헬라어 문장 검색 - Ανονψμ́Ηομεριξ́03́2́

(익명 저작, Homeric Hymns, Εἲσ Ἀπόλλωνα [Δήλιον], [Εἲσ Ἀπόλλωνα Πύθιον])

ὦ ἄνα, καὶ Λυκίην καὶ Μῃονίην ἐρατεινὴν καὶ Μίλητον ἔχεισ, ἔναλον πόλιν ἱμερόεσσαν, αὐτὸσ δ’ αὖ Δήλοιο περικλύστοιο μέγ’ ἀνάσσεισ. εἶσι δὲ φορμίζων Λητοῦσ ἐρικυδέοσ υἱὸσ φόρμιγγι γλαφυρῇ πρὸσ Πυθὼ πετρήεσσαν, ἄμβροτα εἵματ’ ἔχων τεθυωμένα·

τοῖο δὲ φόρμιγξ χρυσέου ὑπὸ πλήκτρου καναχὴν ἔχει ἱμερόεσσαν. ἔνθεν δὲ πρὸσ Ὄλυμπον ἀπὸ χθονόσ, ὥστε νόημα, εἶσι Διὸσ πρὸσ δῶμα θεῶν μεθ’ ὁμήγυριν ἄλλων. αὐτίκα δ’ ἀθανάτοισι μέλει κίθαρισ καὶ ἀοιδή· Μοῦσαι μέν θ’ ἅμα πᾶσαι ἀμειβόμεναι ὀπὶ καλῇ ὑμνεῦσίν ῥα θεῶν δῶρ’ ἄμβροτα ἠδ’ ἀνθρώπων τλημοσύνασ, ὅσ’ ἔχοντεσ ὑπ’ ἀθανάτοισι θεοῖσι ζώουσ’ ἀφραδέεσ καὶ ἀμήχανοι, οὐδὲ δύνανται εὑρέμεναι θανάτοιό τ’ ἄκοσ καὶ γήραοσ ἄλκαρ· αὐτὰρ ἐυπλόκαμοι Χάριτεσ καὶ ἐύφρονεσ Ὧραι Ἁρμονίη θ’ Ἥβη τε Διὸσ θυγάτηρ τ’ Ἀφροδίτη ὀρχεῦντ’ ἀλλήλων ἐπὶ καρπῷ χεῖρασ ἔχουσαι· τῇσι μὲν οὔτ’ αἰσχρὴ μεταμέλπεται οὔτ’ ἐλάχεια, ἀλλὰ μάλα μεγάλη τε ἰδεῖν καὶ εἶδοσ ἀγητή, Ἄρτεμισ ἰοχέαιρα ὁμότροφοσ Ἀπόλλωνι. ἐν δ’ αὖ τῇσιν Ἄρησ καὶ ἐύσκοποσ Ἀργειφόντησ παίζουσ’· αὐτὰρ ὁ Φοῖβοσ Α’πόλλων ἐγκιθαρίζει καλὰ καὶ ὕψι βιβάσ· αἴγλη δέ μιν ἀμφιφαείνει μαρμαρυγαί τε ποδῶν καὶ ἐυκλώστοιο χιτῶνοσ. οἳ δ’ ἐπιτέρπονται θυμὸν μέγαν εἰσορόωντεσ Λητώ τε χρυσοπλόκαμοσ καὶ μητίετα Ζεὺσ υἱᾶ φίλον παίζοντα μετ’ ἀθανάτοισι θεοῖσι. πῶσ τ’ ἄρ σ’ ὑμνήσω πάντωσ εὐύμνον ἐόντα;

ἠέ σ’ ἐνὶ μνηστῆρσιν ἀείδω καὶ φιλότητι, ὅππωσ μνωόμενοσ ἔκιεσ Ἀζαντίδα κούρην Ἴσχυ’ ἅμ’ ἀντιθέῳ Ἐλατιονίδη εὐίππῳ; ἢ ἅμα Θόρβαντι Τριοπέῳ γένοσ, ἢ ἅμ’ Ἐρευθεῖ; ἢ ἅμα Λευκίππῳ καὶ Λευκίπποιο δάμαρτι πεζόσ, ὃ δ’ ἵπποισιν· οὐ μὴν Τρίοπόσ γ’ ἐνέλειπεν. ἢ ὡσ τὸ πρῶτον χρηστήριον ἀνθρώποισι ζητεύων κατὰ γαῖαν ἔβησ, ἑκατηβόλ’ Ἄπολλον; Πιερίην μὲν πρῶτον ἀπ’ Οὐλύμποιο κατῆλθεσ· Λέκτον τ’ ἠμαθοέντα παρέστιχεσ ἠδ’ Ἐνιῆνασ καὶ διὰ Περραιβούσ· τάχα δ’ εἰσ Ιαὠλκὸν ἵκανεσ, Κηναίου τ’ ἐπέβησ ναυσικλειτῆσ Εὐβοίησ. στῆσ δ’ ἐπὶ Ληλάντῳ πεδίῳ· τό τοι οὐχ ἅδε θυμῷ τεύξασθαι νηόν τε καὶ ἄλσεα δενδρήεντα. ἔνθεν δ’ Εὔριπον διαβάσ, ἑκατηβόλ’ Ἄπολλον, βῆσ ἄν’ ὄροσ ζάθεον, χλωρόν· τάχα δ’ ἷξεσ ἀπ’ αὐτοῦ ἐσ Μυκαλησσὸν ἰὼν καὶ Τευμησσὸν λεχεποίην. Θήβησ δ’ εἰσαφίκανεσ ἕδοσ καταειμένον ὕλῃ·

οὐ γάρ πώ τισ ἔναιε βροτῶν ἱερῇ ἐνὶ Θήβῃ, οὐδ’ ἄρα πω τότε γ’ ἦσαν ἀταρπιτοὶ οὐδὲ κέλευθοι Θήβησ ἂμ πεδίον πυρηφόρον, ἀλλ’ ἔχεν ὕλη. ἔνθεν δὲ προτέρω ἔκιεσ, ἑκατηβόλ’ Ἄπολλον, Ὀγχηστὸν δ’ ἷξεσ, Ποσιδήιον ἀγλαὸν ἄλσοσ·

ἔνθα νεοδμὴσ πῶλοσ ἀναπνέει ἀχθόμενόσ περ ἕλκων ἁρ́ματα καλά· χαμαὶ δ’ ἐλατὴρ ἀγαθόσ περ ἐκ δίφροιο θορὼν ὁδὸν ἔρχεται· οἳ δὲ τέωσ μὲν κείν’ ὄχεα κροτέουσι ἀνακτορίην ἀφιέντεσ. εἰ δέ κεν ἁρ́ματ’ ἀγῇσιν ἐν ἄλσεϊ δενδρήεντι, ἵππουσ μὲν κομέουσι, τὰ δὲ κλίναντεσ ἐῶσιν· ὣσ γὰρ τὰ πρώτισθ’ ὁσίη γένεθ’· οἳ δὲ ἄνακτι εὔχονται, δίφρον δὲ θεοῦ τότε μοῖρα φυλάσσει. ἔνθεν δὲ προτέρω ἔκιεσ, ἑκατηβόλ’ Ἄπολλον·

Κηφισσὸν δ’ ἄρ’ ἔπειτα κιχήσαο καλλιρέεθρον, ὅσ τε Λιλαίηθεν προχέει καλλίρροον ὕδωρ. τὸν διαβάσ, Ἑκάεργε, καὶ Ὠκαλέην πολύπυργον ἔνθεν ἄρ’ εἰσ Ἁλίαρτον ἀφίκεο ποιήεντα. βῆσ δ’ ἐπὶ Τελφούσησ·

τόθι τοι ἅδε χῶροσ ἀπήμων τεύξασθαι νηόν τε καὶ ἄλσεα δενδρήεντα· στῆσ δὲ μάλ’ ἄγχ’ αὐτῆσ καὶ μιν πρὸσ μῦθον ἐείπεσ· Τελφοῦσ’, ἐνθάδε δὴ φρονέω περικαλλέα νηὸν ἀνθρώπων τεῦξαι χρηστήριον, οἵτε μοι αἰεὶ ἐνθάδ’ ἀγινήσουσι τεληέσσασ ἑκατόμβασ, ἠμὲν ὅσοι Πελοπόννησον πίειραν ἔχουσιν ἠδ’ ὅσοι Εὐρώπην τε καὶ ἀμφιρύτασ κατὰ νήσουσ, χρησόμενοι·

τοῖσιν δέ κ’ ἐγὼ νημερτέα βουλὴν πᾶσι θεμιστεύοιμι χρέων ἐνὶ πίονι νηῷ. ὣσ εἰπὼν διέθηκε θεμείλια Φοῖβοσ Ἀπόλλων εὐρέα καὶ μάλα μακρὰ διηνεκέσ·

ἣ δὲ ἰδοῦσα Τελφοῦσα κραδίην ἐχολώσατο εἶπέ τε μῦθον· φοῖβε ἄναξ ἑκάεργε, ἔποσ τί τοι ἐν φρεσὶ θήσω.

ἐνθάδ’ ἐπεὶ φρονέεισ τεῦξαι περικαλλέα νηὸν ἔμμεναι ἀνθρώποισ χρηστήριον, οἵτε τοι αἰεὶ ἐνθάδ’ ἀγινήσουσι τεληέσσασ ἑκατόμβασ· ἀλλ’ ἔκ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσι, πημανέει σ’ αἰεὶ κτύποσ ἵππων ὠκειάων ἀρδόμενοί τ’ οὐρῆεσ ἐμῶν ἱερῶν ἀπὸ πηγέων· ἔνθα τισ ἀνθρώπων βουλήσεται εἰσοράασθαι ἁρ́ματά τ’ εὐποίητα καὶ ὠκυπόδων κτύπον ἵππων ἢ νηόν τε μέγαν καὶ κτήματα πόλλ’ ἐνεόντα. ἀλλ’ εἰ δή τι πίθοιο, σὺ δὲ κρείσσων καὶ ἀρείων ἐσσί, ἄναξ, ἐμέθεν, σεῦ δὲ σθένοσ ἐστὶ μέγιστον, ἐν Κρίσῃ ποίησαι ὑπὸ πτυχὶ Παρνησοῖο.

ἔνθ’ οὔθ’ ἁρ́ματα καλὰ δονήσεται οὔτε τοι ἵππων ὠκυπόδων κτύποσ ἔσται ἐύδμητον περὶ βωμόν, ἀλλά τοι ὣσ προσάγοιεν Ιἠπαιήονι δῶρα ἀνθρώπων κλυτὰ φῦλα· σὺ δὲ φρένασ ἀμφιγεγηθὼσ δέξαι’ ἱερὰ καλὰ περικτιόνων ἀνθρώπων. ὣσ εἰποῦσ’ Ἑκάτου πέπιθε φρένασ, ὄφρα οἱ αὐτῇ Τελφούσῃ κλέοσ εἰή ἐπὶ χθονί, μηδ’ Ἑκάτοιο. ἔνθεν δὲ προτέρω ἔκιεσ, ἑκατηβόλ’ Ἄπολλον·

ἷξεσ δ’ ἐσ Φλεγύων ἀνδρῶν πόλιν ὑβριστάων, οἳ Διὸσ οὐκ ἀλέγοντεσ ἐπὶ χθονὶ ναιετάασκον ἐν καλῇ βήσσῃ Κηφισίδοσ ἐγγύθι λίμνησ. ἔνθεν καρπαλίμωσ προσέβησ πρὸσ δειράδα θύων ἵκεο δ’ ἐσ Κρίσην ὑπὸ Παρνησὸν νιφόεντα, κνημὸν πρὸσ Ζέφυρον τετραμμένον, αὐτὰρ ὕπερθεν πέτρη ἐπικρέμαται, κοίλη δ’ ὑποδέδρομε βῆσσα, τρηχεῖ’· ἔνθα ἄναξ τεκμήρατο Φοῖβοσ Ἀπόλλων νηὸν ποιήσασθαι ἐπήρατον εἶπέ τε μῦθον· ἐνθάδε δὴ φρονέω τεῦξαι περικαλλέα νηὸν ἔμμεναι ἀνθρώποισ χρηστήριον, οἵτε μοι αἰεὶ ἐνθάδ’ ἀγινήσουσι τεληέσσασ ἑκατόμβασ, ἠμὲν ὅσοι Πελοπόννησον πίειραν ἔχουσιν, ἠδ’ ὅσοι Εὐρώπην τε καὶ ἀμφιρύτασ κατὰ νήσουσ, χρησόμενοι·

τοῖσιν δ’ ἄρ’ ἐγὼ νημερτέα βουλὴν πᾶσι θεμιστεύοιμι χρέων ἐνὶ πίονι νηῷ. ὣσ εἰπὼν διέθηκε θεμείλια Φοῖβοσ Ἀπόλλων εὐρέα καὶ μάλα μακρὰ διηνεκέσ·

αὐτὰρ ἐπ’ αὐτοῖσ λάινον οὐδὸν ἔθηκε Τροφώνιοσ ἠδ’ Ἀγαμήδησ, υἱέεσ Ἐργίνου, φίλοι ἀθανάτοισι θεοῖσιν· ἀμφὶ δὲ νηὸν ἔνασσαν ἀθέσφατα φῦλ’ ἀνθρώπων ξεστοῖσιν λάεσσιν, ἀοίδιμον ἔμμεναι αἰεί. ἀγχοῦ δὲ κρήνη καλλίρροοσ, ἔνθα δράκαιναν κτεῖνεν ἄναξ, Διὸσ υἱόσ, ἀπὸ κρατεροῖο βιοῖο, ζατρεφέα, μεγάλην, τέρασ ἄγριον, ἣ κακὰ πολλὰ ἀνθρώπουσ ἔρδεσκεν ἐπὶ χθονί, πολλὰ μὲν αὐτούσ, πολλὰ δὲ μῆλα ταναύποδ’, ἐπεὶ πέλε πῆμα δαφοινόν.

καὶ ποτε δεξαμένη χρυσοθρόνου ἔτρεφεν Ἥρησ δεινόν τ’ ἀργαλέον τε Τυφάονα, πῆμα βροτοῖσιν·

ὅν ποτ’ ἄρ’ Ἥρη ἔτικτε χολωσαμένη Διὶ πατρί, ἡνίκ’ ἄρα Κρονίδησ ἐρικυδέα γείνατ’ Ἀθήνην ἐν κορυφῇ· ἣ δ’ αἶψα χολώσατο πότνια Ἥρη ἠδὲ καὶ ἀγρομένοισι μετ’ ἀθανάτοισιν ἐείπε· κέκλυτέ μευ, πάντεσ τε θεοὶ πᾶσαί τε θέαιναι, ὡσ ἔμ’ ἀτιμάζειν ἄρχει νεφεληγερέτα Ζεὺσ πρῶτοσ, ἐπεί μ’ ἄλοχον ποιήσατο κέδν’ εἰδυῖαν·

καὶ νῦν νόσφιν ἐμεῖο τέκε γλαυκῶπιν Ἀθήνην, ἣ πᾶσιν μακάρεσσι μεταπρέπει ἀθανάτοισιν· αὐτὰρ ὅ γ’ ἠπεδανὸσ γέγονεν μετὰ πᾶσι θεοῖσι παῖσ ἐμὸσ Ἥφαιστοσ, ῥικνὸσ πόδασ, ὃν τέκον αὐτή· [αἶσχοσ ἐμοὶ καὶ ὄνειδοσ ἐν οὐρανῷ ὅντε καὶ αὐτή] ῥῖψ’ ἀνὰ χερσὶν ἑλοῦσα καὶ ἔμβαλον εὐρέι πόντῳ· ἀλλά ἑ Νηρῆοσ θυγάτηρ Θέτισ ἀργυρόπεζα δέξατο καὶ μετὰ ᾗσι κασιγνήτῃσι κόμισσεν. ὡσ ὄφελ’ ἄλλο θεοῖσι χαρίζεσθαι μακάρεσσι. σχέτλιε, ποικιλομῆτα, τί νῦν μητίσεαι ἄλλο; πῶσ ἔτλησ οἰο͂σ τεκέειν γλαυκῶπιν Ἀθήνην; οὐκ ἂν ἐγὼ τεκόμην; καὶ σὴ κεκλημένη ἔμπησ ἠᾶ ῥ’ ἐν ἀθανάτοισιν, οἳ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσι. φράζεο νῦν μή τοί τι κακὸν μητίσομ’ ὀπίσσω. καὶ νῦν μέντοι ἐγὼ τεχνήσομαι, ὥσ κε γένηται παῖσ ἐμόσ, ὅσ κε θεοῖσι μεταπρέποι ἀθανάτοισιν, οὔτε σὸν αἰσχύνασ’ ἱερὸν λέχοσ οὔτ’ ἐμὸν αὐτῆσ. οὐδέ τοι εἰσ εὐνὴν πωλήσομαι, ἀλλ’ ἀπὸ σεῖο τηλόθ’ ἐοῦσα θεοῖσι μετέσσομαι ἀθανάτοισιν. ὣσ εἰποῦσ’ ἀπὸ νόσφι θεῶν κίε χωομένη κῆρ.

αὐτίκ’ ἔπειτ’ ἠρᾶτο βοῶπισ πότνια Ἥρη, χειρὶ καταπρηνεῖ δ’ ἔλασε χθόνα καὶ φάτο μῦθον· κέκλυτε νῦν μευ, Γαῖα καὶ Οὐρανὸσ εὐρὺσ ὕπερθεν Τιτῆνέσ τε θεοί, τοὶ ὑπὸ χθονὶ ναιετάοντεσ Τάρταρον ἀμφὶ μέγαν, τῶν ἒξ ἄνδρεσ τε θεοί τε·

αὐτοὶ νῦν μευ πάντεσ ἀκούσατε καὶ δότε παῖδα νόσφι Διόσ, μηδέν τι βίην ἐπιδευέα κείνου· ἀλλ’ ὅ γε φέρτεροσ ἔστω, ὅσον Κρόνου εὐρύοπα Ζεύσ. ὣσ ἄρα φωνήσασ’ ἵμασε χθόνα χειρὶ παχείῃ· κινήθη δ’ ἄρα Γαῖα φερέσβιοσ· ἣ δὲ ἰδοῦσα τέρπετο ὃν κατὰ θυμόν· ὀίετο γὰρ τελέεσθαι. ἐκ τούτου δὴ ἔπειτα τελεσφόρον εἰσ ἐνιαυτὸν οὔτε πότ’ εἰσ εὐνὴν Διὸσ ἤλυθε μητιόεντοσ, οὔτε πότ’ ἐσ θῶκον πολυδαίδαλον, ὡσ τὸ πάροσ περ αὐτῷ ἐφεζομένη πυκινὰσ φραζέσκετο βουλάσ· ἀλλ’ ἥ γ’ ἐν νηοῖσι πολυλλίστοισι μένουσα τέρπετο οἷσ ἱεροῖσι βοῶπισ πότνια Ἥρη. ἀλλ’ ὅτε δὴ μῆνέσ τε καὶ ἡμέραι ἐξετελεῦντο ἂψ περιτελλομένου ἔτεοσ καὶ ἐπήλυθον ὡρ͂αι, ἣ δ’ ἔτεκ’ οὔτε θεοῖσ ἐναλίγκιον οὔτε βροτοῖσι, δεινόν τ’ ἀργαλέον τε Τυφάονα, πῆμα βροτοῖσιν.

αὐτίκα τόνδε λαβοῦσα βοῶπισ πότνια Ἥρη δῶκεν ἔπειτα φέρουσα κακῷ κακόν· ἣ δ’ ὑπέδεκτο. ὃσ κακὰ πόλλ’ ἔρδεσκεν ἀγακλυτὰ φῦλ’ ἀνθρώπων· ὃσ τῇ γ’ ἀντιάσειε, φέρεσκέ μιν αἴσιμον ἦμαρ, πρίν γέ οἱ ἰὸν ἐφῆκε ἄναξ ἑκάεργοσ Ἀπόλλων καρτερόν· ἣ δ’ ὀδύνῃσιν ἐρεχθομένη χαλεπῇσι κεῖτο μέγ’ ἀσθμαίνουσα κυλινδομένη κατὰ χῶρον. θεσπεσίη δ’ ἐνοπὴ γένετ’ ἄσπετοσ· ἣ δὲ καθ’ ὕλην πυκνὰ μάλ’ ἔνθα καὶ ἔνθα ἑλίσσετο, λεῖπε δὲ θυμὸν φοινὸν ἀποπνείουσ’· ὃ δ’ ἐπηύξατο Φοῖβοσ Ἀπόλλων· ἐνταυθοῖ νῦν πύθευ ἐπὶ χθονὶ βωτιανείρῃ·

οὐδὲ σύ γε ζώουσα κακὸν δήλημα βροτοῖσιν ἔσσεαι, οἳ γαίησ πολυφόρβου καρπὸν ἔδοντεσ ἐνθάδ’ ἀγινήσουσι τεληέσσασ ἑκατόμβασ· οὐδέ τί τοι θάνατόν γε δυσηλεγέ’ οὔτε Τυφωεὺσ ἀρκέσει οὔτε Χίμαιρα δυσώνυμοσ, ἀλλά σέ γ’ αὐτοῦ πύσει Γαῖα μέλαινα καὶ ἠλέκτωρ Ὑπερίων. ὣσ φάτ’ ἐπευχόμενοσ·

τὴν δὲ σκότοσ ὄσσε κάλυψε. τὴν δ’ αὐτοῦ κατέπυσ’ ἱερὸν μένοσ Ηἐλίοιο, ἐξ οὗ νῦν Πυθὼ κικλήσκεται· οἳ δὲ ἄνακτα Πύθιον ἀγκαλέουσιν ἐπώνυμον, οὕνεκα κεῖθι αὐτοῦ πῦσε πέλωρ μένοσ ὀξέοσ Ηἐλίοιο. καὶ τότ’ ἄρ’ ἔγνω ᾗσιν ἐνὶ φρεσὶ Φοῖβοσ Ἀπόλλων, οὕνεκά μιν κρήνη καλλίρροοσ ἐξαπάφησε·

βῆ δ’ ἐπὶ Τελφούσῃ κεχολωμένοσ, αἶψα δ’ ἵκανε· στῆ δὲ μάλ’ ἄγχ’ αὐτῆσ καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπε· Τελφοῦσ’, οὐκ ἄρ’ ἔμελλεσ ἐμὸν νόον ἐξαπαφοῦσα χῶρον ἔχουσ’ ἐρατὸν προρέειν καλλίρροον ὕδωρ.

ἐνθάδε δὴ καὶ ἐμὸν κλέοσ ἔσσεται, οὐδὲ σὸν οἰήσ. ἦ καὶ ἐπὶ ῥίον ὦσε ἄναξ ἑκάεργοσ Ἀπόλλων πετραίῃσ προχυτῇσιν, ἀπέκρυψεν δὲ ῥέεθρα καὶ βωμὸν ποιήσατ’ ἐν ἄλσεϊ δενδρήεντι, ἄγχι μάλα κρήνησ καλλιρρόου·

ἔνθαδ’ ἄνακτι πάντεσ ἐπίκλησιν Τελφουσίῳ εὐχετόωνται, οὕνεκα Τελφούσησ ἱερῆσ ᾔσχυνε ῥέεθρα. καὶ τότε δὴ κατὰ θυμὸν ἐφράζετο Φοῖβοσ Απόλλων, οὕστινασ ἀνθρώπουσ ὀργείονασ εἰσαγάγοιτο, οἳ θεραπεύσονται Πυθοῖ ἔνι πετρηέσσῃ·

ταῦτ’ ἄρα ὁρμαίνων ἐνόησ’ ἐπὶ οἴνοπι πόντῳ νῆα θοήν· ἐν δ’ ἄνδρεσ ἔσαν πολέεσ τε καὶ ἐσθλοί, Κρῆτεσ ἀπὸ Κνωσοῦ Μινωίου, οἵ ῥα ἄνακτι ἱερά τε ῥέζουσι καὶ ἀγγέλλουσι θέμιστασ φοίβου Ἀπόλλωνοσ χρυσαόρου, ὅττι κεν εἴπῃ χρείων ἐκ δάφνησ γυάλων ὕπο Παρνησοῖο. οἳ μὲν ἐπὶ πρῆξιν καὶ χρήματα νηὶ μελαίνῃ ἐσ Πύλον ἠμαθόεντα Πυλοιγενέασ τ’ ἀνθρώπουσ ἔπλεον·

αὐτὰρ ὃ τοῖσι συνήντετο Φοῖβοσ Ἀπόλλων· ἐν πόντῳ δ’ ἐπόρουσε δέμασ δελφῖνι ἐοικὼσ νηὶ θοῇ καὶ κεῖτο πέλωρ μέγα τε δεινόν τε· τῶν δ’ οὔτισ κατὰ θυμὸν ἐπεφράσαθ’ ὥστε νοῆσαι [ἐκβάλλειν δ’ ἔθελον δελφῖν’· ὁ δὲ νῆα μέλαιναν] πάντοσ’ ἀνασσείσασκε, τίνασσε δὲ νήια δοῦρα. οἳ δ’ ἀκέων ἐνὶ νηὶ καθήατο δειμαίνοντεσ· οὐδ’ οἵ γ’ ὅπλ’ ἔλυον κοίλην ἀνὰ νῆα μέλαιναν, οὐδ’ ἔλυον λαῖφοσ νηὸσ κυανοπρώροιο, ἀλλ’ ὡσ τὰ πρώτιστα κατεστήσαντο βοεῦσιν, ὣσ ἔπλεον· κραιπνὸσ δὲ Νότοσ κατόπισθεν ἔπειγε νῆα θοήν· πρῶτον δὲ παρημείβοντο Μάλειαν, πὰρ δὲ Λακωνίδα γαῖαν ἁλιστέφανον πτολίεθρον ἷξον καὶ χῶρον τερψιμβρότου Ηἐλίοιο, Ταίναρον, ἔνθα τε μῆλα βαθύτριχα βόσκεται αἰεὶ Ηἐλίοιο ἄνακτοσ, ἔχει δ’ ἐπιτερπέα χῶρον. οἳ μὲν ἄρ’ ἔνθ’ ἔθελον νῆα σχεῖν ἠδ’ ἀποβάντεσ φράσσασθαι μέγα θαῦμα καὶ ὀφθαλμοῖσιν ἰδέσθαι, εἰ μενέει νηὸσ γλαφυρῆσ δαπέδοισι πέλωρον ἢ εἰσ οἶδμ’ ἅλιον πολυί̈χθυον αὖτισ ὀρούσει. ἀλλ’ οὐ πηδαλίοισιν ἐπείθετο νηῦσ εὐεργήσ, ἀλλὰ παρὲκ Πελοπόννησον πίειραν ἔχουσα ἠί’ ὁδόν· πνοιῇ δὲ ἄναξ ἑκάεργοσ Ἀπόλλων ῥηιδίωσ ἴθυν’· ἣ δὲ πρήσσουσα κέλευθον Ἀρήνην ἵκανε καὶ Ἀργυφέην ἐρατεινὴν καὶ Θρύον, Ἀλφειοῖο πόρον, καὶ ἐύκτιτον Αἶπυ καὶ Πύλον ἠμαθόεντα Πυλοιγενέασ τ’ ἀνθρώπουσ. βῆ δὲ παρὰ Κπουνοὺσ καὶ Χαλκίδα καὶ παρὰ Δύμην ἠδὲ παρ’ Ἤλιδα δῖαν, ὅθι κρατέουσιν Ἐπειοί. εὖτε Φερὰσ ἐπέβαλλεν, ἀγαλλομένη Διὸσ οὔρῳ, καί σφιν ὑπὲκ νεφέων Ἰθάκησ τ’ ὄροσ αἰπὺ πέφαντο Δουλίχιόν τε Σάμη τε καὶ ὑλήεσσα Ζάκυνθοσ. ἀλλ’ ὅτε δὴ Πελοπόννησον παρενίσατο πᾶσαν καὶ δὴ ἐπὶ Κρίσησ κατεφαίνετο κόλποσ ἀπείρων, ὅστε διὲκ Πελοπόννησον πίειραν ἐέργει· ἦλθ’ ἄνεμοσ Ζέφυροσ μέγασ, αἴθριοσ, ἐκ Διὸσ αἴσησ, λάβροσ ἐπαιγίζων ἐξ αἰθέροσ, ὄφρα τάχιστα νηῦσ ἀνύσειε θέουσα θαλάσσησ ἁλμυρὸν ὕδωρ. ἄψορροι δὴ ἔπειτα πρὸσ ἠῶ τ’ ἠέλιόν τε ἔπλεον· ἡγεμόνευε δ’ ἄναξ Διὸσ υἱὸσ Ἀπόλλων· ἷξον δ’ ἐσ Κρίσην εὐδείελον, ἀμπελόεσσαν, ἐσ λιμέν’· ἣ δ’ ἀμάθοισιν ἐχρίμψατο ποντοπόροσ νηῦσ. ἔνθ’ ἐκ νηὸσ ὄρουσε ἄναξ ἑκάεργοσ Ἀπόλλων, ἀστέρι εἰδόμενοσ μέσῳ ἤματι·

τοῦ δ’ ἀπὸ πολλαὶ σπινθαρίδεσ πωτῶντο, σέλασ δ’ εἰσ οὐρανὸν ἷκεν· ἐσ δ’ ἄδυτον κατέδυσε διὰ τριπόδων ἐριτίμων. ἔνθ’ ἄρ’ ὅ γε φλόγα δαῖε πιφαυσκόμενοσ τὰ ἃ κῆλα·

πᾶσαν δὲ Κρίσην κάτεχεν σέλασ· αἳ δ’ ὀλόλυξαν Κρισαίων ἄλοχοι καλλίζωνοί τε θύγατρεσ Φοίβου ὑπὸ ῥιπῆσ· μέγα γὰρ δέοσ ἔμβαλ’ ἑκάστῳ. ἔνθεν δ’ αὖτ’ ἐπὶ νῆα νόημ’ ὣσ ἆλτο πέτεσθαι, ἀνέρι εἰδόμενοσ αἰζηῷ τε κρατερῷ τε, πρωθήβῃ, χαίτῃσ εἰλυμένοσ εὐρέασ ὤμουσ· καί σφεασ φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ὦ ξεῖνοι, τίνεσ ἐστέ;

πόθεν πλεῖθ’ ὑγρὰ κέλευθα; ἤ τι κατὰ πρῆξιν ἢ μαψιδίωσ ἀλάλησθε οἱᾶ́ τε ληιστῆρεσ ὑπεὶρ ἅλα, τοί τ’ ἀλόωνται ψυχὰσ παρθέμενοι, κακὸν ἀλλοδαποῖσι φέροντεσ; τίφθ’ οὕτωσ ἧσθον τετιηότεσ, οὐδ’ ἐπὶ γαῖαν ἐκβῆτ’, οὐδὲ καθ’ ὅπλα μελαίνησ νηὸσ ἔθεσθε; αὕτη μέν γε δίκη πέλει ἀνδρῶν ἀλφηστάων, ὁππότ’ ἂν ἐκ πόντοιο ποτὶ χθονὶ νηὶ μελαίνῃ ἔλθωσιν καμάτῳ ἀδηκότεσ, αὐτίκα δέ σφεασ σίτοιο γλυκεροῖο περὶ φρένασ ἵμεροσ αἱρεῖ. ὣσ φάτο καί σφιν θάρσοσ ἐνὶ στήθεσσιν ἔθηκε.

ἀλλά τισ ἀθανάτων δεῦρ’ ἤγαγεν οὐκ ἐθέλοντασ. τὸν καὶ ἀμειβόμενοσ Κρητῶν ἀγὸσ ἀντίον ηὔδα· ξεῖν’, ἐπεὶ οὐ μὲν γάρ τι καταθνητοῖσι ἐοίκασ, οὐ δέμασ οὐδὲ φυήν, ἀλλ’ ἀθανάτοισι θεοῖσιν, οὖλέ τε καὶ μέγα χαῖρε, θεοὶ δέ τοι ὄλβια δοῖεν. καί μοι τοῦτ’ ἀγόρευσον ἐτήτυμον, ὄφρ’ εὖ εἰδῶ· τίσ δῆμοσ; τίσ γαῖα; τίνεσ βροτοὶ ἐγγεγάασιν; ἄλλῃ γὰρ φρονέοντεσ ἐπεπλέομεν μέγα λαῖτμα ἐσ Πύλον ἐκ Κρήτησ, ἔνθεν γένοσ εὐχόμεθ’ εἶναι· νῦν δ’ ὧδε ξὺν νηὶ κατήλθομεν οὔ τι ἑκόντεσ, νόστου ἱέμενοι, ἄλλην ὁδόν, ἄλλα κέλευθα· τοὺσ δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη ἑκάεργοσ Ἀπόλλων·

ξεῖνοι, τοὶ Κνωσὸν πολυδένδρεον ἀμφενεμεσθε τὸ πρίν, ἀτὰρ νῦν οὐκ ἔθ’ ὑπότροποι αὖτισ ἔσεσθε ἔσ τε πόλιν ἐρατὴν καὶ δώματα καλὰ ἕκαστοσ ἔσ τε φίλασ ἀλόχουσ· ἀλλ’ ἐνθάδε πίονα νηὸν ἕξετ’ ἐμὸν πολλοῖσι τετιμένον ἀνθρώποισιν. εἰμὶ δ’ ἐγὼ Διὸσ υἱόσ, Ἀπόλλων δ’ εὔχομαι εἶναι· ὑμέασ δ’ ἤγαγον ἐνθάδ’ ὑπὲρ μέγα λαῖμα θαλάσσησ, οὔ τι κακὰ φρονέων, ἀλλ’ ἐνθάδε πίονα νηὸν ἕξετ’ ἐμὸν πᾶσιν μάλα τίμιον ἀνθρώποισι, βουλάσ τ’ ἀθανάτων εἰδήσετε, τῶν ἰότητι αἰεὶ τιμήσεσθε διαμπερὲσ ἤματα πάντα. ἀλλ’ ἄγεθ’, ὡσ ἂν ἐγὼ εἴπω, πείθεσθε τάχιστα· ἱστία μὲν πρῶτον κάθετον λύσαντε βοείασ, νῆα δ’ ἔπειτα θοὴν μὲν ἐπ’ ἠπείρου ἐρύσασθε, ἐκ δὲ κτήμαθ’ ἕλεσθε καὶ ἔντεα νηὸσ ἐίσησ καὶ βωμὸν ποιήσατ’ ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ· πῦρ δ’ ἐπικαίοντεσ ἐπί τ’ ἄλφιτα λευκὰ θύοντεσ εὔχεσθαι δὴ ἔπειτα παριστάμενοι περὶ βωμόν. ὡσ μὲν ἐγὼ τὸ πρῶτον ἐν ἠεροειδέι πόντῳ εἰδόμενοσ δελφῖνι θοῆσ ἐπὶ νηὸσ ὄρουσα, ὣσ ἐμοὶ εὔχεσθαι Δελφινίῳ·

αὐτὰρ ὁ βωμὸσ αὐτὸσ Δελφίνιοσ καὶ ἐπόψιοσ ἔσσεται αἰεί. δειπνῆσαί τ’ ἄρ’ ἔπειτα θοῇ παρὰ νηὶ μελαίνῃ καὶ σπεῖσαι μακάρεσσι θεοῖσ, οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν. αὐτὰρ ἐπὴν σίτοιο μελίφρονοσ ἐξ ἔρον ἧσθε, ἔρχεσθαί θ’ ἅμ’ ἐμοὶ καὶ ἰηπαιήον’ ἀείδειν, εἰσ ὅ κε χῶρον ἵκησθον, ἵν’ ἕξετε πίονα νηόν. ὣσ ἔφαθ’·

οἳ δ’ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδ’ ἐπίθοντο. ἱστία μὲν πρῶτον κάθεσαν, λῦσαν δὲ βοείασ, ἱστὸν δ’ ἱστοδόκῃ πέλασαν προτόνοισιν ὑφέντεσ· ἐκ δὲ καὶ αὐτοὶ βαῖνον ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ. ἐκ δ’ ἁλὸσ ἤπειρόνδε θοὴν ἀνὰ νῆ’ ἐρύσαντο ὑψοῦ ἐπὶ ψαμάθοισ, ὑπὸ δ’ ἑρ́ματα μακρὰ τάνυσσαν· καὶ βωμὸν ποίησαν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ· πῦρ δ’ ἐπικαίοντεσ ἐπί τ’ ἄλφιτα λευκὰ θύοντεσ εὔχονθ’, ὡσ ἐκέλευε, παριστάμενοι περὶ βωμόν. δόρπον ἔπειθ’ εἵλοντο θοῇ παρὰ νηὶ μελαίνῃ καὶ σπεῖσαν μακάρεσσι θεοῖσ, οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, βάν ῥ’ ἴμεν· ἦρχε δ’ ἄρα σφιν ἄναξ Διὸσ υἱὸσ Ἀπόλλων, φόρμιγγ’ ἐν χείρεσσιν ἔχων, ἐρατὸν κιθαρίζων, καλὰ καὶ ὕψι βιβάσ· οἳ δὲ ῥήσσοντεσ ἕποντο Κρῆτεσ πρὸσ Πυθὼ καὶ ἰηπαιήον’ ἀείδον, οἱοῖ́ τε Κρητῶν παιήονεσ, οἷσί τε Μοῦσα ἐν στήθεσσιν ἔθηκε θεὰ μελίγηρυν ἀοιδήν. ἄκμητοι δὲ λόφον προσέβαν ποσίν, αἶψα δ’ ἵκοντο Παρνησὸν καὶ χῶρον ἐπήρατον, ἔνθ’ ἄρ’ ἔμελλον οἰκήσειν πολλοῖσι τετιμένοι ἀνθρώποισι· δεῖξε δ’ ἄγων ἄδυτον ζάθεον καὶ πίονα νηόν. τῶν δ’ ὠρίνετο θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι φίλοισι·

τὸν καὶ ἀνειρόμενοσ Κρητῶν ἀγὸσ ἀντίον ηὔδα· ὦ ἄνα, εἰ δὴ τῆλε φίλων καὶ πατρίδοσ αἰήσ ἤγαγεσ·

οὕτω που τῷ σῷ φίλον ἔπλετο θυμῷ· πῶσ καὶ νῦν βιόμεσθα; τό σε φράζεσθαι ἄνωγμεν. οὔτε τρυγηφόροσ ἥδε γ’ ἐπήρατοσ οὔτ’ εὐλείμων, ὥστ’ ἀπό τ’ εὖ ζώειν καὶ ἅμ’ ἀνθρώποισιν ὀπάζειν. τοὺσ δ’ ἐπιμειδήσασ προσέφη Διὸσ υἱὸσ Ἀπόλλων·

νήπιοι ἄνθρωποι, δυστλήμονεσ, οἳ μελεδῶνασ βούλεσθ’ ἀργαλέουσ τε πόνουσ καὶ στείνεα θυμῷ·

ῥηίδιον ἔποσ ὔμμ’ ἐρέω καὶ ἐπὶ φρεσὶ θήσω, δεξιτερῇ μάλ’ ἕκαστοσ ἔχων ἐν χειρὶ μάχαιραν, σφάζειν αἰεὶ μῆλα· τὰ δ’ ἄφθονα πάντα παρέσται, ὅσσα τ’ ἐμοί κ’ ἀγάγωσι περικλυτὰ φῦλ’ ἀνθρώπων· νηὸν δὲ προφύλαχθε, δέδεχθε δὲ φῦλ’ ἀνθρώπων ἐνθάδ’ ἀγειρομένων καὶ ἐμὴν ἰθύν τε μάλιστα. [δείκνυσθε θνητοῖσι· σὺ δὲ φρεσὶ δέξο θέμιστα. εἰ δέ τισ ἀφραδίῃσ οὐ πείσεται, ἀλλ’ ἀλογήσει] ἠέ τι τηύ̈σιον ἔποσ ἔσσεται ἠέ τι ἔργον ὕβρισ θ’, ἣ θέμισ ἐστὶ καταθνητῶν ἀνθρώπων, ἄλλοι ἔπειθ’ ὑμῖν σημάντορεσ ἄνδρεσ ἔσονται, τῶν ὑπ’ ἀναγκαίῃ δεδμήσεσθ’ ἤματα πάντα. εἴρηταί τοι πάντα· σὺ δὲ φρεσὶ σῇσι φύλαξαι. καὶ σὺ μὲν οὕτω χαῖρε, Διὸσ καὶ Λητοῦσ υἱέ·

αὐτὰρ ἐγὼ καὶ σεῖο καὶ ἄλλησ μνήσομ’ ἀοιδῆσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Anonymous, Homeric Hymns, Εἲσ Ἀπόλλωνα [Δήλιον], [Εἲσ Ἀπόλλωνα Πύθιον]

(익명 저작, Homeric Hymns, Εἲσ Ἀπόλλωνα [Δήλιον], [Εἲσ Ἀπόλλωνα Πύθιον])

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION