헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Ϝιταρυμ́1́

(루키아노스, Vitarum auctio, (no name))

σὺ μὲν διατίθει τὰ βάθρα καὶ παρασκεύαζε τὸν τόπον τοῖσ ἀφικνουμένοισ, σὺ δὲ στῆσον ἑξῆσ παραγαγὼν τοὺσ βίουσ, ἀλλὰ κοσμήσασ πρότερον, ὡσ εὐπρόσωποι φανοῦνται καὶ ὅτι πλείστουσ ἐπάξονται· σὺ δέ, ὦ Ἑρμῆ, κήρυττε καὶ συγκάλει. ἀγαθῇ τύχῃ τοὺσ ὠνητὰσ ἤδη παρεῖναι πρὸσ τὸ πωλητήριον. ἀποκηρύξομεν δὲ βίουσ φιλοσόφουσ παντὸσ εἴδουσ καὶ προαιρέσεων ποικίλων. εἰ δέ τισ τὸ παραυτίκα μὴ ἔχει τἀργύριον καταβαλέσθαι, εἰσ νέωτα ἐκτίσει καταστήσασ ἐγγυητήν. πολλοὶ συνίασιν· ὥστε χρὴ μὴ διατρίβειν μηδὲ κατέχειν αὐτούσ. πωλῶμεν οὖν. τίνα πρῶτον ἐθέλεισ παραγάγωμεν;

τουτονὶ τὸν κομήτην, τὸν Ιὠνικόν, ἐπεὶ καὶ σεμνόσ τισ εἶναι φαίνεται. οὗτοσ ὁ Πυθαγορικὸσ κατάβηθι καὶ πάρεχε σεαυτὸν ἀναθεωρεῖσθαι τοῖσ συνειλεγμένοισ. κήρυττε δή. τὸν ἄριστον βίον πωλῶ, τὸν σεμνότατον. τίσ ὠνήσεται; τίσ ὑπὲρ ἄνθρωπον εἶναι βούλεται; τίσ εἰδέναι τὴν τοῦ παντὸσ ἁρμονίαν καὶ ἀναβιῶναι πάλιν; τὸ μὲν εἶδοσ οὐκ ἀγεννήσ. τί δὲ μάλιστα οἶδεν; ἀριθμητικήν, ἀστρονομίαν, τερατείαν, γεωμετρίαν, μουσικήν, γοητείαν. μάντιν ἄκρον βλέπεισ. ἔξεστιν αὐτὸν ἀνακρίνειν; ἀνάκρινε ἀγαθῇ τύχῃ. ποδαπὸσ εἶ σύ;

Σάμιοσ. ποῦ δ’ ἐπαιδεύθησ; ἐν Αἰγύπτῳ παρὰ τοῖσ ἐκεῖ σοφοῖσι, φέρε δέ, ἢν πρίωμαί σε, τί με διδάξει; ^ διδάξομαι μὲν οὐδέν, ἀναμνήσω δέ. πῶσ ἀναμνήσεισ; καθαρὴν πρότερον τὴν ψυχὴν ἐργασάμενοσ καὶ τὸν ἐπ’ αὐτῇ ῥύπον ἐκκλύσασ. καὶ δὴ νόμισον ἤδη ἐκκεκαθάρθαι με, τισ ὁ τρόποσ τῆσ ἀναμνήσεωσ; τὸ μὲν πρῶτον ἡσυχίη μακρὴ καὶ ἀφωνίη καὶ πέντε ὅλων ἐτέων λαλέειν μηδέν. ὡρ́α σοι, ὦ βέλτιστε, τὸν Κροίσου παῖδα παιδεύειν ἐγὼ γὰρ λάλοσ, οὐκ ἀνδριὰσ εἶναι βούλομαι. τί δὲ μετὰ τὴν σιωπὴν ὅμωσ καὶ τὴν πενταετίαν; Μουσουργίῃ καὶ γεωμετρίῃ ἐνασκήσεαι. χάριεν λέγεισ, εἰ πρῶτόν με κιθαρῳδὸν γενόμενον κᾆτα εἶναι σοφὸν χρή. εἶτ’ ἐπὶ τουτέοισιν ἀριθμέειν.

οἶδα καὶ νῦν ἀριθμεῖν. πῶσ ἀριθμέεισ; ἕν, δύο, τρία, τέτταρα. ὁρᾷσ; ἃ σὺ δοκέεισ τέσσαρα, ταῦτα δέκα ἐστὶ καὶ τρίγωνον ἐντελὲσ καὶ ἡμέτερον ὁρ́κιον. οὐ μὰ τὸν μέγιστον τοίνυν ὁρ́κον τὰ τέτταρα, οὔποτε θειοτέρουσ λόγουσ ἤκουσα οὐδὲ μᾶλλον ἱερούσ. μετὰ δέ, ὦ ξεῖνε, εἴσεαι γῆσ τε πέρι καὶ ἠέροσ καὶ ὕδατοσ καὶ πυρὸσ ἥτισ αὐτέοισιν ἡ φορὴ καὶ ὁκοῖα ἐόντα μορφὴν ὅκωσ κινέονται. μορφὴν γὰρ ἔχει τὸ πῦρ ἢ ἀὴρ ἢ ὕδωρ; καὶ μάλα ἐμφανέα· οὐ γὰρ οἱᾶ́ τε ἀμορφίῃ καὶ ἀσχημοσύνῃ κινέεσθαι. καὶ ἐπὶ τουτέοισι δὲ γνώσεαι τὸν θεὸν ἀριθμὸν ἐόντα καὶ νόον καὶ ἁρμονίην. θαυμάσια λέγεισ. πρὸσ δὲ τοῖσδεσι τοῖσιν εἰρημένοισι καὶ σεωυτὸν ἕνα δοκέοντα ἄλλον ὁρεόμενον καὶ ἄλλον ἐόντα εἴσεαι.

τί φήσ; ἄλλοσ εἰμὶ καὶ οὐχ οὗτοσ ὅσπερ νῦν πρὸσ σὲ διαλέγομαι; νῦν μὲν οὗτοσ, πάλαι δὲ ἐν ἄλλῳ σώματι καὶ ἐν ἄλλῳ οὐνόματι ἐφαντάζεο· χρόνῳ δὲ αὖτισ ἐσ ἄλλον μεταβήσεαι. τοῦτο φήσ, ἀθάνατον ἔσεσθαί με ἀλλαττόμενον ἐσ μορφὰσ πλείονασ; ἀλλὰ τάδε μὲν ἱκανῶσ.

τὰ δ’ ἀμφὶ δίαιταν ὁποῖόσ τισ εἶ; ἐμψυχήϊον μὲν οὐδὲ ἓν σιτέομαι, τὰ δὲ ἄλλα πλὴν κυάμων. τίνοσ ἕνεκα; ἢ μυσάττῃ τοὺσ κυάμουσ; οὔκ, ἀλλὰ ἱροί εἰσι καὶ θωυμαστὴ αὐτέων ἡ φύσισ· πρῶτον μὲν γὰρ τὸ πᾶν γονή εἰσι, καὶ ἢν ἀποδύσῃσ κύαμον ἔτι χ; χλωρὸν ἐόντα, ὄψεαι τοῖσιν ἀνδρείοισι μορίοισιν ἐμφερέα τὴν φυήν· ἑψηθέντα δὲ ἢν ἀφῇσ ἐσ τὴν σεληναίην νυξὶ μεμετρημένῃσιν, αἷμα ποιήσεισ. τὸ δὲ μέζον, Ἀθηναίοισι νόμοσ κυάμοισι τὰσ ἀρχὰσ αἱρέεσθαι. καλῶσ πάντα ἔφησ καὶ ἱεροπρεπῶσ. ἀλλὰ ἀπόδυθι, καὶ γυμνὸν γάρ σε ἰδεῖν βούλομαι. ὦ Ἡράκλεισ, χρυσοῦσ αὐτῷ ὁ μηρόσ ἐστι. θεόσ, οὐ βροτόσ τισ εἶναι φαίνεται· ὥστε ὠνήσομαι πάντωσ αὐτόν. πόσου τοῦτον ἀποκηρύττεισ; δέκα μνῶν. ἔχω τοσούτου λαβών. γράφε τοῦ ὠνησαμένου τοὔνομα καὶ ὅθεν ἐστίν. Ἰταλιώτησ, ὦ Ζεῦ, δοκεῖ τισ εἶναι τῶν ἀμφὶ Κρότωνα καὶ Τάραντα καὶ τὴν ταύτῃ Ἑλλάδα· καίτοι οὐχ εἷσ, ἀλλὰ τριακόσιοι σχεδὸν ἐώνηνται κατὰ κοινὸν αὐτόν. ἀπαγέτωσαν ἄλλον παράγωμεν. βούλει τὸν αὐχμῶντα ἐκεῖνον, τὸν Ποντικόν;

πάνυ μὲν οὖν. οὗτοσ ὁ τὴν πήραν ἐξηρτημένοσ, ὁ ἐξωμίασ, ἐλθὲ καὶ περίιθι ἐν κύκλῳ τὸ συνέδριον. βίον ἀνδρικὸν πωλῶ, βίον ἄριστον καὶ γεννικόν, βίον ἐλεύθερον τίσ ὠνήσεται; ὁ κῆρυξ πῶσ ἔφησ σύ; πωλεῖσ τὸν ἐλεύθερον; ἔγωγε. εἶτ’ οὐ δέδιασ μή σοι δικάσηται ἀνδραποδισμοῦ ἢ καὶ προκαλέσηταί σε εἰσ Ἄρειον πάγον; οὐδὲν αὐτῷ μέλει τῆσ πράσεωσ· οἰέται γὰρ εἶναι παντάπασιν ἐλεύθεροσ. τί δ’ ἄν τισ αὐτῷ χρήσαιτο ῥυπῶντι καὶ οὕτω κακοδαιμόνωσ διακειμένῳ; πλὴν εἰ μὴ σκαπανέα γε καὶ ὑδροφόρον αὐτὸν ἀποδεικτέον. οὐ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἢν θυρωρὸν αὐτὸν ἐπιστήσῃσ, πολὺ πιστοτέρῳ χρήσῃ τῶν κυνῶν. ἀμέλει κύων αὐτῷ καὶ τὸ ὄνομα. ποδαπὸσ δέ ἐστιν ἢ τίνα τὴν ἄσκησιν ἐπαγγέλλεται; αὐτὸν ἐροῦ· κάλλιον γὰρ οὕτω ποιεῖν. δέδια τὸ σκυθρωπὸν αὐτοῦ καὶ κατηφέσ, μὴ με ὑλακτήσῃ προσελθόντα ἢ καὶ νὴ Δία δάκῃ γε. οὐχ ὁρᾷσ ὡσ διῆρται τὸ ξύλον καὶ συνέσπακε τὰσ ὀφρῦσ καὶ ἀπειλητικόν τι καὶ χολῶδεσ ὑποβλέπει; μὴ δέδιθι· τιθασὸσ γάρ ἐστι. τὸ πρῶτον, ὦ βέλτιστε, ποδαπὸσ εἶ;

παντοδαπόσ. πῶσ λέγεισ; τοῦ κόσμου πολίτην ὁρᾷσ. ζηλοῖσ δὲ δὴ τίνα; τὸν Ἡρακλέα. τί οὖν οὐχὶ καὶ λεοντῆν ἀμπέχῃ; τὸ μὲν γὰρ ξύλον ἐοίκασ αὐτῷ. τουτί μοι λεοντῆ, τὸ τριβώνιον. στρατεύομαι δὲ ὥσπερ ἐκεῖνοσ ἐπὶ τὰσ ἡδονάσ, οὐ κελευστόσ, ἀλλὰ ἑκούσιοσ, ἐκκαθᾶραι τὸν βίον προαιρούμενοσ. εὖ γε τῆσ προαιρέσεωσ. ἀλλά τι μάλιστα εἰδέναι σε φῶμεν; ἤ τίνα τὴν τέχνην ἔχεισ; ἐλευθερωτήσ εἰμι τῶν ἀνθρώπων καὶ ἰατρὸσ τῶν παθῶν· τὸ δὲ ὅλον ἀληθείασ καὶ παρρησίασ προφήτησ εἶναι βούλομαι. εὖ γε, ὦ προφῆτα ἢν δὲ πρίωμαί σε, τίνα με τὸν τρόπον διασκήσεισ;

πρῶτον μὲν παραλαβών σε καὶ ἀποδύσασ τὴν τρυφὴν καὶ ἀπορίᾳ συγκατακλείσασ τριβώνιον περιβαλῶ, μετὰ δὲ πονεῖν καὶ κάμνειν καταναγκάσω χαμαὶ καθεύδοντα καὶ ὕδωρ πίνοντα καὶ ὧν ἔτυχεν ἐμπιμπλάμενον, τὰ δὲ χρήματα, ἢν ἔχῃσ, ἐμοὶ πειθόμενοσ εἰσ τὴν θάλατταν φέρων ἐμβαλεῖσ, γάμου δὲ ἀμελήσεισ καὶ παίδων καὶ πατρίδοσ, καὶ πάντα σοι ταῦτα λῆροσ ἔσται, καὶ τὴν πατρῴαν οἰκίαν ἀπολιπὼν ἢ τάφον οἰκήσεισ ἢ πυργίον ἔρημον ἢ καὶ πίθον ἡ πήρα δέ σοι θέρμων ἔσται μεστὴ καὶ ὀπισθογράφων βιβλίων καὶ οὕτωσ ἔχων εὐδαιμονέστεροσ εἶναι φήσεισ τοῦ μεγάλου βασιλέωσ. ἢν μαστιγοῖ δέ τισ ἢ στρεβλοῖ, τούτων οὐδὲν ἀνιαρὸν ἡγήσῃ. πῶσ τοῦτο φὴσ τὸ μὴ ἀλγεῖν μαστιγούμενον; οὐ γὰρ χελώνησ ἢ καράβου τὸ δέρμα περιβέβλημαι. τὸ Εὐριπίδειον ἐκεῖνο ζηλώσεισ μικρὸν ἐναλλάξασ. τὸ ποῖον; ἡ φρήν σοι ἀλγήσει, ἡ δὲ γλῶσσα ἔσται ἀνάλ γητοσ. ἃ δὲ μάλιστα δεῖ προσεῖναι, ταῦτά ἐστιν ἰταμὸν χρὴ εἶναι καὶ θρασὺν καὶ λοιδορεῖσθαι πᾶσιν ἑξῆσ καὶ βασιλεῦσι καὶ ἰδιώταισ·

οὕτω γὰρ ἀποβλέψονταί σε καὶ ἀνδρεῖον ὑπολήψονται. βάρβαροσ δὲ ἡ φωνὴ ἔστω καὶ ἀπηχὲσ τὸ φθέγμα καὶ ἀτεχνῶσ ὅμοιον κυνί, καὶ πρόσωπον δὲ ἐντεταμένον καὶ βάδισμα τοιούτῳ προσώπῳ πρέπον, καὶ ὅλωσ θηριώδη τὰ πάντα καὶ ἄγρια. αἰδὼσ δὲ καὶ ἐπιείκεια καὶ μετριότησ ἀπέστω, καὶ τὸ ἐρυθριᾶν ἀπόξυσον τοῦ προσώπου παντελῶσ. δίωκε δὲ τὰ πολυανθρωπότατα τῶν χωρίων, καὶ ἐν αὐτοῖσ τούτοισ μόνοσ καὶ ἀκοινώνητοσ εἶναι θέλε μὴ φίλον, μὴ ξένον προσιέμενοσ· κατάλυσισ γὰρ τὰ τοιαῦτα τῆσ ἀρχῆσ. ἐν ὄψει δὲ πάντων, ἃ μηδὲ ἰδίᾳ ποιήσειεν ἄν τισ, θαρρῶν ποίει, καὶ τῶν ἀφροδισίων αἱροῦ τὰ γελοιότερα, καὶ τέλοσ, ἤν σοι δοκῇ, πολύποδα ὠμὸν ἢ σηπίαν φαγὼν ἀπόθανε. ταύτην σοι τὴν εὐδαιμονίαν προξενοῦμεν. ἄπαγε·

μιαρὰ γὰρ καὶ οὐκ ἀνθρώπινα λέγεισ. ἀλλὰ ῥᾷστά γε, ὦ οὗτοσ, καὶ πᾶσιν εὐχερῆ μετελθεῖν οὐ γάρ σοι δεήσει παιδείασ καὶ λόγων καὶ λήρων, ἀλλ’ ἐπίτομοσ αὕτη σοι πρὸσ δόξαν ἡ ὁδόσ· κἂν ἰδιώτησ ᾖσ, ἤτοι σκυτοδέψησ ἢ ταριχοπώλησ ἢ τέκτων ἢ τραπεζίτησ, οὐδέν σε κωλύσει θαυμαστὸν εἴναι, ἢν μόνον ἡ ἀναίδεια καὶ τὸ θράσοσ παρῇ καὶ λοιδορεῖσθαι καλῶσ ἐκμάθῃσ. πρὸσ ταῦτα μὲν οὐ δέομαί σου. ναύτησ δ’ ἂν ἴσωσ ἢ κηπουρὸσ ἐν καιρῷ γένοιο, καὶ ταῦτα, ἢν ἐθέλῃ σε ἀποδόσθαι οὑτοσὶ τὸ μέγιστον δύ’ ὀβολῶν. ἔχε λαβών καὶ γὰρ ἄσμενοι ἀπαλλαξόμεθα ἐνοχλοῦντοσ αὐτοῦ καὶ βοῶντοσ καὶ ἅπαντασ ἁπαξαπλῶσ ὑβρίζοντοσ καὶ ἀγορεύοντοσ κακῶσ. ἄλλον κάλει τὸν Κυρηναῖον, τὸν ἐν τῇ πορφυρίδι, τὸν ἐστεφανωμένον.

ἄγε δή, πρόσεχε πᾶσ· πολυτελὲσ τὸ χρῆμα καὶ πλουσίων δεόμενον. βίοσ οὗτοσ ἥδιστοσ, βίοσ τρισμακάριστοσ. τίσ ἐπιθυμεῖ τρυφῆσ; τίσ ὠνεῖται τὸν ἁβρότατον; ἐλθὲ σὺ καὶ λέγε ἅπερ εἰδὼσ τυγχάνεισ· ὠνήσομαι γάρ σε, ἢν ὠφέλιμοσ ᾖσ. μὴ ἐνόχλει αὐτόν, ὦ βέλτιστε, μηδὲ ἀνάκρινε· μεθύει γάρ. ὥστε οὐκ ἂν ἀποκρίναιτό σοι, τὴν γλῶτταν, ὡσ ὁρᾷσ, διολισθάνων καὶ τίσ ἂν εὖ φρονῶν πρίαιτο διεφθαρμένον οὕτω καὶ ἀκόλαστον ἀνδράποδον; ὅσον δὲ καὶ ἀποπνεῖ μύρων, ὡσ δὲ καὶ σφαλερὸν βαδίζει καὶ παράφορον. ἀλλὰ κἂν σύ γε, ὦ Ἑρμῆ, λέγε ὁποῖα πρόσεστιν αὐτῷ καὶ ἃ μετιὼν τυγχάνει. τὸ μὲν ὅλον, συμβιῶναι δεξιὸσ καὶ συμπιεῖν ἱκανὸσ καὶ κωμάσαι μετὰ αὐλητρίδοσ ἐπιτήδειοσ ἐρῶντι καὶ ἀσώτῳ δεσπότῃ· τὰ ἄλλα δὲ πεμμάτων ἐπιστήμων καὶ ὀψοποιὸσ ἐμπειρότατοσ, καὶ ὅλωσ σοφιστὴσ ἡδυπαθείασ. ἐπαιδεύθη μὲν οὖν Ἀθήνησιν, ἐδούλευσε δὲ καὶ περὶ Σικελίαν τοῖσ τυράννοισ καὶ σφόδρα εὐδοκίμει παρ’ αὐτοῖσ. τὸ δὲ κεφάλαιον τῆσ προαιρέσεωσ, ἁπάντων καταφρονεῖν, ἅπασι χρῆσθαι, πανταχόθεν ἐρανίζεσθαι τὴν ἡδονήν. ὡρ́α σοι ἄλλον περιβλέπειν τῶν πλουσίων τούτων καὶ πολυχρημάτων· ἐγὼ μὲν γὰρ οὐκ ἐπιτήδειοσ ἱλαρὸν ὠνεῖσθαι βίον. Ἄπρατοσ ἐοίκεν ἡμῖν οὗτοσ, ὦ Ζεῦ, μένειν. μετάστησον ἄλλον παράγε·

μᾶλλον δὲ τὼ δύο τούτω, τὸν γελῶντα τὸν Ἀβδηρόθεν καὶ τὸν κλάοντα τὸν ἐξ Ἐφέσου· ἅμα γὰρ αὐτὼ πεπρᾶσθαι βούλομαι. κατάβητον ἐσ τὸ μέσον. τὼ ἀρίστω βίω πωλῶ, τὼ σοφωτάτω πάντων ἀποκηρύττομεν. . ὦ Ζεῦ τῆσ ἐναντιότητοσ. ὁ μὲν οὐ διαλείπει γελῶν, ὁ δέ τινα ἐοίκε πενθεῖν δακρύει γοῦν τὸ παράπαν. τί ταῦτα, ὦ οὗτοσ; τί γελᾷσ; ἐρωτᾷσ; ὅτι μοι γελοῖα πάντα δοκέει τὰ πρήγματα ὑμέων καὶ αὐτοὶ ὑμέεσ. πῶσ λέγεισ; καταγελᾷσ ἡμῶν ἁπάντων καὶ παρ’ οὐδὲν τίθεσαι τὰ ἡμέτερα πράγματα; ὧδε ἔχει· σπουδαῖον γὰρ ἐν αὐτέοισιν οὐδέν, κενεὰ δὲ πάντα καὶ ἀτόμων φορὴ καὶ ἀπειρίη. οὐ μὲν οὖν, ἀλλὰ σὺ κενὸσ ὡσ ἀληθῶσ καὶ ἄπειροσ. ὢ τῆσ ὕβρεωσ, οὐ παύσῃ γελῶν;

σὺ δὲ τί κλάεισ, ὦ βέλτιστε; πολὺ γὰρ οἶμαι κάλλιον σοὶ προσλαλεῖν. ἡγέομαι γάρ, ὦ ξεῖνε, τὰ ἀνθρωπήϊα πρήγματα ὀϊζυρὰ καὶ δακρυώδεα καὶ οὐδὲν αὐτέων ὅ τι μὴ ἐπικήριον τὸ δὴ οἰκτείρω τε σφέασ καὶ ὀδύρομαι, ^· καὶ τὰ μὲν παρεόντα οὐ δοκέω μεγάλα, τὰ δὲ ὑστέρῳ χρόνῳ ἐσόμενα πάμπαν ἀνιηρά, λέγω δὲ τὰσ ἐκπυρώσιασ καὶ τὴν τοῦ ὅλου συμφορὴν ταῦτα ὀδύρομαι καὶ ὅτι ἔμπεδον οὐδέν, ἀλλ’ ὅκωσ ἐσ κυκεῶνα τὰ πάντα συνειλέονται καί ἐστι τὠυτὸ τέρψισ ἀτερψίη, γνῶσισ ἀγνωσίη, μέγα μικρόν, ἄνω κάτω περιχωρέοντα καὶ ἀμειβόμενα ἐν τῇ τοῦ αἰῶνοσ παιδιῇ. τί γὰρ ὁ αἰών ἐστι; παῖσ παίζων, πεσσεύων, διαφερόμενοσ, συμφερόμενοσ. τί δὲ ἄνθρωποι; θεοὶ θνητοί. τί δὲ θεοί; ἄνθρωποι ἀθάνατοι. αἰνίγματα λέγεισ, ὦ οὗτοσ, ἢ γρίφουσ συντίθησ; ἀτεχνῶσ γὰρ ὥσπερ ὁ Λοξίασ οὐδὲν ἀποσαφεῖσ. οὐδὲν γάρ μοι μέλει ὑμέων. τοιγαροῦν οὐδὲ ὠνήσεταὶ σέ τισ εὖ φρονῶν. ἐγὼ δὲ κέλομαι πᾶσιν ἡβηδὸν οἰμώζειν, τοῖσιν ὠνεομένοισι καὶ τοῖσιν οὐκ ὠνεομένοισι. τουτὶ τὸ κακὸν οὐ πόρρω μελαγχολίασ ἐστὶν οὐδέτερον δὲ ὅμωσ αὐτῶν ἔγωγε ὠνήσομαι. ἄπρατοι καὶ οὗτοι μένουσιν. ἄλλον ἀποκήρυττε. βούλει τὸν Ἀθηναῖον ἐκεῖνον, τὸν στωμύλον;

πάνυ μὲν οὖν. δεῦρο ἐλθὲ συ. βίον ἀγαθὸν καὶ συνετὸν ἀποκηρύττομεν. τίσ ὠνεῖται τὸν ἱερώτατον; εἰπέ μοι, τί μάλιστα εἰδὼσ τυγχάνεισ; παιδεραστήσ εἰμι καὶ σοφὸσ τὰ ἐρωτικά. πῶσ οὖν ἐγὼ πρίωμαί σε; παιδαγωγοῦ γὰρ ἐδεόμην τῷ παιδὶ καλῷ ὄντι μοι. τίσ δ’ ἂν ἐπιτηδειότεροσ ἐμοῦ γένοιτο συνεῖναι καλῷ; καὶ γὰρ οὐ τῶν σωμάτων ἐραστήσ εἰμι, τὴν ψυχὴν δὲ ἡγοῦμαι καλήν. ἀμέλει κἂν ὑπὸ ταὐτὸν ἱμάτιόν μοι κατακέωνται, ἀκούσει αὐτῶν λεγόντων μηδὲν ὑπ’ ἐμοῦ δεινὸν παθεῖν. ἄπιστα λέγεισ, τὸ παιδεραστὴν ὄντα μὴ πέρα τῆσ ψυχῆσ πολυπραγμονεῖν, καὶ ταῦτα ἐπ’ ἐξουσίασ, ὑπὸ τῷ αὐτῷ ἱματίῳ κατακείμενον. καὶ μὴν ὀμνύω γέ σοι τὸν κύνα καὶ τὴν πλάτανον οὕτω ταῦτα ἔχειν.

Ἡράκλεισ τῆσ ἀτοπίασ τῶν θεῶν. τί σὺ λέγεισ; οὐ δοκεῖ σοι ὁ κύων εἶναι θεόσ; οὐχ ὁρᾷσ τὸν Ἄνουβιν ἐν Αἰγύπτῳ ὅσοσ; καὶ τὸν ἐν οὐρανῷ Σείριον καὶ τὸν παρὰ τοῖσ κάτω Κέρβερον; ’ Εὖ λέγεισ, ἐγὼ δὲ διημάρτανον.

ἀλλὰ τίνα βιοῖσ τὸν τρόπον; οἰκῶ μὲν ἐμαυτῷ τινα πόλιν ἀναπλάσασ, χρῶμαι δὲ πολιτείᾳ ξένῃ καὶ νόμουσ νομίζω τοὺσ ἐμούσ. ἓν ἐβουλόμην ἀκοῦσαι τῶν δογμάτων. ἄκουε δὴ τὸ μέγιστον, ὃ περὶ τῶν γυναικῶν μοι δοκεῖ· μηδεμίαν αὐτῶν μηδενὸσ εἶναι μόνου, παντὶ δὲ μετεῖναι τῷ βουλομένῳ τοῦ γάμου. τοῦτο φήσ, ἀνῃρῆσθαι τοὺσ περὶ μοιχείασ νόμουσ; νὴ Δία, καὶ ἁπλῶσ γε πᾶσαν τὴν περὶ τὰ τοιαῦτα μικρολογίαν. τί δὲ περὶ τῶν ἐν ὡρ́ᾳ παίδων σοι δοκεῖ; καὶ οὗτοι ἔσονται τοῖσ ἀρίστοισ ἆθλον φιλῆσαι λαμπρόν τι καὶ νεανικὸν ἐργασαμένοισ. βαβαὶ τῆσ φιλοδωρίασ. τῆσ δὲ σοφίασ τί σοι τὸ κεφάλαιον ; αἱ ἰδέαι καὶ τὰ τῶν ὄντων παραδείγματα· ὁπόσα γὰρ δὴ ὁρᾷσ, τὴν γῆν, τὰ ἐπὶ γῆσ, τὸν οὐρανόν, τὴν θάλατταν, ἁπάντων τούτων εἰκόνεσ ἀφανεῖσ ἑστᾶσιν ἔξω τῶν ὅλων. ποῦ δ’ ἑστᾶσιν; οὐδαμοῦ· εἰ γάρ που εἰε͂ν, οὐκ ἂν εἰε͂ν. οὐχ ὁρῶ ταῦθ’ ἅπερ λέγεισ τὰ παραδείγματα. εἰκότωσ· τυφλὸσ γὰρ εἶ τῆσ ψυχῆσ τὸν ὀφθαλμόν. ἐγὼ δὲ πάντων ὁρῶ εἰκόνασ καὶ σὲ ἀφανῆ κἀμὲ ἄλλον, καὶ ὅλωσ διπλᾶ πάντα. τοιγαροῦν ὠνητέοσ εἶ σοφὸσ καὶ ὀξυδερκήσ τισ ὤν. φέρε ἴδω τί καὶ πράξεισ με ὑπὲρ αὐτοῦ σύ; δὸσ δύο τάλαντα. Ὠνησάμην >ὅσου φήσ. τἀργύριον μέντοι εἰσ αὖθισ καταβαλῶ. τί σοι τοὔνομα;

Δίων Συρακούσιοσ, ἄγε λαβὼν ἀγαθῇ τύχῃ. τὸν Ἐπικούρειον σὲ ἤδη καλῶ. τίσ ὠνήσεται τοῦτον; ἔστι μὲν τοῦ γελῶντοσ ἐκείνου μαθητὴσ καὶ τοῦ μεθύοντοσ, οὓσ μικρῷ πρόσθεν ἀπεκηρύττομεν. ἓν δὲ πλέον οἶδεν αὐτῶν, παρ’ ὅσον δυσσεβέστεροσ τυγχάνει· τὰ δὲ ἄλλα ἡδὺσ καὶ λιχνείᾳ φίλοσ. τίσ ἡ τιμή; δύο μναῖ. λάμβανε· τὸ δεῖνα δέ, ὅπωσ εἰδῶ, τίσι χαίρει τῶν ἐδεσμάτων; τὰ γλυκέα σιτεῖται καὶ τὰ μελιτώδη καὶ μάλιστά γε τὰσ ἰσχάδασ. χαλεπὸν οὐδέν ὠνησόμεθα γὰρ αὐτῷ παλάθασ τῶν Καρικῶν. ἄλλον κάλει, τὸν ἐν χρῷ κουρίαν ἐκεῖνον, τὸν σκυθρωπόν, τὸν ἀπὸ τῆσ στοᾶσ.

εὖ λέγεισ· ἐοίκασι γὰρ πολύ τι πλῆθοσ αὐτὸν περιμένειν τῶν ἐπὶ τὴν ἀγορὰν ἀπηντηκότων. αὐτὴν τὴν ἀρετὴν πωλῶ, τῶν βίων τὸν τελειότατον. τίσ ἅπαντα μόνοσ εἰδέναι θέλει; πῶσ τοῦτο φήσ; ὅτι μόνοσ οὗτοσ σοφόσ, μόνοσ καλόσ, μόνοσ δίκαιοσ ἀνδρεῖοσ βασιλεὺσ ῥήτωρ πλούσιοσ νομοθέτησ καὶ τὰ ἄλλα ὁπόσα ἐστίν. οὐκοῦν καὶ μάγειροσ μόνοσ, καὶ νὴ Δία γε σκυτοδέψησ ἢ τέκτων καὶ τὰ τοιαῦτα ἐοίκεν. ἐλθέ, ὦγαθέ, καὶ λέγε πρὸσ τὸν ὠνητὴν ἐμὲ ποῖόσ τισ εἶ, καὶ πρῶτον εἰ οὐκ ἄχθῃ πιπρασκόμενοσ καὶ δοῦλοσ ὤν.

οὐδαμῶσ· οὐ γὰρ ἐφ’ ἡμῖν ταῦτά ἐστιν. ἃ δὲ οὐκ ἐφ’ ἡμῖν, ἀδιάφορα εἶναι συμβέβηκεν. οὐ μανθάνω ᾗ καὶ λέγεισ. τί φήσ; οὐ μανθάνεισ ὅτι τῶν τοιούτων τὰ μέν ἐστι προηγμένα, τὰ δ’ ἀνάπαλιν ἀποπροηγμένα; οὐδὲ νῦν μανθάνω. εἰκότωσ· οὐ γὰρ εἶ συνήθησ τοῖσ ἡμετέροισ ὀνόμασιν οὐδὲ τὴν καταληπτικὴν φαντασίαν ἔχεισ, ὁ δὲ σπουδαῖοσ ὁ τὴν λογικὴν θεωρίαν ἐκμαθὼν οὐ μόνον ταῦτα οἶδεν, ἀλλὰ καὶ σύμβαμα καὶ παρασύμβαμα ὁποῖα καὶ ὁπόσον ἀλλήλων διαφέρει. πρὸσ τῆσ σοφίασ, μὴ φθονήσῃσ κἂν τοῦτο εἰπεῖν, τί τὸ σύμβαμα καὶ τὸ παρασύμβαμα· καὶ γὰρ οὐκ οἶδ’ ὅπωσ ἐπλήγην ὑπὸ τοῦ ῥυθμοῦ τῶν ὀνομάτων. ἀλλ’ οὐδεὶσ φθόνοσ· ἢν γάρ τισ χωλὸσ ὢν αὐτῷ ἐκείνῳ τῷ χωλῷ ποδὶ προσπταίσασ λίθῳ τραῦμα, ἐξ ἀφανοῦσ λάβῃ, ὁ τοιοῦτοσ εἶχε μὲν δήπου σύμβαμα τὴν χωλείαν, τὸ τραῦμα δὲ παρασύμβαμα προσέλαβεν. ὢ τῆσ ἀγχινοίασ.

τί δὲ ἄλλο μάλιστα φὴσ εἰδέναι; τὰσ τῶν λόγων πλεκτάνασ αἷσ συμποδίζω τοὺσ προσομιλοῦντασ καὶ ἀποφράττω καὶ σιωπᾶν ποιῶ, φιμὸν ἀτεχνῶσ; αὐτοῖσ περιτιθείσ· ὄνομα δὲ τῇ δυνάμει ταύτῃ ὁ ἀοίδιμοσ συλλογισμόσ. Ἡράκλεισ, ἄμαχόν τινα καὶ βίαιον λέγεισ. σκόπει γοῦν ἔστι σοι παιδίον; τί μήν; τοῦτο ἤν πωσ κροκόδειλοσ ἁρπάσῃ πλησίον τοῦ ποταμοῦ πλαζόμενον εὑρών, κᾆτά σοι ἀποδώσειν ὑπισχνῆται αὐτό, ἢν εἴπῃσ τἀληθὲσ ὅ τι δέδοκται αὐτῷ περὶ τῆσ ἀποδόσεωσ τοῦ βρέφουσ, τί φήσεισ αὐτὸν ἐγνωκέναι; δυσαπόκριτον ἐρωτᾷσ. ἀπορῶ γὰρ ὁπότερον εἰπὼν ἀπολάβοιμι. ἀλλὰ σὺ πρὸσ Διὸσ ἀποκρινάμενοσ ἀνάσωσαί μοι τὸ παιδίον, μὴ καὶ φθάσῃ αὐτὸ καταπιών. θάρρει· καὶ ἄλλα γάρ σε διδάξομαι θαυμασιώτερα. τὰ ποῖα; τὸν θερίζοντα καὶ τὸν κυριεύοντα καὶ ἐπὶ πᾶσι τὴν Ἠλέκτραν καὶ τὸν ἐγκεκαλυμμένον. τίνα τοῦτον τὸν ἐγκεκαλυμμένον ἢ τίνα τὴν Ἠλέκτραν λέγεισ; Ἠλέκτραν μὲν ἐκείνην τὴν πάνυ, τὴν Ἀγαμέμνονοσ, ἣ τὰ αὐτὰ οἶδέ τε ἅμα καὶ οὐκ οἶδε· παρεστῶτοσ γὰρ αὐτῇ τοῦ Ὀρέστου ἔτι ἀγνῶτοσ οἶδε μὲν Ὀρέστην, ὅτι ἀδελφὸσ αὐτῆσ, ὅτι δὲ οὗτοσ Ὀρέστησ ἀγνοεῖ. τὸν δ’ αὖ ἐγκεκαλυμμένον καὶ πάνυ θαυμαστὸν ἀκούσῃ λόγον ἀπόκριναι γάρ μοι, τὸν πατέρα οἶσθα τὸν σεαυτοῦ; ναί. τί οὖν; ἤν σοι παραστήσασ τινὰ ἐγκεκαλυμμένον ἔρωμαι, τοῦτον οἶσθα; τί φήσεισ; δηλαδὴ ἀγνοεῖν. ἀλλὰ μὴν αὐτὸσ οὗτοσ ἦν ὁ πατήρ ὁ σόσ·

ὥστε εἰ τοῦτον ἀγνοεῖσ, δῆλοσ εἶ τὸν πατέρα τὸν σὸν ἀγνοῶν. οὐ μὲν οὖν ἀλλ’ ἀποκαλύψασ αὐτὸν εἴσομαι τὴν ἀλήθειαν. ὅμωσ δ’ οὖν τί σοι τῆσ σοφίασ τὸ τέλοσ, ἢ τί πράξεισ πρὸσ τὸ ἀκρότατον τῆσ ἀρετῆσ ἀφικόμενοσ; περὶ τὰ πρῶτα κατὰ φύσιν τότε γενήσομαι, λέγω δὲ πλοῦτον, ὑγίειαν καὶ τὰ τοιαῦτα. πρότερον δὲ ἀνάγκη πολλὰ προπονῆσαι λεπτογράφοισ βιβλίοισ παραθήγοντα τὴν ὄψιν καὶ σχόλια συναγείροντα καὶ σολοικισμῶν ἐμπιπλάμενον καὶ ἀτόπων ῥημάτων καὶ τὸ κεφάλαιον, οὐ θέμισ γενέσθαι σοφόν, ἢν μὴ τρὶσ ἐφεξῆσ τοῦ ἐλλεβόρου πίῃσ. γενναῖά σου ταῦτα καὶ δεινῶσ ἀνδρικά. τὸ δὲ Γνίφωνα εἶναι καὶ τοκογλύφον ‐ καὶ γὰρ τάδε ὁρῶ σοι προσόντα ‐ τί φῶμεν, ἀνδρὸσ ἤδη πεπωκότοσ τὸν ἐλλέβορον καὶ τελείου πρὸσ ἀρετήν; ναί· μόνῳ γοῦν τὸ δανείζειν πρέποι ἂν τῷ σοφῷ· ἐπεὶ γὰρ ἴδιον αὐτοῦ συλλογίζεσθαι, τὸ δανείζειν δὲ καὶ λογίζεσθαι τοὺσ τόκουσ πλησίον εἶναι δοκεῖ τῷ συλλογίζεσθαι, μόνου ἂν εἰή τοῦ σπουδαίου καθάπερ ἐκεῖνο καὶ τοῦτο, καὶ οὐ μόνον γε ἁπλοῦσ, ὥσπερ οἱ ἄλλοι, τοὺσ τόκουσ, ἀλλὰ καὶ τούτων ἑτέρουσ τόκουσ λαμβάνειν ἢ γὰρ ἀγνοεῖσ ὅτι τῶν τόκων οἱ μέν εἰσι πρῶτοί τινεσ, οἱ δὲ δεύτεροι, καθάπερ αὐτῶν ἐκείνων ἀπόγονοι; ὁρᾷσ δὲ δὴ καὶ τὸν συλλογισμὸν ὁποῖά φησιν εἰ τὸν πρῶτον τόκον λήψεται, λήψεται ^ καὶ τὸν δεύτερον ἀλλὰ μὴν τὸν πρῶτον λήψεται, λήψεται ^ ἄρα καὶ τὸν δεύτερον. οὐκοῦν καὶ μισθῶν πέρι τὰ αὐτὰ φῶμεν, οὓσ σὺ λαμβάνεισ ἐπὶ τῇ σοφίᾳ παρὰ τῶν νέων, καὶ δῆλον ὅτι μόνοσ ὁ σπουδαῖοσ μισθὸν ἐπὶ τῇ ἀρετῇ λήψεται;

μανθάνεισ· οὐ γὰρ ἐμαυτοῦ ἕνεκα λαμβάνω, τοῦ δὲ διδόντοσ αὐτοῦ χάριν ἐπεὶ γάρ ἐστιν ὁ μέν τισ ἐκχύτησ, ὁ δὲ περιεκτικόσ, ἐμαυτὸν μὲν ἀσκῶ εἶναι περιεκτικόν, τὸν δὲ μαθητὴν ἐκχύτην. καὶ μὴν τοὐναντίον ἐχρῆν ^ τὸν νέον μὲν εἶναι περιεκτικόν, σὲ δὲ τὸν μόνον πλούσιον ἐκχύτην. σκώπτεισ, ὦ οὗτοσ. ἀλλ’ ὁρ́α μή σε ἀποτοξεύσω τῷ ἀναποδείκτῳ συλλογισμῷ. καὶ τί δεινὸν ἀπὸ τοῦ βέλουσ; ἀπορία καὶ σιωπὴ καὶ διαστραφῆναι τὴν διάνοιαν . ὃ δὲ μέγιστον, ἢν ἐθέλω, τάχιστά σε ἀποδείξω λίθον. πῶσ λίθον;

οὐ γὰρ Περσεὺσ σύ, ὦ βέλτιστε, εἶναί μοι δοκεῖσ. ὧδέ πωσ· ὁ λίθοσ σῶμά ἐστι; ναί. τί δέ; τὸ ζῷον οὐ σῶμα; ναί. σὺ δὲ ζῷον; ἐοίκα γοῦν. λίθοσ ἄρα εἶ σῶμα ὤν. μηδαμῶσ. ἀλλ’ ἀνάλυσόν με πρὸσ τοῦ Διὸσ καὶ ἐξ ὑπαρχῆσ ποίησον ἄνθρωπον. οὐ χαλεπόν· ἀλλ’ ἔμπαλιν ἴσθι ἄνθρωπον. εἰπὲ γάρ μοι, πᾶν σῶμα ζῷον; οὔ. τί δέ; λίθοσ ζῷον; οὔ. σὺ δὲ σῶμα εἶ; ναί. σῶμα δὲ ὢν ζῷον εἶ; ναί. οὐκ ἄρα λίθοσ εἶ ζῷόν γε ὤν. εὖ γε ἐποίησασ, ὡσ ἤδη μου τὰ σκέλη καθάπερ τῆσ Νιόβησ ἀπεψύχετο καὶ πάγια ἦν. ἀλλὰ ὠνήσομαί γε σέ. πόσον ὑπὲρ αὐτοῦ καταβαλῶ; μνᾶσ δώδεκα. λάμβανε. μόνοσ δὲ αὐτὸν ἐώνησαι; μὰ Δί’, ἀλλ’ οὗτοι πάντεσ οὓσ ὁρᾷσ. πολλοί γε καὶ τοὺσ ὤμουσ καρτεροὶ καὶ τοῦ θερίζοντοσ ἄξιοι. μὴ διάτριβε·

ἄλλον κάλει τὸν Περιπατητικόν. σέ φημι, τὸν καλόν, τὸν πλούσιον. ἄγε δή, ὠνήσασθε τὸν συνετώτατον, τὸν ἅπαντα ὅλωσ ἐπιστάμενον. ποῖοσ δέ τισ ἐστί; μέτριοσ, ἐπιεικήσ, ἁρμόδιοσ τῷ βίῳ, τὸ δὲ μέγιστον, διπλοῦσ. πῶσ λέγεισ; ἄλλοσ μὲν ὁ ἔκτοσθεν φαινόμενοσ, ἄλλοσ δὲ ὁ ἔντοσθεν εἶναι δοκεῖ· ὥστε ἢν πρίῃ αὐτόν, μέμνησο τὸν μὲν ἐξωτερικόν, τὸν δὲ ἐσωτερικὸν καλεῖν. τί δὲ γινώσκει μάλιστα; τρία εἶναι τὰ ἀγαθά, ἐν ψυχῇ, ἐν σώματι, ἐν τοῖσ ἐκτόσ. ἀνθρώπινα φρονεῖ. πόσου δέ ἐστιν; εἴκοσι μνῶν. πολλοῦ ^ λέγεισ. οὔκ, ὦ μακάριε· καὶ γὰρ αὐτὸσ ἔχειν τι ἀργύριον δοκεῖ, ὥστε οὐκ ἂν φθάνοισ ὠνούμενοσ. ἔτι δὲ εἴσῃ αὐτίκα μάλα παρ’ αὐτοῦ πόσον μὲν ὁ κώνωψ βιοῖ τὸν χρόνον, ἐφ’ ὁπόσον δὲ βάθοσ ἡ θάλαττα ὑπὸ τοῦ ἡλίου καταλάμπεται, καὶ ὁποία τίσ ἐστιν ἡ ψυχὴ τῶν ὀστρείων. Ἡράκλεισ τῆσ ἀκριβολογίασ. τί δὲ εἰ ἀκούσειασ ἄλλα πολλῷ τούτων ὀξυδερκέστερα, γονῆσ τε πέρι καὶ γενέσεωσ καὶ τῆσ ἐν ταῖσ μήτραισ τῶν ἐμβρύων πλαστικῆσ, καὶ ὡσ ἄνθρωποσ μὲν γελαστικόν, ὄνοσ δὲ οὐ γελαστικὸν οὐδὲ τεκταινόμενον οὐδὲ πλωϊζόμενον; πάνσεμνα φὴσ καὶ ὀνησιφόρα τὰ μαθήματα ὥστε ὠνοῦμαι αὐτὸν τῶν εἴκοσιν. εἰε͂ν.

τίσ λοιπὸσ ἡμῖν; καταλείπεται ὁ Σκεπτικὸσ ^ οὗτοσ. σὺ ὁ Πυρρίασ πρόσιθι καὶ ἀποκηρύττου κατὰ τάχοσ. ἤδη μὲν ὑπορρέουσιν οἱ πολλοὶ καὶ ἐν ὀλίγοισ ἡ πρᾶσισ ἔσται. ὅμωσ δὲ τίσ καὶ τοῦτον ὠνήσεται; ἔγωγε. ἀλλὰ πρῶτον εἰπέ μοι, σὺ τί ἐπίστασαι; οὐδέν. πῶσ τοῦτο ἔφησθα; ὅτι οὐδὲν ὅλωσ εἶναί μοι δοκεῖ. οὐδὲ ἡμεῖσ ἄρα ἐσμέν τινεσ; οὐδὲ τοῦτο οἶδα. οὐδὲ ὅτι σύ τισ ὢν τυγχάνεισ; πολὺ μᾶλλον ἔτι τοῦτο ἀγνοῶ. ὢ τῆσ ἀπορίασ. τί δέ σοι τὰ σταθμία ταυτὶ βούλεται; ζυγοστατῶ ἐν αὐτοῖσ τοὺσ λόγουσ καὶ πρὸσ τὸ ἴσον ἀπευθύνω, καὶ ἐπειδὰν ἀκριβῶσ ὁμοίουσ τε καὶ ἰσοβαρεῖσ ἴδω, τότε δὴ τότε ἀγνοῶ τὸν ἀληθέστερον . τῶν ἄλλων δὲ τί ἂν πράττοισ ἐμμελῶσ; τὰ πάντα πλὴν δραπέτην μεταδιώκειν. τί δὲ τοῦτό σοι ἀδύνατον; ὅτι, ὦγαθέ, οὐ καταλαμβάνω. εἰκότωσ· βραδὺσ γὰρ καὶ νωθήσ τισ εἶναι δοκεῖσ. ἀλλὰ τί σοι τὸ τέλοσ τῆσ ἐπιστάσεωσ; ἡ ἀμαθία καὶ τὸ μήτε ἀκούειν μήτε ὁρᾶν. οὐκοῦν καὶ τὸ τυφλὸσ ἅμα καὶ κωφὸσ εἶναι λέγεισ; καὶ ἄκριτόσ γε προσέτι καὶ ἀναίσθητοσ καὶ ὅλωσ τοῦ σκώληκοσ οὐδὲν διαφέρων. ὠνητέοσ εἶ διὰ ταῦτα. πόσου τοῦτον ἄξιον χρὴ φάναι; μνᾶσ Ἀττικῆσ· λάμβανε. τί φήσ, ὦ οὗτοσ; ἐώνημαι σε; ἄδηλον. μηδαμῶσ· ἐώνημαι γὰρ καὶ τἀργύριον κατέβαλον. ἐπέχω περὶ τούτου καὶ διασκέπτομαι. καὶ μὴν ἀκολούθει μοι, καθάπερ χρὴ ἐμὸν οἰκέτην. τίσ οἶδεν εἰ ἀληθῆ ταῦτα φήσ; ὁ κῆρυξ καὶ ἡ μνᾶ καὶ οἱ παρόντεσ. πάρεισι γὰρ ἡμῖν τινεσ; ἀλλ’ ἔγωγέ σε ἤδη ἐμβαλὼν ἐσ τὸν μυλῶνα πείσω εἶναι δεσπότησ κατὰ τὸν χείρω λόγον. ἔπεχε περὶ τούτου. μὰ Δί’, ἀλλ’ ἤδη γε ἀπεφηνάμην. σὺ μὲν παῦσαι ἀντιτείνων καὶ ἀκολούθει τῷ πριαμένῳ, ὑμᾶσ δὲ εἰσ αὔριον παρακαλοῦμεν· ἀποκηρύξειν γὰρ τοὺσ ἰδιώτασ καὶ βαναύσουσ καὶ ἀγοραίουσ βίουσ μέλλομεν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Vitarum auctio, (no name)

(루키아노스, Vitarum auctio, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION