헬라어 문장 검색 - ΥνκνοώΕλεγψαν

(작자 미상, 비가, Σημωνίδου, Ιἄμβων.Α καὶ Β)

π. τοῦ βίου ὅτι βραχὺσ καὶ εὐτελὴσ καὶ φροντίδων ἀνάμεστοσ· Σημωνίδου· Ὦ παῖ, τέλοσ μὲν Ζεὺσ ἔχει βαρύκτυποσ πάντων ὅσ’ ἔστι, καὶ τίθησ’ ὅκῃ θέλει· νόοσ δ’ οὐκ ἐπ’ ἀνθρώποισιν, ἀλλ’ ἐπήμεροι ᾗ δὴ βοτὰ ζόωμεν, οὐδὲν εἰδότεσ ὅκωσ ἕκαστον ἐκτελευτήσει θεόσ. ἐλπὶσ δὲ πάντασ κἀπιπειθείη τρέφει ἄπρηκτον ὁρμαίνοντασ· οἱ μὲν ἡμέρην μένουσιν ἐλθεῖν, οἱ δ’ ἐτέων περιτροπάσ. νέωτα δ’ οὐδεὶσ ὅστισ οὐ δοκεῖ βροτῶν πλούτῳ τε κἀγαθοῖσιν ἵξεσθαι πτίλοσ. φθάνει δὲ τὸν μὲν γῆρασ ἄζηλον λαβόν, πρὶν τέρμ’ ἵκηται· τοῖσ δὲ δύστηνοι νόσοι φθείρουσι θυμόν· τοὺσ δ’ Ἄρει δεδμημένουσ πέμπει μελαίνησ Αἰ̈́δησ ὑπὸ χθονόσ· οἱ δ’ ἐν θαλάσσῃ λαίλαπι κλονεύμενοι καὶ κύμασιν πολλοῖσι πορφυρῆσ ἁλὸσ θνῄσκουσιν, εὖτ’ ἂν νῆα νήσωνται ζοῇ· οἱ δ’ ἀγχόνην ἅψαντο δυστήνῳ λόφῳ καὐτάγρετοι λείπουσιν ἡλίου φάοσ. οὕτω κακῶν ἄπ’ οὐδέν· ἀλλὰ μυρίαι βροτοῖσι κῆρεσ κἀνεπίφραστοι δύαι καὶ πήματ’ ἐστίν· εἰ δ’ ἐμοὶ πιθοίατο, οὐκ ἂν καλῶν ἐρῷμεν, οὐδ’ ἐπ’ ἄλγεσι κακοῖσ ἔχοντεσ θυμὸν αἰκιζοίμεθα. παρηγορικά· Σημωνίδου· τοῦ μὲν θανόντοσ οὐκ ἂν ἐνθυμοίμεθα, εἴ τι φρονοῦμεν, πλεῖον ἡμέρησ μιῆσ. σύγκρισισ ζωῆσ καὶ θανάτου· Σημωνίδου· πολλὸσ γὰρ ἡμῖν ἐστι τεθνάναι χρόνοσ, ζῶμεν δ’ ἀριθμῷ παῦρα <καὶ> κακῶσ ἔτεα. ὅτι ἀβέβαιοσ ἡ τῶν ἀνθρώπων εὐπραξία μεταπιπτούσησ ῥᾳδίωσ τῆσ τύχησ· Σημωνίδου· πάμπαν δ’ ἄμωμοσ οὔτισ οὐδ’ ἀκήριοσ. "Ἄθηλοσ . . τῷ ἀγαθῷ μόνον οὐχὶ συμφῦναι γλιχόμενοσ. ἄθηλοσ ἵππῳ πῶλοσ ὣσ ἅμα τρέχει. Σημωνίδησ εἶπεν· γυναικὸσ οὐδὲν χρῆμ’ ἀνὴρ ληΐζεται ἐσθλῆσ ἄμεινον οὐδὲ ῥίγιον κακῆσ. ψόγοσ γυναικῶν, ἔτι καὶ π. γάμου· Σημωνίδου· Χωρὶσ γυναικὸσ θεὸσ ἐποίησεν νόον τὰ πρῶτα. τὴν μὲν ἐξ ὑὸσ τανύτριχοσ, τῇ πάντ’ ἀν’ οἶκον βορβόρῳ πεφυρμένα ἄκοσμα κεῖται καὶ κυλινδεῖται χαμαί· αὐτὴ δ’ ἄλουτοσ ἀπλύτοισ τ’ ἐν εἵμασιν ἐν κοπρίῃσιν ἡμένη πιαίνεται. τὴν δ’ ἐξ ἀλιτρῆσ θεὸσ ἔθηκ’ ἀλώπεκοσ γυναῖκα πάντων ἴδριν· οὐδέ μιν κακῶν λέληθεν οὐδὲν οὐδὲ τῶν ἀμεινόνων. τὸ μὲν γὰρ αὐτῶν εἶπε πολλάκισ κακόν, τὸ δ’ ἐσθλόν· ὀργὴν δ’ ἄλλοτ’ ἀλλοίην ἔχει. τὴν δ’ ἐκ κυνὸσ λιτ οε ργόν, αὐτομήτορα, ἣ πάντ’ ἀκοῦσαι, πάντα δ’ εἰδέναι θέλει, πάντη δὲ παπταίνουσα καὶ πλανωμένη λέληκεν, ἢν καὶ μηδὲν ἀνθρώπων ὁρᾷ. παύσειε δ’ ἄν μιν οὔτ’ ἀπειλήσασ ἀνὴρ οὐδ’ εἰ χολωθεὶσ ἐξαράξειεν λίθῳ ὀδόντασ, οὔτ’ ἂν μειλίχωσ μυθεύμενοσ, οὐδ’ εἰ παρὰ ξείνοισιν ἡμένη τύχῃ· ἀλλ’ ἐμπέδωσ ἄπρηκτον αὐονὴν ἔχει. τὴν δὲ πλάσαντεσ γηΐνην Ὀλύμπιοι ἔδωκαν ἀνδρὶ πηρόν· οὔτε γὰρ κακὸν οὔτ’ ἐσθλὸν οὐδὲν οἶδε τοιαύτη γυνή· ἔργον δὲ μοῦνον ἐσθίειν ἐπίσταται· κοὐδ’ ἢν κακὸν χειμῶνα ποιήσῃ θεόσ, ῥιγῶσα δίφρον ἆσσον ἕλκεται πυρόσ. τὴν δ’ ἐκ θαλάσσησ, ἣ δὔ ἐν φρεσὶν νοεῖ· τὴν μὲν γελᾷ τε καὶ γέγηθεν ἡμέρην· ἐπαινέσει μιν ξεῖνοσ ἐν δόμοισ ἰδών· ὁὐκ ἔστιν ἄλλη τῆσδε λωϊών γυνὴ ἐν πᾶσιν ἀνθρώποισιν οὐδὲ καλλίων· ’ τὴν δ’ οὐκ ἀνεκτὸσ οὔτ’ ἐν ὀφθαλμοῖσ ἰδεῖν οὔτ’ ἆσσον ἐλθεῖν, ἀλλὰ μαίνεται τότε ἄπλητον ὥσπερ ἀμφὶ τέκνοισιν κύων· ἀμείλιχοσ δὲ πᾶσι κἀποθυμίη ἐχθροῖσιν ἶσα καὶ φίλοισι γίγνεται· ὥσπερ θάλασσα πολλάκισ μὲν ἀτρεμὴσ ἕστηκ’ ἀπήμων χάρμα ναύτῃσιν μέγα θέρ εο σ ἐν ὡρ́ῃ, πολλάκισ δὲ μαίνεται βαρυκτύποισι κύμασιν φορευμένη· ταύτῃ μάλιστ’ ἐοίκε τοιαύτη γυνὴ ὀργήν, φυὴν δὲ πόντοσ οὐκ ἄλλην ἔχει. τὴν δ’ ἐκ σταδαίησ καὶ παλιντριβέοσ ὄνου, ἣ σύν τ’ ἀνάγκῃ σύν τ’ ἐνιπῇσιν μόγισ ἔρεξεν ὦν ἅπαντα καὶ πονήσατο ἄρεκτα· τόφρα δ’ ἐσθίει μὲν ἐν μυχῷ προνὺξ προῆμαρ, ἐσθίει δ’ ἐν ἐσχάρῃ· ὁμῶσ δὲ καὶ πρὸσ ἔργον ἀφροδίσιον ἐλθόνθ’ ἑταῖρον ὁντινῶν ἐδέξατο. τὴν δ’ ἐκ γαλῆσ, δύστηνον οἰζυρὸν γένοσ· κείνῃ γὰρ οὔ τι καλὸν οὐδ’ ἐπίμερον πρόσεστιν οὐδὲ τερπνὸν οὐδ’ ἐράσμιον· εὐνῆσ δ’ ἀληνήσ ἐστιν ἀφροδισίησ, τὸν δ’ ἄνδρα τὸν παρόντα ναυσίῃ διδοῖ· κλέπτουσα δ’ ἔρδει πολλὰ γείτονασ κακά, ἄθυστα δ’ ἰρὰ πολλάκισ κατεσθίει. τὴν δ’ ἵπποσ ἁβρὴ χαιτέεσσ’ ἐγείνατο, ἣ δούλἰ ἔργα καὶ δύην περιτρέπει, κοὔτ’ ἂν μύλησ ψαύσειεν οὔτε κόσκινον ἄρειεν οὔτε κόπρον ἐξ οἴκου βάλοι, οὔτε πρὸσ ἰπνὸν ἀσβόλην ἀλευμένη ἵζοιτ’· ἀνάγκῃ δ’ ἄνδρα ποιεῖται φίλον. λοῦται δὲ πάσησ ἡμέρησ ἄπο ῥύπον δίσ, ἄλλοτε τρίσ, καὶ μύροισ ἀλείφεται· αἰεὶ δὲ χαίτην ἐκτενισμένην φορεῖ βαθεῖαν ἀνθέμοισιν ἐσκιασμένην. καλὸν μὲν ὦν θέημα τοιαύτη γυνὴ ἄλλοισι, τῷ δ’ ἔχοντι γίγνεται κακόν ἢν μή τισ ἢ τύραννοσ ἢ σκηπτοῦχοσ ᾖ, ὅστισ τοιούτοισ θυμὸν ἀγλαΐζεται. τὴν δ’ ἐκ πιθήκου· τούτο δὴ διακριδὸν Ζεὺσ ἀνδράσιν μέγιστον ὤπασεν κακόν· αἴσχιστα μὲν πρόσωπα· τοιαύτη γυνὴ εἶσιν δἰ ἄστ εο σ πᾶσιν ἀνθρώποισ γέλωσ· ἐπ’ αὐχένα βραχεῖα κινεῖται μόγισ, ἄπυγοσ, αὐόκωλοσ· αἳ τάλασ ἀνήρ, ὅστισ κακὸν τοιοῦτον ἀγκαλίζεται. δήν εα δὲ πάντα καὶ τρόπουσ ἐπίσταται, ὥσπερ πίθηκοσ, οὐδέ οἱ γέλωσ μέλει. οὐδ’ ἄν τιν’ εὖ ἔρξειεν, ἀλλὰ τοῦθ’ ὁρᾷ, καὶ τοῦτο πᾶσαν ἡμέρην βουλεύεται, ὅκωσ τιν’ ὡσ μέγιστον ἔρξειεν κακόν. τὴν δ’ ἐκ μελίσσησ· τήν τισ εὐτυχεῖ λαβών· κείνῃ γὰρ οἰῄ μῶμοσ οὐ προσιζάνει, θάλλει δ’ ὑπ’ αὐτῆσ κἀπαέξεται βίοσ· φίλη δὲ σὺν φιλεῦντι γηράσκει πόσι, τεκοῦσα καλὸν κοὐνομάκλυτον γένοσ· κἀριπρεπὴσ μὲν ἐν γυναιξὶ γίγνεται πάσῃσι, θείη δ’ ἀμφιδέδρομεν χάρισ· οὐδ’ ἐν γυναιξὶν ἥδεται καθημένη, ὅκου λέγουσιν ἀφροδισίουσ λόγουσ. τοίασ γυναῖκασ ἀνδράσιν χαρίζεται Ζεὺσ τὰσ ἀρίστασ καὶ πολυφραδεστάτασ· τὰ δ’ ἄλλα φῦλα ταῦτα μηχανῇ Διὸσ ἔστιν τε πῆμα, καὶ πάρ’ ἀνδράσιν μένει. ζεὺσ γὰρ μέγιστον τοῦτ’ ἐποίησεν κακόν, γυναῖκασ. ἤν τι καὶ δοκῶσιν ὠφελεῖν, ἔχοντί τῳ μάλιστα γίγνεται κακόν· οὐ γάρ κοτ’ εὔφρων ἡμέρην διέρχεται ἅπασαν, ὅστισ σὺν γυναικὶ νάσσεται· οὐδ’ αἶψα λιμὸν οἰκίησ ἀπώσεται, ἐχθρὸν συνοικητῆρα, δυσμενέα θεόν. ἀνὴρ δ’ ὅταν μάλιστα θυμηδεῖν δοκῇ κατ’ οἶκον ἢ θ εο ῦ μοῖραν ἢ ν’θρώπου χάριν, εὑροῦσα μῶμον ἐσ μάχην κορύσσεται. ὅκου γυνὴ γάρ ἐστιν, οὐδ’ ἐσ οἰκίην ξεῖνον μολόντα προφρόνωσ δεχοίατο. ἥτισ δέ τοι μάλιστα σωφρονεῖν δοκεῖ, αὕτη μέγιστα τυγχάνει λωβωμένη· κεχηνότοσ γὰρ ἀνδρὸσ ‐‐ οἱ δὲ γείτονεσ χαίρουσ’ ὁρῶντεσ καὶ τόν, ὡσ ἁμαρτάνει. τὴν ἣν δ’ ἕκαστοσ αἰνέσει μεμνημένοσ γυναῖκα, τὴν δὲ τοὐτέρου μωμήσεται· ἴσην δ’ ἔχοντεσ μοῖραν οὐ γιγνῴσκουεν. Ζεὺσ γὰρ μέγιστον τοῦτ’ ἐποίησεν κακόν, καὶ δεσμὸν ἀμφέθηκεν ἀρρήκτου πέδησ, ἐξ οὗ τε τοὺσ μὲν Αἰ̈́δησ ἐδέξατο γυναικὸσ εἵνεκ’ ἀμφιδηριωμένουσ. Σημωνίδησ δ’ ἐν Ιἄμβοισ· ὥσπερ ἔγχελυσ κατὰ γλαιοῦ καὶ τὴν αἰτιατικήν· ἐρῳδιὸσ γὰρ ἔγχελυν Μαιανδρίην τρίορχον εὑρὼν ἐσθίοντ’ ἀφείλετο. κατενάσθην τινὲσ ἀντὶ τοῦ κατανασθήσομαι· καὶ Σημωνίδησ ἐν τοῖσ Ιἄμβοισ· τί ταῦτα μακρῶν διὰ λόγων ἀνέδραμον; ἀντὶ τοῦ ἀναδραμεῖν μέλλω. π. ᾠοῦ τρισυλλάβωσ· Σημωνίδησ ἐν δευτέρῳ Ιἄμβων· οἱο͂́ν τε χηνὸσ ὠεόν Μαιανδρίου π. τῶν εἰσ ν· ἀλλ’ ἔστιν ἴκτινοσ ἡ εὐθεῖα· . . τούτου ἡ γενικὴ ἰκτίνου, ὡσ παρὰ Σημωνίδῃ· σπλάγχν’ ἀμπέχοντεσ αὐτίκ’ ἰκτίνου δίκην ηδν. π. ὀνομ. 2. 626. 30 λ ζᾴδιον· γράφεται δὲ μετὰ τοῦ ἰῶτα, ἐπειδὴ εὑρ́ηται κατὰ διάστασιν, ὡσ παρὰ Σημωνίδῃ· Οἱ̔ο͂ν τόδ’ ἡμῖν ἑρπετὸν παρέπτατο· τὸν ζωϊών κάκιστον ἔκτηται βίον. ’ . . . μὴ γινᾴσκων ὑπὸ τῶν Ιὤνων τὸ στενὸν ὀνομάζεσθαι στενυγρόν· ἀλλὰ τοῦτό γε μαρτύριόν ἐστιν αὔταρκεσ τὸ παρὰ Σημωνίδῃ γεγραμμένον ἐν τοῖσδε τοῖσ ἔπεσιν· οὐκ ἄν τισ οὕτω δασκίοισ ἐν οὔρεσιν ἀνὴρ λέοντ’ ἔδεισεν οὐδὲ πάρδαλιν μοῦνοσ στενυγρῇ συμπεσὼν ἐν ἀτραπῷ. κουρίδασ δὲ τάσ καρῖδασ εἴρηκε Σώφρων . . Ἐπίχαρμοσ δ’ ἐν Γᾷ καὶ Θαλάσσᾳ· ἐν δὲ Λόγῳ καὶ Λογίνᾳ διὰ τοῦ ω εἴρηκεν . . Σημωνίδησ δέ· θύννοισι τευθίσ, κωβίοισι κωρίδεσ Σημωνίδησ δὲ ἐν τοῖσ Ιἄμβοισ οὐκ αἰδεῖται λέγων· κἠλειφόμην μυροιοι καὶ θυώμασι καὶ βακκάρι· καὶ γάρ τισ ἕμποροσ παρῆν. ὀρσοθύρη· θυρίσ, δἰ ἧσ εἰσ ὑπερῷον ὑπάρχει ἀνάβασισ· παρὰ τὸ ὄρω, ὄρσω, καὶ τὸ θύρα . . εἴρηται παρὰ τὸ ὀρούειν ἐπ’ αὐτήν· λέγει δὲ καὶ Σημωνίδησ κακοσχόλωσ· καὶ τῆσ ὄπισθεν ὀρθύρησ ἐελσάμην. διασαυλούμενοσ παρὰ τὸν σαῦλον, τὸν τρυφερὸν καὶ γαῦρον. Σημωνίδησ ἐν Ιἄμβοισ· καὶ σαῦλα βαίνων, ἵπποσ ὡσ κορωνίησ σκνιπὸν δὲ τὸν ἀμυδρῶσ βλέποντα Σημωνίδησ ὁ ἰαμβοποιόσ· ἢ τυφλὸσ ἤ τισ σκνιπὸσ ἢ λέγα βλέπων . . καὶ Σημωνίδησ θύειν αὐτούσ τοὺσ ποιμένασ φησι Νύμφαισ καὶ Μαιάδοσ κτλ. θύουσι Νύμφῃσ ἠδὲ Μαιάδοσ τόκῳ· οὗτοι γὰρ ἀνδρῶν τῖμ’ ἔχουσι ποιμένων. . . καὶ τὸ Σημωνίδου· σὺν πορδακοῖσιν ἐκπεσόντεσ εἵμασιν ἀντὶ τοῦ διαβρόχοισ. παρδακὸν δὲ δίυγρον· οὕτω γὰρ καὶ Ἀρχίλοχοσ καὶ παρὰ Σημωνίδῃ τῷ Ἀμοργίῳ· σὺν παρδακοῖσιν εἵμασιν σεσαγμένοι καὶ ὁ Τρομιλικὸσ δὲ τυρὸσ ἔνδοξόσ ἐστι· περὶ οὗ φησι Δημήτριοσ ὁ Σκήψιοσ ἐν δευτέρω Τρωϊκοῦ Διακόσμου οὕτωσ· Τῆσ Ἀχαϊάσ πόλισ Τρομίλεια περὶ ἣν γίνεται τυρὸσ αἴγειοσ ἥδιστοσ, οὐκ ἔχων σύγκρισιν πρὸσ ἕτερον, ὁ προσαγορευόμενοσ Τρομιλικόσ· οὗ καὶ Σημωνίδησ μνημονεύει ἐν ἰάμβῳ οὗ ἡ ἀρχή· <Ἦ> πολλὰ μὲν δὴ πρ οε κπονῇ, Τηλέμβροτε γράφων· ἐνταῦθα μέντοι τυρὸσ ἐξ Ἀχαϊήσ Τρομίλιοσ θαυμαστόσ, ὃν κατήγαγον. οὐδὲν οὖν ἧν παράδοξον, εἰ καὶ θυτικῆσ ἦσαν ἔμπειροι οἱ παλαίτεροι μάγειροι· προΐσταντο γοῦν καὶ γαμῶν καὶ θυσιῶν . . καὶ παρὰ δὲ Σημωνίδῃ φησὶν ἕτεροσ· υν δ’ ὡσ ἄφευσα χὠσ ἐμιστύλα κρέα ἰρωστί· καὶ γὰρ οὐ κακῶσ ἐπίσταμαι. καλοῦνται δὲ καὶ ἀρυστῆρεσ καὶ ἀρύστιχοι· Σημωνίδησ· ἔδωκεν οὐδεὶσ οὐδ’ ἀρυστῆρα τρυγόσ. ατη. 10. 424ξ π. κυάθουσ π. κυλίκων · ποτήρια δὲ πρῶτον οἶδα ὀνομάσαντα τὸν Ἀμόργιον ποιητὴν Σημωνίδην ἐν Ιἄμβοισ οὕτωσ· ἀπὸ τράπεζαν εἷλεν, ᾗ ποτήρια. φοξὸσ ἐήν κεφαλήνΘερσίτησ· α εἴρηται ἀπὸ τῶν κεραμικῶν ἀγγείων τῶν ἐν τῇ καμίνῳ ἀπὸ τοῦ ὠτὸσ ἀπωξυμμένων, καθά φησι καὶ Σημωνίδησ· αὕτη δὲ φοξίχηλοσ Ἀργείη κύλιξ· ἔνιοι δὲ τὸν ἐπὶ τὰ φάη, τουτέστι τὰ ὄμματα ἀπωξυμμένην ἔχοντα τὴν κεφαλήν. β φοξὰ κυρίωσ εἰσὶ τὰ πυρορραγῆ πυριρ. ὄστρακα, φλοξά φαοξά τινα ὄντα οὐ μόνον Ἀριστοφάνησ ἐπὶ τῶν χοίρων τὰσ ὁπλὰσ εἴρηκεν, ἀλλὰ καὶ Σημωνίδησ ὁμοίωσ ἐπὶ χοίρου· ὁπλὰσ ἐκίνει τῶν ὀπισθίων ποδῶν Δωριεῖσ δ’ αὐτὸν διὰ τοῦ ω καλοῦσι πώλυπον, ὡσ Ἐπίχαρμοσ· καὶ Σημωνίδησ δ’ ἔφη· πώλυπον διζήμενοσ δαύω· τὸ καίω παρὰ Σημωνίδῃ· μηρίων δεδαυμένων ἔπληντ’ ἀλλήλῃσι· ἐκ τοῦ πλῶ τὸ πλησιάζω, ὁ παρακείμενοσ πέπληκα λέγεται καὶ πέπλακα· ὁ παθητικὸσ πέπλημαι, καὶ παρὰ Σημωνίδῃ πεπλήαται· τὰ δ’ ἄλλα πεπλέα ται ξύλα σίσυρνα παχὺ περιβόλαιον ἢ δερμάτινον ἱμάτιον, ἥντινα Σημωνίδησ ὑποκοριστικῶσ εἶπε· σίσυν παχεῖαν ἠί̈α βρώματα, οὐ τὰ ἐν οἴκῳ δὲ ἐσθιόμενα ἀλλὰ τὰ ἐν ὁδῷ καὶ πλῷ. · Σημωνίδησ· . . . κάρκαρα . . . πίτυρα παρὰ Σημωνίδῃ. κέρκωπεσ· οἱ πανοῦργοι καὶ ἀπατηλοί· καὶ κερκωπία ἡ ἀπατὴ κατὰ Σημωνίδην. κορδύλη τὸ ἔπαρμα· Σημωνίδησ δευτέρῳ. κύβηβον . . . Ιὤνεσ δὲ τὸν μητραγύρτην καὶ γάλλον νῦν καλούμενον· οὕτωσ Σημωνίδησ. Μυσῶν λείαν Δημοσθένησ ἐν τῷ Ὑπὲρ Κτησιφῶντοσ. παροιμία τίσ ἐστιν οὕτω λεγομένη, ἥν φησι Δήμων ἐν ά Περὶ Παροιμιῶν τὴν ἀρχὴν λαβείν ἀπὸ τῶν καταδραμόντων ἀστυγειτόνων τε καὶ λῃστῶν τὴν Μοσίαν κατὰ τὴν Τηλέφου τοῦ βασιλέωσ ἀποδημίαν. κέχρηνται δὲ τῇ παροιμίᾳ ἄλλοι τε καὶ Στράττισ ἐν Μηδείᾳ καὶ Σημωνίδησ ἐν Ιἄμβοισ. νήστησ οὕτωσ εἴρηκεν Σημωνίδησ . . · οὕτωσ Ἡρωδιανὸσ ἐν Ἐπιμερισμοῖσ. τρασιά· . . καὶ ταρσιά, ὡσ παρὰ Σημωνίδῃ· ταρσιή ψηνόσ ὁ φαλακρὸσ παρὰ Σημωνίδῃ. ὁ Λέσβιοσ Πρύλισ· ταύτῃ καθ’ ὁμοίωσιν Σημωνίδησ κέχρηται· . . .

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Unknown, Elegy and Iambus, Volume II, Σημωνίδου, Ιἄμβων.Α καὶ Β

(작자 미상, 비가, Σημωνίδου, Ιἄμβων.Α καὶ Β)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION