βωμοὶ δ’ ἀίστοι καὶ θεῶν ἱδρύματα, καὶ σπέρμα πάσησ ἐξαπόλλυται χθονόσ. τοιόνδε Τροίᾳ περιβαλὼν ζευκτήριον ἄναξ Ἀτρείδησ πρέσβυσ εὐδαίμων ἀνὴρ ἥκει, τίεσθαι δ’ ἀξιώτατοσ βροτῶν τῶν νῦν· Πάρισ γὰρ οὔτε συντελὴσ πόλισ ἐξεύχεται τὸ δρᾶμα τοῦ πάθουσ πλέον. ὀφλὼν γὰρ ἁρπαγῆσ τε καὶ κλοπῆσ δίκην τοῦ ῥυσίου θ’ ἥμαρτε καὶ πανώλεθρον αὐτόχθονον πατρῷον ἔθρισεν δόμον. διπλᾶ δ’ ἔτεισαν Πριαμίδαι θἀμάρτια. κῆρυξ Ἀχαιῶν χαῖρε τῶν ἀπὸ στρατοῦ.

χαίρω <γε>· τεθνάναι δ’ οὐκέτ’ ἀντερῶ θεοῖσ. ἔρωσ πατρῴασ τῆσδε γῆσ σ’ ἐγύμνασεν; ὥστ’ ἐνδακρύειν γ’ ὄμμασιν χαρᾶσ ὕπο. τερπνῆσ ἄρ’ ἦτε τῆσδ’ ἐπήβολοι νόσου. πῶσ δή; διδαχθεὶσ τοῦδε δεσπόσω λόγου. τῶν ἀντερώντων ἱμέρῳ πεπληγμένοι. ποθεῖν ποθοῦντα τήνδε γῆν στρατὸν λέγεισ; ὡσ πόλλ’ ἀμαυρᾶσ ἐκ φρενόσ <μ’> ἀναστένειν πόθεν τὸ δύσφρον τοῦτ’ ἐπῆν θυμῷ στύγοσ; πάλαι τὸ σιγᾶν φάρμακον βλάβησ ἔχω. καὶ πῶσ; ἀπόντων κοιράνων ἔτρεισ τινάσ; ὡσ νῦν, τὸ σὸν δή, καὶ θανεῖν πολλὴ χάρισ. εὖ γὰρ πέπρακται. ταῦτα δ’ ἐν πολλῷ χρόνῳ τὰ μέν τισ ἂν λέξειεν εὐπετῶσ ἔχειν, τὰ δ’ αὖτε κἀπίμομφα. τίσ δὲ πλὴν θεῶν ἅπαντ’ ἀπήμων τὸν δι’ αἰῶνοσ χρόνον; μόχθουσ γὰρ εἰ λέγοιμι καὶ δυσαυλίασ, σπαρνὰσ παρήξεισ καὶ κακοστρώτουσ, τί δ’ οὐ στένοντεσ, οὐ λαχόντεσ ἤματοσ μέροσ; τὰ δ’ αὖτε χέρσῳ καὶ προσῆν πλέον στύγοσ· εὐναὶ γὰρ ἦσαν δηί̈ων πρὸσ τείχεσιν· ἐξ οὐρανοῦ δὲ κἀπὸ γῆσ λειμώνιαι δρόσοι κατεψάκαζον, ἔμπεδον σίνοσ ἐσθημάτων, τιθέντεσ ἔνθηρον τρίχα. χειμῶνα δ’ εἰ λέγοι τισ οἰωνοκτόνον, οἱο͂ν παρεῖχ’ ἄφερτον Ἰδαία χιών, ἢ θάλποσ, εὖτε πόντοσ ἐν μεσημβριναῖσ κοίταισ ἀκύμων νηνέμοισ εὕδοι πεσών τί ταῦτα πενθεῖν δεῖ; παροίχεται πόνοσ· παροίχεται δέ, τοῖσι μὲν τεθνηκόσιν τὸ μήποτ’ αὖθισ μηδ’ ἀναστῆναι μέλειν. τί τοὺσ ἀναλωθέντασ ἐν ψήφῳ λέγειν, τὸν ζῶντα δ’ ἀλγεῖν χρὴ τύχησ παλιγκότου; καὶ πολλὰ χαίρειν ξυμφορὰσ καταξιῶ. ἡμῖν δὲ τοῖσ λοιποῖσιν Ἀργείων στρατοῦ νικᾷ τὸ κέρδοσ, πῆμα δ’ οὐκ ἀντιρρέπει· ὡσ κομπάσαι τῷδ’ εἰκὸσ ἡλίου φάει ὑπὲρ θαλάσσησ καὶ χθονὸσ ποτωμένοισ· "Τροίαν ἑλόντεσ δή ποτ’ Ἀργείων στόλοσ θεοῖσ λάφυρα ταῦτα τοῖσ καθ’ Ἑλλάδα δόμοισ ἐπασσάλευσαν ἀρχαῖον γάνοσ. " τοιαῦτα χρὴ κλύοντασ εὐλογεῖν πόλιν καὶ τοὺσ στρατηγούσ· καὶ χάρισ τιμήσεται Διὸσ τόδ’ ἐκπράξασα. πάντ’ ἔχεισ λόγον. νικώμενοσ λόγοισιν οὐκ ἀναίνομαι·

ἀεὶ γὰρ ἥβη τοῖσ γέρουσιν εὖ μαθεῖν. δόμοισ δὲ ταῦτα καὶ Κλυταιμήστρᾳ μέλειν εἰκὸσ μάλιστα, σὺν δὲ πλουτίζειν ἐμέ. ἀνωλόλυξα μὲν πάλαι χαρᾶσ ὕπο, ὅτ’ ἦλθ’ ὁ πρῶτοσ νύχιοσ ἄγγελοσ πυρόσ, φράζων ἅλωσιν Ἰλίου τ’ ἀνάστασιν. καί τίσ μ’ ἐνίπτων εἶπε, "φρυκτωρῶν δία πεισθεῖσα Τροίαν νῦν πεπορθῆσθαι δοκεῖσ; ἦ κάρτα πρὸσ γυναικὸσ αἴρεσθαι κέαρ. " λόγοισ τοιούτοισ πλαγκτὸσ οὖσ’ ἐφαινόμην. ὅμωσ δ’ ἔθυον, καὶ γυναικείῳ νόμῳ ὀλολυγμὸν ἄλλοσ ἄλλοθεν κατὰ πτόλιν ἔλασκον εὐφημοῦντεσ ἐν θεῶν ἕδραισ θυηφάγον κοιμῶντεσ εὐώδη φλόγα. καὶ νῦν τὰ μάσσω μὲν τί δεῖ σέ μοι λέγειν;

ἄνακτοσ αὐτοῦ πάντα πεύσομαι λόγον. ὅπωσ δ’ ἄριστα τὸν ἐμὸν αἰδοῖον πόσιν σπεύσω πάλιν μολόντα δέξασθαι· ‐ τί γὰρ γυναικὶ τούτου φέγγοσ ἥδιον δρακεῖν, ἀπὸ στρατείασ ἀνδρὶ σώσαντοσ θεοῦ πύλασ ἀνοῖξαι; ‐ ταῦτ’ ἀπάγγειλον πόσει· ἥκειν ὅπωσ τάχιστ’ ἐράσμιον πόλει· γυναῖκα πιστὴν δ’ ἐν δόμοισ εὑρ́οι μολὼν οἱάν περ οὖν ἔλειπε, δωμάτων κύνα ἐσθλὴν ἐκείνῳ, πολεμίαν τοῖσ δύσφροσιν, καὶ τἄλλ’ ὁμοίαν πάντα, σημαντήριον οὐδὲν διαφθείρασαν ἐν μήκει χρόνου. οὐδ’ οἶδα τέρψιν οὐδ’ ἐπίψογον φάτιν ἄλλου πρὸσ ἀνδρὸσ μᾶλλον ἢ χαλκοῦ βαφάσ. τοιόσδ’ ὁ κόμποσ τῆσ ἀληθείασ γέμων οὐκ αἰσχρὸσ ὡσ γυναικὶ γενναίᾳ λακεῖν.

αὕτη μὲν οὕτωσ εἶπε μανθάνοντί σοι τοροῖσιν ἑρμηνεῦσιν εὐπρεπῶσ λόγον. σὺ δ’ εἰπέ, κῆρυξ, Μενέλεων δὲ πεύθομαι. εἰ νόστιμόσ τε καὶ σεσωσμένοσ πάλιν ἥκει σὺν ὑμῖν, τῆσδε γῆσ φίλον κράτοσ. οὐκ ἔσθ’ ὅπωσ λέξαιμι τὰ ψευδῆ καλὰ ἐσ τὸν πολὺν φίλοισι καρποῦσθαι χρόνον. πῶσ δῆτ’ ἂν εἰπὼν κεδνὰ τἀληθῆ τύχοισ; σχισθέντα δ’ οὐκ εὔκρυπτα γίγνεται τάδε. ἁνὴρ ἄφαντοσ ἐξ Ἀχαιικοῦ στρατοῦ, αὐτόσ τε καὶ τὸ πλοῖον. οὐ ψευδῆ λέγω. πότερον ἀναχθεὶσ ἐμφανῶσ ἐξ Ἰλίου, ἢ χεῖμα, κοινὸν ἄχθοσ, ἡρ́πασε στρατοῦ; ἔκυρσασ ὥστε τοξότησ ἄκροσ σκοποῦ· μακρὸν δὲ πῆμα συντόμωσ ἐφημίσω. πότερα γὰρ αὐτοῦ ζῶντοσ ἢ τεθνηκότοσ φάτισ πρὸσ ἄλλων ναυτίλων ἐκλῄζετο; οὐκ οἶδεν οὐδεὶσ ὥστ’ ἀπαγγεῖλαι τορῶσ, πλὴν τοῦ τρέφοντοσ Ἡλίου χθονὸσ φύσιν. πῶσ γὰρ λέγεισ χειμῶνα ναυτικῷ στρατῷ ἐλθεῖν τελευτῆσαί τε δαιμόνων κότῳ; εὔφημον ἦμαρ οὐ πρέπει κακαγγέλῳ γλώσσῃ μιαίνειν·

χωρὶσ ἡ τιμὴ θεῶν. ὅταν δ’ ἀπευκτὰ πήματ’ ἄγγελοσ πόλει στυγνῷ προσώπῳ πτωσίμου στρατοῦ φέρῃ, πόλει μὲν ἕλκοσ ἓν τὸ δήμιον τυχεῖν, πολλοὺσ δὲ πολλῶν ἐξαγισθέντασ δόμων ἄνδρασ διπλῇ μάστιγι, τὴν Ἄρησ φιλεῖ, δίλογχον ἄτην, φοινίαν ξυνωρίδα· τοιῶνδε μέντοι πημάτων σεσαγμένον πρέπει λέγειν παιᾶνα τόνδ’ Ἐρινύων. σωτηρίων δὲ πραγμάτων εὐάγγελον ἥκοντα πρὸσ χαίρουσαν εὐεστοῖ πόλιν, πῶσ κεδνὰ τοῖσ κακοῖσι συμμείξω, λέγων χειμῶν’ Ἀχαιοῖσ οὐκ ἀμήνιτον θεῶν; ξυνώμοσαν γάρ, ὄντεσ ἔχθιστοι τὸ πρίν, πῦρ καὶ θάλασσα, καὶ τὰ πίστ’ ἐδειξάτην φθείροντε τὸν δύστηνον Ἀργείων στρατόν. ἐν νυκτὶ δυσκύμαντα δ’ ὠρώρει κακά. ναῦσ γὰρ πρὸσ ἀλλήλαισι Θρῄκιαι πνοαὶ ἤρεικον· αἱ δὲ κεροτυπούμεναι βίᾳ χειμῶνι τυφῶ σὺν ζάλῃ τ’ ὀμβροκτύπῳ ᾤχοντ’ ἄφαντοι ποιμένοσ κακοῦ στρόβῳ. ἐπεὶ δ’ ἀνῆλθε λαμπρὸν ἡλίου φάοσ, ὁρῶμεν ἀνθοῦν πέλαγοσ Αἰγαῖον νεκροῖσ ἀνδρῶν Ἀχαιῶν ναυτικοῖσ τ’ ἐρειπίοισ. ἡμᾶσ γε μὲν δὴ ναῦν τ’ ἀκήρατον σκάφοσ ἤτοι τισ ἐξέκλεψεν ἢ ’ξῃτήσατο θεόσ τισ, οὐκ ἄνθρωποσ, οἰάκοσ θιγών. τύχη δὲ σωτὴρ ναῦν θέλουσ’ ἐφέζετο, ὡσ μήτ’ ἐν ὁρ́μῳ κύματοσ ζάλην ἔχειν μήτ’ ἐξοκεῖλαι πρὸσ κραταίλεων χθόνα. ἔπειτα δ’ Αἵδην πόντιον πεφευγότεσ, λευκὸν κατ’ ἦμαρ, οὐ πεποιθότεσ τύχῃ, ἐβουκολοῦμεν φροντίσιν νέον πάθοσ, στρατοῦ καμόντοσ καὶ κακῶσ σποδουμένου. καὶ νῦν ἐκείνων εἴ τίσ ἐστιν ἐμπνέων, λέγουσιν ἡμᾶσ ὡσ ὀλωλότασ, τί μή; ἡμεῖσ τ’ ἐκείνουσ ταὔτ’ ἔχειν δοξάζομεν. γένοιτο δ’ ὡσ ἄριστα. Μενέλεων γὰρ οὖν πρῶτόν τε καὶ μάλιστα προσδόκα μολεῖν. εἰ γοῦν τισ ἀκτὶσ ἡλίου νιν ἱστορεῖ καὶ ζῶντα καὶ βλέποντα, μηχαναῖσ Διόσ, οὔπω θέλοντοσ ἐξαναλῶσαι γένοσ, ἐλπίσ τισ αὐτὸν πρὸσ δόμουσ ἥξειν πάλιν. τοσαῦτ’ ἀκούσασ ἴσθι τἀληθῆ κλύων.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aeschylus, Agamemnon, episode

(아이스킬로스, 아가멤논, episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION