Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φαῖδρος 160:

ἀναμιμνῄσκεσθαι δὲ ἐκ τῶνδε ἐκεῖνα οὐ ῥᾴδιον ἁπάσῃ, οὔτε ὅσαι βραχέωσ εἶδον τότε τἀκεῖ, οὔθ’ αἳ δεῦρο πεσοῦσαι ἐδυστύχησαν, ὥστε ὑπό τινων ὁμιλιῶν ἐπὶ τὸ ἄδικον τραπόμεναι λήθην ὧν τότε εἶδον ἱερῶν ἔχειν. ὀλίγαι δὴ λείπονται αἷσ τὸ τῆσ μνήμησ ἱκανῶσ πάρεστιν· αὗται δέ, ὅταν τι τῶν ἐκεῖ ὁμοίωμα ἴδωσιν, ἐκπλήττονται καὶ οὐκέτ’ <ἐν> αὑτῶν γίγνονται, ὃ δ’ ἔστι τὸ πάθοσ ἀγνοοῦσι διὰ τὸ μὴ ἱκανῶσ διαισθάνεσθαι.