헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Γαλλυσ́1́

(루키아노스, Gallus, (no name))

ἀλλὰ σέ, κάκιστε ἀλεκτρυών, ὁ Ζεὺσ αὐτὸσ ἐπιτρίψειε φθονερὸν οὕτω καὶ ὀξύφωνον ὄντα, ὃσ με πλουτοῦντα καὶ ἡδίστῳ ὀνείρῳ συνόντα καὶ θαυμαστὴν εὐδαιμονίαν εὐδαιμονοῦντα διάτορόν τι καὶ γεγωνὸσ ἀναβοήσασ ἐπήγειρασ, ὡσ μηδὲ νύκτωρ γοῦν τὴν πολὺ σοῦ μιαρωτέραν πενίαν διαφύγοιμι. καίτοι εἴ γε χρὴ τεκμαίρεσθαι τῇ τε ἡσυχίᾳ πολλῇ ἔτι οὔσῃ καὶ τῷ κρύει μηδέπω με τὸ ὄρθριον ὥσπερ εἰώθεν ἀποπηγνύντι ‐ γνώμων γὰρ οὗτοσ ἀψευδέστατόσ μοι προσελαυνούσησ ἡμέρασ ‐ οὐδέπω μέσαι νύκτεσ εἰσίν, ὁ δὲ ἀύ̈πνοσ οὗτοσ ὥσπερ τὸ χρυσοῦν ἐκεῖνο κώδιον φυλάττων ἀφ’ ἑσπέρασ εὐθὺσ ἤδη κέκραγεν, ἀλλ’ οὔτι χαίρων γε· ἀμυνοῦμαι γὰρ ἀμέλει σε, ἢν μόνον ἡμέρα γένηται, συντρίβων τῇ βακτηρίᾳ· νῦν δέ μοι πράγματα παρέξεισ μεταπηδῶν ἐν τῷ σκότῳ. Μίκυλλε δέσποτα, ᾤμην τι χαριεῖσθαί σοι φθάνων τῆσ νυκτὸσ ὁπόσον δυναίμην, ὡσ ἔχοισ ὀρθρευόμενοσ προανύειν τὰ πολλὰ τῶν ἔργων εἰ ^ γοῦν πρὶν ἀνατεῖλαι ἥλιον μίαν κρηπῖδα ἐξεργάσαιο, πρὸ ὁδοῦ ἔσῃ τοῦτο ἐσ τὰ ἄλφιτα πεπονηκώσ. εἰ δέ σοι καθεύδειν ἥδιον, ἐγὼ μὲν ἡσυχάσομαί σοι καὶ πολὺ ἀφωνότεροσ ἔσομαι τῶν ἰχθύων, σὺ δὲ ὁρ́α ὅπωσ μὴ ὄναρ πλουτῶν λιμώττῃσ ἀνεγρόμενοσ. ὦ Ζεῦ τεράστιε καὶ Ἡράκλεισ ἀλεξίκακε, τί τὸ κακὸν τοῦτό ἐστιν;

εἰ δὲ ἐχεμυθήσειν ὑπόσχοιό μοι, οὐκ ἂν ὀκνήσαιμί σοι τὴν ἀληθεστέραν αἰτίαν εἰπεῖν τῆσ πρὸσ ὑμᾶσ ὁμοφωνίασ καὶ ὅθεν ὑπάρχει μοι οὕτω λαλεῖν. ἀνθρωπίνωσ ἐλάλησεν ὁ ἀλεκτρυών. εἶτά σοι τέρασ εἶναι δοκεῖ τὸ τοιοῦτον, εἰ ὁμόφωνοσ ὑμῖν εἰμι; πῶσ γὰρ οὐ τέρασ; ἀλλ’ ἀποτρέποιτε, ὦ θεοί, τὸ δεινὸν ἀφ’ ἡμῶν. σύ μοι δοκεῖσ, ὦ Μίκυλλε, κομιδῇ ἀπαίδευτοσ εἶναι μηδὲ ἀνεγνωκέναι τὰ Ὁμήρου ποιήματα, ἐν οἷσ καὶ ὁ τοῦ Ἀχιλλέωσ ἵπποσ ὁ Ξάνθοσ μακρὰ χαίρειν φράσασ τῷ χρεμετίζειν ἕστηκεν ἐν μέσῳ τῷ πολέμῳ διαλεγόμενοσ, ἔπη ὅλα ῥαψῳδῶν, οὐχ ὥσπερ ἐγὼ νῦν ἄνευ τῶν μέτρων. ἀλλὰ καὶ ἐμαντεύετο ἐκεῖνοσ καὶ τὰ μέλλοντα προεθέσπιζε καὶ οὐδέν τι παράδοξον ἐδόκει ποιεῖν, οὐδὲ ὁ ἀκούων ἐπεκαλεῖτο ὥσπερ σὺ τὸν ἀλεξίκακον, ἀποτρόπαιον ἡγούμενοσ τὸ ἄκουσμα. καίτοι τί ἂν ἐποίησασ, εἴ σοι ἡ τῆσ Ἀργοῦσ τρόπισ ἐλάλησεν ὥσπερ ποτέ, ἢ ἡ φηγὸσ ἐν Δωδώνῃ αὐτόφωνοσ ἐμαντεύσατο, ἢ εἰ βύρσασ εἶδεσ ἑρπούσασ καὶ βοῶν κρέα μυκώμενα ἡμίοπτα ^ περιπεπαρμένα τοῖσ ὀβελοῖσ; ἐγὼ δὲ Ἑρμοῦ πάρεδροσ ὢν λαλιστάτου καὶ λογιωτάτου θεῶν ἁπάντων καὶ τὰ ἄλλα ὁμοδίαιτοσ ὑμῖν καὶ σύντροφοσ οὐ χαλεπῶσ ἔμελλον ἐκμαθήσεσθαι τὴν ἀνθρωπίνην φωνήν. ἀλλὰ μὴ ὄνειροσ καὶ ταῦτά ἐστιν, ἀλεκτρυὼν οὕτω πρὸσ ἐμὲ διαλεγόμενοσ;

εἰπὲ δ’ οὖν πρὸσ τοῦ Ἑρμοῦ, ὦ βέλτιστε, ὅ τι καὶ ἄλλο σοι τῆσ φωνῆσ αἴτιον. ὡσ δὲ σιωπήσομαι καὶ πρὸσ οὐδένα ἐρῶ, τι σε χρὴ δεδιέναι; τίσ γὰρ ἂν πιστεύσειέ μοι, εἴ τι διηγοίμην ὡσ ἀλεκτρυόνοσ αὐτὸ εἰπόντοσ ἀκηκοώσ; ἄκουε τοίνυν παραδοξότατόν σοι εὖ οἶδ’ ὅτι λόγον, ὦ Μίκυλλε· οὑτοσὶ γὰρ ὁ νῦν σοι ἀλεκτρυὼν φαινόμενοσ οὐ πρὸ πολλοῦ ἄνθρωποσ ἦν. ἤκουσά τι καὶ πάλαι τοιοῦτον ἀμέλει περὶ ὑμῶν ὡσ Ἀλεκτρυών τισ νεανίσκοσ φίλοσ γένοιτο τῷ Ἄρει καὶ συμπίνοι τῷ θεῷ καὶ συγκωμάζοι καὶ κοινωνοίη τῶν ἐρωτικῶν εἴποτε γοῦν ἀπίοι παρὰ τὴν Ἀφροδίτην μοιχεύσων ὁ Ἄρησ, ἐπάγεσθαι καὶ τὸν Ἀλεκτρυόνα, καὶ ἐπειδήπερ τὸν Ἥλιον μάλιστα ὑφεωρᾶτο, μὴ κατιδὼν ἐξείποι πρὸσ τὸν Ἥφαιστον, ἔξω πρὸσ ταῖσ θύραισ ἀπολείπειν ἀεὶ τὸν νεανίσκον μηνύσοντα ὁπότε ἀνίσχοι ὁἭλιοσ. εἶτά ποτε κατακοιμηθῆναι τὸν Ἀλεκτρυόνα καὶ προδοῦναι τὴν φρουρὰν ἄκοντα τὸν δὲ Ἥλιον λαθόντα ἐπιστῆναι τῇ Ἀφροδίτῃ καὶ τῷ Ἄρει ἀφρόντιδι ἀναπαυομένῳ διὰ τὸ πιστεύειν τὸν Ἀλεκτρυόνα μηνῦσαι ἄν, εἴ τισ ἐπίοι· καὶ οὕτω τὸν Ἥφαιστον παρ’ Ἡλίου μαθόντα συλλαβεῖν αὐτοὺσ περιβαλόντα καὶ σαγηνεύσαντα τοῖσ δεσμοῖσ ἃ πάλαι μεμηχάνητο ἐπ’ αὐτούσ· ἀφεθέντα δὲ ὡσ ἀφείθη τὸν Ἄρη ἀγανακτῆσαι κατὰ τοῦ Ἀλεκτρυόνοσ καὶ μεταβαλεῖν αὐτὸν εἰσ τουτὶ τὸ ὄρνεον αὐτοῖσ ὅπλοισ, ὡσ ἔτι τοῦ κράνουσ τὸν λόφον ἔχειν ἐπὶ τῇ κεφαλῇ. διὰ τοῦτο ὑμᾶσ ἀπολογουμένουσ τῷ Ἄρει ὅτ’ οὐδὲν ὄφελοσ, ἐπειδὰν αἴσθησθε ἀνελευσόμενον τὸν ἥλιον, πρὸ πολλοῦ βοᾶν ἐπισημαινομένουσ τὴν ἀνατολὴν αὐτοῦ. φασὶ μὲν καὶ ταῦτα, ὦ Μίκυλλε, τὸ δὲ ἐμὸν ἑτεροῖόν τι ἐγένετο, καὶ πάνυ ἔναγχοσ εἰσ ἀλεκτρυόνα σοι μεταβέβηκα.

πῶσ; ἐθέλω γὰρ τοῦτο μάλιστα εἰδέναι· ἀκούεισ τινὰ Πυθαγόραν Μνησαρχίδην Σάμιον; ^ τὸν σοφιστὴν λέγεισ, τὸν ἀλαζόνα, ὃσ ἐνομοθέτει μήτε κρεῶν γεύεσθαι μήτε κυάμουσ ἐσθίειν, ἥδιστον ἐμοὶ γοῦν ὄψον ἐκτράπεζον ἀποφαίνων, ἔτι δὲ πείθων τοὺσ ἀνθρώπουσ ὡσ πρὸ τοῦ Πυθαγόρου Εὔφορβοσ γένοιτο; ^ γόητά φασι καὶ τερατουργὸν ἄνθρωπον, ὦ ἀλεκτρυών. ἐκεῖνοσ αὐτὸσ ἐγὼ σοί εἰμι ὁ Πυθαγόρασ. ὥστε παῦ’ , ὦγαθέ, λοιδορούμενόσ μοι, καὶ ταῦτα οὐκ εἰδὼσ οἱο͂́σ τισ ἦν τὸν τρόπον. τοῦτ’ αὖ μακρῷ ἐκείνου τερατωδέστερον, ἀλεκτρυὼν φιλόσοφοσ. εἰπὲ δὲ ὅμωσ, ὦ Μνησάρχου παῖ, ὅπωσ ἡμῖν ἀντὶ μὲν ἀνθρώπου ὄρνισ, ἀντὶ δὲ Σαμίου Ταναγραῖοσ ἀναπέφηνασ· οὐ πιθανὰ γὰρ ταῦτα οὐδὲ πάνυ πιστεῦσαι ῥᾴδια, ἐπεὶ καὶ δύ’ ἤδη μοι τετηρηκέναι δοκῶ πάνυ ἀλλότρια ἐν σοὶ τοῦ Πυθαγόρου. τὰ ποῖα; ἓν μὲν ὅτι λάλοσ εἶ καὶ κρακτικόσ, ὁ δὲ σιωπᾶν ἐσ πέντε ὅλα ἔτη, οἶμαι, παρῄνει, ἕτερον δὲ καὶ παντελῶσ παράνομον οὐ γὰρ ἔχων ὅ τι σοι παραβάλοιμι εἰ μὴ κυάμουσ χθὲσ ἧκον ὡσ οἶσθα καὶ σὺ οὐδὲ μελλήσασ ἀνέλεξασ αὐτούσ· ὥστε ἢ ἐψεῦσθαί σοι ἀνάγκη καὶ ἄλλῳ εἶναι ἢ Πυθαγόρᾳ ὄντι παρανενομηκέναι καὶ τὸ ἴσον ἠσεβηκέναι κυάμουσ φαγόντα ὡσ ἂν εἰ τὴν κεφαλὴν τοῦ πατρὸσ ἐδηδόκεισ. οὐ γὰρ οἶσθα, ὦ Μίκυλλε, ἥτισ αἰτία τούτων οὐδὲ τὰ πρόσφορα ἑκάστῳ βίῳ.

ἐγὼ δὲ τότε μὲν οὐκ ἤσθιον τῶν κυάμων, ἐφιλοσόφουν γάρ· νῦν δὲ φάγοιμ’ ἄν, ὀρνιθικὴ γὰρ καὶ οὐκ ἀπόρρητοσ ἡμῖν ἡ τροφή. πλὴν ἀλλ’ εἴ σοι φίλον, ἄκουε ὅπωσ ἐκ Πυθαγόρου τοῦτο νῦν εἰμι καὶ ἐν οἱοίσ βίοισ πρότερον ἐβιότευσα καὶ ἅτινα τῆσ μεταβολῆσ ἑκάστησ ἀπολέλαυκα. λέγοισ ἂν ὡσ ἔμοιγε ὑπερήδιστον ἂν τὸ ἄκουσμα γένοιτο, ὥστε εἴ τισ αἱρ́εσιν προθείη, πότερα μᾶλλον ἐθέλω σοῦ ἀκούειν τὰ τοιαῦτα διεξιόντοσ ἢ τὸν πανευδαίμονα ὄνειρον ἐκεῖνον αὖθισ ὁρᾶν τὸν μικρὸν ἔμπροσθεν, οὐκ οἶδα ὁπότερον ἂν ἑλοίμην οὕτωσ ἀδελφὰ ἡγοῦμαι τὰ σὰ τοῖσ ἡδίστοισ φανεῖσι καὶ ἐν ἴσῃ ὑμᾶσ τιμῇ ἄγω, σέ τε καὶ τὸ πολυτίμητον ἐνύπνιον. ἔτι γὰρ σὺ ἀναπεμπάζῃ τὸν ὄνειρον ὅστισ ποτὲ ὁ φανείσ σοι ἦν καί τινα ἰνδάλματα μάταια διαφυλάττεισ, κενὴν καὶ ὡσ ὁ ποιητικὸσ λόγοσ φησὶν ἀμενηνήν τινα εὐδαιμονίαν τῇ μνήμῃ μεταδιώκων; ἀλλ’ οὐδ’ ἐπιλήσομαί ποτε, ὦ ἀλεκτρυών, εὖ ἴσθι, τῆσ ὄψεωσ ἐκείνησ·

οὕτω μοι πολὺ τὸ μέλι ἐν τοῖσ ὀφθαλμοῖσ ὁ ὄνειροσ καταλιπὼν ᾤχετο, ὡσ μόγισ ἀνοίγειν τὰ βλέφαρα ὑπ’ αὐτοῦ εἰσ ὕπνον αὖθισ κατασπώμενα. οἱο͂ν γοῦν ἐν τοῖσ ὠσὶ τὰ πτερὰ ἐργάζεται στρεφόμενα, τοιοῦτον γάργαλον παρείχετό μοι τὰ ὁρώμενα. Ἡράκλεισ, δεινόν τινα φὴσ τὸν ὄνειρον εἴ γε πτηνὸσ ὤν, ὥσ φασιν, καὶ ὁρ́ον ἔχων τῆσ πτήσεωσ τὸν ὕπνον ὑπὲρ τὰ ἐσκαμμένα ἤδη πηδᾷ καὶ ἐνδιατρίβει ἀνεῳγόσι τοῖσ ὀφθαλμοῖσ μελιχρὸσ οὕτωσ καὶ ἐναργὴσ φαινόμενοσ· ἐθέλω γοῦν ἀκοῦσαι οἱο͂̀σ τίσ ἐστιν οὕτω σοι τριπόθητοσ ὤν. ἕτοιμοσ λέγειν ἡδὺ γοῦν τὸ μεμνῆσθαι καὶ διεξιέναι τι περὶ αὐτοῦ. σὺ δὲ πηνίκα, ὦ Πυθαγόρα, διηγήσῃ τὰ περὶ τῶν μεταβολῶν; ἐπειδὰν σύ, ὦ Μίκυλλε, παύσῃ ὀνειρώττων καὶ ἀποψήσῃ ἀπὸ τῶν βλεφάρων τὸ μέλι· νῦν δὲ πρότεροσ εἰπέ, ὡσ μάθω εἴτε διὰ τῶν ἐλεφαντίνων πυλῶν εἴτε διὰ τῶν κερατίνων σοι ὁ ὄνειροσ ἧκε πετόμενοσ. οὐδὲ δι’ ἑτέρασ τούτων, ὦ Πυθαγόρα. καὶ μὴν Ὅμηροσ δύο ταύτασ λέγει. ἐά χαίρειν τὸν λῆρον ἐκεῖνον ποιητὴν οὐδὲν εἰδότα ὀνείρων πέρι. οἱ πένητεσ ἴσωσ ὄνειροι διὰ τῶν τοιούτων ἐξίασιν, οἱούσ ἐκεῖνοσ ἑώρα οὐδὲ πάνυ σαφῶσ τυφλὸσ αὐτὸσ ὤν, ἐμοὶ δὲ διὰ χρυσῶν τινων πυλῶν ὁ ἥδιστοσ ἀφίκετο, χρυσοῦσ καὶ αὐτὸσ καὶ χρυσᾶ πάντα, περιβεβλημένοσ καὶ πολὺ ἐπαγόμενοσ χρυσίον. παῦε, ὦ Μίδα βέλτιστε, χρυσολογῶν ἀτεχνῶσ γὰρ ἐκ τῆσ ἐκείνου σοι εὐχῆσ τὸ ἐνύπνιον καὶ μέταλλα ὅλα χρύσεια κεκοιμῆσθαί μοι δοκεῖσ. πολύ, ὦ Πυθαγόρα, χρυσίον εἶδον, πολύ, πῶσ οἰεί καλὸν ἢ οἱάν τὴν αὐγὴν ἀπαστράπτον;

τί ποτε ὁ Πίνδαρόσ φησι περὶ αὐτοῦ ἐπαινῶν ‐ ἀνάμνησον γάρ με, εἴπερ οἶσθα ‐ ὁπότε ὕδωρ ἄριστον εἰπὼν εἶτα τὸ χρυσίον θαυμάζει, εὖ ποιῶν, ἐν ἀρχῇ εὐθὺσ τοῦ καλλίστου τῶν ᾀσμάτων ἁπάντων; μῶν ἐκεῖνο ζητεῖσ, ἄριστον μὲν ὕδωρ, ὁ δὲ χρυσὸσ αἰθόμενον πῦρ ἅτε διαπρέπει νυκτὶ μεγάνοροσ ἔξοχα πλούτου; νὴ Δία αὐτὸ τοῦτο· ὥσπερ γὰρ τοὐμὸν ἐνύπνιον ἰδὼν ὁ Πίνδαροσ οὕτωσ ἐπαινεῖ τὸ χρυσίον. ὡσ δὲ ἤδη μάθῃσ οἱο͂́ν τι ἦν, ἄκουσον, ὦ σοφώτατε ἀλεκτρυών. ὅτι μὲν οὐκ οἰκόσιτοσ ἦν χθέσ, οἶσθα· Εὐκράτησ γάρ με ὁ πλούσιοσ ἐντυχὼν ἐν ἀγορᾷ λουσάμενον ἥκειν ἐκέλευε τὴν ὡρ́αν ἐπὶ τὸ δεῖπνον, οἶδα πάνυ τοῦτο πεινήσασ παρ’ ὅλην τὴν ἡμέραν, ἄχρι μοι βαθείασ ἤδη ἑσπέρασ ἧκεσ ὑποβεβρεγμένοσ τοὺσ πέντε κυάμουσ ἐκείνουσ κομίζων, οὐ πάνυ δαψιλὲσ τὸ δεῖπνον ἀλεκτρυόνι ἀθλητῇ ποτε γενομένῳ καὶ Ὀλύμπια οὐκ ἀφανῶσ ἀγωνισαμένῳ. τισ ὡσ ἀληθῶσ ὄνειροσ ἐπιστὰσ τὰ παρὰ τῷ Εὐκράτει πρότερον, ὦ Μίκυλλε, διήγησαι, καὶ τὸ δεῖπνον οἱο͂ν ἐγένετο καὶ τὰ ἐν τῷ συμποσίῳ πάντα·

κωλύει γὰρ οὐδὲν αὖθίσ σε δειπνεῖν ὥσπερ ὄνειρόν τινα τοῦ δείπνου ἐκείνου ἀναπλάττοντα καὶ ἀναμαρυκώμενον τῇ μνήμῃ τὰ βεβρωμένα. ὠίμην ἐνοχλήσειν καὶ ταῦτα διηγούμενοσ·

ἐπεὶ δὲ σὺ προθυμῇ, καὶ δὴ λέγω. "θυγατρὸσ τήμερον ἑστιῶ γενέθλια καὶ παρεκάλεσα τῶν φίλων μάλα πολλούσ· "ἐπεὶ δὲ τινά φασιν αὐτῶν μαλακῶσ ἔχοντα οὐχ οἱο͂́ν τε εἶναι συνδειπνεῖν μεθ’ ἡμῶν, σὺ ἀντ’ ἐκείνου ἧκε λουσάμενοσ, ἢν μὴ ὅ γε κληθεὶσ αὐτὸσ εἴπῃ ἀφίξεσθαι, ὡσ νῦν γε ἀμφίβολόσ ἐστιν. τοῦτο ἀκούσασ ἐγὼ προσκυνήσασ ἀπῄειν εὐχόμενοσ ἅπασι θεοῖσ ἠπίαλὸν ’τινα ἢ πλευρῖτιν ἢ ποδάγραν ἐπιπέμψαι τῷ μαλακιζομένῳ ἐκείνῳ οὗ ἔφεδροσ ἐγὼ καὶ ἀντίδειπνοσ καὶ διάδοχοσ ἐκεκλήμην καὶ τὸ ἄχρι τοῦ λουτροῦ αἰῶνα μήκιστον ἐτιθέμην, συνεχὲσ ἐπισκοπῶν ὁποσάπουν τὸ στοιχεῖον εἰή καὶ πηνίκα ἤδη λοῦσθαι ^ δέοι. κἀπειδή ποτε ὁ καιρὸσ ἀφίκετο, πρὸσ τάχοσ ἐμαυτὸν ἀπορρύψασ ἄπειμι κοσμίωσ μάλα ἐσχηματισμένοσ, ἀναστρέψασ τὸ τριβώνιον ὡσ ἐπὶ τοῦ καθαρωτέρου γένοιτο ἡ ἀναβολή· καταλαμβάνω τε πρὸσ ταῖσ θύραισ ἄλλουσ τε πολλοὺσ καὶ δὴ κἀκεῖνον φοράδην ὑπὸ τεττάρων κεκομισμένον, ᾧ με ὑποδειπνεῖν ἔδει, τὸν νοσεῖν λεγόμενον, καὶ ἐδήλου δὲ πονήρωσ ἔχων ὑπέστενε γοῦν καὶ ὑπέβηττε καὶ ἐχρέμπτετο μύχιόν τι καὶ δυσπρόσοδον, ὠχρὸσ ὅλοσ ὢν καὶ διῳδηκώσ, ἀμφὶ τὰ ἑξήκοντα ἔτη σχεδὸν ἐλέγετο δὲ φιλόσοφόσ τισ εἶναι τῶν πρὸσ τὰ μειράκια φλυαρούντων.

ὁ γοῦν πώγων μάλα τραγικὸσ ἦν ἐσ ὑπερβολὴν κουριῶν. "οὐ χρὴ προδιδόναι, καὶ ταῦτα φιλόσοφον ἄνδρα, κἂν μυρίαι νόσοι ἐμποδὼν ἱστῶνται· "ἡγήσεται γὰρ Εὐκράτησ ὑπερεωρᾶσθαι πρὸσ ἡμῶν. ἐκεῖνοσ μὲν οὖν ὑπὸ μεγαλοφροσύνησ οὐ προσεποιεῖτο ἀκηκοέναι τοῦ σκώμματοσ· "εὖ μὲν ἐποίησασ αὐτὸσ ἥκων παρ’ ἡμᾶσ, οὐ μεῖον δ’ ἂν τί σοι ἐγένετο, καὶ ἀπόντι γὰρ ἅπαντα ἑξῆσ ἀπέσταλτο ἄν· καὶ ἅμα λέγων εἰσῄει χειραγωγῶν τὸν Θεσμόπολιν ἐπερειδόμενον καὶ τοῖσ οἰκέταισ. "καὶ σύ, ὦ Μίκυλλε, καὶ συνδείπνει μεθ’ ἡμῶν τὸν υἱὸν γὰρ ἐγὼ κελεύσω ἐν τῇ γυναικωνίτιδι μετὰ τῆσ μητρὸσ ἑστιᾶσθαι, ὡσ σὺ χώραν ἔχῃσ.

εἰσῄειν οὖν μάτην λύκοσ χανὼν παρὰ μικρόν, αἰσχυνόμενοσ ὅτι ἐδόκουν ἐξεληλακέναι τοῦ συμποσίου τὸ παιδίον τοῦ Εὐκράτουσ. κἀπειδὴ κατακλίνεσθαι καιρὸσ ἦν, πρῶτον μὲν ἀράμενοι ἀνέθεσαν τὸν Θεσμόπολιν οὐκ ἀπραγμόνωσ μὰ Δία πέντε οἶμαι νεανίσκοι εὐμεγέθεισ, ὑπαυχένια περιβύσαντεσ αὐτῷ πάντοθεν, ὡσ διαμένοι ἐν τῷ σχήματι καὶ ἐπὶ πολὺ καρτερεῖν δύναιτο. εἶτα μηδενὸσ ἀνεχομένου πλησίον κατακεῖσθαι αὐτοῦ ἐμὲ ὑποκατακλίνουσι φέροντεσ, ὡσ ὁμοτράπεζοι εἰήμεν. τοὐντεῦθεν ἐδειπνοῦμεν, ὦ Πυθαγόρα, πολύοψόν τι καὶ ποικίλον δεῖπνον ἐπὶ χρυσοῦ πολλοῦ καὶ ἀργύρου· καὶ ἐκπώματα ἦν χρυσᾶ καὶ διάκονοι ὡραῖοι καὶ μουσουργοὶ καὶ γελωτοποιοὶ μεταξύ, καὶ ὅλωσ ἡδίστη τισ ἦν ἡ διατριβή, πλὴν ἀλλ’ ἕν με ἐλύπει οὐ μετρίωσ, ὁ Θεσμόπολισ ἐνοχλῶν καὶ ἀρετήν τινα πρόσ με διεξιὼν καὶ διδάσκων ὡσ αἱ δύο ἀποφάσεισ μίαν κατάφασιν ἀποτελοῦσι καὶ ὡσ εἰ ἡμέρα ἐστί, νὺξ οὐκ ἔστιν, ἐνίοτε δὲ καὶ κέρατα ἔφασκεν εἶναί μοι· καὶ τοιαῦτα πολλὰ οὐδὲν δεομένῳ προσφιλοσοφῶν συνῄρει καὶ ὑπετέμνετο τὴν εὐφροσύνην, οὐκ ἐῶν ἀκούειν τῶν κιθαριζόντων ἢ ᾀδόντων. τοῦτο μέν σοι, ὦ ἀλεκτρυών, τὸ δεῖπνον. οὐχ ἥδιστον, ὦ Μίκυλλε, καὶ μάλιστα ἐπεὶ συνεκληρώθησ τῷ λήρῳ ἐκείνῳ γέροντι. ἄκουε δὲ ἤδη καὶ τὸ ἐνύπνιον ᾤμην γὰρ τὸν Εὐκράτην αὐτὸν ἄπαιδα ὄντα οὐκ οἶδ’ ὅπωσ ἀποθνήσκειν, εἶτα προσκαλέσαντά με καὶ διαθήκασ θέμενον ἐν αἷσ ὁ κληρονόμοσ ἦν ἀπάντων ἐγώ, μικρὸν ἐπισχόντα ἀποθανεῖν ἐμαυτὸν δὲ παρελθόντα ἐσ τὴν οὐσίαν τὸ μὲν χρυσίον καὶ τὸ ἀργύριον ἐξαντλεῖν σκάφαισ τισὶ μεγάλαισ ἀέναόν τε καὶ πολὺ ἐπιρρέον, τὰ δ’ ἄλλα, τὴν ἐσθῆτα καὶ τραπέζασ καὶ ἐκπώματα καὶ διακόνουσ, πάντα ἐμὰ ὡσ τὸ εἰκὸσ εἶναι.

εἶτα ἐξήλαυνον ἐπὶ λευκοῦ ζεύγουσ, ἐξυπτιάζων, περίβλεπτοσ ἅπασι τοῖσ ὁρῶσι καὶ ἐπίφθονοσ. καὶ προέθεον πολλοὶ καὶ παρίππευον ^ καὶ εἵποντο πλείουσ. ἐγὼ δὲ τὴν ἐσθῆτα τὴν ἐκείνου ἔχων καὶ δακτυλίουσ βαρεῖσ ὅσον ἑκκαίδεκα ἐξημμένοσ τῶν δακτύλων ἐκέλευον ἑστίασίν τινα λαμπρὰν εὐτρεπισθῆναι ἐσ ὑποδοχὴν τῶν φίλων οἱ δέ, ὡσ ἐν ὀνείρῳ εἰκόσ, ἤδη παρῆσαν καὶ τὸ δεῖπνον εἰσεκομίζετο καὶ ὁ πότοσ συνεκροτεῖτο. ἐν τούτῳ ὄντα με καὶ φιλοτησίασ προπίνοντα ἐν χρυσαῖσ φιάλαισ ἑκάστῳ τῶν παρόντων, ἤδη τοῦ πλακοῦντοσ ἐσκομιζομένου ἀναβοήσασ ἀκαίρωσ συνετάραξασ μὲν ἡμῖν τὸ συμπόσιον, ἀνέτρεψασ δὲ τὰσ τραπέζασ, τὸν δὲ πλοῦτον ἐκεῖνον ὑπηνέμιον φέρεσθαι παρεσκεύασασ. ἆρά σοι ἀλόγωσ ἀγανακτῆσαι κατὰ σοῦ δοκῶ; ὡσ τριέσπερον ἂν ἡδέωσ ἐπεῖδον τὸν ὄνειρόν μοι γενόμενον. οὕτω φιλόχρυσοσ εἶ καὶ φιλόπλουτοσ, ὦ Μίκυλλε, καὶ μόνον τοῦτο ἐξ ἅπαντοσ θαυμάζεισ καὶ ἡγῇ εὔδαιμον εἶναι, πολὺ κεκτῆσθαι χρυσίον;

οὐκ ἐγὼ μόνοσ, ὦ Πυθαγόρα, τοῦτο, ἀλλὰ καὶ σὺ αὐτόσ, ὁπότε Εὔφορβοσ ἦσθα, χρυσὸν καὶ ἄργυρον ἐξημμένοσ τῶν βοστρύχων ᾔεισ πολεμήσων τοῖσ Ἀχαιοῖσ, καὶ ἐν τῷ πολέμῳ, ἔνθα σιδηροφορεῖν ἄμεινον ἦν, σὺ δὲ καὶ τότε ἠξίουσ χρυσῷ ἀναδεδεμένοσ τοὺσ πλοκάμουσ διακινδυνεύσειν. "χρυσῷ τε καὶ ἀργύρῳ ἐσφήκωντο. μακρῷ γὰρ ἀμείνουσ δηλαδὴ καὶ ἐρασμιώτεραι ἐφαίνοντο συναναπεπλεγμέναι τῷ χρυσίῳ καὶ συναπολάμπουσαι μετ’ αὐτοῦ. καίτοι τὰ μὲν σά, ὦ χρυσοκόμη, μέτρια, εἰ Πάνθου υἱὸσ ὢν ἐτίμασ τὸ χρυσίον ὁ δὲ πάντων θεῶν πατὴρ καὶ ἄνδρων, ὁ Κρόνου καὶ Ῥέασ, ὁπότε ἠράσθη τῆσ Ἀργολικῆσ ἐκείνησ μείρακοσ, οὐκ ἔχων εἰσ ὅ τι ἐρασμιώτερον αὑτὸν μεταβάλοι οὐδὲ ὅπωσ ἂν ^ διαφθείρειε τοῦ Ἀκρισίου τὴν φρουράν ‐ ἀκούεισ δήπου ὡσ χρυσίον ἐγένετο καὶ ῥυεὶσ διὰ τοῦ τέγουσ συνῆν τῇ ἀγαπωμένῃ. ὥστε τί ἄν σοι τὸ ἐπὶ τούτῳ ἔτι λέγοιμι, ὅσασ μὲν χρείασ παρέχεται ὁ χρυσόσ, ὡσ δὲ οἷσ ἂν παρῇ, καλούσ τε αὐτοὺσ καὶ σοφοὺσ καὶ ἰσχυροὺσ ἀπεργάζεται τιμὴν καὶ δόξαν προσάπτων, καὶ ἐξ ἀφανῶν καὶ ἀδόξων ἐνίοτε περιβλέπτουσ καὶ ἀοιδίμουσ ἐν βραχεῖ τίθησι; τὸν γείτονα γοῦν μοι τὸν ὁμότεχνον οἶσθα τὸν Σίμωνα, οὐ πρὸ πολλοῦ δειπνήσαντα παρ’ ἐμοί, ὅτε τὸ ἔτνοσ ἥψουν τοῖσ Κρονίοισ δύο τόμουσ τοῦ ἀλλᾶντοσ ἐμβαλών.

οἶδα· τὸν σιμόν, τὸν βραχύν, ὃσ τὸ κεραμεοῦν τρύβλιον ὑφελόμενοσ ᾤχετο ὑπὸ μάλησ ἔχων μετὰ τὸ δεῖπνον, ὃ μόνον ἡμῖν ὑπῆρχεν εἶδον γὰρ αὐτόσ, ὦ Μίκυλλε. οὐκοῦν ἐκεῖνοσ αὐτὸ κλέψασ εἶτα ἀπωμόσατο θεοὺσ τοσούτουσ; ἀλλὰ τί οὐκ ἐβόασ καὶ ἐμήνυεσ τότε, ὦ ἀλεκτρυών, ληϊζομένουσ ἡμᾶσ ὁρῶν; ἐκόκκυζον, ὃ μόνον μοι τότε δυνατὸν ἦν. τί δ’ οὖν ὁ Σίμων; ἐῴκεισ γάρ τι περὶ αὐτοῦ ἐρεῖν. ἀνεψιὸσ ἦν αὐτῷ πλούσιοσ ἐσ ὑπερβολήν, Δριμύλοσ τοὔνομα. οὗτοσ ζῶν μὲν οὐδὲ ὀβολὸν ἔδωκε τῷ Σίμωνι ‐ πῶσ γάρ, ὃσ οὐδὲ αὐτὸσ ἥπτετο τῶν χρημάτων; ἐπεὶ δὲ ἀπέθανε πρῴην, ἅπαντα ἐκεῖνα κατὰ τοὺσ νόμουσ Σίμωνόσ ἐστι, καὶ νῦν ἐκεῖνοσ ὁ τὰ ῥάκια τὰ πιναρά, ὁ τὸ τρύβλιον περιλείχων, ἄσμενοσ ἐξελαύνει ἁλουργῆ καὶ ὑσγινοβαφῆ ἀμπεχόμενοσ, οἰκέτασ καὶ ζεύγη καὶ χρυσᾶ ἐκπώματα καὶ ἐλεφαντόποδασ τραπέζασ ἔχων, ὑφ’ ἁπάντων προσκυνούμενοσ, οὐδὲ προσβλέπων ἔτι ἡμᾶσ· "τῷ πτωχῷ τούτῳ μὴ κατασμικρύνειν μου τοὔνομα· "οὐ γὰρ Σίμων, ἀλλὰ Σιμωνίδησ ὀνομάζομαι. τὸ δὲ μέγιστον, ἤδη καὶ ἐρῶσιν αὐτοῦ αἱ γυναῖκεσ, ὁ δὲ θρύπτεται πρὸσ αὐτὰσ καὶ ὑπερορᾷ καὶ τὰσ μὲν προσίεται καὶ ἵλεώσ ἐστιν, αἱ δὲ ἀπειλοῦσιν ἀναρτήσειν αὑτὰσ ἀμελούμεναι. ὁρᾷσ ὅσων ἀγαθῶν ὁ χρυσὸσ αἴτιοσ, εἴ γε καὶ μεταποιεῖ τοὺσ ἀμορφοτέρουσ καὶ ἐρασμίουσ ἀπεργάζεται ὥσπερ ὁ ποιητικὸσ ἐκεῖνοσ κεστόσ. ἀκούεισ δὲ καὶ τῶν ποιητῶν λεγόντων ὦ χρυσέ, δεξίωμα κάλλιστον καὶ χρυσὸσ γάρ ἐστιν ὃσ βροτῶν ἔχει κράτη. ἀλλὰ τί μεταξὺ ἐγέλασασ, ὦ ἀλεκτρυών; ὅτι ὑπ’ ἀγνοίασ, ὦ Μίκυλλε, καὶ σὺ τὰ ὅμοια τοῖσ πολλοῖσ ἐξηπάτησαι περὶ τῶν πλουσίων οἱ δ’ εὖ ἴσθι πολὺ ὑμῶν ἀθλιώτερον τὸν βίον βιοῦσι·

εἰκὸσ γάρ σε ποικίλα καὶ ἰδεῖν καὶ παθεῖν ἐν πολυειδέσι τοῖσ βίοισ. λέγω δέ σοι καὶ πένησ καὶ πλούσιοσ πολλάκισ γενόμενοσ καὶ ἅπαντοσ βίου πεπειραμένοσ· μετὰ μικρὸν δὲ καὶ αὐτὸσ εἴσῃ ἕκαστα. νὴ Δία, καιρὸσ γοῦν ἤδη καὶ σὲ εἰπεῖν ὅπωσ ἠλλάγησ καὶ ἃ σύνοισθα τῷ βίῳ ἑκάστῳ. ἄκουε τοσοῦτόν γε προειδώσ, μηδένα με σοῦ εὐδαιμονέστερον βιοῦντα ἑωρακέναι. ἐμοῦ, ὦ ἀλεκτρυών; οὕτω σοὶ γένοιτο· προάγῃ γάρ με λοιδορεῖσθαί σοι. ἀλλὰ εἰπὲ ἀπὸ Εὐφόρβου ἀρξάμενοσ ὅπωσ ἐσ Πυθαγόραν μετεβλήθησ, εἶτα ἑξῆσ ἄχρι τοῦ ἀλεκτρυόνοσ· ὡσ μὲν ἐξ Ἀπόλλωνοσ τὸ πρῶτον ἡ ψυχή μοι καταπταμένη ἐσ τὴν γῆν ἐνέδυ ἐσ ἀνθρώπου σῶμα ἥντινα τὴν καταδίκην ἐκτελοῦσα, μακρὸν ἂν εἰή λέγειν, ἄλλωσ τε οὐδὲ ὅσιον οὔτε ἐμοὶ εἰπεῖν οὔτε σοὶ ἀκούειν τὰ τοιαῦτα.

ἐπεὶ δὲ Εὔφορβοσ ἐγενόμην ἐγὼ δὲ πρό γε τούτου, ὦ θαυμάσιε, τίσ ἦν; τοῦτό μοι πρότερον εἰπέ, εἰ κἀγώ ποτε ἠλλάγην ὥσπερ σύ. καὶ μάλα, τίσ οὖν ἦν, εἴ τι ἔχεισ εἰπεῖν; ἐθέλω γὰρ τοῦτο εἰδέναι. σύ; μύρμηξ Ἰνδικὸσ τῶν τὸ χρυσίον ἀνορυττόντων. εἶτα ὤκνουν ὁ κακοδαίμων κἂν ὀλίγα τῶν ψηγμάτων ἥκειν ἐσ τόνδε τὸν βίον ἐξ ἐκείνου ἐπισιτισάμενοσ; ἀλλὰ καί τί μετὰ τοῦτο ἔσομαι, εἰπέ· εἰκὸσ γὰρ εἰδέναι σε. εἰ γάρ τι ἀγαθὸν εἰή, ἀπάγξομαι ἤδη ἀναστὰσ ἀπὸ τοῦ παττάλου ἐφ’ οὗ σὺ ἕστηκασ. οὐκ ἂν μάθοισ τοῦτο οὐδεμιᾷ μηχανῇ.

πλὴν ἀλλὰ ἐπείπερ Εὔφορβοσ ἐγενόμην ‐ ἐπάνειμι γὰρ ἐπ’ ἐκεῖνα ‐ ἐμαχόμην ἐν Ἰλίῳ καὶ ἀποθανὼν ὑπὸ Μενελάου χρόνῳ ὕστερον ἐσ Πυθαγόραν ἧκον. τέωσ δὲ περιέμενον ἀοίκοσ ἑστώσ, ἄχρι δὴ ὁ Μνήσαρχοσ ἐξεργάσηταί μοι τὸν οἶκον. ἄσιτοσ ὤν, ὦ τάν, καὶ ἄποτοσ; καὶ μάλα· οὐδὲ γὰρ ἔδει τούτων ἢ μόνῳ τῷ σώματι. οὐκοῦν τὰ ἐν Ἰλίῳ μοι πρότερον εἰπέ. τοιαῦτα ἦν οἱᾶ́ φησιν Ὅμηροσ γενέσθαι αὐτά; πόθεν ἐκεῖνοσ ἠπίστατο, ὦ Μίκυλλε, ὃσ γινομένων ἐκείνων κάμηλοσ ἐν Βάκτροισ ἦν; ἐγὼ δὲ τοσοῦτὸν σοί φημι, ὑπερφυὲσ μηδὲν γενέσθαι τότε, μήτε τὸν Αἰάντα οὕτω μέγαν μήτε τὴν Ἑλένην αὐτὴν οὕτω καλὴν ὡσ οἰόνται. εἶδον γὰρ λευκὴν μέν τινα καὶ ἐπιμήκη τὸν τράχηλον, ὡσ εἰκάζειν κύκνου θυγατέρα εἶναι, τἆλλα δὲ πάνυ πρεσβῦτιν, ἡλικιῶτιν σχεδὸν τῆσ Ἑκάβησ, ἥν γε Θησεὺσ πρῶτον ἁρπάσασ ἐν Ἀφίδναισ εἶχε κατὰ τὸν Ἡρακλέα γενόμενοσ, ὁ δὲ Ἡρακλῆσ πρότερον εἷλε Τροίαν κατὰ τοὺσ πατέρασ ἡμῶν τοὺσ τότε μάλιστα. διηγεῖτο γάρ μοι ὁ Πάνθουσ ταῦτα, κομιδῇ μειράκιον ὢν ἑωρακέναι λέγων τὸν Ἡρακλέα. τί δέ; ὁ Ἀχιλλεὺσ τοιοῦτοσ ἦν, ἄριστοσ τὰ πάντα, ἢ μῦθοσ ἄλλωσ καὶ ταῦτα; ἐκείνῳ μὲν οὐδὲ συνηνέχθην, ὦ Μίκυλλε, οὐδ’ ἂν ἔχοιμί σοι οὕτωσ ἀκριβῶσ τὰ παρὰ τοῖσ Ἀχαιοῖσ λέγειν πόθεν γάρ, πολέμιοσ ὤν; τὸν μέντοι ἑταῖρον αὐτοῦ τὸν Πάτροκλον οὐ χαλεπῶσ ἀπέκτεινα διελάσασ τῷ δορατίῳ. εἶτά σε ὁ Μενέλαοσ μακρῷ εὐχερέστερον. ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἱκανῶσ, τὰ Πυθαγόρου δὲ ἤδη λέγε. τὸ μὲν ὅλον, ὦ Μίκυλλε, σοφιστὴσ ἄνθρωποσ ἦν χρὴ γάρ, οἶμαι, τἀληθῆ λέγειν ἄλλωσ δὲ οὐκ ἀπαίδευτοσ οὐδὲ ἀμελέτητοσ τῶν καλλίστων μαθημάτων·

ἀπεδήμησα δὲ καὶ εἰσ Αἴγυπτον, ὡσ συγγενοίμην τοῖσ προφήταισ ἐπὶ σοφίᾳ, καὶ ἐσ τὰ ἄδυτα κατελθὼν ἐξέμαθον τὰσ βίβλουσ τὰσ Ὥρου καὶ Ἴσιδοσ, καὶ αὖθισ εἰσ Ἰταλίαν ἐκπλεύσασ οὕτω διέθηκα τοὺσ κατ’ ἐκεῖνα Ἕλληνασ, ὥστε θεὸν ἦγόν με. ἤκουσα ταῦτα καὶ ὡσ δόξειασ ἀναβεβιωκέναι ἀποθανὼν καὶ ὡσ χρυσοῦν τὸν μηρὸν ἐπιδείξαιό ποτε αὐτοῖσ. ἐκεῖνο δέ μοι εἰπέ, τί σοι ἐπῆλθε νόμον ποιήσασθαι μήτε κρεῶν μήτε κυάμων ἐσθίειν; μὴ ἀνάκρινε ταῦτα, ὦ Μίκυλλε. διὰ τί, ὦ ἀλεκτρυών; ὅτι αἰσχύνομαι λέγειν πρὸσ σὲ τὴν ἀλήθειαν περὶ αὐτῶν. καὶ μὴν οὐδὲν ὀκνεῖν χρὴ λέγειν πρὸσ ἄνδρα σύνοικον καὶ φίλον δεσπότην γὰρ οὐκ ἂν ἔτι εἴποιμι. οὐδὲν ὑγιὲσ οὐδὲ σοφὸν ἦν, ἀλλ’ ἑώρων ὅτι εἰ μὲν τὰ συνήθη καὶ ταὐτὰ τοῖσ πολλοῖσ νομίζοιμι, ἥκιστα ἐπισπάσομαι τοὺσ ἀνθρώπουσ ἐσ τὸ θαῦμα, ὅσῳ δ’ ἂν ξενίζοιμι, τοσούτῳ σεμνότεροσ ^ ᾤμην αὐτοῖσ ἔσεσθαι. διὰ τοῦτο καινοποιεῖν εἱλόμην ἀπόρρητον ποιησάμενοσ τὴν αἰτίαν, ὡσ εἰκάζοντεσ ἄλλοσ ἄλλωσ ἅπαντεσ ἐκπλήττωνται καθάπερ ἐπὶ τοῖσ ἀσαφέσι τῶν χρησμῶν. ὁρᾷσ; καταγελᾷσ μου καὶ σὺ ἐν τῷ μέρει. οὐ τοσοῦτον ὅσον Κροτωνιατῶν καὶ Μεταποντίνων καὶ Ταραντίνων καὶ τῶν ἄλλων ἀφώνων σοι ἑπομένων καὶ προσκυνούντων τὰ ἴχνη ἃ σὺ πατῶν ἀπολιμπάνοισ. ἀποδυσάμενοσ δὲ τὸν Πυθαγόραν τίνα μετημφιέσω μετ’ αὐτόν;

Ἀσπασίαν τὴν ἐκ Μιλήτου ἑταίραν φεῦ τοῦ λόγου, καὶ γυνὴ γὰρ σὺν τοῖσ ἄλλοισ ὁ Πυθαγόρασ ἐγένετο, καὶ ἦν ποτε χρόνοσ ὅτε καὶ σὺ ᾠοτόκεισ, ὦ ἀλεκτρυόνων γενναιότατε, καὶ συνῆσθα Περικλεῖ Ἀσπασία οὖσα καὶ ἐκύεισ ἀπ’ αὐτοῦ καὶ ἔρια ἔξαινεσ καὶ κρόκην κατῆγεσ καὶ ἐγυναικίζου ἐσ τὸ ἑταιρικόν; πάντα ταῦτα ἐποίουν οὐ μόνοσ, ἀλλὰ καὶ Τειρεσίασ πρὸ ἐμοῦ καὶ ὁ Ἐλάτου παῖσ ὁ Καινεύσ, ὥστε ὁπόσα ἂν ἀποσκώψῃσ εἰσ ἐμὲ, καὶ εἰσ ἐκείνουσ ἀποσκώψασ ἔσῃ. τί οὖν; πότεροσ ἡδίων ὁ βίοσ σοι ἦν, ὅτε ἀνὴρ ἦσθα ἢ ὅτε σε ὁ Περικλῆσ ὤπυιεν; ὁρᾷσ οἱο͂ν τοῦτο ἠρώτησασ, οὐδὲ τῷ Τειρεσίᾳ συνενεγκοῦσαν τὴν ἀπόκρισιν; ἀλλὰ κἂν σὺ μὴ εἴπῃσ, ἱκανῶσ ὁ Εὐριπίδησ διέκρινε τὸ τοιοῦτον, εἰπὼν ὡσ τρὶσ ἂν ἐθέλοι παρ’ ἀσπίδα στῆναι ἢ ἅπαξ τεκεῖν. καὶ μὴν ἀναμνήσω σε, ὦ Μίκυλλε, οὐκ εἰσ μακρὰν ὠδίνουσαν ἔσῃ γὰρ γυνὴ καὶ σὺ ἐν πολλῇ τῇ περιόδῳ πολλάκισ. οὐκ ἀπάγξῃ, ὦ ἀλεκτρυών, ἅπαντασ οἰόμενοσ Μιλησίουσ ἢ Σαμίουσ εἶναι; σὲ γοῦν φασι καὶ Πυθαγόραν ὄντα τὴν ὡρ́αν λαμπρὸν πολλάκισ Ἀσπασίαν γενέσθαι τῷ τυράννῳ. ‐ τίσ δὲ δὴ μετὰ τὴν Ἀσπασίαν ἀνὴρ ἢ γυνὴ αὖθισ ἀνεφάνησ; ὁ κυνικὸσ Κράτησ.

πλὴν τὸ νῦν ὁρώμενον τοῦτο ἀλεκτρυόνα ὀνομάζων ἄμεινον ἂν ποιοῖσ, ὡσ μὴ ἀτιμάζοισ εὐτελὲσ εἶναι δοκοῦν τὸ ὄρνεον, καὶ ταῦτα τοσαύτασ ἐν αὑτῷ ψυχὰσ ἔχον. ’ Ὢ Διοσκόρω τῆσ ἀνομοιότητοσ, ἐξ ἑταίρασ φιλόσοφοσ. εἶτα βασιλεύσ, εἶτα πένησ, καὶ μετ’ ὀλίγον σατράπησ, εἶτα ἵπποσ καὶ κολοιὸσ καὶ βάτραχοσ καὶ ἄλλα μυρία μακρὸν ἂν γένοιτο καταριθμήσασθαι ἕκαστα· τὰ τελευταῖα δὲ ἀλεκτρυὼν πολλάκισ, ἥσθην γὰρ τῷ τοιούτῳ βίῳ. καὶ παρὰ πολλοῖσ ἄλλοισ δουλεύσασ καὶ πένησι ^ καὶ πλουσίοισ, τὰ τελευταῖα καὶ σοὶ νῦν σύνειμι καταγελῶν ὁσημέραι ποτνιωμένου καὶ οἰμώζοντοσ ἐπὶ τῇ πενίᾳ καὶ τοὺσ πλουσίουσ θαυμάζοντοσ ὑπ’ ἀγνοίασ τῶν ἐκείνοισ προσόντων κακῶν. εἰ γοῦν ᾔδεισ τὰσ φροντίδασ ἃσ ἔχουσιν, ἐγέλασ ἂν ἐπὶ σαυτῷ πρῶτον οἰηθέντι ὑπερευδαίμονα εἶναι τὸν πλοῦτον. οὐκοῦν, ὦ Πυθαγόρα ‐ καίτοι τί μάλιστα χαίρεισ καλούμενοσ, ὡσ μὴ ἐπιταράττοιμι τὸν λόγον ἄλλοτε ἄλλον καλῶν; διοίσει μὲν οὐδὲν ἤν τε Εὔφορβον ἢ ^ Πυθαγόραν, ἤν τε Ἀσπασίαν καλῇσ ἢ Κράτητα· πάντα γὰρ ἐγὼ ταῦτά εἰμι. οὐκοῦν, ὦ ἀλεκτρυών, ἐπειδὴ ἁπάντων σχεδὸν ἤδη τῶν βίων ἐπειράθησ καὶ πάντα οἶσθα, λέγοισ ἂν ἤδη σαφῶσ ἰδίᾳ μὲν τὰ τῶν πλουσίων ὅπωσ βιοῦσιν, ἰδίᾳ δὲ τὰ πτωχικά, ὡσ μάθω εἰ ἀληθῆ ταῦτα φὴσ εὐδαιμονέστερον ἀποφαίνων με τῶν πλουσίων.

ἰδοὺ δὴ οὕτωσ ἐπίσκεψαι, ὦ Μίκυλλε· σοὶ μὲν οὔτε πολέμου πολὺσ λόγοσ, ἢν λέγηται ὡσ οἱ πολέμιοι προσελαύνουσιν, οὐδὲ φροντίζεισ μὴ τὸν ἀγρὸν τέμωσιν ἐμβαλόντεσ ἢ τὸν παράδεισον συμπατήσωσιν ἢ τὰσ ἀμπέλουσ δῃώσωσιν, ἀλλὰ τῆσ σάλπιγγοσ ἀκούων μόνον, εἴπερ ἄρα, περιβλέπεισ τὸ κατὰ σεαυτόν, οἷ τραπόμενον χρὴ σωθῆναι καὶ τὸν κίνδυνον διαφυγεῖν οἱ δ’ εὐλαβοῦνται μὲν καὶ ἀμφ’ αὑτοῖσ, ἀνιῶνται δὲ ὁρῶντεσ ἀπὸ τῶν τειχῶν ἀγόμενα καὶ φερόμενα ὅσα εἶχον ἐν τοῖσ ἀγροῖσ. καὶ ἤν τε εἰσφέρειν δέῃ, μόνοι καλοῦνται, ἤν τε ἐπεξιέναι, προκινδυνεύουσι στρατηγοῦντεσ ἢ ἱππαρχοῦντεσ· σὺ δὲ οἰσυΐνην ἀσπίδα ἔχων, εὐσταλὴσ καὶ κοῦφοσ εἰσ σωτηρίαν, ἕτοιμοσ ἑστιᾶσθαι τὰ ἐπινίκια, ἐπειδὰν θύῃ ὁ στρατηγὸσ νενικηκώσ. ἐν εἰρήνῃ τε αὖ σὺ μὲν τοῦ δήμου ὢν ἀναβὰσ εἰσ ἐκκλησίαν τυραννεῖσ τῶν πλουσίων, οἱ δὲ φρίττουσι καὶ ὑποπτήσσουσι καὶ διανομαῖσ ἱλάσκονταί σε.

λουτρὰ μὲν γὰρ ὡσ ἔχοισ καὶ θεάματα καὶ τἆλλα διαρκῆ ἅπαντα, ἐκεῖνοι πονοῦσι, σὺ δὲ ἐξεταστὴσ καὶ δοκιμαστὴσ πικρὸσ ὥσπερ δεσπότησ, οὐδὲ λόγου μεταδιδοὺσ ἐνίοτε, κἄν σοι δοκῇ κατεχαλάζησασ αὐτῶν ἀφθόνουσ τοὺσ λίθουσ ἢ τὰσ οὐσίασ αὐτῶν ἐδήμευσασ· οὔτε δὲ συκοφάντην δέδιασ αὐτὸσ οὔτε λῃστὴν μὴ ὑφέληται τὸ χρυσίον ὑπερβὰσ τὸ θριγκίον ἢ διορύξασ τὸν τοῖχον, οὔτε πράγματα ἔχεισ λογιζόμενοσ ἢ ἀπαιτῶν ἢ τοῖσ καταράτοισ οἰκονόμοισ διαπυκτεύων καὶ πρὸσ τοσαύτασ φροντίδασ μεριζόμενοσ, ἀλλὰ κρηπῖδα συντελέσασ ἑπτὰ ὀβολοὺσ τὸν μισθὸν ἔχων, ἀπαναστὰσ περὶ δείλην ὀψίαν λουσάμενοσ, ἢν δοκῇ, σαπέρδην τινὰ ἢ μαινίδασ ἢ κρομμύων κεφαλίδασ ὀλίγασ πριάμενοσ εὐφραίνεισ σεαυτὸν ᾅδων τὰ πολλὰ καὶ τῇ βελτίστῃ Πενίᾳ προσφιλοσοφῶν. ὥστε διὰ ταῦτα ὑγιαίνεισ τε καὶ ἔρρωσαι τὸ σῶμα καὶ διακαρτερεῖσ πρὸσ τὸ κρύοσ·

οἱ πόνοι γάρ σε παραθήγοντεσ οὐκ εὐκαταφρόνητον ἀνταγωνιστὴν ἀποφαίνουσι πρὸσ τὰ δοκοῦντα τοῖσ ἄλλοισ ἄμαχα εἶναι. ἀμέλει οὐδέν σοι τῶν χαλεπῶν τούτων νοσημάτων πρόσεισιν, ἀλλ’ ἤν ποτε κοῦφοσ πυρετὸσ ἐπιλάβηται, πρὸσ ὀλίγον ὑπηρετήσασ αὐτῷ ἀνεπήδησασ εὐθὺσ ἀποσεισάμενοσ τὴν ἄσην, ὁ δὲ φεύγει αὐτίκα φοβηθείσ, ψυχροῦ σε ὁρῶν ἐμφορούμενον καὶ μακρὰ οἰμώζειν λέγοντα ταῖσ ἰατρικαῖσ περιόδοισ· οἱ δὲ ὑπ’ ἀκρασίασ ἄθλιοι τί τῶν κακῶν οὐκ ἔχουσι, ποδάγρασ καὶ φθόασ καὶ περιπλευμονίασ καὶ ὑδέρουσ; αὗται γὰρ τῶν πολυτελῶν ἐκείνων δείπνων ἀπόγονοι. τοιγαροῦν οἱ μὲν αὐτῶν ὥσπερ ὁ Ἴκαροσ ἐπὶ πολὺ ἄραντεσ αὑτοὺσ καὶ πλησιάσαντεσ τῷ ἡλίῳ οὐκ εἰδότεσ ὅτι κηρῷ ’ἡρ́μοστο αὐτοῖσ ἡ πτέρωσισ, μέγαν ἐνίοτε τὸν πάταγον ἐποίησαν ἐπὶ κεφαλὴν ἐσ πέλαγοσ ἐμπεσόντεσ· ὅσοι δὲ κατὰ τὸν Δαίδαλον μὴ πάνυ μετέωρα μηδὲ ὑψηλὰ ἐφρόνησαν ἀλλὰ πρόσγεια, ὡσ νοτίζεσθαι ἐνίοτε τῇ ἅλμῃ τὸν κηρόν, ὡσ τὸ πολὺ οὗτοι ἀσφαλῶσ διέπτησαν. ἐπιεικεῖσ τινασ καὶ συνετοὺσ λέγεισ. τῶν μέντοι γε ἄλλων, ὦ Μίκυλλε, τὰσ ναυαγίασ αἰσχρὰσ ἴδοισ ἄν, ὅταν ὁ Κροῖσοσ περιτετιλμένοσ τὰ πτερὰ γέλωτα παρέχῃ Πέρσαισ ἀναβαίνων ἐπὶ τὴν πυρὰν ἢ Διονύσιοσ καταλυθεὶσ τῆσ τυραννίδοσ ἐν Κορίνθῳ γραμματιστὴσ βλέπηται, μετὰ τηλικαύτην ἀρχὴν παιδία συλλαβίζειν διδάσκων. εἰπέ μοι, ὦ ἀλεκτρυών, σὺ δὲ ὁπότε βασιλεὺσ ἦσθα ‐ φὴσ γὰρ καὶ βασιλεῦσαί ποτε ‐ ποίου τινὸσ ἐπειράθησ ἐκείνου τοῦ βίου;

τοιοῦτόν τι καὶ βασιλεία ἐστίν. ἦ που πανευδαίμων ἦσθα, τὸ κεφάλαιον ὅ τι πέρ ἐστι τῶν ἀγαθῶν ἁπάντων ἔχων; μηδὲ ἀναμνήσῃσ με, ὦ Μίκυλλε, οὕτω τρισάθλιοσ ἦν τότε, τοῖσ μὲν ἔξω πᾶσιν ὅπερ ἔφησθα πανευδαίμων εἶναι δοκῶν, ἔνδοθεν δὲ μυρίαισ ἀνίαισ συνών. τίσι ταύταισ; παράδοξα γὰρ καὶ οὐ πάνυ τι πιστὰ φήσ. ἦρχον μὲν οὐκ ὀλίγησ χώρασ, ὦ Μίκυλλε, παμφόρου τινὸσ καὶ πλήθει ἀνθρώπων καὶ κάλλει πόλεων ἐν ταῖσ μάλιστα θαυμάζεσθαι ἀξίασ ποταμοῖσ τε ναυσιπόροισ καταρρεομένησ καὶ θαλάττῃ εὐόρμῳ χρωμένησ, καὶ στρατιὰ ἦν πολλὴ καὶ ἵπποσ συγκεκροτημένη καὶ δορυφορικὸν οὐκ ὀλίγον καὶ τριήρεισ καὶ χρημάτων πλῆθοσ ἀνάριθμον καὶ χρυσὸσ πάμπολυσ καὶ ἡ ἄλλη τῆσ ἀρχῆσ τραγῳδία πᾶσα ἐσ ὑπερβολὴν ἐξωγκωμένη, ὥστε ὁπότε προϊοίμι, οἱ μὲν πολλοὶ προσεκύνουν καὶ θεόν τινα ὁρᾶν ᾤοντο καὶ ἄλλοι ἐπ’ ἄλλοισ συνέθεον ὀψόμενοί με, οἱ δὲ καὶ ἐπὶ τὰ τέγη ἀνιόντεσ ἐν μεγάλῳ ἐτίθεντο ἀκριβῶσ ἑωρακέναι τὸ ζεῦγοσ, τὴν ἐφεστρίδα, τὸ διάδημα, τοὺσ προπομπεύοντασ, τοὺσ ἑπομένουσ. ἐγὼ δὲ εἰδὼσ ὁπόσα με ἠνία καὶ ἔστρεφεν, ἐκείνοισ μὲν τῆσ ἀνοίασ συνεγίνωσκον, ἐμαυτὸν δὲ ἠλέουν ὅμοιον ὄντα τοῖσ μεγάλοισ ἐκείνοισ κολοσσοῖσ, οἱούσ ἢ Φειδίασ ἢ Μύρων ἢ Πραξιτέλησ ἐποίησεν· κἀκείνων γὰρ ἕκαστοσ ἔκτοσθεν μὲν Ποσειδῶν τισ ἢ Ζεύσ ἐστι πάγκαλοσ ἐκ χρυσίου καὶ ἐλέφαντοσ συνειργασμένοσ, κεραυνὸν ἢ ἀστραπὴν ἢ τρίαιναν ἔχων ἐν τῇ δεξιᾷ, ἢν δὲ ὑποκύψασ ἴδῃσ τὰ γ’ ἔνδον, ὄψει μοχλούσ τινασ καὶ γόμφουσ καὶ ἥλουσ διαμπὰξ πεπερονημένουσ καὶ κορμοὺσ καὶ σφῆνασ καὶ πίτταν καὶ πηλὸν καὶ τοιαύτην τινὰ πολλὴν ἀμορφίαν ὑποικουροῦσαν· ἐῶ λέγειν μυῶν πλῆθοσ ἢ μυγαλῶν ἐμπολιτευόμενον αὐτοῖσ ἐνίοτε. οὐδέπω ἔφησθα τὸν πηλὸν καὶ τοὺσ γόμφουσ καὶ μοχλοὺσ οἵτινεσ εἰε͂ν τῆσ ἀρχῆσ, οὐδὲ τὴν ἀμορφίαν ἐκείνην τὴν πολλὴν ἥτισ ἐστὶν ὡσ τὸ γε ἐξελαύνειν ἀποβλεπόμενον καὶ τοσούτων ἄρχοντα καὶ προσκυνούμενον δαιμονίωσ ἐοίκέ σου τῷ ^ κολοσσιαίῳ παραδείγματι·

θεσπέσιον γάρ τι καὶ τοῦτο. σὺ δὲ τὰ ἔνδον ἤδη τοῦ κολοσσοῦ λέγε. τί πρῶτον εἴπω σοι, ὦ Μίκυλλε; τοὺσ φόβουσ καὶ τὰ δείματα καὶ ὑποψίασ καὶ μῖσοσ τὸ παρὰ τῶν συνόντων καὶ ἐπιβουλάσ, καὶ διὰ ταῦτα ὕπνον τε ὀλίγον, ἐπιπόλαιον κἀκεῖνον, καὶ ταραχῆσ μεστὰ ὀνείρατα καὶ ἐννοίασ πολυπλόκουσ καὶ ἐλπίδασ ἀεὶ πονηράσ, ἢ τὴν ἀσχολίαν καὶ χρηματισμοὺσ καὶ δίκασ καὶ ἐκστρατείασ καὶ προστάγματα καὶ συνθήματα καὶ λογισμούσ; ὑφ’ ὧν οὐδὲ ὄναρ ἀπολαῦσαί τινοσ ἡδέοσ ἐγγίνεται, ἀλλ’ ἀνάγκη ὑπὲρ ἁπάντων μόνον διασκοπεῖσθαι καὶ μυρία ἔχειν πράγματα· οὐδὲ γὰρ Ἀτρείδην Ἀγαμέμνονα ὕπνοσ ἔχε γλυκερὸσ πολλὰ φρεσὶν ὁρμαίνοντα, καὶ ταῦτα ῥεγκόντων Ἀχαιῶν ἁπάντων. λυπεῖ δὲ τὸν μὲν Λυδὸν υἱὸσ κωφὸσ ὤν, τὸν Πέρσην δὲ Κλέαρχοσ Κύρῳ ξενολογῶν, ἄλλον δὲ Δίων πρὸσ οὖσ τισι τῶν Συρακουσίων κοινολογούμενοσ, καὶ ἄλλον Παρμενίων ἐπαινούμενοσ καὶ Περδίκκαν Πτολεμαῖοσ καὶ Πτολεμαῖον Σέλευκοσ· ἀλλὰ κἀκεῖνα λυπεῖ, ὁ ἐρώμενοσ πρὸσ ἀνάγκην συνὼν καὶ παλλακὶσ ἄλλῳ χαίρουσα καὶ ἀποστήσεσθαί τινεσ λεγόμενοι καὶ δύ’ ἢ τέτταρεσ τῶν δορυφόρων πρὸσ ἀλλήλουσ διαψιθυρίζοντεσ. τὸ δὲ μέγιστον, ὑφορᾶσθαι δεῖ μάλιστα τοὺσ φιλτάτουσ κἀξ ἐκείνων ἀεί τι δεινὸν ἐλπίζειν ἥξειν. ἐγὼ γοῦν ὑπὸ τοῦ παιδὸσ ἀπέθανον ἐκ φαρμάκων, ὁ δὲ καὶ αὐτὸσ ὑπὸ τοῦ ἐρωμένου, τὸν δὲ ἄλλοσ ἴσωσ ὁμοιότροποσ θάνατοσ κατέλαβεν. ἄπαγε, δεινὰ ταῦτα φήσ, ὦ ἀλεκτρυών.

ἐμοὶ γοῦν πολὺ ἀσφαλέστερον σκυτοτομεῖν ἐπικεκυφότα ἢ πίνειν ἀπὸ χρυσῆσ φιάλησ κωνείῳ ἢ ἀκονίτῳ συνανακραθεῖσαν φιλοτησίαν ὁ γοῦν κίνδυνοσ ἐμοὶ μέν, εἰ παρολίσθοι τὸ σμιλίον καὶ ἁμάρτοι τῆσ τομῆσ τῆσ ἐπ’ εὐθύ, ὀλίγον τι αἱμάξαι τοὺσ δακτύλουσ ἐντεμόντα· οἱ δέ, ὡσ φήσ, θανάσιμα εὐωχοῦνται, καὶ ταῦτα μυρίοισ κακοῖσ συνόντεσ. εἶτ’ ἐπειδὰν πέσωσιν, ὅμοιοι μάλιστα φαίνονται τοῖσ τραγικοῖσ ὑποκριταῖσ, ὧν πολλοὺσ ἰδεῖν ἔνεστι τέωσ μὲν Κέκροπασ δῆθεν ὄντασ ἢ Σισύφουσ ἢ Τηλέφουσ, διαδήματα ἔχοντασ καὶ ξίφη ἐλεφαντόκωπα καὶ ἐπίσειστον κόμην καὶ χλαμύδα· χρυσόπαστον, ἢν δέ, οἱᾶ πολλὰ γίνεται, κενεμβατήσασ τισ αὐτῶν ἐν μέσῃ τῇ σκηνῇ καταπέσῃ, γέλωτα δηλαδὴ παρέχει τοῖσ θεαταῖσ τοῦ προσωπείου μὲν συντριβέντοσ αὐτῷ διαδήματι, ᾑμαγμένησ δὲ τῆσ ἀληθοῦσ κεφαλῆσ τοῦ ὑποκριτοῦ καὶ τῶν σκελῶν ἐπὶ πολὺ γυμνουμένων, ὡσ τῆσ τε ἐσθῆτοσ τὰ ἔνδοθεν φαίνεσθαι ῥάκια δύστηνα ὄντα καὶ τῶν ἐμβατῶν τὴν ὑπόδεσιν ἀμορφοτάτην καὶ οὐχὶ κατὰ λόγον τοῦ ποδόσ. ὁρᾷσ ὅπωσ με καὶ εἰκάζειν ἐδίδαξασ ἤδη, ὦ βέλτιστε ἀλεκτρυών; ἀλλὰ τυραννὶσ μὲν τοιοῦτόν τι ὤφθη οὖσα. ἵπποσ δὲ ἢ κύων ἢ ἰχθὺσ ἢ βάτραχοσ ὁπότε γένοιο, πῶσ ἔφερεσ ἐκείνην τὴν διατριβήν; μακρὸν τοῦτον ἀνακινεῖσ τὸν λόγον καὶ οὐ τοῦ παρόντοσ καιροῦ·

πλὴν τό γε κεφάλαιον, οὐδεὶσ ὅστισ οὐκ ἀπραγμονέστεροσ τῶν βίων ἔδοξέ μοι τοῦ ἀνθρωπείου, μόναισ ταῖσ φυσικαῖσ ἐπιθυμίαισ καὶ ’χρείαισ συμμεμετρημένοσ· τελώνην δὲ ἵππον ἢ συκοφάντην βάτραχον ἢ σοφιστὴν κολοιὸν ἢ ὀψοποιὸν κώνωπα ἢ κίναιδον ἀλεκτρυόνα καὶ τἆλλα ὅσα ὑμεῖσ ἐπιτηδεύετε, οὐκ ἂν ἴδοισ ἐν ἐκείνοισ. ἀληθῆ ἴσωσ ταῦτα, ὦ ἀλεκτρυών.

ἐγὼ δὲ ὃ πέπονθα οὐκ αἰσχύνομαι πρὸσ σὲ εἰπεῖν οὐδέπω δύναμαι ἀπομαθεῖν τὴν ἐπιθυμίαν ἣν ἐκ παίδων εἶχον πλούσιοσ γενέσθαι, ἀλλὰ μὴν καὶ τοὐνύπνιον ἔτι πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν ἕστηκεν ἐπιδεικνύμενον τὸ χρυσίον, καὶ μάλιστα ἐπὶ τῷ καταράτῳ Σίμωνι ἀποπνίγομαι τρυφῶντι ἐν ἀγαθοῖσ τοσούτοισ. ἐγώ σε ἰάσομαι, ὦ Μίκυλλε· καὶ ἐπείπερ ἔτι νύξ ἐστιν, ἐξαναστὰσ ἕπου μοι· ἀπάξω γάρ σε παρ’ αὐτὸν ἐκεῖνον τὸν Σίμωνα καὶ εἰσ τὰσ τῶν ἄλλων πλουσίων οἰκίασ, ὡσ ἴδοισ οἱᾶ τὰ παρ’ αὐτοῖσ ἐστι. πῶσ τοῦτο, κεκλεισμένων τῶν θυρῶν; εἰ μὴ καὶ τοιχωρυχεῖν γε σύ με ἀναγκάσεισ. οὐδαμῶσ, ἀλλ’ ὁ Ἑρμῆσ, οὗπερ ἱερόσ εἰμι, ἐξαίρετον ἔδωκέ μοι τοῦτο, ἤν τισ τὸ οὐραῖον πτερὸν τὸ μήκιστον, ὃ δι’ ἁπαλότητα ἐπικαμπέσ ἐστι ‐ δύο δ’ ἔστι σοι τοιαῦτα. τὸ δεξιὸν τοίνυν ὅτῳ ἂν ἐγὼ ἀποσπάσαι παράσχω καὶ ἔχειν,^ ἐσ ὅσον ἂν βούλωμαι ἀνοίγειν τε ὁ τοιοῦτοσ πᾶσαν θύραν δύναται καὶ ὁρᾶν ἅπαντα οὐχ ὁρώμενοσ αὐτόσ. ἐλελήθεισ με, ὦ ἀλεκτρυών, καὶ σὺ γόησ ὤν. ἐμοὶ δ’ οὖν ἢν τοῦτο ἅπαξ παράσχῃσ, ὄψει τὰ Σίμωνοσ πάντα ἐν βραχεῖ δεῦρο μετενηνεγμένα· μετοίσω γὰρ αὐτὰ παρεισελθών, ὁ δὲ αὖθισ περιτρώξεται ἀποτείνων τὰ καττύματα. οὐ θέμισ γενέσθαι τοῦτο· παρήγγειλε γὰρ ὁ Ἑρμῆσ, ἤν τι τοιοῦτον ἐργάσηται ὁ ἔχων τὸ πτερόν, ἀναβοήσαντά με καταφωρᾶσαι αὐτόν. ἀπίθανον λέγεισ, κλέπτην τὸν Ἑρμῆν αὐτὸν ὄντα τοῖσ ἄλλοισ φθονεῖν τοῦ τοιούτου. ἀπίωμεν δ’ ὅμωσ· ἀφέξομαι γὰρ τοῦ χρυσίου, ἢν δύνωμαι. ἀπότιλον, ὦ Μίκυλλε, πρότερον τὸ πτίλον τί τοῦτο; ἄμφω ἀπέτιλασ. ἀσφαλέστερον οὕτωσ, ὦ ἀλεκτρυών, καὶ σοὶ ἧττον ἂν ἄμορφον τὸ πρᾶγμα εἰή, ὡσ μὴ χωλεύοισ διὰ θάτερον τῆσ οὐρᾶσ μέροσ. εἰε͂ν.

ἐπὶ τὸν Σίμωνα πρῶτον ἄπιμεν ἢ παρ’ ἄλλον τινὰ τῶν πλουσίων; οὐ μὲν οὖν, ἀλλὰ παρὰ τὸν Σίμωνα, ὃσ ἀντὶ δισυλλάβου τετρασύλλαβοσ ἤδη πλουτήσασ εἶναι ἀξιοῖ. καὶ δὴ πάρεσμεν ’ἐπὶ τὰσ θύρασ. τί οὖν ποιῶ τὸ μετὰ τοῦτο; ἐπίθεσ τὸ πτερὸν ἐπὶ τὸ κλεῖθρον, ἰδοὺ δή. ὦ Ἡράκλεισ, ἀναπέπταται ὥσπερ ὑπὸ κλειδὶ ἡ θύρα. ἡγοῦ ἐσ τὸ πρόσθεν. ὁρᾷσ αὐτὸν ἀγρυπνοῦντα καὶ λογιζόμενον; ὁρῶ νὴ Δία πρὸσ ἀμαυράν γε καὶ διψῶσαν τὴν θρυαλλίδα, καὶ ὠχρὸσ δὲ ἐστὶν οὐκ οἶδ’ ὅθεν, ἀλεκτρυών, καὶ κατέσκληκεν ὅλοσ ἐκτετηκώσ, ὑπὸ φροντίδων δηλαδή· οὐ γὰρ νοσεῖν ἄλλωσ ἐλέγετο. ἄκουσον ἅ φησιν εἴσῃ γὰρ ὅθεν οὕτωσ ἔχει. οὐκοῦν τάλαντα μὲν ἑβδομήκοντα ἐκεῖνα πάνυ ἀσφαλῶσ ὑπὸ τῇ κλίνῃ κατορώρυκται καὶ οὐδεὶσ ἄλλοσ οἶδε, τὰ δὲ ἑκκαίδεκα εἶδεν, οἶμαι, Σωσύλοσ ὁ ἱπποκόμοσ ὑπὸ τῇ φάτνῃ κατακρύπτοντά με· ὅλοσ γοῦν περὶ τὸν ἱππῶνά ἐστιν, οὐ πάνυ ἐπιμελὴσ ἄλλωσ οὐδὲ φιλόπονοσ ὤν. εἰκὸσ δὲ ἡρπάσθαι πολλῷ πλείω τούτων, ἢ πόθεν γὰρ ὁ Τίβειοσ ^ τάριχοσ αὑτῷ οὕτω μέγα ὠψωνηκέναι χθὲσ ἐλέγετο ἢ τῇ γυναικὶ ἐλλόβιον ἐωνῆσθαι πέντε δραχμῶν ὅλων; τἀμὰ οὗτοι σπαθῶσι τοῦ κακοδαίμονοσ. ἀλλ’ οὐδὲ τὰ ἐκπώματα ἐν ἀσφαλεῖ μοι ἀπόκειται τοσαῦτα ὄντα· δέδια γοῦν μή τισ ὑπορύξασ τὸν τοῖχον ὑφέληται αὐτά· πολλοὶ φθονοῦσι καὶ ἐπιβουλεύουσί μοι, καὶ μάλιστα ὁ γείτων Μίκυλλοσ. νὴ Δία· σοὶ γὰρ ὅμοιοσ ἐγὼ καὶ τὰ τρύβλια ὑπὸ μάλησ ἄπειμι ἔχων. σιώπησον, Μίκυλλε, μὴ καταφωράσῃ παρόντασ ἡμᾶσ. ἄριστον γοῦν ἄγρυπνον αὐτὸν φυλάττειν ἅπασαν περίειμι διαναστὰσ ἐν κύκλῳ τὴν οἰκίαν. τίσ οὗτοσ; ὁρῶ σέ γε, τοιχωρύχε μὰ Δία, ἐπεὶ κίων γε ὢν τυγχάνεισ, εὖ ἔχει. ἀριθμήσω αὖθισ ἀνορύξασ τὸ χρυσίον, μὴ τί με πρῴην διέλαθεν. ἰδοὺ πάλιν ἐψόφηκέ τισ· ἐπ’ ἐμὲ δηλαδή· πολιορκοῦμαι καὶ ἐπιβουλεύομαι πρὸσ ἁπάντων. ποῦ μοι τὸ ξιφίδιον; ἂν λάβω τινὰ , θάπτωμεν αὖθισ τὸ χρυσίον. τοιαῦτα μέν σοι, ὦ Μίκυλλε, τὰ Σίμωνοσ.

ἀνέῳγε καὶ αὕτη ἡμῖν ἡ θύρα. ἀπίωμεν δὲ καὶ παρ’ ἄλλον τινά, ἑώσ ἔτι ὀλίγον τῆσ νυκτὸσ λοιπόν ἐστιν. ὁ κακοδαίμων, οἱο͂ν βιοῖ τὸν βίον. ἐχθροῖσ οὕτω πλουτεῖν γένοιτο, κατὰ κόρρησ δ’ οὖν πατάξασ αὐτὸν ἀπελθεῖν βούλομαι. τίσ ἐπάταξέ με; λῃστεύομαι ὁ δυστυχήσ. οἴμωζε καὶ ἀγρύπνει καὶ ὅμοιοσ γίγνου τὸ χρῶμα τῷ χρυσῷ προστετηκὼσ αὐτῷ. ἡμεῖσ δὲ παρὰ Γνίφωνα, εἰ δοκεῖ, τὸν δανειστὴν ἰώμεν. οὐ μακρὰν δὲ καὶ οὗτοσ οἰκεῖ. ὁρᾷσ ἐπαγρυπνοῦντα καὶ τοῦτον ἐπὶ φροντίδων, ἀναλογιζόμενον τοὺσ τόκουσ καὶ τοὺσ δακτύλουσ κατεσκληκότα, ὃν δεήσει μετ’ ὀλίγον πάντα ταῦτα καταλιπόντα σίλφην ἢ ἐμπίδα ἢ κυνόμυιαν γενέσθαι;

ὁρῶ κακοδαίμονα καὶ ἀνόητον ἄνθρωπον οὐδὲ νῦν πολὺ τῆσ σίλφησ ἢ ἐμπίδοσ ἄμεινον βιοῦντα. ὡσ δὲ καὶ οὗτοσ ἐκτέτηκεν ὅλοσ ὑπὸ τῶν λογισμῶν. ἐπ’ ἄλλον ἀπίωμεν. παρὰ τὸν σὸν Εὐκράτην, εἰ δοκεῖ.

καὶ ἰδοὺ γάρ, ἀνέῳγε καὶ αὕτη ἡ θύρα· ὥστε εἰσίωμεν. ἅπαντα ταῦτα μικρὸν ἔμπροσθεν ἐμὰ ἦν. ἔτι γὰρ σὺ ὀνειροπολεῖσ τὸν πλοῦτον; ὁρᾷσ δ’ οὖν τὸν Εὐκράτην αὐτὸν μὲν ὑπὸ τοῦ οἰκέτου πρεσβύτην ἄνθρωπον ; ὁρῶ νὴ Δία καταπυγοσύνην καὶ πασχητιασμόν τινα καὶ ἀσέλγειαν οὐκ ἀνθρωπίνην τὴν γυναῖκα δὲ ἑτέρωθι ὑπὸ τοῦ μαγείρου καὶ αὐτήν τί οὖν; ἐθέλοισ ἂν καὶ τούτων κληρονομεῖν, ὦ Μίκυλλε, καὶ πάντα ἔχειν τὰ Εὐκράτουσ;

μηδαμῶσ, ὦ ἀλεκτρυών λιμῷ ἀπολοίμην πρότερον. χαιρέτω τὸ χρυσίον καὶ τὰ δεῖπνα, δύο ὀβολοὶ ἐμοί γε πλοῦτόσ ἐστι μᾶλλον ἢ τοιχωρυχεῖσθαι πρὸσ τῶν οἰκετῶν. ἀλλὰ νῦν γὰρ ἡμέρα ἤδη ἀμφὶ τὸ λυκαυγὲσ αὐτό, ἀπίωμεν οἴκαδε παρ’ ἡμᾶσ· τὰ λοιπὰ δὲ εἰσαῦθισ ὄψει, ὦ Μίκυλλε.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Gallus, (no name)

(루키아노스, Gallus, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION