PROS KORINQIOUS B, chapter 1

(PROS KORINQIOUS B, chapter 1)

ΠΑΥΛΟΣ ἀπόστολοσ Χριστοῦ Ιἠσοῦ διὰ θελήματοσ θεοῦ καὶ Τιμόθεοσ ὁ ἀδελφὸσ τῇ ἐκκλησίᾳ τοῦ θεοῦ τῇ οὔσῃ ἐν Κορίνθῳ, σὺν τοῖσ ἁγίοισ πᾶσιν τοῖσ οὖσιν ἐν ὅλῃ τῇ Ἀχαίᾳ· χάρισ ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ θεοῦ πατρὸσ ἡμῶν καὶ κυρίου Ιἠσοῦ Χριστοῦ.

ὁ παρακαλῶν ἡμᾶσ ἐπὶ πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν, εἰσ τὸ δύνασθαι ἡμᾶσ παρακαλεῖν τοὺσ ἐν πάσῃ θλίψει διὰ τῆσ παρακλήσεωσ ἧσ παρακαλούμεθα αὐτοὶ ὑπὸ τοῦ θεοῦ.

ὅτι καθὼσ περισσεύει τὰ παθήματα τοῦ χριστοῦ εἰσ ἡμᾶσ, οὕτωσ διὰ τοῦ χριστοῦ περισσεύει καὶ ἡ παράκλησισ ἡμῶν.

εἴτε δὲ θλιβόμεθα, ὑπὲρ τῆσ ὑμῶν παραπαθημάτων κλήσεωσ καὶ σωτηρίασ·

εἴτε παρακαλούμεθα, ὑπὲρ τῆσ ὑμῶν παρακλήσεωσ τῆσ ἐνεργουμένησ ἐν ὑπομονῇ τῶν αὐτῶν παθημάτων ὧν καὶ ἡμεῖσ πάσχομεν, καὶ ἡ ἐλπὶσ ἡμῶν βεβαία ὑπὲρ ὑμῶν· ’ εἰδότεσ ὅτι ὡσ κοινωνοί ἐστε τῶν παθημάτων, οὕτωσ καὶ τῆσ παρακλήσεωσ.

Οὐ γὰρ θέλομεν ὑμᾶσ ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, ὑπὲρ τῆσ θλίψεωσ ἡμῶν τῆσ γενομένησ ἐν τῇ Ἀσίᾳ, ὅτι καθ’ ὑπερβολὴν ὑπὲρ δύναμιν ἐβαρήθημεν, ὥστε ἐξαπορηθῆναι ἡμᾶσ καὶ τοῦ ζῇν·

ἀλλὰ αὐτοὶ ἐν ἑαυτοῖσ τὸ ἀπόκριμα τοῦ θανάτου ἐσχήκαμεν, ἵνα μὴ πεποιθότεσ ὦμεν ἐφ’ ἑαυτοῖσ ἀλλ’ ἐπὶ τῷ θεῷ τῷ ἐγείροντι τοὺσ νεκρούσ·

συνυπουργούντων καὶ ὑμῶν ὑπὲρ ἡμῶν τῇ δεήσει, ἵνα ἐκ πολλῶν προσώπων τὸ εἰσ ἡμᾶσ χάρισμα διὰ πολλῶν εὐχαριστηθῇ ὑπὲρ ἡμῶν.

Ἡ γὰρ καύχησισ ἡμῶν αὕτη ἐστίν, τὸ μαρτύριον τῆσ συνειδήσεωσ ἡμῶν, ὅτι ἐν ἁγιότητι καὶ εἰλικρινίᾳ τοῦ θεοῦ, [καὶ] οὐκ ἐν σοφίᾳ σαρκικῇ ἀλλ’ ἐν χάριτι θεοῦ, ἀνεστράφημεν ἐν τῷ κόσμῳ, περισσοτέρωσ δὲ πρὸσ ὑμᾶσ·

καθὼσ καὶ ἐπέγνωτε ἡμᾶσ ἀπὸ μέρουσ, ὅτι καύχημα ὑμῶν ἐσμὲν καθάπερ καὶ ὑμεῖσ ἡμῶν ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ιἠσοῦ.

καὶ δι’ ὑμῶν διελθεῖν εἰσ Μακεδονίαν, καὶ πάλιν ἀπὸ Μακεδονίασ ἐλθεῖν πρὸσ ὑμᾶσ καὶ ὑφ’ ὑμῶν προπεμφθῆναι εἰσ τὴν Ιοὐδαίαν.

τοῦτο οὖν βουλόμενοσ μήτι ἄρα τῇ ἐλαφρίᾳ ἐχρησάμην;

ἢ ἃ βουλεύομαι κατὰ σάρκα βουλεύομαι, ἵνα ᾖ παρ’ ἐμοὶ τό Ναί ναὶ καὶ τό Οὔ οὔ; πιστὸσ δὲ ὁ θεὸσ ὅτι ὁ λόγοσ ἡμῶν ὁ πρὸσ ὑμᾶσ οὐκ ἔστιν Ναί καὶ Οὔ·

ὁ τοῦ θεοῦ γὰρ υἱὸσ Χριστὸσ Ιἠσοῦσ ὁ ἐν ὑμῖν δι’ ἡμῶν κηρυχθείσ, δι’ ἐμοῦ καὶ Σιλουανοῦ καὶ Τιμοθέου, οὐκ ἐγένετο Ναί καὶ Οὔ, ἀλλὰ Ναί ἐν αὐτῷ γέγονεν·

ὅσαι γὰρ ἐπαγγελίαι θεοῦ, ἐν αὐτῷ τό Ναί·

διὸ καὶ δι’ αὐτοῦ τό Ἀμήν τῷ θεῷ πρὸσ δόξαν δι’ ἡμῶν. [ὁ] καὶ σφραγισάμενοσ ἡμᾶσ καὶ δοὺσ τὸν ἀρραβῶνα τοῦ πνεύματοσ ἐν ταῖσ καρδίαισ ἡμῶν.

Ἐγὼ δὲ μάρτυρα τὸν θεὸν ἐπικαλοῦμαι ἐπὶ τὴν ἐμὴν ψυχήν, ὅτι φειδόμενοσ ὑμῶν οὐκέτι ἦλθον εἰσ Κόρινθον.

οὐχ ὅτι κυριεύομεν ὑμῶν τῆσ πίστεωσ, ἀλλὰ συνεργοί ἐσμεν τῆσ χαρᾶσ ὑμῶν, τῇ γὰρ πίστει ἑστήκατε.

ἔκρινα γὰρ ἐμαυτῷ τοῦτο, τὸ μὴ πάλιν ἐν λύπῃ πρὸσ ὑμᾶσ ἐλθεῖν·

εἰ γὰρ ἐγὼ λυπῶ ὑμᾶσ, καὶ τίσ ὁ εὐφραίνων με εἰ μὴ ὁ λυπούμενοσ ἐξ ἐμοῦ;

καὶ ἔγραψα τοῦτο αὐτὸ ἵνα μὴ ἐλθὼν λύπην σχῶ ἀφ’ ὧν ἔδει με χαίρειν, πεποιθὼσ ἐπὶ πάντασ ὑμᾶσ ὅτι ἡ ἐμὴ χαρὰ πάντων ὑμῶν ἐστίν.

ἐκ γὰρ πολλῆσ θλίψεωσ καὶ συνοχῆσ καρδίασ ἔγραψα ὑμῖν διὰ πολλῶν δακρύων, οὐχ ἵνα λυπηθῆτε, ἀλλὰ τὴν ἀγάπην ἵνα γνῶτε ἣν ἔχω περισσοτέρωσ εἰσ ὑμᾶσ.

Εἰ δέ τισ λελύπηκεν, οὐκ ἐμὲ λελύπηκεν, ἀλλὰ ἀπὸ μέρουσ ἵνα μὴ ἐπιβαρῶ πάντασ ὑμᾶσ.

ὥστε τοὐναντίον ὑμᾶσ χαρίσασθαι καὶ παρακαλέσαι, μή πωσ τῇ περισσοτέρᾳ λύπῃ καταποθῇ ὁ τοιοῦτοσ.

διὸ παρακαλῶ ὑμᾶσ κυρῶσαι εἰσ αὐτὸν ἀγάπην·

εἰσ τοῦτο γὰρ καὶ ἔγραψα ἵνα γνῶ τὴν δοκιμὴν ὑμῶν, εἰ εἰσ πάντα ὑπήκοοί ἐστε.

ᾧ δέ τι χαρίζεσθε, κἀγώ·

ἵνα μὴ πλεονεκτηθῶμεν ὑπὸ τοῦ Σατανᾶ, οὐ γὰρ αὐτοῦ τὰ νοήματα ἀγνοοῦμεν.

οὐκ ἔσχηκα ἄνεσιν τῷ πνεύματί μου τῷ μὴ εὑρεῖν με Τίτον τὸν ἀδελφόν μου, ἀλλὰ ἀποταξάμενοσ αὐτοῖσ ἐξῆλθον εἰσ Μακεδονίαν.

Τῷ δὲ θεῷ χάρισ τῷ πάντοτε θριαμβεύοντι ἡμᾶσ ἐν τῷ χριστῷ καὶ τὴν ὀσμὴν τῆσ γνώσεωσ αὐτοῦ φανεροῦντι δι’ ἡμῶν ἐν παντὶ τόπῳ·

οἷσ μὲν ὀσμὴ ἐκ θανάτου εἰσ θάνατον, οἷσ δὲ ὀσμὴ ἐκ ζωῆσ εἰσ ζωήν.

καὶ πρὸσ ταῦτα τίσ ἱκανόσ; οὐ γάρ ἐσμεν ὡσ οἱ πολλοὶ καπηλεύοντεσ τὸν λόγον τοῦ θεοῦ, ἀλλ’ ὡσ ἐξ εἰλικρινίασ, ἀλλ’ ὡσ ἐκ θεοῦ κατέναντι θεοῦ ἐν Χριστῷ λαλοῦμεν.

Ἀρχόμεθα πάλιν ἑαυτοὺσ συνιστάνειν;

ἢ μὴ χρῄζομεν ὥσ τινεσ συστατικῶν ἐπιστολῶν πρὸσ ὑμᾶσ ἢ ἐξ ὑμῶν; ἡ ἐπιστολὴ ἡμῶν ὑμεῖσ ἐστέ, ἐνγεγραμμένη ἐν ταῖσ καρδίαισ ἡμῶν, γινωσκομένη καὶ ἀναγινωσκομένη ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων·

φανερούμενοι ὅτι ἐστὲ ἐπιστολὴ Χριστοῦ διακονηθεῖσα ὑφ’ ἡμῶν, ἐνγεγραμμένη οὐ μέλανι ἀλλὰ πνεύματι θεοῦ ζῶντοσ, οὐκ ἐν πλαξὶν λιθίναισ ἀλλ’ ἐν πλαξὶν καρδίαισ σαρκίναισ.

Πεποίθησιν δὲ τοιαύτην ἔχομεν διὰ τοῦ χριστοῦ πρὸσ τὸν θεόν.

ὃσ καὶ ἱκάνωσεν ἡμᾶσ διακόνουσ καινῆσ διαθήκησ, οὐ γράμματοσ ἀλλὰ πνεύματοσ, τὸ γὰρ γράμμα ἀποκτείνει, τὸ δὲ πνεῦμα ζωοποιεῖ.

πῶσ οὐχὶ μᾶλλον ἡ διακονία τοῦ πνεύματοσ ἔσται ἐν δόξῃ;

εἰ γὰρ ἡ διακονία τῆσ κατακρίσεωσ δόξα, πολλῷ μᾶλλον περισσεύει ἡ διακονία τῆσ δικαιοσύνησ δόξῃ.

καὶ γὰρ οὐ δεδόξασται τὸ δεδοξασμένον ἐν τούτῳ τῷ μέρει εἵνεκεν τῆσ ὑπερβαλλούσησ δόξησ·

εἰ γὰρ τὸ καταργούμενον διὰ δόξησ, πολλῷ μᾶλλον τὸ μένον ἐν δόξῃ.

καὶ οὐ καθάπερ Μωυσῆσ ἐτίθει κάλυμμα ἐπὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, πρὸσ τὸ μὴ ἀτενίσαι τοὺσ υἱοὺσ Ἰσραὴλ εἰσ τὸ τέλοσ τοῦ καταργουμένου.

ἀλλὰ ἐπωρώθη τὰ νοήματα αὐτῶν.

ἀλλ’ ἑώσ σήμερον ἡνίκα ἂν ἀναγινώσκηται Μωυσῆσ κάλυμμα ἐπὶ τὴν καρδίαν αὐτῶν κεῖται·

ἡνίκα δὲ ἐὰν ἐπιστρέψῃ πρὸξ Κύριον, περιαιρεῖται τὸ κάλυμμα.

ὁ δὲ κύριοσ τὸ πνεῦμά ἐστιν·

οὗ δὲ τὸ πνεῦμα Κυρίου, ἐλευθερία. ἡμεῖσ δὲ πάντεσ ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπῳ τὴν δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι τὴν αὐτὴν εἰκόνα μεταμορφούμεθα ἀπὸ δόξησ εἰσ δόξαν, καθάπερ ἀπὸ κυρίου πνεύματοσ.

ἀλλὰ ἀπειπάμεθα τὰ κρυπτὰ τῆσ αἰσχύνησ, μὴ περιπατοῦντεσ ἐν πανουργίᾳ μηδὲ δολοῦντεσ τὸν λόγον τοῦ θεοῦ, ἀλλὰ τῇ φανερώσει τῆσ ἀληθείασ συνιστάνοντεσ ἑαυτοὺσ πρὸσ πᾶσαν συνείδησιν ἀνθρώπων ἐνώπιον τοῦ θεοῦ.

ἐν οἷσ ὁ θεὸσ τοῦ αἰῶνοσ τούτου ἐτύφλωσεν τὰ νοήματα τῶν ἀπίστων εἰσ τὸ μὴ αὐγάσαι τὸν φωτισμὸν τοῦ εὐαγγελίου τῆσ δόξησ τοῦ χριστοῦ, ὅσ ἐστιν εἰκὼν τοῦ θεοῦ.

οὐ γὰρ ἑαυτοὺσ κηρύσσομεν ἀλλὰ Χριστὸν Ιἠσοῦν κύριον, ἑαυτοὺσ δὲ δούλουσ ὑμῶν διὰ Ιἠσοῦν.

ὅτι ὁ θεὸσ ὁ εἰπών Ἐκ σκότουσ φῶσ λάμψει, ὃσ ἔλαμψεν ἐν ταῖσ καρδίαισ ἡμῶν πρὸσ φωτισμὸν τῆσ γνώσεωσ τῆσ δόξησ τοῦ θεοῦ ἐν προσώπῳ Χριστοῦ.

Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοισ σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆσ δυνάμεωσ ᾖ τοῦ θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν·

ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ’ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ’ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι;

πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Ιἠσοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντεσ, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ιἠσοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ·

ἀεὶ γὰρ ἡμεῖσ οἱ ζῶντεσ εἰσ θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ιἠσοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ιἠσοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν.

ὥστε ὁ θάνατοσ ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν.

εἰδότεσ ὅτι ὁ ἐγείρασ τὸν [κύριον] Ιἠσοῦν καὶ ἡμᾶσ σὺν Ιἠσοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν.

τὰ γὰρ πάντα δι’ ὑμᾶσ, ἵνα ἡ χάρισ πλεονάσασα διὰ τῶν πλειόνων τὴν εὐχαριστίαν περισσεύσῃ εἰσ τὴν δόξαν τοῦ θεοῦ.

Διὸ οὐκ ἐγκακοῦμεν, ἀλλ’ εἰ καὶ ὁ ἔξω ἡμῶν ἄνθρωποσ διαφθείρεται, ἀλλ’ ὁ ἔσω ἡμῶν ἀνακαινοῦται ἡμέρᾳ καὶ ἡμέρᾳ.

μὴ σκοπούντων ἡμῶν τὰ βλεπόμενα ἀλλὰ τὰ μὴ βλεπόμενα, τὰ γὰρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τὰ δὲ μὴ βλεπόμενα αἰώνια.

οἴδαμεν γὰρ ὅτι ἐὰν ἡ ἐπίγειοσ ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνουσ καταλυθῇ, οἰκοδομὴν ἐκ θεοῦ ἔχομεν οἰκίαν ἀχειροποίητον αἰώνιον ἐν τοῖσ οὐρανοῖσ.

εἴ γε καὶ ἐνδυσάμενοι οὐ γυμνοὶ εὑρεθησόμεθα.

καὶ γὰρ οἱ ὄντεσ ἐν τῷ σκήνει στενάζομεν βαρούμενοι ἐφ’ ᾧ οὐ θέλομεν ἐκδύσασθαι ἀλλ’ ἐπενδύσασθαι, ἵνα καταποθῇ τὸ θνητὸν ὑπὸ τῆσ ζωῆσ.

ὁ δὲ κατεργασάμενοσ ἡμᾶσ εἰσ αὐτὸ τοῦτο θεόσ, ὁ δοὺσ ἡμῖν τὸν ἀρραβῶνα τοῦ πνεύματοσ.

θαρροῦμεν δὲ καὶ εὐδοκοῦμεν μᾶλλον ἐκδημῆσαι ἐκ τοῦ σώματοσ καὶ ἐνδημῆσαι πρὸσ τὸν κύριον·

διὸ καὶ φιλοτιμούμεθα, εἴτε ἐνδημοῦντεσ εἴτε ἐκδημοῦντεσ, εὐάρεστοι αὐτῷ εἶναι.

τοὺσ γὰρ πάντασ ἡμᾶσ φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματοσ τοῦ χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστοσ τὰ διὰ τοῦ σώματοσ πρὸσ ἃ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε φαῦλον.

Εἰδότεσ οὖν τὸν φόβον τοῦ κυρίου ἀνθρώπουσ πείθομεν, θεῷ δὲ πεφανερώμεθα·

ἐλπίζω δὲ καὶ ἐν ταῖσ συνειδήσεσιν ὑμῶν πεφανερῶσθαι. οὐ πάλιν ἑαυτοὺσ συνιστάνομεν ὑμῖν, ἀλλὰ ἀφορμὴν διδόντεσ ὑμῖν καυχήματοσ ὑπὲρ ἡμῶν, ἵνα ἔχητε πρὸσ τοὺσ ἐν προσώπῳ καυχωμένουσ καὶ μὴ ἐν καρδίᾳ.

εἴτε γὰρ ἐξέστημεν, θεῷ·

εἴτε σωφρονοῦμεν, ὑμῖν. ἡ γὰρ ἀγάπη τοῦ χριστοῦ συνέχει ἡμᾶσ, κρίναντασ τοῦτο ὅτι εἷσ ὑπὲρ πάντων ἀπέθανεν·

ἄρα οἱ πάντεσ ἀπέθανον· καὶ ὑπὲρ πάντων ἀπέθανεν ἵνα οἱ ζῶντεσ μηκέτι ἑαυτοῖσ ζῶσιν ἀλλὰ τῷ ὑπὲρ αὐτῶν ἀποθανόντι καὶ ἐγερθέντι.

Ὥστε ἡμεῖσ ἀπὸ τοῦ νῦν οὐδένα οἴδαμεν κατὰ σάρκα·

εἰ καὶ ἐγνώκαμεν κατὰ σάρκα Χριστόν, ἀλλὰ νῦν οὐκέτι γινώσκομεν. ὥστε εἴ τισ ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσισ·

τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονεν καινά· ὡσ ὅτι θεὸσ ἦν ἐν Χριστῷ κόσμον καταλλάσσων ἑαυτῷ, μὴ λογιζόμενοσ αὐτοῖσ τὰ παραπτώματα αὐτῶν, καὶ θέμενοσ ἐν ἡμῖν τὸν λόγον τῆσ καταλλαγῆσ.

Ὑπὲρ Χριστοῦ οὖν πρεσβεύομεν ὡσ τοῦ θεοῦ παρακαλοῦντοσ δι’ ἡμῶν·

δεόμεθα ὑπὲρ Χριστοῦ, καταλλάγητε τῷ θεῷ. τὸν μὴ γνόντα ἁμαρτίαν ὑπὲρ ἡμῶν ἁμαρτίαν ἐποίησεν, ἵνα ἡμεῖσ γενώμεθα δικαιοσύνη θεοῦ ἐν αὐτῷ.

Συνεργοῦντεσ δὲ καὶ παρακαλοῦμεν μὴ εἰσ κενὸν τὴν χάριν τοῦ θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶσ·

λέγει γάρ Καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίασ ἐβοήθησά σοι·

ἰδοὺ νῦν καιρὸσ εὐπρόσδεκτοσ, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίασ·

μηδεμίαν ἐν μηδενὶ διδόντεσ προσκοπήν, ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία, ἀλλ’ ἐν παντὶ συνιστάνοντεσ ἑαυτοὺσ ὡσ θεοῦ διάκονοι·

ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν πνεύματι ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείασ, ἐν δυνάμει θεοῦ·

καὶ ἀτιμίασ, διὰ δυσφημίασ καὶ εὐφημίασ·

ὡσ λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντεσ, ὡσ πτωχοὶ πολλοὺσ δὲ πλουτίζοντεσ, ὡσ μηδὲν ἔχοντεσ καὶ πάντα κατέχοντεσ.

Τὸ στόμα ἡμῶν ἀνέῳγεν πρὸσ ὑμᾶσ, Κορίνθιοι, ἡ καρδία ἡμῶν πεπλάτυνται·

οὐ στενοχωρεῖσθε ἐν ἡμῖν, στενοχωρεῖσθε δὲ ἐν τοῖσ σπλάγχνοισ ὑμῶν·

τὴν δὲ αὐτὴν ἀντιμισθίαν, ὡσ τέκνοισ λέγω, πλατύνθητε καὶ ὑμεῖσ.

Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντεσ ἀπίστοισ·

τίσ γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ, ἢ τίσ κοινωνία φωτὶ πρὸσ σκότοσ; τίσ δὲ συμφώνησισ Χριστοῦ πρὸσ Βελίαρ, ἢ τίσ μερὶσ πιστῷ μετὰ ἀπίστου;

τίσ δὲ συνκατάθεσισ ναῷ θεοῦ μετὰ εἰδώλων;

ἡμεῖσ γὰρ ναὸσ θεοῦ ἐσμὲν ζῶντοσ· "Ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖσ καὶ ἐνπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν θεόσ, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μου λαόσ. διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριοσ, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε· "κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶσ· "καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰσ πατέρα, καὶ ὑμεῖσ ἔσεσθέ μοι εἰσ υἱοὺσ καὶ θυγατέρασ, λέγει Κύριοσ Παντοκράτωρ.

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION