Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 159:

πῶσ γὰρ ἄν; οὐκοῦν καὶ τὸ ἡδόμενον, ἄντε ὀρθῶσ ἄντε μὴ ὀρθῶσ ἥδηται, τό γε ὄντωσ ἥδεσθαι δῆλον ὡσ οὐδέποτ’ ἀπολεῖ. ναί, καὶ τοῦθ’ οὕτωσ ἔχει. ὅτῳ ποτὲ οὖν δὴ τρόπῳ δόξα ψευδήσ τε καὶ ἀληθὴσ ἡμῖν φιλεῖ γίγνεσθαι, τὸ δὲ τῆσ ἡδονῆσ μόνον ἀληθέσ, δοξάζειν δ’ ὄντωσ καὶ χαίρειν ἀμφότερα ὁμοίωσ εἴληχεν <σκεπτέον>. σκεπτέον. ἆρ’ ὅτι δόξῃ μὲν ἐπιγίγνεσθον ψεῦδόσ τε καὶ ἀληθέσ, καὶ ἐγένετο οὐ μόνον δόξα διὰ ταῦτα ἀλλὰ καὶ ποιά τισ ἑκατέρα, σκεπτέον φῂσ τοῦτ’ εἶναι;