Aristotle, Lyric-Scene, strophe

(아리스토텔레스, Lyric-Scene, strophe)

νῦν ἄρ’ ἄξιόν γε πᾶσίν ἐστιν ἐπολολύξαι. ὦ καλὰ λέγων πολὺ δ’ ἀμείνον’ ἔτι τῶν λόγων ἐργασάμεν’, εἴθ’ ἐπέλθοισ ἅπαντά μοι σαφῶσ· ὡσ ἐγώ μοι δοκῶ κἂν μακρὰν ὁδὸν διελθεῖν ὥστ’ ἀκοῦσαι. πρὸσ τάδ’ ὦ βέλτιστε θαρρήσασ λέγ’, ὡσ, ἅπαντεσ ἡδόμεσθά σοι.