헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Προιμαγ́1́

(루키아노스, Pro imaginibus, (no name))

"τὰ μὲν ἄλλα πολλὴν ἐνεῖδον τὴν εὔνοιαν πρὸσ ἐμὲ καὶ τιμὴν ἐκ τοῦ συγγράμματοσ· "οὐ γὰρ ἂν οὕτωσ ὑπερεπῄνει τισ, εἰ μὴ καὶ μετ’ εὐνοίασ συνέγραφε. "τὸ δὲ ἐμὸν ὡσ ἂν εἰδῇσ, τοιόνδε ἐστίν. οὐδὲ ἄλλωσ μὲν χαίρω τοῖσ κολακικοῖσ τὸν τρόπον, ἀλλά μοι δοκοῦσιν οἱ τοιοῦτοι γόητεσ εἶναι καὶ ἥκιστα ἐλεύθεροι τὴν φύσιν· "ἐν δὲ τοῖσ ἐπαίνοισ μάλιστα, ὅταν τισ ἐπαινῇ με φορτικὰσ καὶ ὑπερμέτρουσ ποιούμενοσ τὰσ ὑπερβολάσ, ἐρυθριῶ τε καὶ ὀλίγου δεῖν ἐπιφράττομαι τὰ ὦτα καὶ τὸ πρᾶγμα χλεύῃ μᾶλλον ἢ ἐπαίνῳ ἐοικέναι μοι δοκεῖ. μέχρι γὰρ τοῦδε οἱ ἔπαινοι ἀνεκτοί εἰσιν εἰσ ὅσον ἂν ὁ ἐπαινούμενοσ γνωρίζῃ ἕκαστον τῶν λεγομένων προσὸν ἑαυτῷ· "τὸ δὲ ὑπὲρ τοῦτο ἀλλότριον ἤδη καὶ κολακεία σαφήσ. "οἶδα χαίροντασ, εἴ τισ αὐτοὺσ ἐπαινῶν καὶ ἃ μὴ ἔχουσιν προσάπτοι τῷ λόγῳ, οἱο͂ν εἰ γέροντασ ὄντασ εὐδαιμονίζοι τῆσ ἀκμῆσ ἢ ἀμόρφοισ οὖσι τὸ Νιρέωσ κάλλοσ ἢ τὸ Φάωνοσ περιθείη·

"οἰόνται γὰρ ὑπὸ τῶν ἐπαίνων ἀλλαγήσεσθαι σφίσι καὶ τὰσ μορφὰσ καὶ αὐτοὶ ἀνηβήσειν αὖθισ, ὥσπερ ὁ Πελίασ ᾤετο. "τὸ δὲ οὐχ οὕτωσ ἔχει· "πολλοῦ γὰρ ἂν ὁ ἔπαινοσ ἦν τίμιοσ, εἴ τι καὶ ἔργον αὐτοῦ ἀπολαῦσαι δυνατὸν ἦν ἐκ τῆσ τοιαύτησ ὑπερβολῆσ. "πάσχειν, ὥσπερ ἂν εἴ τινι ἀμόρφῳ προσωπεῖον εὔμορφον ἐπιθείη τισ φέρων, ὁ δὲ μέγα ἐπὶ τῷ κάλλει φρονοίη, καὶ ταῦτα περιαιρετῷ ὄντι καὶ ὑπὸ τοῦ τυχόντοσ συντριβῆναι δυναμένῳ, ὅτε καὶ γελοιότεροσ ἂν γένοιτο αὐτοπρόσωποσ φανείσ, οἱο͂σ ὢν ὑφ’ οἱῴ κέκρυπτο·

"ἢ καὶ νὴ Δί’ εἴ τισ ὑποδησάμενοσ κοθόρνουσ μικρὸσ αὐτὸσ ὢν ἐρίζοι περὶ μεγέθουσ τοῖσ ἀπὸ τοῦ ἰσοπέδου ὅλῳ πήχει ὑπερέχουσιν. ἐμέμνητο γὰρ καὶ τοιούτου τινόσ.

ἔφη γυναῖκά τινα τῶν ἐριφανῶν τὰ μὲν ἄλλα καλὴν καὶ κόσμιον, μικρὰν δὲ καὶ πολὺ τοῦ συμμέτρου ἀποδέουσαν, ἐπαινεῖσθαι πρόσ τινοσ ποιητοῦ ἐν ᾄσματι τά τε ἄλλα καὶ ὅτι καλή τε καὶ μεγάλη ἦν αἰγείρῳ δ’ αὐτῆσ εἴκαζεν ἐκεῖνοσ τὸ εὔμηκὲσ τε καὶ ὄρθιον. "πέπαυσο, ὦ οὗτοσ, μὴ καὶ ἀναστῆναι ποιήσῃσ τὴν γυναῖκα. παραπλήσιον δὲ καὶ μακρῷ τούτου γελοιότερον Στρατονίκην ποιῆσαι τὴν Σελεύκου γυναῖκα.

τοῖσ γὰρ ποιηταῖσ ἀγῶνα προθεῖναι αὐτὴν περὶ ταλάντου, ὅστισ ἂν ἄμεινον ἐπαινέσαι αὐτῆσ τὴν κόμην, καίτοι φαλακρὰ ἐτύγχανεν οὖσα καὶ οὐδὲ ὅσασ ὀλίγασ τὰσ ἑαυτῆσ τρίχασ ἔχουσα. καὶ ὅμωσ οὕτω διακειμένη τὴν κεφαλήν, ἁπάντων εἰδότων ὅτι ἐκ νόσου μακρᾶσ τὸ τοιοῦτον ἐπεπόνθει, ἤκουε τῶν καταράτων ποιητῶν ὑακινθίνασ τὰσ τρίχασ αὐτῆσ λεγόντων καὶ οὔλουσ τινὰσ πλοκάμουσ ἀναπλεκόντων καὶ σελίνοισ τοὺσ μηδὲ ὅλωσ ὄντασ εἰκαζόντων. ἁπάντων οὖν τῶν τοιούτων κατεγέλα τῶν παρεχόντων αὑτοὺσ τοῖσ κόλαξιν, καὶ προσετίθει δὲ ὅτι μὴ ἐν ἐπαίνοισ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐν γραφαῖσ τὰ ὅμοια πολλοὶ κολακεύεσθαί τε καὶ ἐξαπατᾶσθαι θέλουσι.

"τῶν γραφέων ἐκείνοισ μάλιστα, οἳ ἂν πρὸσ τὸ εὐμορφότερον αὐτοὺσ εἰκάσωσιν. εἶναι δέ τινασ, οἳ καὶ προστάττουσιν τοῖσ τεχνίταισ ἢ ἀφελεῖν τι τῆσ ῥινὸσ ἢ μελάντερα γράψασθαι τὰ ὄμματα ἢ ὃ τι ἂν ἄλλο ἐπιθυμήσωσιν αὑτοῖσ προσεῖναι, εἶτα λανθάνειν αὑτοὺσ ἀλλοτρίασ εἰκόνασ στεφανοῦντασ καὶ οὐδὲν αὐτοῖσ ἐοικυίασ. ταῦτα δὲ καὶ τὰ τοιαῦτα ἔλεγεν, τὰ μὲν ἄλλα ἐπαινοῦσα τοῦ συγγράμματοσ, ἓν δὲ τοῦτο οὐ φέρουσα, ὅτι θεαῖσ αὐτήν, Ἥρᾳ καὶ Ἀφροδίτῃ, εἴκασασ·

"μᾶλλον δὲ ὑπὲρ ἅπασαν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν τὰ τοιαῦτα. "ἐγὼ δέ σε οὐδ’ ἐκεῖνα ἠξίουν, ταῖσ ἡρωΐναισ παραθεωρεῖν με Πηνελόπῃ καὶ Ἀρήτῃ καὶ Θεανοῖ, οὐχ ὅπωσ θεῶν ταῖσ ἀρίσταισ. "τὰ πρὸσ τοὺσ θεοὺσ δεισιδαιμόνωσ καὶ ψοφοδεῶσ ἔχω. "δέδια τοίνυν μὴ κατὰ τὴν Κασσιέπειαν εἶναι δόξω τὸν τοιοῦτον ἔπαινον προσιεμένη· "καίτοι Νηρηΐσιν ἐκείνη ἀντεξητάζετο,Ἥραν δὲ καὶ Ἀφροδίτην ἔσεβεν. ὥστε, ὦ Λυκῖνε, μεταγράψαι σε τὰ τοιαῦτα ἐκέλευσεν, ἢ αὐτὴ μὲν μαρτύρεσθαι τὰσ θεὰσ ὡσ ἀκούσησ αὐτῆσ γέγραφασ, σὲ δὲ εἰδέναι ὅτι ἀνιάσει αὐτὴν τὸ βιβλίον οὕτω περινοστοῦν ὥσπερ νῦν σοι διάκειται, οὐ μάλα εὐσεβῶσ οὐδὲ ὁσίωσ τὰ πρὸσ τοὺσ θεούσ.

ἐδόκει τε ἀσέβημα ἑαυτῆσ καὶ πλημμέλημα τοῦτο δόξειν, εἰ ὑπομένοι τῇ ἐν Κνίδῳ καὶ τῇ ἐν κήποισ ὁμοία λέγεσθαι· καί σε ὑπεμίμνησκε τῶν τελευταίων ἐν τῷ βιβλίῳ περὶ αὐτῆσ εἰρημένων, ὅτι μετρίαν καὶ ἄτυφον ἔφησ αὐτὴν οὐκ ἀνατεινομένην ὑπὲρ τὸ ἀνθρώπινον μέτρον, ἀλλὰ πρόσγειον τὴν πτῆσιν ποιουμένην, ὁ δὲ ταῦτα εἰπὼν ὑπὲρ αὐτὸν τὸν οὐρανὸν ἀναβιβάζεισ τὴν γυναῖκα, ὡσ καὶ θεαῖσ ἀπεικάζειν. ἠξίου δέ σε μηδὲ ἀξυνετωτέραν αὐτὴν ἡγεῖσθαι τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὃσ τοῦ ἀρχιτέκτονοσ ὑπισχνουμένου τὸν Ἄθω ὅλον μετασχηματίσειν καὶ μορφώσειν πρὸσ αὐτόν, ὡσ τὸ ὄροσ ἅπαν εἰκόνα γενέσθαι τοῦ βασιλέωσ, ἔχοντα δύο πόλεισ ἐν ταῖν χεροῖν, οὐ προσήκατο τὴν τερατείαν τῆσ ὑποσχέσεωσ, ἀλλ’ ὑπὲρ αὐτὸν ἡγησάμενοσ τὸ τόλμημα ἔπαυσεν τὸν ἄνθρωπον οὐ πιθανῶσ κολοσσοὺσ ἀναπλάττοντα καὶ τὸν Ἄθω κατὰ χώραν ἐᾶν ἐκέλευσεν μηδὲ κατασμικρύνειν ὄροσ οὕτω μέγα πρὸσ μικροῦ σώματοσ ὁμοιότητα.

ἐπῄνει δὲ τὸν Ἀλέξανδρον τῆσ μεγαλοψυχίασ καὶ ἀνδριάντα μείζω τοῦτον τοῦ Ἄθω ἔλεγεν αὐτοῦ ἀνεστάναι ἐν ταῖσ τῶν ἀεὶ μεμνησομένων διανοίαισ· οὐ γὰρ μικρᾶσ εἶναι γνώμησ ὑπεριδεῖν οὕτω παραδόξου τιμῆσ. καὶ ἑαυτὴν οὖν τὸ μὲν πλάσμα σου ἐπαινεῖν καὶ τὴν ἐπίνοιαν τῶν εἰκόνων, μὴ γνωρίζειν δὲ τὴν ὁμοιότητα μὴ γὰρ εἶναι τῶν τηλικούτων ἀξίαν, μηδὲ ἐγγύσ, ὅτι μηδὲ ἄλλην τινά, γυναῖκὰ γε οὖσαν ὥστε ἀφίησί σοι ταύτην τὴν τιμὴν καὶ προσκυνεῖ σου τὰ ἀρχέτυπα καὶ παραδείγματα.

"ἐμπεριπατοῦσαν αὐτῷ. κἀκεῖνο δὲ εἰπεῖν σοι ἐνετείλατο.

"πολλῶν λεγόντων ‐ εἰ δὲ ἀληθέσ, ὑμεῖσ οἱ ἄνδρεσ ἴστε ‐ μηδ’ Ὀλυμπίασιν ἐξεῖναι τοῖσ νικῶσι μείζουσ τῶν σωμάτων ἀνεστάναι τοὺσ ἀνδριάντασ, ἀλλὰ ἐπιμελεῖσθαι τοὺσ Ἑλλανοδίκασ ὅπωσ μηδὲ εἷσ ὑπερβάληται τὴν ἀλήθειαν, καὶ τὴν ἐξέτασιν τῶν ἀνδριάντων ἀκριβεστέραν γίγνεσθαι τῆσ τῶν ἀθλητῶν ἐγκρίσεωσ. "μὴ αἰτίαν λάβωμεν ψεύδεσθαι ἐν τῷ μέτρῳ, κᾆτα ἡμῶν ἀνατρέψωσιν οἱ Ἑλλανοδίκαι τὴν εἰκόνα. ταῦτα μὲν ἔλεγεν ἐκείνη.

σὺ δὲ σκόπει, ὦ Λυκῖνε, ὅπωσ μετακοσμήσεισ τὸ βιβλίον καὶ ἀφαιρήσεισ τὰ τοιαῦτα, μηδὲ σφαλῇσ πρὸσ τὸ θεῖον ὡσ ἐκείνη πάνυ γε αὐτὰ ἐδυσχέραινεν καὶ ὑπέφριττεν μεταξὺ ἀναγιγνωσκομένων καὶ παρῃτεῖτο τὰσ θεὰσ ἵλεωσ εἶναι αὐτῇ. καὶ συγγνώμη, εἰ γυναικεῖόν τι ἔπαθεν. καίτοι εἰ χρὴ τἀληθὲσ εἰπεῖν, καὶ αὐτῷ ἐμοὶ τοιοῦτόν τι ἔδοξε. ^ τὸ μὲν γὰρ πρῶτον ἀκούων οὐδὲν πλημμέλημα ἐνεώρων ^ τοῖσ γεγραμμένοισ, ἐπεὶ δὲ ἐκείνη ἐπεσημήνατο, καὶ αὐτὸσ ἄρχομαι τὰ ὅμοια γιγνώσκειν περὶ αὐτῶν, καὶ παραπλήσιόν τι ἔπαθον οἷσ ἐπὶ τῶν ὁρωμένων πάσχομεν· ἢν μὲν πάνυ ἐγγύθεν σκοπῶμέν τι καὶ ὑπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, οὐδὲν ἀκριβὲσ διαγιγνώσκομεν, ἢν δὲ ἀποστάντεσ ἐκ τοῦ συμμέτρου διαστήματοσ ἴδωμεν, ἅπαντα σαφῶσ καταφαίνεται, τὰ εὖ καὶ τὰ μὴ οὕτωσ ἔχοντα. τὸ δὴ ἄνθρωπον οὖσαν Ἀφροδίτῃ καὶ Ἥρᾳ εἰκάσαι τί ἄλλο ἢ ἄντικρύσ ἐστιν εὐτελίζειν τὰσ θεὰσ ;

ἐν γὰρ τοῖσ τοιούτοισ οὐχ οὕτω τὸ μικρὸν μεῖζον γίγνεται τῇ παραθέσει, ὡσ τὸ μεῖζον ἀπομικρύνεται πρὸσ τὸ ταπεινότερον κατασπώμενον· οἱο͂ν εἴ τινεσ ἅμα βαδίζοιεν, ὁ μὲν μέγιστοσ, ὁ δὲ πάνυ τῇ ἡλικίᾳ χαμαίζηλοσ, εἶτα δεήσειεν ἀπισῶσαι αὐτοὺσ ὡσ μὴ ὑπερέχειν θατέρου τὸν ἕτερον, οὐ τοῦ βραχυτέρου ὑπερανατεινομένου τοῦτο γένοιτ’ ἄν, κἂν ὅτι μάλιστα ἀκροποδητὶ ἐπεγείρῃ ἑαυτόν· ἀλλ’ εἰ μέλλουσιν ὁμήλικεσ φανεῖσθαι, ὁ μείζων ἐκεῖνοσ ἐπικύψει καὶ ταπεινότερον ἀποφανεῖ ἑαυτόν. ὡσαύτωσ δὲ καὶ ἐν ταῖσ τοιαύταισ εἰκόσιν οὐχ οὕτωσ ἄνθρωποσ μείζων γίγνεται, ἤν τισ αὐτὸν θεῷ ἀπεικάζῃ, ὡσ. τὸ θεῖον ἀνάγκη ἐλαττοῦσθαι πρὸσ τὸ ἐνδέον ἐπικλώμενον. καὶ γὰρ εἰ μὲν ὑπὸ ἀπορίασ τῶν ἐπιγείων ἐπὶ τὰ οὐράνια ἐκτείνοι τισ τὸν λόγον, ἧττον ἂν ὁ τοιοῦτοσ αἰτίαν ἔχοι ὑπὸ ἀσεβείασ αὐτὸ δρᾶν σὺ δὲ τοσαῦτα ἔχων κάλλη γυναικῶν Ἀφροδίτῃ καὶ Ἥρᾳ εἰκάσαι αὐτὴν ἐτόλμησασ οὐδὲν δέον. ὥστε τὸ ἄγαν τοῦτο καὶ ἐπίφθονον ἀφαίρει, ὦ Λυκῖνε.

οὐ γὰρ πρὸσ τοῦ σοῦ τρόπου τὸ τοιοῦτον, ὃσ οὐδὲ ἄλλωσ ῥᾴδιοσ πρὸσ τοὺσ ἐπαίνουσ καὶ πρόχειροσ ὢν ἐτύγχανεσ· ἀλλὰ νῦν οὐκ οἶδ’ ὅπωσ ἀθρόαν πεποίησαι τὴν μεταβολὴν ἐπιδαψιλευόμενοσ καὶ ἐκ τοῦ τέωσ φειδομένου ἄσωτοσ ἐν τοῖσ ἐπαίνοισ ἀναπέφηνασ. ἀλλὰ μηδὲ ἐκεῖνο αἰσχυνθῇσ, εἰ μεταρρυθμιεῖσ τὸν λόγον ἤδη διαδεδομένον ἐπεὶ καὶ Φειδίαν φασὶν οὕτω ποιῆσαι, ὁπότε ἐξειργάσατο τοῖσ Ἠλείοισ τὸν Δία. στάντα γὰρ αὐτὸν κατόπιν τῶν θυρῶν, ὁπότε τὸ πρῶτον ἀναπετάσασ ἐπεδείκνυεν τὸ ἔργον, ἐπακούειν τῶν αἰτιωμένων τι ἢ ἐπαινούντων ᾐτιᾶτο δὲ ὁ μὲν τὴν ῥῖνα ὡσ παχεῖαν, ὁ δὲ ὡσ ἐπιμηκέστερον τὸ πρόσωπον, ὁ δὲ ἄλλοσ ἄλλο τι. εἶτ’ ἐπειδὴ ἀπηλλάγησαν οἱ θεαταί, αὖθισ τὸν Φειδίαν ἐγκλεισάμενον ἑαυτὸν ἐπανορθοῦν καὶ ῥυθμίζειν τὸ ἄγαλμα πρὸσ τὸ τοῖσ πλείστοισ δοκοῦν οὐ γὰρ ἡγεῖτο μικρὰν εἶναι συμβουλὴν δήμου τοσούτου, ἀλλ’ ἀεὶ ἀναγκαῖον ὑπάρχειν ^· τοὺσ πολλοὺσ περιττότερον ὁρᾶν τοῦ ἑνόσ, κἂν Φειδίασ ᾖ. ^ Ταῦτά σοι παρ’ ἐκείνησ κομίζω καὶ αὐτὸσ παραινῶ ἑταῖρόσ τε καὶ εὔνουσ ὤν. Πολύστρατε, οἱο͂σ ὢν ῥήτωρ ἐλελήθεισ με.

ῥῆσιν γοῦν οὕτω μακρὰν καὶ κατηγορίαν τοσαύτην ἐξενήνοχασ κατὰ τοῦ συγγράμματοσ, ὥστε μηδὲ ἐλπίδα μοι ἀπολογίασ ἔτι καταλείπεσθαι. πλὴν ἀλλὰ ἐκεῖνό γε οὐ δικαστικὸν ἐποιὴσατε, καὶ μάλιστα σύ, ἐρήμην καταδιαιτήσασ τοῦ βιβλίου μὴ παρόντοσ αὐτῷ τοῦ συνηγόρου. ῥᾷστον δέ, οἶμαι, τοῦτό ἐστιν κατὰ τὴν παροιμίαν, μόνον θέοντα κρατεῖν. ὥστε οὐδὲν θαυμαστόν, εἰ καὶ ἡμεῖσ ἑάλωμεν οὔτε ὕδατοσ ἡμῖν ἐκχυθέντοσ οὔτε. ἀπολογίασ ἀποδοθείσησ. μᾶλλον δὲ τοῦτο πάντων ἀτοπώτατον, οἱ αὐτοὶ κατήγοροι καὶ δικασταὶ ἦτε. πότερα δ’ οὖν ἐθέλεισ; ἀγαπήσασ τοῖσ ἐγνωσμένοισ ἡσυχίαν ἄγω, ἢ κατὰ τὸν Ἱμεραῖον ποιητὴν παλινῳδίαν τινὰ συγγράφω, ἢ δώσετέ μοι ἐφέσιμον ἀγωνίσασθαι τὴν δίκην ; νὴ Δί’, ἤνπερ ἔχῃσ τι δίκαιον εἰπεῖν οὐ γὰρ ἐν ἀντιδίκοισ, ὡσ σὺ φήσ, ἀλλ’ ἐν φίλοισ ποιήσῃ τὴν ἀπολογίαν. ἐγὼ δὲ καὶ συνεξετάζεσθαί σοι ἕτοιμοσ ἐπὶ τῆσ δίκησ. ἀλλὰ ἐκεῖνο ἀνιαρόν, ὦ Πολύστρατε, ὅτι μὴ ἐκείνησ παρούσησ ποιήσομαι τοὺσ λόγουσ·

μακρῷ γὰρ ἂν οὕτωσ ἄμεινον ἦν. νῦν δὲ ἀνάγκη ἀπ’ ἐντολῆσ ἀπολογήσασθαι. ἀλλ’ εἴ μοι τοιοῦτοσ ἀγγελιαφόροσ γένοιο πρὸσ αὐτὴν οἱο͂σ παρ’ ἐκείνησ πρὸσ μὲ γεγένησαι, τολμήσω ἀναρρῖψαι τὸν κύβον, θάρρει, ὦ Λυκῖνε, τούτου γε ἕνεκα, ὡσ οὐ φαῦλόν με ὑποκριτὴν ἕξων τῆσ ἀπολογίασ, πειρώμενοσ διὰ βραχέων εἰπεῖν, ὡσ ἂν μᾶλλον μνημονεύσαιμι. . καὶ μὴν πάνυ μὲν ἔδει μοι μακρῶν τῶν λόγων πρὸσ οὕτω σφοδρὰν τὴν κατηγορίαν. ὅμωσ δὲ σοῦ ἕνεκα ἐπιτεμοῦμαι τὴν ἀπολογίαν. καὶ παρ’ ἐμοῦ τοίνυν τάδε αὐτῇ ἀπάγγελλε. μηδαμῶσ, ὦ Λυκῖνε, ἀλλ’ ὥσπερ αὐτῆσ ἐκείνησ παρούσησ λέγε τὸν λόγον, εἶτ’ ἐγὼ μιμήσομαί σε πρὸσ αὐτήν. οὐκοῦν ἐπειδήπερ οὕτω σοι δοκεῖ, ὦ Πολύστρατε, ἡ μὲν πάρεστι καὶ προείρηκε δηλαδὴ ἐκεῖνα ὁπόσα σὺ παρ’ αὐτῆσ ἀπήγγειλασ, ἡμᾶσ δὲ χρὴ τῶν δευτέρων λόγων ἐνάρχεσθαι. καίτοι ‐ οὐ γὰρ ὀκνήσω πρὸσ σὲ εἰπεῖν ὃ πέπονθα ‐ οὐκ οἶδ’ ὅπωσ φοβερώτερόν μοι τὸ πρᾶγμα πεποίηκασ, καὶ ὡσ ὁρᾷσ ἱδρῶ τε ἤδη καὶ δέδοικα καὶ μονονουχὶ καὶ ὁρᾶν αὐτὴν οἰόμαι, καὶ τὸ πρᾶγμα πολλήν μοι τὴν ταραχὴν ἐμπεποίηκεν. ἄρξομαι δ’ ὅμωσ· οὐ γὰρ οἱο͂́ν τε ἀναδῦναι ἤδη παρούσησ. καὶ νὴ Δία πολλὴν τὴν εὐμένειαν ἐπιφαίνει τῷ προσώπῳ· φαιδρὰ γὰρ ὡσ ὁρᾷσ καὶ προσηνήσ. ὥστε θαρρῶν λέγε τὸν λόγον. ἐγώ σε, ὦ γυναικῶν ἀρίστη, μεγάλα, ὡσ φήσ, καὶ πέρα τοῦ μέτρου ἐπαινέσασ οὐχ ὁρῶ ὅ τι τηλικοῦτον ἐπῄνεσα, ἡλίκον αὐτὴ σὺ τοῦτο ἐγκώμιον ὑπὲρ σεαυτῆσ ἐξενήνοχασ τὴν πρὸσ τὸ θεῖον τιμὴν ἐν μεγάλῳ τιθεμένη.

"ὁπόσοι ἐπαινεῖσθαι μὴ θέλουσιν. σχεδὸν γὰρ ἁπάντων τοῦτο μεῖζον ὧν εἴρηκα περὶ σοῦ, καὶ συγγνώμη, εἰ μὴ καὶ ταύτην σοι προσέγραψα τὴν εἰκόνα ὑπ’ ἀγνοίασ με διαλαθοῦσαν οὐ γὰρ ἂν ἄλλην πρὸ αὐτῆσ ἐγραψάμην. ὥστε ταύτῃ γε οὐχ ὅπωσ ὑπερβάλλεσθαι τοὺσ ἐπαίνουσ, ἀλλὰ πολὺ καταδεέστερόν μοι δοκῶ τῆσ ἀξίασ εἰρηκέναι. σκόπει γοῦν ἡλίκον τοῦτο παρέλιπον, ὡσ παμμέγεθεσ εἰσ ἐπίδειξιν τρόπου χρηστοῦ καὶ γνώμησ ὀρθῆσ· ὡσ ὅσοι τὸ θεῖον μὴ ἐν παρέργῳ σέβουσιν, οὗτοι καὶ τὰ πρὸσ ἀνθρώπουσ ἄριστοι ἂν εἰε͂ν. ὥστε εἰ πάντωσ μετακοσμῆσαι δέοι τὸν λόγον καὶ τὸ ἄγαλμα ἐπανορθώσασθαι, ἀφελεῖν μὲν οὐκ ἄν τι τολμήσαιμι αὐτοῦ, προσθήσω δὲ καὶ τοῦτο ὥσ τινα κεφαλὴν τοῦ παντὸσ ἔργου καὶ κορυφήν. Ἐπ’ ἐκείνῳ μέντοι καὶ πάνυ πολλήν σοι εἰδέναι τὴν χάριν ὁμολογῶ ἐμοῦ γὰρ ἐπαινέσαντοσ τὸ μέτριον τοῦ σοῦ τρόπου καὶ ὅτι μηδὲν ὑπερπετὲσ μηδὲ τύφου μεστὸν ἐνεποίησέ σοι ὁ παρὼν ὄγκοσ τῶν πραγμάτων, σὺ τὰ τοιαῦτα αἰτιασαμένη τοῦ λόγου ἐπιστώσω τοῦ ἐπαίνου τὴν ἀλήθειαν τὸ γὰρ μὴ προαρπάζειν τὰ τοιαῦτα τῶν ἐγκωμίων, ἀλλ’ αἰδεῖσθαι ἐπ’ αὐτοῖσ καὶ μείζω ἢ κατὰ σὲ εἶναι λέγειν, μετρίασ καὶ δημοτικῆσ τινοσ διανοίασ δεῖγμά ἐστιν. "καταφρονήσειε. "τίνεσ εἰσὶν μάλιστα ἐπαίνου ἄξιοι; ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἴσωσ ἐξαγώνια καὶ πόρρω τοῦ πράγματοσ.

ὑπὲρ δὲ οὗ χρὴ ἀπολογήσασθαι, τοῦτό ἐστιν, ὅτι τῇ ἐν Κνίδῳ καὶ τῇ ἐν κήποισ καὶ Ἥρᾳ καὶ Ἀθηνᾷ τὴν μορφὴν ἀναπλάττων εἴκασα. ταῦτά σοι ἔκμετρα ἔδοξεν καὶ ὑπὲρ τὸν πόδα. περὶ αὐτῶν δὴ τούτων ἐρῶ. καίτοι παλαιὸσ οὗτοσ ὁ λόγοσ, ἀνευθύνουσ εἶναι ποιητὰσ καὶ γραφέασ, τοὺσ δὲ ἐπαινοῦντασ καὶ μᾶλλον, οἶμαι, εἰ καὶ χαμαὶ καὶ βάδην, ὥσπερ ἡμεῖσ, ἀλλὰ μὴ ἐπὶ μέτρων φέροιντο. ἐλεύθερον γάρ τι ὁ ἔπαινοσ, οὐδ’ ἔστιν αὐτοῦ μέτρον εἰσ μέγεθοσ ἢ βραχύτητα νενομοθετημένον, ἀλλὰ τοῦτο μόνον ἐξ ἅπαντοσ ὁρᾷ ὅπωσ ὑπερθαυμάσεται καὶ ζηλωτὸν ἀποφανεῖ τὸν ἐπαινούμενον. οὐ μὴν ταύτην ἐγὼ βαδιοῦμαι, μὴ καὶ σοὶ δόξω ὑπ’ ἀπορίασ αὐτὸ δρᾶν. ἐκεῖνο δὲ γέ φημι, τοιαύτασ ἡμῖν τὰσ ἀφορμὰσ τῶν ἐπαινετικῶν τούτων λόγων εἶναι ὡσ χρὴ τὸν ἐπαινοῦντα καὶ εἰκόσι καὶ ὁμοιώσεσι προσχρῆσθαι, καὶ σχεδὸν ἐν τούτῳ τὸ μέγιστόν ἐστιν εὖ εἰκάσαι·

τὸ δὲ εὖ ὧδε μάλιστ’ ἂν ^ κρίνοιτο, οὐκ ἤν τισ τοῖσ ὁμοίοισ παραβάλλῃ οὐδ’ ἢν πρὸσ τὸ ὑποδεέστερον ποιῆται τὴν παράθεσιν, ἀλλ’ ἢν πρὸσ τὸ ὑπερέχον ὡσ οἱο͂́ν τε προσβιβάζῃ τὸ ἐπαινούμενον. οἱο͂ν εἴ τισ κύνα ἐπαινῶν εἴποι ἀλώπεκοσ εἶναι μείζω αὐτὸν ἢ αἰλούρου, ἆρά σοι δοκεῖ ὁ τοιοῦτοσ ἐπαινεῖν εἰδέναι; οὐκ ἂν εἴποισ. ἀλλὰ μὴν οὐδ’ εἰ λύκῳ φαίη ἴσον αὐτὸν ὑπάρχειν, οὐδὲ οὕτωσ μεγαλωστὶ ἐπῄνεσεν. ἀλλὰ ποῦ τὸ ἴδιον τοῦ ἐπαίνου ἀποτελεῖται; ἢν ὁ κύων τῷ λέοντι ἐοικέναι λέγηται καὶ μέγεθοσ καὶ ἀλκήν. ὡσ ὁ τὸν Ὠρίωνοσ κύνα ἐπαινῶν ἔφη ποιητὴσ λεοντοδάμαν αὐτὸν οὗτοσ γὰρ δὴ κυνὸσ ἐντελὴσ ἔπαινοσ. καὶ πάλιν εἴ τισ Μίλωνα τὸν ἐκ Κρότωνοσ ἢ Γλαῦκον τὸν ἐκ Καρύστου ἢ Πολυδάμαντα ἐπαινέσαι θέλων ἔπειτα λέγοι ἰσχυρότερον ἕκαστον αὐτῶν γυναικὸσ γενέσθαι, οὐκ ἂν οἰεί γελασθῆναι αὐτὸν ἐπὶ τῇ ἀνοίᾳ τοῦ ἐπαίνου ; ὅπου γε καὶ εἰ ἑνὸσ ἀνδρὸσ ἔλεγεν ἀμείνω εἶναι αὐτόν, οὐδὲ τοῦτο ἀπέχρησεν ἂν εἰσ ἔπαινον. "οὐδὲ σιδάρεον Ἀλκμάνασ τέκοσ ’; ὁρᾷσ ὁποίοισ αὐτὸν θεοῖσ εἴκασε· μᾶλλον δὲ καὶ αὐτῶν ἐκείνων ἀμείνω ἀπέφαινεν. καὶ οὔτε αὐτὸσ ὁ Γλαῦκοσ ἠγανάκτησεν τοῖσ ἐφόροισ τῶν ἀθλητῶν θεοῖσ ἀντεπαινούμενοσ, οὔτε ἐκεῖνοι ἠμύναντο ἢ τὸν Γλαῦκον ἢ τὸν ποιητὴν ὡσ ἀσεβοῦντα περὶ τὸν ἔπαινον, ἀλλὰ εὐδοκίμουν ἄμφω καὶ ἐτιμῶντο ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων, ὁ μὲν ἐπὶ τῇ ἀλκῇ, ὁ Γλαῦκοσ, ὁ δὲ ποιητὴσ ἐπί τε τοῖσ ἄλλοισ καὶ ἐπ’ αὐτῷ τούτῳ μάλιστα τῷ ᾄσματι. μὴ δὴ θαυμάσῃσ εἰ καὶ αὐτὸσ εἰκάσαι βουλόμενοσ, ὅπερ ἦν τῷ ἐπαινοῦντι ἀναγκαῖον, ὑψηλοτέρῳ ἐχρησάμην τῷ παραδείγματι, τοῦτο ὑποβαλόντοσ τοῦ λόγου. ἐπεὶ δὲ καὶ κολακείασ ἐπεμνήσθησ, ὅτι μὲν καὶ σὺ μισεῖσ τοὺσ κολακικούσ, ἐπαινῶ μέν σε, καὶ οὐκ ἐχρῆν ἄλλωσ.

ἐθέλω δέ σοι διακρῖναι καὶ διορίσαι τό τε τοῦ ἐπαινοῦντοσ ἔργον καὶ τὴν τοῦ κόλακοσ ὑπερβολήν. ὁ μὲν οὖν κόλαξ ἅτε τῆσ χρείασ ἕνεκα τῆσ ἑαυτοῦ ἐπαινῶν, ἀληθείασ δὲ ὀλίγην ποιούμενοσ τὴν πρόνοιαν, ἅπαντα ὑπερεπαινεῖν οἰέται δεῖν, ἐπιψευδόμενοσ καὶ προστιθεὶσ παρ’ αὑτοῦ τὰ πλείω, ὡσ μὴ ἂν ὀκνῆσαι καὶ τὸν Θερσίτην εὐμορφότερον ἀποφῆναι τοῦ Ἀχιλλέωσ καὶ τὸν Νέστορα φάναι τῶν ἐπὶ Ἴλιον στρατευσάντων τὸν νεώτατον εἶναι. διομόσαιτο δ’ ἂν καὶ τὸν Κροίσου υἱὸν ὀξυηκοώτερον εἶναι τοῦ Μελάμποδοσ καὶ τὸν Φινέα ὀξύτερον δεδορκέναι τοῦ Λυγκέωσ, ἤνπερ μόνον κερδᾶναί τι ἐλπίσῃ ἐπὶ τῷ ψεύσματι. ὁ δέ γε αὐτὸ τοῦτο ἐπαινῶν οὐχ ὅπωσ οὐδ’ ἂν ψεύσαιτό τι ἢ προσθείη τῶν μηδὲ ὅλωσ προσόντων, τὰ δ’ ὑπάρχοντα αὐτῷ φύσει ἀγαθά, κἂν μὴ πάνυ μεγάλα ᾖ, παραλαβὼν ἐπηύξησε καὶ μείζω ἀπέφηνε· καὶ τολμήσειεν ἂν εἰπεῖν, ἵππον ἐπαινέσαι θέλων, φύσει κοῦφον ὧν ἴσμεν ζῴων καὶ δρομικόν, ὅτι Ἄκρον ἐπ’ ἀνθερίκων καρπὸν θέεν οὐδὲ κατέκλα. "ἀελλοπόδων δρόμον ἵππων. καὶ ἢν οἰκίαν ἐπαινῇ καλὴν καὶ ἄριστα κατεσκευασμένην, εἴποι ἂν Ζηνόσ που τοιήδε γ’ Ὀλυμπίου ἔνδοθεν αὐλή. ὁ δὲ κόλαξ τοῦτο τὸ ἔποσ κἂν περὶ τῆσ συβώτου καλύβησ εἴποι, εἰ μόνον τι παρὰ τοῦ συβώτου λαβεῖν ἐλπίσειεν ὅπου Κύναιθοσ ὁ Δημητρίου τοῦ Πολιορκητοῦ κόλαξ ἁπάντων αὐτῷ τῶν πρὸσ τὴν κολακείαν καταναλωμένων ἐπῄνει ὑπὸ βηχὸσ ἐνοχλούμενον τὸν Δημήτριον, ὅτι ἐμμελῶσ ἐχρέμπτετο. οὐ μόνον δὲ τοῦτο ἑκατέρου αὐτῶν γνώρισμά ἐστιν, τὸ τοὺσ μὲν κόλακασ οὐκ ὀκνεῖν καὶ ψεύδεσθαι τοῦ χαρίσασθαι ἕνεκα τοῖσ ἐπαινουμένοισ, ἐξαίρειν δὲ τοὺσ ἐπαινοῦντασ τὰ ὑπάρχοντα πειρᾶσθαι ἀλλὰ κἀκείνῳ οὐ μικρῷ διαλλάττουσιν, ὅτι οἱ μὲν κόλακεσ, ἐφ’ ὅσον οἱο͂́ν τε αὐτοῖσ, χρῶνται ταῖσ ὑπερβολαῖσ, οἱ ἐπαινοῦντεσ δὲ καὶ ἐν αὐταῖσ ταύταισ σωφρονοῦσιν καὶ ἐντὸσ τῶν ὁρ́ων μένουσιν.

ταῦτά σοι ἀπὸ πολλῶν ὀλίγα κολακείασ καὶ ἐπαίνου ἀληθοῦσ δείγματα, ὡσ μὴ πάντασ ὑποπτεύσῃσ τοὺσ ἐπαινοῦντασ, ἀλλὰ διακρίνῃσ καὶ παραμετρῇσ τῷ οἰκείῳ μέτρῳ ἑκάτερον. φέρ’ οὖν, εἰ δοκεῖ, πρόσαγε τοῖσ ὑπ’ ἐμοῦ εἰρημένοισ τοὺσ κανόνασ ἀμφοτέρουσ, ὡσ μάθῃσ εἴτε τούτῳ εἴτ’ ἐκείνῳ ἐοίκασιν.

ἐγὼ γὰρ εἰ μέν τινα ἄμορφον οὖσαν ἔφην τῷ ἐν Κνίδῳ ἀγάλματι ὁμοίαν, γόησ ἂν καὶ τοῦ Κυναίθου κολακικώτεροσ ὄντωσ νομιζοίμην εἰ δὲ τοιαύτην ὑπάρχουσαν οἱάν πάντεσ ἴσασιν, οὐ πάνυ ἐκ πολλοῦ διαστήματοσ ἦν τὸ τόλμημα. τάχ’ ἂν οὖν·

"ἐπαινεῖν μέν σοι εἰσ τὸ κάλλοσ ἐφείσθω· "ἀνεπίφθονον μέντοι ποιήσασθαι τὸν ἔπαινον ἐχρῆν, ἀλλὰ μὴ θεαῖσ ἀπεικάζειν ἄνθρωπον οὖσαν. ἐγὼ δὲ ‐ ἤδη γάρ με προάξεται τἀληθὲσ εἰπεῖν ‐ οὐ θεαῖσ σε,^ ὦ βελτίστη, εἴκασα, τεχνιτῶν δὲ ἀγαθῶν δημιουργήμασιν λίθου καὶ χαλκοῦ ἢ ἐλέφαντοσ πεποιημένοισ· τὰ δὲ ὑπ’ ἀνθρώπων γεγενημένα οὐκ ἀσεβέσ, οἶμαι, ἀνθρώποισ εἰκάζειν. ἐκτὸσ εἰ μὴ σὺ τοῦτο εἶναι τὴν Ἀθηνᾶν ὑπείληφασ τὸ ὑπὸ Φειδίου πεπλασμένον ἢ τοῦτο τὴν οὐρανίαν Ἀφροδίτην ὃ ἐποίησεν Πραξιτέλησ ἐν Κνίδῳ οὐ πάνυ πολλῶν ἐτῶν. ἀλλ’ ὁρ́α μὴ ἄσεμνον ᾖ τὰ τοιαῦτα περὶ τῶν θεῶν δοξάζειν, ὧν τάσ γε ^ ἀληθεῖσ εἰκόνασ ἀνεφίκτουσ εἶναι ἀνθρωπίνῃ μιμήσει ἔγωγε ὑπολαμβάνω. εἰ δὲ καὶ ὅτι μάλιστά σε αὐταῖσ ἐκείναισ εἴκασα, οὐκ ἐμὸν τοῦτο, οὐδὲ ἐγὼ πρῶτοσ ταύτην ἐτεμόμην τὴν ὁδόν, ἀλλὰ πολλοὶ καὶ ἀγαθοὶ ποιηταί, καὶ μάλιστα ὁ πολίτησ ὁ σὸσ Ὅμηροσ, ὃν καὶ νῦν ἀναβιβάσομαι συναγορεύσοντά μοι, ἢ οὐδεμία μηχανὴ μὴ οὐχὶ καὶ αὐτὸν σὺν ἐμοὶ ἁλῶναι.

ἐρήσομαι τοίνυν αὐτόν, μᾶλλον δὲ σὲ ὑπὲρ αὐτοῦ ‐ καὶ γὰρ διαμνημονεύεισ εὖ ποιοῦσα τὰ χαριέστατα τῶν ἐρραψῳδημένων αὐτῷ ‐ τί σοι ἐκεῖνοσ ^ δοκεῖ, ὁπόταν περὶ τῆσ αἰχμαλώτου λέγῃ τῆσ Βρισηΐδοσ ὅτι χρυσῇ Ἀφροδίτῃ ἰκέλη ἐπένθει τὸν Πάτροκλον; εἶτα μετὰ μικρόν, ὡσ οὐχ ἱκανὸν εἰ μόνῃ τῇ Ἀφροδίτῃ ἐοικυῖα ἔσται, εἶπε δ’ ἄρα ‐ φησὶν ‐ κλαίουσα γυνὴ εἰκυῖα θεῇσιν. ὁπόταν οὖν τὰ τοιαῦτα λέγῃ, μισεῖσ κἀκεῖνον καὶ ἀπορρίπτεισ τὸ βιβλίον, ἢ δίδωσ αὐτῷ ἐλευθεριάζειν ἐν τῷ ἐπαίνῳ ; ἀλλὰ κἂν σὺ μὴ δῷσ, ὃ γε τοσοῦτοσ αἰὼν δέδωκεν, οὐδ’ ἔστιν ὅστισ αὐτὸν ἐπὶ τούτῳ ᾐτιάσατο, οὐδὲ ὁ μαστίξαι τολμήσασ αὐτοῦ τὴν εἰκόνα οὐδ’ ὁ τὰ νόθα ἐπισημηνάμενοσ τῶν ἐπῶν ἐν τῇ παραγραφῇ τῶν ὀβελῶν. εἶτα ἐκείνῳ μὲν ἐφεθήσεται βάρβαρον γυναῖκα, καὶ ταῦτα κλαίουσαν, τῇ χρυσῇ Ἀφροδίτῃ εἰκάσαι, ἐγὼ δ’, ἵνα μὴ τὸ κάλλοσ εἴπω, διότι μὴ ἀνέχῃ ἀκούουσα, οὐκ ἂν παραβάλλοιμι θεῶν εἰκόσι γυναῖκα φαιδρὰν καὶ μειδιῶσαν τὰ πολλά, ὅπερ θεοῖσ ὅμοιον ἄνθρωποι ἔχουσιν ; ἐπὶ μέν γε τοῦ Ἀγαμέμνονοσ ὁρ́α ὅσην αὐτὸσ φειδὼ ἐποιήσατο τῶν θεῶν καὶ ὡσ ἐταμιεύσατο τὰσ εἰκόνασ εἰσ τὸ σύμμετρον ὡσ ὄμματα μέν φησιν καὶ κεφαλὴν ἴκελον αὐτὸν εἶναι τῷ Διί, τῷ Ἄρεϊ δὲ τὴν ζώνην, στέρνον δὲ τῷ Ποσειδῶνι, διαιρῶν τὸν ἄνθρωπον κατὰ μέλη πρὸσ τοσούτων θεῶν εἰκόνασ·

καὶ αὖ πάλιν βροτολοιγῷ Ἄρεΐ φησὶν τιν’ ^ ὅμοιον εἶναι καὶ ἄλλον ἄλλῳ, θεοειδῆ τὸν Φρύγα τὸν τοῦ Πριάμου, καὶ θεοείκελον πολλάκισ τὸν Πηλέωσ. ἀλλὰ ἐπάνειμι αὖθισ ἐπὶ τὰ γυναικεῖα τῶν παραδειγμάτων ἀκούεισ γὰρ δή που αὐτοῦ λέγοντοσ Ἀρτέμιδι ἰκέλη ἠὲ χρυσέῃ Ἀφροδίτῃ. καὶ οἱή δ’ Ἄρτεμισ εἶσι κατ’ οὔρεοσ. οὐ μόνον δὲ τοὺσ ἀνθρώπουσ αὐτοὺσ θεοῖσ ἀπεικάζει, ἀλλὰ καὶ τὴν ^ Εὐφόρβου κόμην ταῖσ Χάρισιν ἀπείκασε, καὶ ταῦτα αἵματι δεδευμένην.

καὶ ὅλωσ τοσαῦτά ἐστιν τὰ τοιαῦτα ὡσ μηδὲν εἶναι μέροσ τῆσ ποιήσεωσ ὃ μὴ ταῖσ θείαισ εἰκόσιν διακεκόσμηται. ὥστε ἢ κἀκεῖνα ἐξαληλίφθω, ἢ καὶ ἡμῖν τὰ ὅμοια τολμᾶν ἐφείσθω. οὕτω δὲ τὸ κατὰ τὰσ εἰκόνασ καὶ τὰσ ὁμοιώσεισ ἀνεύθυνόν ἐστιν ὥστε Ὅμηροσ καὶ τὰσ θεὰσ αὐτὰσ οὐκ ὤκνησεν ἀπὸ τῶν ἐλαττόνων ἐπαινέσαι· τοὺσ γοῦν τῆσ Ἥρασ ὀφθαλμοὺσ τοῖσ τῶν βοῶν εἴκασεν ἕτεροσ δέ τισ ἰοβλέφαρον τὴν Ἀφροδίτην ἔφη. τὴν μὲν γὰρ ῥοδοδάκτυλον τίσ ἀγνοεῖ τῶν κἂν ἐπ’ ἐλάχιστον τῇ Ὁμήρου ποιήσει ὡμιληκότων ; καίτοι·

τὰ μὲν τῆσ μορφῆσ ἔτι μετριώτερα, εἰ τισ θεῷ ἐοικέναι λέγεται· ἀλλὰ τὰσ προσηγορίασ αὐτὰσ πόσοι ἐμιμήσαντο τὰσ τῶν θεῶν, Διονύσιοι καὶ Ἡφαιστίωνεσ καὶ Ζήνωνεσ καὶ Ποσειδώνιοι καὶ Ἑρμαῖ προσαγορευόμενοι; Λητὼ δὲ γυνή τισ ἐγένετο Εὐαγόρου τοῦ Κυπρίων βασιλέωσ, καὶ ὅμωσ οὐκ ἠγανάκτησεν ἡ θεὸσ δυναμένη λίθον αὐτὴν ὥσπερ τὴν Νιόβην ἀπεργάσασθαι. ἐῶ γὰρ τοὺσ Αἰγυπτίουσ, οἵπερ καὶ δεισιδαιμονέστατοὶ εἰσιν πάντων, ὅμωσ τοῖσ θείοισ ὀνόμασιν εἰσ κόρον ἐπιχρωμένουσ· σχεδὸν γοῦν τὰ πλεῖστα αὐτοῖσ ἐξ οὐρανοῦ ἐστιν. ὥστε οὐ πρόσ γε σοῦ τὸ τοιοῦτον, ψοφοδεῶσ διακεῖσθαι πρὸσ τὸν ἔπαινον εἰ γάρ τι ἐν τῷ συγγράμματι πεπλημμέληται εἰσ τὸ θεῖον, σὺ μὲν ἀνεύθυνοσ αὐτοῦ, ἐκτὸσ εἰ μή τινα νομίζεισ ἀκροάσεωσ εὔθυναν εἶναι, ἐμὲ δὲ ἀμυνοῦνται οἱ θεοί, ἐπειδὰν πρὸ ἐμοῦ τὸν Ὅμηρον καὶ τοὺσ ἄλλουσ ποιητὰσ ἀμύνωνται.

ἀλλ’ οὐδέπω οὐδὲ τὸν ἄριστον τῶν φιλοσόφων ἠμύναντο εἰκόνα θεοῦ τὸν ἄνθρωπον εἰπόντα εἶναι. πολλὰ ἔτι ἔχων πρὸσ σὲ εἰπεῖν Πολυστράτου ἕνεκα τούτου παύσομαι, ἵνα καὶ ἀπομνημονεῦσαι δυνηθῇ τὰ εἰρημένα. οὐκ οἶδα εἴ μοι τοῦτο δυνατὸν ἔτι, ὦ Λυκῖνε·

μακρὰ γὰρ εἴρηταί σοι καὶ ταῦτα, καὶ ὑπὲρ τὸ ὕδωρ τὸ ἐκκεχυμένον. πειράσομαι δ’ ὅμωσ ἐπιμνησθῆναι αὐτῶν. καὶ ὡσ ὁρᾷσ, ἤδη ἀποσοβῶ παρ’ αὐτὴν ἐπιβυσάμενοσ τὰ ὦτα, ὡσ μή τι παρεμπεσὸν ἄλλο συγχέῃ τὴν τάξιν αὐτῶν, εἶτά μοι συρίττεσθαι συμβῇ πρὸσ τῶν θεατῶν. αὐτῷ σοι μελήσει, ὦ Πολύστρατε, ὅπωσ ἄριστα ὑποκρίνῃ]. ἐγὼ δὲ ἐπείπερ ἅπαξ σοι τὸ δρᾶμα παραδέδωκα, νῦν μὲν ἐκποδὼν ἀποστήσομαι· ὁπόταν δὲ τὰσ ψήφουσ ἀνακηρύττωσι τῶν κριτῶν, τότε ἤδη καὶ αὐτὸσ παρέσομαι ὀψόμενοσ ὁποῖὸν τι τὸ τέλοσ τοῦ ἀγῶνοσ ἔσται.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Pro imaginibus, (no name)

(루키아노스, Pro imaginibus, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION