Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 162:

(플라톤, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 162:)

ἂν δέ γε ἁμαρτανόμενον τὸ δοξαζόμενον ᾖ, τὴν δόξαν τότε ἁμαρτάνουσάν γε οὐκ ὀρθὴν ὁμολογητέον οὐδ’ ὀρθῶσ δοξάζουσαν; πῶσ γὰρ ἄν; τί δ’, ἂν αὖ λύπην ἤ τινα ἡδονὴν περὶ τὸ ἐφ’ ᾧ λυπεῖται ἢ τοὐναντίον ἁμαρτάνουσαν ἐφορῶμεν, ὀρθὴν ἢ χρηστὴν ἤ τι τῶν καλῶν ὀνομάτων αὐτῇ προσθήσομεν; ἀλλ’ οὐχ οἱο͂́ν τε, εἴπερ ἁμαρτήσεταί γε ἡδονή. καὶ μὴν ἐοίκέν γε ἡδονὴ πολλάκισ οὐ μετὰ δόξησ ὀρθῆσ ἀλλὰ μετὰ ψεύδουσ ἡμῖν γίγνεσθαι. πῶσ γὰρ οὔ; καὶ τὴν μὲν δόξαν γε, ὦ Σώκρατεσ, ἐν τῷ τοιούτῳ καὶ τότε λέγομεν ψευδῆ, τὴν δ’ ἡδονὴν αὐτὴν οὐδεὶσ ἄν ποτε προσείποι ψευδῆ. ἀλλὰ προθύμωσ ἀμύνεισ τῷ τῆσ ἡδονῆσ, ὦ Πρώταρχε, λόγῳ τὰ νῦν. οὐδέν γε, ἀλλ’ ἅπερ ἀκούω λέγω.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION