헬라어 문장 검색 - Ηομερ́ΙλιαδΓρ́10́

(호메로스, 일리아스, Book 10)

ἄλλοι μὲν παρὰ νηυσὶν ἀριστῆεσ Παναχαιῶν εὗδον παννύχιοι μαλακῷ δεδμημένοι ὕπνῳ· ἀλλ’ οὐκ Ἀτρεί̈δην Ἀγαμέμνονα ποιμένα λαῶν ὕπνοσ ἔχε γλυκερὸσ πολλὰ φρεσὶν ὁρμαίνοντα. ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ἀστράπτῃ πόσισ Ἥρησ ἠϋκόμοιο τεύχων ἢ πολὺν ὄμβρον ἀθέσφατον ἠὲ χάλαζαν ἢ νιφετόν, ὅτε πέρ τε χιὼν ἐπάλυνεν ἀρούρασ, ἠέ ποθι πτολέμοιο μέγα στόμα πευκεδανοῖο, ὣσ πυκίν’ ἐν στήθεσσιν ἀνεστενάχιζ’ Ἀγαμέμνων νειόθεν ἐκ κραδίησ, τρομέοντο δέ οἱ φρένεσ ἐντόσ. ἤτοι ὅτ’ ἐσ πεδίον τὸ Τρωϊκὸν ἀθρήσειε, θαύμαζεν πυρὰ πολλὰ τὰ καίετο Ἰλιόθι πρὸ αὐλῶν συρίγγων τ’ ἐνοπὴν ὅμαδόν τ’ ἀνθρώπων. αὐτὰρ ὅτ’ ἐσ νῆάσ τε ἴδοι καὶ λαὸν Ἀχαιῶν, πολλὰσ ἐκ κεφαλῆσ προθελύμνουσ ἕλκετο χαίτασ ὑψόθ’ ἐόντι Διί, μέγα δ’ ἔστενε κυδάλιμον κῆρ. ἥδε δέ οἱ κατὰ θυμὸν ἀρίστη φαίνετο βουλὴ Νέστορ’ ἔπι πρῶτον Νηλήϊον ἐλθέμεν ἀνδρῶν, εἴ τινά οἱ σὺν μῆτιν ἀμύμονα τεκτήναιτο, ἥ τισ ἀλεξίκακοσ πᾶσιν Δαναοῖσι γένοιτο. ὀρθωθεὶσ δ’ ἔνδυνε περὶ στήθεσσι χιτῶνα, ποσσὶ δ’ ὑπὸ λιπαροῖσιν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα, ἀμφὶ δ’ ἔπειτα δαφοινὸν ἑέσσατο δέρμα λέοντοσ αἴθωνοσ μεγάλοιο ποδηνεκέσ, εἵλετο δ’ ἔγχοσ. ὣσ δ’ αὔτωσ Μενέλαον ἔχε τρόμοσ·

οὐδὲ γὰρ αὐτῷ ὕπνοσ ἐπὶ βλεφάροισιν ἐφίζανε· μή τι πάθοιεν Ἀργεῖοι, τοὶ δὴ ἕθεν εἵνεκα πουλὺν ἐφ’ ὑγρὴν ἤλυθον ἐσ Τροίην πόλεμον θρασὺν ὁρμαίνοντεσ. παρδαλέῃ μὲν πρῶτα μετάφρενον εὐρὺ κάλυψε ποικίλῃ, αὐτὰρ ἐπὶ στεφάνην κεφαλῆφιν ἀείρασ θήκατο χαλκείην, δόρυ δ’ εἵλετο χειρὶ παχείῃ. βῆ δ’ ἴμεν ἀνστήσων ὃν ἀδελφεόν, ὃσ μέγα πάντων Ἀργείων ἤνασσε, θεὸσ δ’ ὣσ τίετο δήμῳ. τὸν δ’ εὑρ͂’ ἀμφ’ ὤμοισι τιθήμενον ἔντεα καλὰ νηὶ̈ πάρα πρύμνῃ· τῷ δ’ ἀσπάσιοσ γένετ’ ἐλθών. τὸν πρότεροσ προσέειπε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ· τίφθ’ οὕτωσ ἠθεῖε κορύσσεαι; ἦ τιν’ ἑταίρων ὀτρυνέεισ Τρώεσσιν ἐπίσκοπον; ἀλλὰ μάλ’ αἰνῶσ δείδω μὴ οὔ τίσ τοι ὑπόσχηται τόδε ἔργον ἄνδρασ δυσμενέασ σκοπιαζέμεν οἰο͂σ ἐπελθὼν νύκτα δι’ ἀμβροσίην· μάλα τισ θρασυκάρδιοσ ἔσται. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων·

χρεὼ βουλῆσ ἐμὲ καὶ σὲ διοτρεφὲσ ὦ Μενέλαε κερδαλέησ, ἥ τίσ κεν ἐρύσσεται ἠδὲ σαώσει Ἀργείουσ καὶ νῆασ, ἐπεὶ Διὸσ ἐτράπετο φρήν. Ἑκτορέοισ ἄρα μᾶλλον ἐπὶ φρένα θῆχ’ ἱεροῖσιν· οὐ γάρ πω ἰδόμην, οὐδ’ ἔκλυον αὐδήσαντοσ ἄνδρ’ ἕνα τοσσάδε μέρμερ’ ἐπ’ ἤματι μητίσασθαι, ὅσσ’ Ἕκτωρ ἔρρεξε Διὶ̈ φίλοσ υἱᾶσ Ἀχαιῶν αὔτωσ, οὔτε θεᾶσ υἱὸσ φίλοσ οὔτε θεοῖο. ἔργα δ’ ἔρεξ’ ὅσα φημὶ μελησέμεν Ἀργείοισι δηθά τε καὶ δολιχόν· τόσα γὰρ κακὰ μήσατ’ Ἀχαιούσ. ἀλλ’ ἴθι νῦν Αἰάντα καὶ Ἰδομενῆα κάλεσσον ῥίμφα θέων παρὰ νῆασ· ἐγὼ δ’ ἐπὶ Νέστορα δῖον εἶμι, καὶ ὀτρυνέω ἀνστήμεναι, αἴ κ’ ἐθέλῃσιν ἐλθεῖν ἐσ φυλάκων ἱερὸν τέλοσ ἠδ’ ἐπιτεῖλαι. κείνῳ γάρ κε μάλιστα πιθοίατο· τοῖο γὰρ υἱὸσ σημαίνει φυλάκεσσι καὶ Ἰδομενῆοσ ὀπάων Μηριόνησ· τοῖσιν γὰρ ἐπετράπομέν γε μάλιστα. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ·

πῶσ γάρ μοι μύθῳ ἐπιτέλλεαι ἠδὲ κελεύεισ; αὖθι μένω μετὰ τοῖσι δεδεγμένοσ εἰσ ὅ κεν ἔλθῃσ, ἠε͂ θέω μετὰ σ’ αὖτισ, ἐπὴν εὖ τοῖσ ἐπιτείλω; τὸν δ’ αὖτε προσέειπεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων, αὖθι μένειν, μή πωσ ἀβροτάξομεν ἀλλήλοιιν ἐρχομένω·

πολλαὶ γὰρ ἀνὰ στρατόν εἰσι κέλευθοι. φθέγγεο δ’ ᾗ κεν ἰῄσθα καὶ ἐγρήγορθαι ἄνωχθι πατρόθεν ἐκ γενεῆσ ὀνομάζων ἄνδρα ἕκαστον πάντασ κυδαίνων· μηδὲ μεγαλίζεο θυμῷ, ἀλλὰ καὶ αὐτοί περ πονεώμεθα· ὧδέ που ἄμμι Ζεὺσ ἐπὶ γιγνομένοισιν ἱεί κακότητα βαρεῖαν. ὣσ εἰπὼν ἀπέπεμπεν ἀδελφεὸν εὖ ἐπιτείλασ·

αὐτὰρ ὃ βῆ ῥ’ ἰέναι μετὰ Νέστορα ποιμένα λαῶν· τὸν δ’ εὑρ͂εν παρά τε κλισίῃ καὶ νηὶ̈ μελαίνῃ εὐνῇ ἔνι μαλακῇ· παρὰ δ’ ἔντεα ποικίλ’ ἔκειτο ἀσπὶσ καὶ δύο δοῦρε φαεινή τε τρυφάλεια. πὰρ δὲ ζωστὴρ κεῖτο παναίολοσ, ᾧ ῥ’ ὁ γεραιὸσ ζώννυθ’ ὅτ’ ἐσ πόλεμον φθισήνορα θωρήσσοιτο λαὸν ἄγων, ἐπεὶ οὐ μὲν ἐπέτρεπε γήραϊ λυγρῷ. ὀρθωθεὶσ δ’ ἄρ’ ἐπ’ ἀγκῶνοσ κεφαλὴν ἐπαείρασ Ἀτρεί̈δην προσέειπε καὶ ἐξερεείνετο μύθῳ· τίσ δ’ οὗτοσ κατὰ νῆασ ἀνὰ στρατὸν ἔρχεαι οἰο͂σ νύκτα δι’ ὀρφναίην, ὅτε θ’ εὕδουσι βροτοὶ ἄλλοι, ἠέ τιν’ οὐρήων διζήμενοσ, ἤ τιν’ ἑταίρων; φθέγγεο, μηδ’ ἀκέων ἐπ’ ἔμ’ ἔρχεο· τίπτε δέ σε χρεώ; τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων·

ὦ Νέστορ Νηληϊάδη μέγα κῦδοσ Ἀχαιῶν γνώσεαι Ἀτρεί̈δην Ἀγαμέμνονα, τὸν περὶ πάντων Ζεὺσ ἐνέηκε πόνοισι διαμπερὲσ εἰσ ὅ κ’ ἀϋτμὴ ἐν στήθεσσι μένῃ καί μοι φίλα γούνατ’ ὀρώρῃ. πλάζομαι ὧδ’ ἐπεὶ οὔ μοι ἐπ’ ὄμμασι νήδυμοσ ὕπνοσ ἱζάνει, ἀλλὰ μέλει πόλεμοσ καὶ κήδε’ Ἀχαιῶν. αἰνῶσ γὰρ Δαναῶν περιδείδια, οὐδέ μοι ἦτορ ἔμπεδον, ἀλλ’ ἀλαλύκτημαι, κραδίη δέ μοι ἔξω στηθέων ἐκθρῴσκει, τρομέει δ’ ὑπὸ φαίδιμα γυῖα. ἀλλ’ εἴ τι δραίνεισ, ἐπεὶ οὐδὲ σέ γ’ ὕπνοσ ἱκάνει, δεῦρ’ ἐσ τοὺσ φύλακασ καταβήομεν, ὄφρα ἴδωμεν μὴ τοὶ μὲν καμάτῳ ἀδηκότεσ ἠδὲ καὶ ὕπνῳ κοιμήσωνται, ἀτὰρ φυλακῆσ ἐπὶ πάγχυ λάθωνται. δυσμενέεσ δ’ ἄνδρεσ σχεδὸν εἱάται· οὐδέ τι ἴδμεν μή πωσ καὶ διὰ νύκτα μενοινήσωσι μάχεσθαι. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

χρειὼ γὰρ ἱκάνεται οὐκέτ’ ἀνεκτόσ. Ἀτρεί̈δη κύδιστε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον οὔ θην Ἕκτορι πάντα νοήματα μητίετα Ζεὺσ ἐκτελέει, ὅσα πού νυν ἐέλπεται· ἀλλά μιν οἰώ κήδεσι μοχθήσειν καὶ πλείοσιν, εἴ κεν Ἀχιλλεὺσ ἐκ χόλου ἀργαλέοιο μεταστρέψῃ φίλον ἦτορ. σοὶ δὲ μάλ’ ἕψομ’ ἐγώ· ποτὶ δ’ αὖ καὶ ἐγείρομεν ἄλλουσ ἠμὲν Τυδεί̈δην δουρὶ κλυτὸν ἠδ’ Ὀδυσῆα ἠδ’ Αἰάντα ταχὺν καὶ Φυλέοσ ἄλκιμον υἱόν. ἀλλ’ εἴ τισ καὶ τούσδε μετοιχόμενοσ καλέσειεν ἀντίθεόν τ’ Αἰάντα καὶ Ἰδομενῆα ἄνακτα· τῶν γὰρ νῆεσ ἐάσιν ἑκαστάτω, οὐδὲ μάλ’ ἐγγύσ. ἀλλὰ φίλον περ ἐόντα καὶ αἰδοῖον Μενέλαον νεικέσω, εἴ πέρ μοι νεμεσήσεαι, οὐδ’ ἐπικεύσω ὡσ εὕδει, σοὶ δ’ οἰῴ ἐπέτρεψεν πονέεσθαι. νῦν ὄφελεν κατὰ πάντασ ἀριστῆασ πονέεσθαι λισσόμενοσ· τὸν δ’ αὖτε προσέειπεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων·

ὦ γέρον ἄλλοτε μέν σε καὶ αἰτιάασθαι ἄνωγα· πολλάκι γὰρ μεθιεῖ τε καὶ οὐκ ἐθέλει πονέεσθαι οὔτ’ ὄκνῳ εἴκων οὔτ’ ἀφραδίῃσι νόοιο, ἀλλ’ ἐμέ τ’ εἰσορόων καὶ ἐμὴν ποτιδέγμενοσ ὁρμήν. νῦν δ’ ἐμέο πρότεροσ μάλ’ ἐπέγρετο καί μοι ἐπέστη· τὸν μὲν ἐγὼ προέηκα καλήμεναι οὓσ σὺ μεταλλᾷσ. ἀλλ’ ἰόμεν· κείνουσ δὲ κιχησόμεθα πρὸ πυλάων ἐν φυλάκεσσ’, ἵνα γάρ σφιν ἐπέφραδον ἠγερέθεσθαι. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

οὕτωσ οὔ τίσ οἱ νεμεσήσεται οὐδ’ ἀπιθήσει Ἀργείων, ὅτε κέν τιν’ ἐποτρύνῃ καὶ ἀνώγῃ. ὣσ εἰπὼν ἔνδυνε περὶ στήθεσσι χιτῶνα, ποσσὶ δ’ ὑπὸ λιπαροῖσιν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα, ἀμφὶ δ’ ἄρα χλαῖναν περονήσατο φοινικόεσσαν διπλῆν ἐκταδίην, οὔλη δ’ ἐπενήνοθε λάχνη.

εἵλετο δ’ ἄλκιμον ἔγχοσ ἀκαχμένον ὀξέϊ χαλκῷ, βῆ δ’ ἰέναι κατὰ νῆασ Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων. πρῶτον ἔπειτ’ Ὀδυσῆα Διὶ μῆτιν ἀτάλαντον ἐξ ὕπνου ἀνέγειρε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ φθεγξάμενοσ· τὸν δ’ αἶψα περὶ φρένασ ἤλυθ’ ἰωή, ἐκ δ’ ἦλθε κλισίησ καί σφεασ πρὸσ μῦθον ἐείπε· τίφθ’ οὕτω κατὰ νῆασ ἀνὰ στρατὸν οἰοῖ ἀλᾶσθε νύκτα δι’ ἀμβροσίην, ὅ τι δὴ χρειὼ τόσον ἵκει; τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

διογενὲσ Λαερτιάδη πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ μὴ νεμέσα· τοῖον γὰρ ἄχοσ βεβίηκεν Ἀχαιούσ. ἀλλ’ ἕπε’, ὄφρα καὶ ἄλλον ἐγείρομεν ὅν τ’ ἐπέοικε βουλὰσ βουλεύειν, ἢ φευγέμεν ἠὲ μάχεσθαι. ὣσ φάθ’, ὃ δὲ κλισίην δὲ κιὼν πολύμητισ Ὀδυσσεὺσ ποικίλον ἀμφ’ ὤμοισι σάκοσ θέτο, βῆ δὲ μετ’ αὐτούσ.

οὐκ ἀί̈εισ ὡσ Τρῶεσ ἐπὶ θρωσμῷ πεδίοιο εἱάται ἄγχι νεῶν, ὀλίγοσ δ’ ἔτι χῶροσ ἐρύκει; βὰν δ’ ἐπὶ Τυδεί̈δην Διομήδεα· τὸν δὲ κίχανον ἐκτὸσ ἀπὸ κλισίησ σὺν τεύχεσιν· ἀμφὶ δ’ ἑταῖροι εὗδον, ὑπὸ κρασὶν δ’ ἔχον ἀσπίδασ· ἔγχεα δέ σφιν ὄρθ’ ἐπὶ σαυρωτῆροσ ἐλήλατο, τῆλε δὲ χαλκὸσ λάμφ’ ὥσ τε στεροπὴ πατρὸσ Διόσ· αὐτὰρ ὅ γ’ ἡρ́ωσ εὗδ’, ὑπὸ δ’ ἔστρωτο ῥινὸν βοὸσ ἀγραύλοιο, αὐτὰρ ὑπὸ κράτεσφι τάπησ τετάνυστο φαεινόσ. τὸν παρστὰσ ἀνέγειρε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ, λὰξ ποδὶ κινήσασ, ὄτρυνέ τε νείκεσέ τ’ ἄντην· ἔγρεο Τυδέοσ υἱέ· τί πάννυχον ὕπνον ἀωτεῖσ; ὣσ φάθ’, ὃ δ’ ἐξ ὕπνοιο μάλα κραιπνῶσ ἀνόρουσε, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

σχέτλιόσ ἐσσι γεραιέ· σὺ μὲν πόνου οὔ ποτε λήγεισ. οὔ νυ καὶ ἄλλοι ἐάσι νεώτεροι υἱε͂σ Ἀχαιῶν οἵ κεν ἔπειτα ἕκαστον ἐγείρειαν βασιλήων πάντῃ ἐποιχόμενοι; σὺ δ’ ἀμήχανόσ ἐσσι γεραιέ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

ναὶ δὴ ταῦτά γε πάντα φίλοσ κατὰ μοῖραν ἐείπεσ. εἰσὶν μέν μοι παῖδεσ ἀμύμονεσ, εἰσὶ δὲ λαοὶ καὶ πολέεσ, τῶν κέν τισ ἐποιχόμενοσ καλέσειεν· ἀλλὰ μάλα μεγάλη χρειὼ βεβίηκεν Ἀχαιούσ. νῦν γὰρ δὴ πάντεσσιν ἐπὶ ξυροῦ ἵσταται ἀκμῆσ ἢ μάλα λυγρὸσ ὄλεθροσ Ἀχαιοῖσ ἠὲ βιῶναι. ἀλλ’ ἴθι νῦν Αἰάντα ταχὺν καὶ Φυλέοσ υἱὸν ἄνστησον· σὺ γάρ ἐσσι νεώτεροσ· εἴ μ’ ἐλεαίρεισ. ὣσ φάθ’, ὃ δ’ ἀμφ’ ὤμοισιν ἑέσσατο δέρμα λέοντοσ αἴθωνοσ μεγάλοιο ποδηνεκέσ, εἵλετο δ’ ἔγχοσ.

βῆ δ’ ἰέναι, τοὺσ δ’ ἔνθεν ἀναστήσασ ἄγεν ἡρ́ωσ. οἳ δ’ ὅτε δὴ φυλάκεσσιν ἐν ἀγρομένοισιν ἔμιχθεν, οὐδὲ μὲν εὕδοντασ φυλάκων ἡγήτορασ εὑρ͂ον, ἀλλ’ ἐγρηγορτὶ σὺν τεύχεσιν εἱάτο πάντεσ.

ὡσ δὲ κύνεσ περὶ μῆλα δυσωρήσωνται ἐν αὐλῇ θηρὸσ ἀκούσαντεσ κρατερόφρονοσ, ὅσ τε καθ’ ὕλην ἔρχηται δι’ ὄρεσφι· πολὺσ δ’ ὀρυμαγδὸσ ἐπ’ αὐτῷ ἀνδρῶν ἠδὲ κυνῶν, ἀπό τέ σφισιν ὕπνοσ ὄλωλεν· ὣσ τῶν νήδυμοσ ὕπνοσ ἀπὸ βλεφάροιιν ὀλώλει νύκτα φυλασσομένοισι κακήν· πεδίον δὲ γὰρ αἰεὶ τετράφαθ’, ὁππότ’ ἐπὶ Τρώων ἀί̈οιεν ἰόντων. τοὺσ δ’ ὃ γέρων γήθησεν ἰδὼν θάρσυνέ τε μύθῳ καί σφεασ φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· οὕτω νῦν φίλα τέκνα φυλάσσετε· μηδέ τιν’ ὕπνοσ αἱρείτω, μὴ χάρμα γενώμεθα δυσμενέεσσιν. ὣσ εἰπὼν τάφροιο διέσσυτο·

τοὶ δ’ ἅμ’ ἕποντο Ἀργείων βασιλῆεσ ὅσοι κεκλήατο βουλήν. τοῖσ δ’ ἅμα Μηριόνησ καὶ Νέστοροσ ἀγλαὸσ υἱὸσ ἠί̈σαν· αὐτοὶ γὰρ κάλεον συμμητιάασθαι. τάφρον δ’ ἐκδιαβάντεσ ὀρυκτὴν ἑδριόωντο ἐν καθαρῷ, ὅθι δὴ νεκύων διεφαίνετο χῶροσ πιπτόντων· ὅθεν αὖτισ ἀπετράπετ’ ὄβριμοσ Ἕκτωρ ὀλλὺσ Ἀργείουσ, ὅτε δὴ περὶ νὺξ ἐκάλυψεν. ἔνθα καθεζόμενοι ἔπε’ ἀλλήλοισι πίφαυσκον· τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ· ὦ φίλοι οὐκ ἂν δή τισ ἀνὴρ πεπίθοιθ’ ἑῷ αὐτοῦ θυμῷ τολμήεντι μετὰ Τρῶασ μεγαθύμουσ ἐλθεῖν, εἴ τινά που δηί̈ων ἕλοι ἐσχατόωντα, ἤ τινά που καὶ φῆμιν ἐνὶ Τρώεσσι πύθοιτο, ἅσσά τε μητιόωσι μετὰ σφίσιν, ἢ μεμάασιν αὖθι μένειν παρὰ νηυσὶν ἀπόπροθεν, ἠε͂ πόλιν δὲ ἂψ ἀναχωρήσουσιν, ἐπεὶ δαμάσαντό γ’ Ἀχαιούσ. ταῦτά κε πάντα πύθοιτο, καὶ ἂψ εἰσ ἡμέασ ἔλθοι ἀσκηθήσ· μέγα κέν οἱ ὑπουράνιον κλέοσ εἰή πάντασ ἐπ’ ἀνθρώπουσ, καί οἱ δόσισ ἔσσεται ἐσθλή· ὅσσοι γὰρ νήεσσιν ἐπικρατέουσιν ἄριστοι τῶν πάντων οἱ ἕκαστοσ ὀί̈ν δώσουσι μέλαιναν θῆλυν ὑπόρρηνον· τῇ μὲν κτέρασ οὐδὲν ὁμοῖον, αἰεὶ δ’ ἐν δαίτῃσι καὶ εἰλαπίνῃσι παρέσται. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ.

τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ· Νέστορ ἔμ’ ὀτρύνει κραδίη καὶ θυμὸσ ἀγήνωρ ἀνδρῶν δυσμενέων δῦναι στρατὸν ἐγγὺσ ἐόντων Τρώων· ἀλλ’ εἴ τίσ μοι ἀνὴρ ἅμ’ ἕποιτο καὶ ἄλλοσ μᾶλλον θαλπωρὴ καὶ θαρσαλεώτερον ἔσται. σύν τε δύ’ ἐρχομένω καί τε πρὸ ὃ τοῦ ἐνόησεν ὅππωσ κέρδοσ ἐῄ· μοῦνοσ δ’ εἴ πέρ τε νοήσῃ ἀλλά τέ οἱ βράσσων τε νόοσ, λεπτὴ δέ τε μῆτισ. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἔθελον Διομήδεϊ πολλοὶ ἕπεσθαι.

ἠθελέτην Αἰάντε δύω θεράποντεσ Ἄρηοσ, ἤθελε Μηριόνησ, μάλα δ’ ἤθελε Νέστοροσ υἱόσ, ἤθελε δ’ Ἀτρεί̈δησ δουρικλειτὸσ Μενέλαοσ, ἤθελε δ’ ὁ τλήμων Ὀδυσεὺσ καταδῦναι ὅμιλον Τρώων· αἰεὶ γάρ οἱ ἐνὶ φρεσὶ θυμὸσ ἐτόλμα. τοῖσι δὲ καὶ μετέειπεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων· Τυδεί̈δη Διόμηδεσ ἐμῷ κεχαρισμένε θυμῷ τὸν μὲν δὴ ἕταρόν γ’ αἱρήσεαι ὅν κ’ ἐθέλῃσθα, φαινομένων τὸν ἄριστον, ἐπεὶ μεμάασί γε πολλοί. μηδὲ σύ γ’ αἰδόμενοσ σῇσι φρεσὶ τὸν μὲν ἀρείω καλλείπειν, σὺ δὲ χείρον’ ὀπάσσεαι αἰδοῖ εἴκων ἐσ γενεὴν ὁρόων, μηδ’ εἰ βασιλεύτερόσ ἐστιν. ὣσ ἔφατ’, ἔδεισεν δὲ περὶ ξανθῷ Μενελάῳ.

τοῖσ δ’ αὖτισ μετέειπε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ· εἰ μὲν δὴ ἕταρόν γε κελεύετέ μ’ αὐτὸν ἑλέσθαι, πῶσ ἂν ἔπειτ’ Ὀδυσῆοσ ἐγὼ θείοιο λαθοίμην, οὗ πέρι μὲν πρόφρων κραδίη καὶ θυμὸσ ἀγήνωρ ἐν πάντεσσι πόνοισι, φιλεῖ δέ ἑ Παλλὰσ Ἀθήνη. τούτου γ’ ἑσπομένοιο καὶ ἐκ πυρὸσ αἰθομένοιο ἄμφω νοστήσαιμεν, ἐπεὶ περίοιδε νοῆσαι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ·

Τυδεί̈δη μήτ’ ἄρ με μάλ’ αἴνεε μήτέ τι νείκει· εἰδόσι γάρ τοι ταῦτα μετ’ Ἀργείοισ ἀγορεύεισ. ἀλλ’ ἰόμεν· μάλα γὰρ νὺξ ἄνεται, ἐγγύθι δ’ ἠώσ, ἄστρα δὲ δὴ προβέβηκε, παροίχωκεν δὲ πλέων νὺξ τῶν δύο μοιράων, τριτάτη δ’ ἔτι μοῖρα λέλειπται. ὣσ εἰπόνθ’ ὅπλοισιν ἔνι δεινοῖσιν ἐδύτην.

Τυδεί̈δῃ μὲν δῶκε μενεπτόλεμοσ Θρασυμήδησ φάσγανον ἄμφηκεσ· τὸ δ’ ἑὸν παρὰ νηὶ̈ λέλειπτο· καὶ σάκοσ· ἀμφὶ δέ οἱ κυνέην κεφαλῆφιν ἔθηκε ταυρείην, ἄφαλόν τε καὶ ἄλλοφον, ἥ τε καταῖτυξ κέκληται, ῥύεται δὲ κάρη θαλερῶν αἰζηῶν. Μηριόνησ δ’ Ὀδυσῆϊ δίδου βιὸν ἠδὲ φαρέτρην καὶ ξίφοσ, ἀμφὶ δέ οἱ κυνέην κεφαλῆφιν ἔθηκε ῥινοῦ ποιητήν· πολέσιν δ’ ἔντοσθεν ἱμᾶσιν ἐντέτατο στερεῶσ· ἔκτοσθε δὲ λευκοὶ ὀδόντεσ ἀργιόδοντοσ ὑὸσ θαμέεσ ἔχον ἔνθα καὶ ἔνθα εὖ καὶ ἐπισταμένωσ· μέσσῃ δ’ ἐνὶ πῖλοσ ἀρήρει. τήν ῥά ποτ’ ἐξ Ἐλεῶνοσ Ἀμύντοροσ Ὀρμενίδαο ἐξέλετ’ Αὐτόλυκοσ πυκινὸν δόμον ἀντιτορήσασ, Σκάνδειαν δ’ ἄρα δῶκε Κυθηρίῳ Ἀμφιδάμαντι· Ἀμφιδάμασ δὲ Μόλῳ δῶκε ξεινήϊον εἶναι, αὐτὰρ ὃ Μηριόνῃ δῶκεν ᾧ παιδὶ φορῆναι· δὴ τότ’ Ὀδυσσῆοσ πύκασεν κάρη ἀμφιτεθεῖσα. τὼ δ’ ἐπεὶ οὖν ὅπλοισιν ἔνι δεινοῖσιν ἐδύτην, βάν ῥ’ ἰέναι, λιπέτην δὲ κατ’ αὐτόθι πάντασ ἀρίστουσ.

τοῖσι δὲ δεξιὸν ἧκεν ἐρῳδιὸν ἐγγὺσ ὁδοῖο Παλλὰσ Ἀθηναίη· τοὶ δ’ οὐκ ἴδον ὀφθαλμοῖσι νύκτα δι’ ὀρφναίην, ἀλλὰ κλάγξαντοσ ἄκουσαν. χαῖρε δὲ τῷ ὄρνιθ’ Ὀδυσεύσ, ἠρᾶτο δ’ Ἀθήνῃ· κλῦθί μευ αἰγιόχοιο Διὸσ τέκοσ, ἥ τέ μοι αἰεὶ ἐν πάντεσσι πόνοισι παρίστασαι, οὐδέ σε λήθω κινύμενοσ· νῦν αὖτε μάλιστά με φῖλαι Ἀθήνη, δὸσ δὲ πάλιν ἐπὶ νῆασ ἐϋκλεῖασ ἀφικέσθαι ῥέξαντασ μέγα ἔργον, ὅ κε Τρώεσσι μελήσῃ. δεύτεροσ αὖτ’ ἠρᾶτο βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ·

κέκλυθι νῦν καὶ ἐμεῖο Διὸσ τέκοσ Ἀτρυτώνη· σπεῖό μοι ὡσ ὅτε πατρὶ ἅμ’ ἕσπεο Τυδέϊ δίῳ ἐσ Θήβασ, ὅτε τε πρὸ Ἀχαιῶν ἄγγελοσ ᾔει. τοὺσ δ’ ἄρ’ ἐπ’ Ἀσωπῷ λίπε χαλκοχίτωνασ Ἀχαιούσ, αὐτὰρ ὃ μειλίχιον μῦθον φέρε Καδμείοισι κεῖσ’· ἀτὰρ ἂψ ἀπιὼν μάλα μέρμερα μήσατο ἔργα σὺν σοὶ δῖα θεά, ὅτε οἱ πρόφρασσα παρέστησ. ὣσ νῦν μοι ἐθέλουσα παρίσταο καί με φύλασσε. σοὶ δ’ αὖ ἐγὼ ῥέξω βοῦν ἦνιν εὐρυμέτωπον ἀδμήτην, ἣν οὔ πω ὑπὸ ζυγὸν ἤγαγεν ἀνήρ· τήν τοι ἐγὼ ῥέξω χρυσὸν κέρασιν περιχεύασ. ὣσ ἔφαν εὐχόμενοι, τῶν δ’ ἔκλυε Παλλὰσ Ἀθήνη.

οἳ δ’ ἐπεὶ ἠρήσαντο Διὸσ κούρῃ μεγάλοιο, βάν ῥ’ ἴμεν ὥσ τε λέοντε δύω διὰ νύκτα μέλαιναν ἂμ φόνον, ἂν νέκυασ, διά τ’ ἔντεα καὶ μέλαν αἷμα. οὐδὲ μὲν οὐδὲ Τρῶασ ἀγήνορασ εἰάσεν Ἕκτωρ εὕδειν, ἀλλ’ ἄμυδισ κικλήσκετο πάντασ ἀρίστουσ, ὅσσοι ἔσαν Τρώων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ·

τοὺσ ὅ γε συγκαλέσασ πυκινὴν ἀρτύνετο βουλήν· τίσ κέν μοι τόδε ἔργον ὑποσχόμενοσ τελέσειε δώρῳ ἔπι μεγάλῳ; μισθὸσ δέ οἱ ἄρκιοσ ἔσται. δώσω γὰρ δίφρόν τε δύω τ’ ἐριαύχενασ ἵππουσ οἵ κεν ἄριστοι ἐώσι θοῇσ ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιῶν ὅσ τίσ κε τλαίη, οἷ τ’ αὐτῷ κῦδοσ ἄροιτο, νηῶν ὠκυπόρων σχεδὸν ἐλθέμεν, ἔκ τε πυθέσθαι ἠέ φυλάσσονται νῆεσ θοαὶ ὡσ τὸ πάροσ περ, ἦ ἤδη χείρεσσιν ὑφ’ ἡμετέρῃσι δαμέντεσ φύξιν βουλεύουσι μετὰ σφίσιν, οὐδ’ ἐθέλουσι νύκτα φυλασσέμεναι, καμάτῳ ἀδηκότεσ αἰνῷ. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ.

ἦν δέ τισ ἐν Τρώεσσι Δόλων Εὐμήδεοσ υἱὸσ κήρυκοσ θείοιο πολύχρυσοσ πολύχαλκοσ, ὃσ δή τοι εἶδοσ μὲν ἐήν κακόσ, ἀλλὰ ποδώκησ· αὐτὰρ ὃ μοῦνοσ ἐήν μετὰ πέντε κασιγνήτῃσιν. ὅσ ῥα τότε Τρωσίν τε καὶ Ἕκτορι μῦθον ἐείπεν· Ἕκτορ ἔμ’ ὀτρύνει κραδίη καὶ θυμὸσ ἀγήνωρ νηῶν ὠκυπόρων σχεδὸν ἐλθέμεν ἔκ τε πυθέσθαι. ἀλλ’ ἄγε μοι τὸ σκῆπτρον ἀνάσχεο, καί μοι ὄμοσσον ἦ μὲν τοὺσ ἵππουσ τε καὶ ἁρ́ματα ποικίλα χαλκῷ δωσέμεν, οἳ φορέουσιν ἀμύμονα Πηλεί̈ωνα, σοὶ δ’ ἐγὼ οὐχ ἅλιοσ σκοπὸσ ἔσσομαι οὐδ’ ἀπὸ δόξησ· τόφρα γὰρ ἐσ στρατὸν εἶμι διαμπερὲσ ὄφρ’ ἂν ἵκωμαι νῆ’ Ἀγαμεμνονέην, ὅθι που μέλλουσιν ἄριστοι βουλὰσ βουλεύειν ἢ φευγέμεν ἠὲ μάχεσθαι. ὣσ φάθ’, ὃ δ’ ἐν χερσὶ σκῆπτρον λάβε καί οἱ ὄμοσσεν·

ἴστω νῦν Ζεὺσ αὐτὸσ ἐρίγδουποσ πόσισ Ἥρησ μὴ μὲν τοῖσ ἵπποισιν ἀνὴρ ἐποχήσεται ἄλλοσ Τρώων, ἀλλά σέ φημι διαμπερὲσ ἀγλαϊεῖσθαι. ὣσ φάτο καί ῥ’ ἐπίορκον ἐπώμοσε, τὸν δ’ ὀρόθυνεν·

αὐτίκα δ’ ἀμφ’ ὤμοισιν ἐβάλλετο καμπύλα τόξα, ἕσσατο δ’ ἔκτοσθεν ῥινὸν πολιοῖο λύκοιο, κρατὶ δ’ ἐπὶ κτιδέην κυνέην, ἕλε δ’ ὀξὺν ἄκοντα, βῆ δ’ ἰέναι προτὶ νῆασ ἀπὸ στρατοῦ· οὐδ’ ἄρ’ ἔμελλεν ἐλθὼν ἐκ νηῶν ἂψ Ἕκτορι μῦθον ἀποίσειν. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν κάλλιφ’ ὅμιλον, βῆ ῥ’ ἀν’ ὁδὸν μεμαώσ· τὸν δὲ φράσατο προσιόντα διογενὴσ Ὀδυσεύσ, Διομήδεα δὲ προσέειπεν· οὗτόσ τισ Διόμηδεσ ἀπὸ στρατοῦ ἔρχεται ἀνήρ, οὐκ οἶδ’ ἢ νήεσσιν ἐπίσκοποσ ἡμετέρῃσιν, ἦ τινα συλήσων νεκύων κατατεθνηώτων. ἀλλ’ ἐῶμέν μιν πρῶτα παρεξελθεῖν πεδίοιο τυτθόν· ἔπειτα δέ κ’ αὐτὸν ἐπαί̈ξαντεσ ἕλοιμεν καρπαλίμωσ· εἰ δ’ ἄμμε παραφθαίησι πόδεσσιν, αἰεί μιν ἐπὶ νῆασ ἀπὸ στρατόφι προτιειλεῖν ἔγχει ἐπαί̈σσων, μή πωσ προτὶ ἄστυ ἀλύξῃ. ὣσ ἄρα φωνήσαντε παρὲξ ὁδοῦ ἐν νεκύεσσι κλινθήτην·

ὃ δ’ ἄρ’ ὦκα παρέδραμεν ἀφραδίῃσιν. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἀπέην ὅσσόν τ’ ἐπὶ οὖρα πέλονται ἡμιόνων· αἱ γάρ τε βοῶν προφερέστεραί εἰσιν ἑλκέμεναι νειοῖο βαθείησ πηκτὸν ἄροτρον· τὼ μὲν ἐπεδραμέτην, ὃ δ’ ἄρ’ ἔστη δοῦπον ἀκούσασ. ἔλπετο γὰρ κατὰ θυμὸν ἀποστρέψοντασ ἑταίρουσ ἐκ Τρώων ἰέναι πάλιν Ἕκτοροσ ὀτρύναντοσ. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἄπεσαν δουρηνεκὲσ ἢ καὶ ἔλασσον, γνῶ ῥ’ ἄνδρασ δηί̈ουσ, λαιψηρὰ δὲ γούνατ’ ἐνώμα φευγέμεναι· τοὶ δ’ αἶψα διώκειν ὁρμήθησαν. ὡσ δ’ ὅτε καρχαρόδοντε δύω κύνε εἰδότε θήρησ ἢ κεμάδ’ ἠὲ λαγωὸν ἐπείγετον ἐμμενὲσ αἰεὶ χῶρον ἀν’ ὑλήενθ’, ὃ δέ τε προθέῃσι μεμηκώσ, ὣσ τὸν Τυδεί̈δησ ἠδ’ ὃ πτολίπορθοσ Ὀδυσσεὺσ λαοῦ ἀποτμήξαντε διώκετον ἐμμενὲσ αἰεί. ἀλλ’ ὅτε δὴ τάχ’ ἔμελλε μιγήσεσθαι φυλάκεσσι φεύγων ἐσ νῆασ, τότε δὴ μένοσ ἔμβαλ’ Ἀθήνη Τυδεί̈δῃ, ἵνα μή τισ Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων φθαίη ἐπευξάμενοσ βαλέειν, ὃ δὲ δεύτεροσ ἔλθοι. δουρὶ δ’ ἐπαί̈σσων προσέφη κρατερὸσ Διομήδησ· ἠὲ μέν’ ἠέ σε δουρὶ κιχήσομαι, οὐδέ σέ φημι δηρὸν ἐμῆσ ἀπὸ χειρὸσ ἀλύξειν αἰπὺν ὄλεθρον. ἦ ῥα καὶ ἔγχοσ ἀφῆκεν, ἑκὼν δ’ ἡμάρτανε φωτόσ·

δεξιτερὸν δ’ ὑπὲρ ὦμον ἐύ̈ξου δουρὸσ ἀκωκὴ ἐν γαίῃ ἐπάγη· ὃ δ’ ἄρ’ ἔστη τάρβησέν τε βαμβαίνων· ἄραβοσ δὲ διὰ στόμα γίγνετ’ ὀδόντων· χλωρὸσ ὑπαὶ δείουσ· τὼ δ’ ἀσθμαίνοντε κιχήτην, χειρῶν δ’ ἁψάσθην· ὃ δὲ δακρύσασ ἔποσ ηὔδα· ζωγρεῖτ’, αὐτὰρ ἐγὼν ἐμὲ λύσομαι· ἔστι γὰρ ἔνδον χαλκόσ τε χρυσόσ τε πολύκμητόσ τε σίδηροσ, τῶν κ’ ὔμμιν χαρίσαιτο πατὴρ ἀπερείσι’ ἄποινα εἴ κεν ἐμὲ ζωὸν πεπύθοιτ’ ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιῶν. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

θάρσει, μηδέ τί τοι θάνατοσ καταθύμιοσ ἔστω. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον· πῇ δὴ οὕτωσ ἐπὶ νῆασ ἀπὸ στρατοῦ ἔρχεαι οἱο͂σ νύκτα δι’ ὀρφναίην, ὅτε θ’ εὕδουσι βροτοὶ ἄλλοι; ἤ τινα συλήσων νεκύων κατατεθνηώτων; ἦ σ’ Ἕκτωρ προέηκε διασκοπιᾶσθαι ἕκαστα νῆασ ἔπι γλαφυράσ; ἦ σ’ αὐτὸν θυμὸσ ἀνῆκε; τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Δόλων, ὑπὸ δ’ ἔτρεμε γυῖα·

πολλῇσίν μ’ ἄτῃσι παρὲκ νόον ἤγαγεν Ἕκτωρ, ὅσ μοι Πηλεί̈ωνοσ ἀγαυοῦ μώνυχασ ἵππουσ δωσέμεναι κατένευσε καὶ ἁρ́ματα ποικίλα χαλκῷ, ἠνώγει δέ μ’ ἰόντα θοὴν διὰ νύκτα μέλαιναν ἀνδρῶν δυσμενέων σχεδὸν ἐλθέμεν, ἔκ τε πυθέσθαι ἠὲ φυλάσσονται νῆεσ θοαὶ ὡσ τὸ πάροσ περ, ἦ ἤδη χείρεσσιν ὑφ’ ἡμετέρῃσι δαμέντεσ φύξιν βουλεύουσι μετὰ σφίσιν, οὐδ’ ἐθέλουσι νύκτα φυλασσέμεναι, καμάτῳ ἀδηκότεσ αἰνῷ. τὸν δ’ ἐπιμειδήσασ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

ἦ ῥά νύ τοι μεγάλων δώρων ἐπεμαίετο θυμὸσ ἵππων Αἰακίδαο δαί̈φρονοσ· οἳ δ’ ἀλεγεινοὶ ἀνδράσι γε θνητοῖσι δαμήμεναι ἠδ’ ὀχέεσθαι ἄλλῳ γ’ ἢ Ἀχιλῆϊ, τὸν ἀθανάτη τέκε μήτηρ. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον· ποῦ νῦν δεῦρο κιὼν λίπεσ Ἕκτορα ποιμένα λαῶν; ποῦ δέ οἱ ἔντεα κεῖται ἀρήϊα, ποῦ δέ οἱ ἵπποι; πῶσ δαὶ τῶν ἄλλων Τρώων φυλακαί τε καὶ εὐναί; ἅσσά τε μητιόωσι μετὰ σφίσιν, ἢ μεμάασιν αὖθι μένειν παρὰ νηυσὶν ἀπόπροθεν, ἠε͂ πόλιν δὲ ἂψ ἀναχωρήσουσιν, ἐπεὶ δαμάσαντό γ’ Ἀχαιούσ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Δόλων Εὐμήδεοσ υἱόσ·

τοὶ γὰρ ἐγώ τοι ταῦτα μάλ’ ἀτρεκέωσ καταλέξω. Ἕκτωρ μὲν μετὰ τοῖσιν, ὅσοι βουληφόροι εἰσί, βουλὰσ βουλεύει θείου παρὰ σήματι Ἴλου νόσφιν ἀπὸ φλοίσβου· φυλακὰσ δ’ ἃσ εἴρεαι ἡρ́ωσ οὔ τισ κεκριμένη ῥύεται στρατὸν οὐδὲ φυλάσσει. ὅσσαι μὲν Τρώων πυρὸσ ἐσχάραι, οἷσιν ἀνάγκη οἷ δ’ ἐγρηγόρθασι φυλασσέμεναί τε κέλονται ἀλλήλοισ· ἀτὰρ αὖτε πολύκλητοι ἐπίκουροι εὕδουσι· Τρωσὶν γὰρ ἐπιτραπέουσι φυλάσσειν· οὐ γάρ σφιν παῖδεσ σχεδὸν εἱάται οὐδὲ γυναῖκεσ. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

πῶσ γὰρ νῦν Τρώεσσι μεμιγμένοι ἱπποδάμοισιν εὕδουσ’ ἦ ἀπάνευθε; δίειπέ μοι ὄφρα δαείω. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Δόλων Εὐμήδεοσ υἱόσ·

τοὶ γὰρ ἐγὼ καὶ ταῦτα μάλ’ ἀτρεκέωσ καταλέξω. πρὸσ μὲν ἁλὸσ Κᾶρεσ καὶ Παίονεσ ἀγκυλότοξοι καὶ Λέλεγεσ καὶ Καύκωνεσ δῖοί τε Πελασγοί, πρὸσ Θύμβρησ δ’ ἔλαχον Λύκιοι Μυσοί τ’ ἀγέρωχοι καὶ Φρύγεσ ἱππόμαχοι καὶ Μῄονεσ ἱπποκορυσταί. ἀλλὰ τί ἢ ἐμὲ ταῦτα διεξερέεσθε ἕκαστα; εἰ γὰρ δὴ μέματον Τρώων καταδῦναι ὅμιλον Θρήϊκεσ οἷδ’ ἀπάνευθε νεήλυδεσ ἔσχατοι ἄλλων· ἐν δέ σφιν Ῥῆσοσ βασιλεὺσ πάϊσ Ηἰ̈ονῆοσ. τοῦ δὴ καλλίστουσ ἵππουσ ἴδον ἠδὲ μεγίστουσ· λευκότεροι χιόνοσ, θείειν δ’ ἀνέμοισιν ὁμοῖοι· ἁρ́μα δέ οἱ χρυσῷ τε καὶ ἀργύρῳ εὖ ἤσκηται· τεύχεα δὲ χρύσεια πελώρια θαῦμα ἰδέσθαι ἤλυθ’ ἔχων· τὰ μὲν οὔ τι καταθνητοῖσιν ἐοίκεν ἄνδρεσσιν φορέειν, ἀλλ’ ἀθανάτοισι θεοῖσιν. ἀλλ’ ἐμὲ μὲν νῦν νηυσὶ πελάσσετον ὠκυπόροισιν, ἠέ με δήσαντεσ λίπετ’ αὐτόθι νηλέϊ δεσμῷ, ὄφρά κεν ἔλθητον καὶ πειρηθῆτον ἐμεῖο ἠὲ κατ’ αἶσαν ἐείπον ἐν ὑμῖν, ἠε͂ καὶ οὐκί. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη κρατερὸσ Διομήδησ·

μὴ δή μοι φύξίν γε Δόλων ἐμβάλλεο θυμῷ· ἐσθλά περ ἀγγείλασ, ἐπεὶ ἵκεο χεῖρασ ἐσ ἁμάσ. εἰ μὲν γάρ κέ σε νῦν ἀπολύσομεν ἠὲ μεθῶμεν, ἦ τε καὶ ὕστερον εἶσθα θοὰσ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν ἠὲ διοπτεύσων ἢ ἐναντίβιον πολεμίξων· εἰ δέ κ’ ἐμῇσ ὑπὸ χερσὶ δαμεὶσ ἀπὸ θυμὸν ὀλέσσῃσ, οὐκέτ’ ἔπειτα σὺ πῆμά ποτ’ ἔσσεαι Ἀργείοισιν. ἦ, καὶ ὃ μέν μιν ἔμελλε γενείου χειρὶ παχείῃ ἁψάμενοσ λίσσεσθαι, ὃ δ’ αὐχένα μέσσον ἔλασσε φασγάνῳ ἀί̈ξασ, ἀπὸ δ’ ἄμφω κέρσε τένοντε·

φθεγγομένου δ’ ἄρα τοῦ γε κάρη κονίῃσιν ἐμίχθη. τοῦ δ’ ἀπὸ μὲν κτιδέην κυνέην κεφαλῆφιν ἕλοντο καὶ λυκέην καὶ τόξα παλίντονα καὶ δόρυ μακρόν· καὶ τά γ’ Ἀθηναίῃ ληί̈τιδι δῖοσ Ὀδυσσεὺσ ὑψόσ’ ἀνέσχεθε χειρὶ καὶ εὐχόμενοσ ἔποσ ηὔδα· χαῖρε θεὰ τοῖσδεσσι· σὲ γὰρ πρώτην ἐν Ὀλύμπῳ πάντων ἀθανάτων ἐπιδωσόμεθ’· ἀλλὰ καὶ αὖτισ πέμψον ἐπὶ Θρῃκῶν ἀνδρῶν ἵππουσ τε καὶ εὐνάσ. ὣσ ἄρ’ ἐφώνησεν, καὶ ἀπὸ ἕθεν ὑψόσ’ ἀείρασ θῆκεν ἀνὰ μυρίκην·

δέελον δ’ ἐπὶ σῆμά τ’ ἔθηκε συμμάρψασ δόνακασ μυρίκησ τ’ ἐριθηλέασ ὄζουσ, μὴ λάθοι αὖτισ ἰόντε θοὴν διὰ νύκτα μέλαιναν. τὼ δὲ βάτην προτέρω διά τ’ ἔντεα καὶ μέλαν αἷμα, αἶψα δ’ ἐπὶ Θρῃκῶν ἀνδρῶν τέλοσ ἷξον ἰόντεσ. οἳ δ’ εὗδον καμάτῳ ἀδηκότεσ, ἔντεα δέ σφιν καλὰ παρ’ αὐτοῖσι χθονὶ κέκλιτο εὖ κατὰ κόσμον τριστοιχί· παρὰ δέ σφιν ἑκάστῳ δίζυγεσ ἵπποι. Ῥῆσοσ δ’ ἐν μέσῳ εὗδε, παρ’ αὐτῷ δ’ ὠκέεσ ἵπποι ἐξ ἐπιδιφριάδοσ πυμάτησ ἱμᾶσι δέδεντο. τὸν δ’ Ὀδυσεὺσ προπάροιθεν ἰδὼν Διομήδεϊ δεῖξεν· οὗτόσ τοι Διόμηδεσ ἀνήρ, οὗτοι δέ τοι ἵπποι, οὓσ νῶϊν πίφαυσκε Δόλων ὃν ἐπέφνομεν ἡμεῖσ. ἀλλ’ ἄγε δὴ πρόφερε κρατερὸν μένοσ· οὐδέ τί σε χρὴ ἑστάμεναι μέλεον σὺν τεύχεσιν, ἀλλὰ λύ’ ἵππουσ· ἠὲ σύ γ’ ἄνδρασ ἔναιρε, μελήσουσιν δ’ ἐμοὶ ἵπποι. ὣσ φάτο, τῷ δ’ ἔμπνευσε μένοσ γλαυκῶπισ Ἀθήνη, κτεῖνε δ’ ἐπιστροφάδην·

τῶν δὲ στόνοσ ὄρνυτ’ ἀεικὴσ ἀόρι θεινομένων, ἐρυθαίνετο δ’ αἵματι γαῖα. ὡσ δὲ λέων μήλοισιν ἀσημάντοισιν ἐπελθὼν αἴγεσιν ἢ ὀί̈εσσι κακὰ φρονέων ἐνορούσῃ, ὣσ μὲν Θρήϊκασ ἄνδρασ ἐπῴχετο Τυδέοσ υἱὸσ ὄφρα δυώδεκ’ ἔπεφνεν· ἀτὰρ πολύμητισ Ὀδυσσεὺσ ὅν τινα Τυδεί̈δησ ἀόρι πλήξειε παραστὰσ τὸν δ’ Ὀδυσεὺσ μετόπισθε λαβὼν ποδὸσ ἐξερύσασκε, τὰ φρονέων κατὰ θυμὸν ὅπωσ καλλίτριχεσ ἵπποι ῥεῖα διέλθοιεν μηδὲ τρομεοίατο θυμῷ νεκροῖσ ἀμβαίνοντεσ· ἀήθεσσον γὰρ ἔτ’ αὐτῶν. ἀλλ’ ὅτε δὴ βασιλῆα κιχήσατο Τυδέοσ υἱόσ, τὸν τρισκαιδέκατον μελιηδέα θυμὸν ἀπηύρα ἀσθμαίνοντα· κακὸν γὰρ ὄναρ κεφαλῆφιν ἐπέστη τὴν νύκτ’ Οἰνεί̈δαο πάϊσ διὰ μῆτιν Ἀθήνησ. τόφρα δ’ ἄρ’ ὃ τλήμων Ὀδυσεὺσ λύε μώνυχασ ἵππουσ, σὺν δ’ ἠείρεν ἱμᾶσι καὶ ἐξήλαυνεν ὁμίλου τόξῳ ἐπιπλήσσων, ἐπεὶ οὐ μάστιγα φαεινὴν ποικίλου ἐκ δίφροιο νοήσατο χερσὶν ἑλέσθαι· ῥοίζησεν δ’ ἄρα πιφαύσκων Διομήδεϊ δίῳ. αὐτὰρ ὃ μερμήριζε μένων ὅ τι κύντατον ἑρ́δοι, ἢ ὅ γε δίφρον ἑλών, ὅθι ποικίλα τεύχε’ ἔκειτο, ῥυμοῦ ἐξερύοι ἢ ἐκφέροι ὑψόσ’ ἀείρασ, ἦ ἔτι τῶν πλεόνων Θρῃκῶν ἀπὸ θυμὸν ἕλοιτο.

εἱο͂σ ὃ ταῦθ’ ὡρ́μαινε κατὰ φρένα, τόφρα δ’ Ἀθήνη ἐγγύθεν ἱσταμένη προσέφη Διομήδεα δῖον· νόστου δὴ μνῆσαι μεγαθύμου Τυδέοσ υἱὲ νῆασ ἔπι γλαφυράσ, μὴ καὶ πεφοβημένοσ ἔλθῃσ, μή πού τισ καὶ Τρῶασ ἐγείρῃσιν θεὸσ ἄλλοσ. ὣσ φάθ’, ὃ δὲ ξυνέηκε θεᾶσ ὄπα φωνησάσησ, καρπαλίμωσ δ’ ἵππων ἐπεβήσετο·

κόψε δ’ Ὀδυσσεὺσ τόξῳ· τοὶ δ’ ἐπέτοντο θοὰσ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν. οὐδ’ ἀλαοσκοπιὴν εἶχ’ ἀργυρότοξοσ Ἀπόλλων ὡσ ἴδ’ Ἀθηναίην μετὰ Τυδέοσ υἱὸν ἕπουσαν·

τῇ κοτέων Τρώων κατεδύσετο πουλὺν ὅμιλον, ὦρσεν δὲ Θρῃκῶν βουληφόρον Ἱπποκόωντα Ῥήσου ἀνεψιὸν ἐσθλόν· ὃ δ’ ἐξ ὕπνου ἀνορούσασ ὡσ ἴδε χῶρον ἐρῆμον, ὅθ’ ἕστασαν ὠκέεσ ἵπποι, ἄνδράσ τ’ ἀσπαίροντασ ἐν ἀργαλέῃσι φονῇσιν, ᾤμωξέν τ’ ἄρ’ ἔπειτα φίλον τ’ ὀνόμηνεν ἑταῖρον. Τρώων δὲ κλαγγή τε καὶ ἄσπετοσ ὦρτο κυδοιμὸσ θυνόντων ἄμυδισ· θηεῦντο δὲ μέρμερα ἔργα ὅσσ’ ἄνδρεσ ῥέξαντεσ ἔβαν κοίλασ ἐπὶ νῆασ. οἳ δ’ ὅτε δή ῥ’ ἵκανον ὅθι σκοπὸν Ἕκτοροσ ἔκταν, ἔνθ’ Ὀδυσεὺσ μὲν ἔρυξε Διὶ̈ φίλοσ ὠκέασ ἵππουσ, Τυδεί̈δησ δὲ χαμᾶζε θορὼν ἔναρα βροτόεντα ἐν χείρεσσ’ Ὀδυσῆϊ τίθει, ἐπεβήσετο δ’ ἵππων·

μάστιξεν δ’ ἵππουσ, τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην νῆασ ἔπι γλαφυράσ· τῇ γὰρ φίλον ἔπλετο θυμῷ. Νέστωρ δὲ πρῶτοσ κτύπον ἀί̈ε φώνησέν τε· ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ ψεύσομαι, ἦ ἔτυμον ἐρέω; κέλεται δέ με θυμόσ. ἵππων μ’ ὠκυπόδων ἀμφὶ κτύποσ οὐάτα βάλλει. αἲ γὰρ δὴ Ὀδυσεύσ τε καὶ ὃ κρατερὸσ Διομήδησ ὧδ’ ἄφαρ ἐκ Τρώων ἐλασαίατο μώνυχασ ἵππουσ· ἀλλ’ αἰνῶσ δείδοικα κατὰ φρένα μή τι πάθωσιν Ἀργείων οἳ ἄριστοι ὑπὸ Τρώων ὀρυμαγδοῦ. οὔ πω πᾶν εἴρητο ἔποσ ὅτ’ ἄρ’ ἤλυθον αὐτοί.

καί ῥ’ οἳ μὲν κατέβησαν ἐπὶ χθόνα, τοὶ δὲ χαρέντεσ δεξιῇ ἠσπάζοντο ἔπεσσί τε μειλιχίοισι· πρῶτοσ δ’ ἐξερέεινε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ· εἴπ’ ἄγε μ’ ὦ πολύαιν’ Ὀδυσεῦ μέγα κῦδοσ Ἀχαιῶν ὅππωσ τοῦσδ’ ἵππουσ λάβετον καταδύντεσ ὅμιλον Τρώων, ἦ τίσ σφωε πόρεν θεὸσ ἀντιβολήσασ. αἰνῶσ ἀκτίνεσσιν ἐοικότεσ ἠελίοιο. αἰεὶ μὲν Τρώεσσ’ ἐπιμίσγομαι, οὐδέ τί φημι μιμνάζειν παρὰ νηυσὶ γέρων περ ἐὼν πολεμιστήσ· ἀλλ’ οὔ πω τοίουσ ἵππουσ ἴδον οὐδὲ νόησα. ἀλλά τιν’ ὔμμ’ ὀί̈ω δόμεναι θεὸν ἀντιάσαντα· ἀμφοτέρω γὰρ σφῶϊ φιλεῖ νεφεληγερέτα Ζεὺσ κούρη τ’ αἰγιόχοιο Διὸσ γλαυκῶπισ Ἀθήνη. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

ὦ Νέστορ Νηληϊάδη μέγα κῦδοσ Ἀχαιῶν ῥεῖα θεόσ γ’ ἐθέλων καὶ ἀμείνονασ ἠέ περ οἵδε ἵππουσ δωρήσαιτ’, ἐπεὶ ἢ πολὺ φέρτεροί εἰσιν. ἵπποι δ’ οἵδε γεραιὲ νεήλυδεσ οὓσ ἐρεείνεισ Θρηί̈κιοι· τὸν δέ σφιν ἄνακτ’ ἀγαθὸσ Διομήδησ ἔκτανε, πὰρ δ’ ἑτάρουσ δυοκαίδεκα πάντασ ἀρίστουσ. τὸν τρισκαιδέκατον σκοπὸν εἵλομεν ἐγγύθι νηῶν, τόν ῥα διοπτῆρα στρατοῦ ἔμμεναι ἡμετέροιο Ἕκτωρ τε προέηκε καὶ ἄλλοι Τρῶεσ ἀγαυοί. ὣσ εἰπὼν τάφροιο διήλασε μώνυχασ ἵππουσ καγχαλόων·

ἅμα δ’ ἄλλοι ἴσαν χαίροντεσ Ἀχαιοί. οἳ δ’ ὅτε Τυδεί̈δεω κλισίην εὔτυκτον ἵκοντο, ἵππουσ μὲν κατέδησαν ἐϋτμήτοισιν ἱμᾶσι φάτνῃ ἐφ’ ἱππείῃ, ὅθι περ Διομήδεοσ ἵπποι ἕστασαν ὠκύποδεσ μελιηδέα πυρὸν ἔδοντεσ· νηὶ̈ δ’ ἐνὶ πρυμνῇ ἔναρα βροτόεντα Δόλωνοσ θῆκ’ Ὀδυσεύσ, ὄφρ’ ἱρὸν ἑτοιμασσαίατ’ Ἀθήνῃ. αὐτοὶ δ’ ἱδρῶ πολλὸν ἀπενίζοντο θαλάσσῃ ἐσβάντεσ κνήμασ τε ἰδὲ λόφον ἀμφί τε μηρούσ. αὐτὰρ ἐπεί σφιν κῦμα θαλάσσησ ἱδρῶ πολλὸν νίψεν ἀπὸ χρωτὸσ καὶ ἀνέψυχθεν φίλον ἦτορ, ἔσ ῥ’ ἀσαμίνθουσ βάντεσ ἐϋξέστασ λούσαντο. τὼ δὲ λοεσσαμένω καὶ ἀλειψαμένω λίπ’ ἐλαίῳ δείπνῳ ἐφιζανέτην, ἀπὸ δὲ κρητῆροσ Ἀθήνῃ πλείου ἀφυσσόμενοι λεῖβον μελιηδέα οἶνον.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Iliad, Book 10

(호메로스, 일리아스, Book 10)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION