헬라어 문장 검색 - ΥνκνοώΕλεγψαν́02́2́0́

(작자 미상, 비가, Τυρταίου, Εὐνομίας)

. . . ηρασ τε λίθων κα . . . . μυιάων ἀδινῶν ἔθνεσιν εἰδομ̣ ένουσ. τοὺσ μὲν ἕλεν βροτολοιγὸσ Ἄρησ ἀκ̣ όρητοσ ἀϋτῆσ σὺν μάχῃ εὐθείῃ, τοὺσ δ’ ὑπὲρ ἄκρα βάλεν. ἡμεῖσ οὖν πάρνοψιν ἐοικότεσ ἢ γεράνοισιν στείχωμεν κοίλῃσ ἀσπίσι φραξά̣ μ̣ ενοι, χωρὶσ Πάμφυλοί τε καὶ Ὑλλεῖσ ἠδὲ Δυμᾶνεσ ἀνδροφόνουσ μελίασ χερσὶν ἀνασχόμενοι. οὕτω δ’ ἀθανάτοισι θεοῖσ ἐπὶ πάντα τιθέντεσ ἱερῷ ἀτερμονίῃ πεισόμεθ’ ἡγεμόνι. ἀλλ’ εὐθὺσ σύμπαντεσ ἀλοιησεῦμεν ἁμαρτῆ ἀνδράσιν αἰχμηταῖσ ἐγγύθεν ἱστάμενοι· δεινὸσ δ’ ἀμφοτέρων ἔσται κτύποσ ἀντιτιθεντων ἀσπίδασ εὐκύκλουσ ἀσπίσι τυπτομένασ, αἰνὰ δ’ ἀϋτήσουσιν ἐ’ ἀλλήλοισι πεσόντεσ, ὤσαντεσ δ’ ἀνδρῶν στήθεσιν ἀμφὶ δόρυ· κοὐδὲνͅ ἐρωήσουσιν ἐρεικόμενοι βελέεσσιν, ἀλλ’ ὑπὸ χερμαδίων βαλλόμεναι μεγάλων ἀκλινέεσ κ̣ όρυθεσ καν̣ α̣ χὴν ἕξουσιν ἀρῄην. παπ. απ. σιτζ. βερ. δ. πρευσσ. ακαδ. δ. ωισσ. 1918. 729 φρ. β ξολ. 1 3 Διωνύσοιο τιθήνην καλλικόμου Σεμέλησ ἀεθλοφόροι περὶ νίκησ τέρμ’ ἐπιδερκόμενοι ἐΰτροχον ἁρ́μα φέροντεσ όμενοι ἐπισσεύοντασ ὀπίσσω χαίτα0σ ὑπὲρ κεφαλῆσ συνοίσομεν ὀξὺν Ἄρηα θεσι̣ ν̣ ο οὐδὲ λογήσει σ̣ ἔχων π. Τυρταίου· καὶ γὰρ εἶναί φησιν ἐκεῖθεν ἐν τῇ ἐλεγείᾳ ἣν ἐπιγράφουσιν Εὐνομίαν· αὐτὸσ γὰρ Κρονίων, καλλιστεφάνου πόσισ Ἥρησ, Ζεὺσ Ἡρακλείδαισ τήνδε δέδωκε πόλιν· οἷσιν ἅμα προλιπόντεσ Ἐρινεὸν ἠνεμόεντα εὐρεῖαν Πέλοποσ νῆσον ἀφικόμεθα. ἐν δὲ ταῖσ ἀριστοκρατίαισ γίνονται αἱ στάσεισ . . ἔτι ὅταν οἱ μὲν ἀπορῶσι λίαν, οἱ δὲ εὐπορῶσι· καὶ μάλιστα ἐν τοῖσ πολέμοισ τοῦτο γίνεται. συνέβη δὲ καὶ τοῦτο ἐν Λακεδαίμονι ὑπὸ τὸν Μεσσηνιακὸν πόλεμον. δῆλον δὲ καὶ τοῦτο ἐκ τῆσ Τυρταίου ποιήσεωσ τῆσ καλουμένησ Εὐνομίασ. θλιβόμενοι γάρ τινεσ διὰ τὸν πόλεμον ἠξίουν ἀνάδαστον ποιεῖν τὴν χώραν. αριστ. πολ. 5. 6. 2 τοῦ δὲ πλήθουσ ἀθροισθέντοσ εἰπεῖν μὲν οὐδενὶ γνώμην τῶν ἄλλων ἐφεῖτο, τὴν δ’ ὑπὸ τῶν γερόντων καὶ τῶν βασιλέων προτεθεῖσαν ἐπικρῖναι κύριοσ ἦν ὁ δῆμοσ. ὕστερον μέντοι τῶν πολλῶν ἀφαιρέσει καὶ προσθέσει τὰσ γνώμασ διαστρεφότων καὶ παραβιαζομένων, Πολύδωροσ καὶ Θεόπομποσ οἱ βασιλεῖσ τάδε τῇ ῥήτρᾳ παρενέγραψαν· Αἱ̓ δὲ σκολιὰν ὁ δᾶμοσ ἕλοιτο, τοὺσ πρεσβυγενέασ καὶ ἀρχαγέτασ ἀποστατῆρασ ἦμεν’, τοῦτ ἔστι μὴ κυροῦν, ἀλλ’ ὅλωσ ἀφίστασθαι καὶ διαλύειν τὸν δῆμον, ὡσ ἐκτρέποντα καὶ μεταποιοῦντα τὴν γνώμην παρὰ τὸ βέλτιστον, ἔπεισαν δὲ καὶ αὐτοὶ τὴν πόλιν ὡσ τοῦ θεοῦ ταῦτα προστάσσοντοσ, ὥσ που Τυρταῖοσ ἐπιμέμνηται διὰ τούτων· Φοίβου ἀκούσαντεσ Πυθωνόθεν οἴκαδ’ ἔνεικαν μαντείασ τε θεοῦ καὶ τελέεντ’ ἔπεα· ὧδε γὰρ ἀργυρότοξοσ ἄναξ ἑκάεργοσ Ἀπόλλων χρυσοκόμησ ἔχρη πίονοσ ἐξ ἀδύτου· ἄρχειν μὲν βουλῆσ θεοτιμήτουσ βασιλῆασ, οἷσι μέλει Σπάρτησ ἱμερόεσσα πόλισ, πρεσβυγενέα σ τε γέροντασ· ἔπειτα δὲ δημότασ ἄνδρασ εὐθείαισ ῥήτραισ ἀνταπαμειβομένουσ μυθεῖσθαί τε τὰ καλὰ καὶ ἑρ́δειν πάντα δίκαια μηδέ τι βουλεύειν τῇδε πόλει <σκολιόν>, δήμου δὲ πλήθει νίκην καὶ κάρτοσ ἕπεσθαι· Φοῖβοσ γὰρ περὶ τῶν ὧδ’ ἀνέφηνε πόλει. πλυτ. ϝιτ. λψξ . 6 ὅτι ὁ αὐτὸσ Λυκοῦργοσ ἤνεγκε χρησμὸν ἐκ Δελφῶν περὶ τῆσ φιλαργυρίασ τὸν ἐν παροιμίασ μέρει μνημονευόμενον· "ἁ φιλοχρηματία Σπάρταν ὀλεῖ, ἀλλὸ δὲ οὐδέν· "ͅ ὧδε γὰρ ἀργυρότοξοσ ‐‐ ἀνέφηνε πόλει. οὗτοσ δὲ ὁ Θεόπομποσ ἦν καὶ ὁ πέρασ ἐπιθεὶσ τῷ πολέμῳ· μαρτυρεῖ δέ μοι καὶ τὰ ἐλεγεῖα τῶν Τυρταίου λέγοντα· "Ἡμετέρῳ . . εὐρύχορον. ἡμετέρῳ βασιλῆϊ, θεοῖσι φίλῳ Θεοπόμπῳ, ὃν διὰ Μεσσήνην εἵλομεν εὐρύχορον, Μεσσήνην ἀγαθὴν μὲν ἀροῦν, ἀγαθὴν δὲ φυτεύειν, ἀμφ’ αὐτὴν δ’ ἐμάχοντ’ ἐννεακαίδεκ’ ἔτη νωλεμέωσ αἰεί, ταλασίφρονα θυμὸν ἔχοντεσ, αἰχμηταὶ πατέρων ἡμετέρων πατέρεσ· εἰκοστῷ δ’ οἱ μὲν κατὰ πίονα ἔργα λιπόντεσ φεῦγον Ἰθωμαίων ἐκ μεγάλων ὀρέων. ἀφικόμενοσ Τυρταῖοσ . . εἰσ Λακεδαίμονα καὶ ἐπίπνουσ γενόμενοσ συνεβούλευσεν αὐτοῖσ ἀνελέσθαι τὸν πρὸσ Μεσσηνίουσ πόλεμον προτρέπων παντοίωσ· ἐν οἷσ καὶ τὸ φερόμενον εἰπεῖν ἔποσ· "Μεσσήνην . . φυτεύειν. σξη. πλατ. λεγγ. ι. 629 α Μεσσήνη δὲ ἑάλω πολεμηθεῖσα ἐννεακαίδεκα ἔτη, καθάπερ καὶ Τυρταῖόσ φησιν· "ἀμφ’ αὐτὴν . . ὀρέων. ἐσ τιμωρίασ δὲ ἃσ ὕβριζον ἐσ τοὺσ Μεσσηνίουσ Τυρταίῳ πεποιημένα ἐστίν· ὥσπερ ὄνοι μεγάλοισ ἄχθεσι τειρόμενοι, δεσποσύνοισι φέροντεσ ἀναγκαίησ ὕπο λυγρῆσ ἥμισυ παντὸσ ὅσον καρπὸν ἄρουρα φέρει. ὅτι δὲ καὶ συμπενθεῖν ἔκειτο αὐτοῖσ ἀνάγκη, δεδήλωκεν ἐν τῷδε· δεσπότᾶσ οἰμώζοντεσ ὁμῶσ ἄλοχοί τε καὶ αὐτοί, εὖτε τιν’ οὐλομένη μοῖρα κίχοι θανάτου. πλεονάκισ δ’ ἐπολέμησαν διὰ τὰσ ἀποστάσεισ τῶν Μεσσηνίων. τὴν μὲν οὖν πρώτην κατάκτησιν αὐτῶν φησι Τυρταῖοσ ἐν τοῖσ ποιήμασι κατὰ τοὺσ τῶν πατέρων πατέρασ γενέσθαι· τὴν δὲ δευτέραν, καθ’ ἣν ἑλόμενοι συμμάχουσ Ἀργείουσ τε καὶ Ἀρκάδασ καὶ Πισάτασ ἀπέστησαν, Ἀρκάδων μὲν Ἀριστοκράτην τὸν Ὀρχομενοῦ βασιλέα παρεχομένων στρατηγόν, Πισατῶν δὲ Πανταλέοντα τὸν Ὀμφαλίωνοσ, ἡνίκα φησὶν αὐτὸσ στρατηγῆσαι τὸν πόλεμον τοῖσ Λακεδαιμονίοισ. π. στρατιωτῶν· ἀναγκάζουσι γὰρ οἱ κύριοι . . , καὶ οἱ προστάττοντεσ κἂν ἀναχωρῶσι τύπτοντεσ τὸ αὐτὸ δρῶσι, καὶ οἱ πρὸ τῶν τάφρων καὶ τῶν τοιούτων παρατάττοντεσ· πάντεσ γὰρ ἀναναγκάζουσι· δεῖ δ’ οὐ δί’ ἀνάγκην ἀνδρεῖον εἶναι, ἀλλ’ ὅτι καλόν. αριστ. ετη. νιξ. 1116α. 36 ὡσ παρ’ Ηροδότῳ Πέρσαι· ὑπὸ γὰρ τοιούτοισ ἐπιστάταισ ἐν Θερμοπύλαισ Ἕλλησιν ἐμάχοντο. κτλ. · τοῦτο περὶ Λακεδαιμονίων λέγοι ἄν· τοιαύτην γάρ τινα μάχην, ὅτε πρὸσ Μεσσηνίουσ ἐπολέμουν, ἐμαχέσαντο, ἧσ καὶ Τυρταῖοσ μνημονεύει. ανον. αδ αριστ. ετη. νιξ. 1116α. 36, π. 164 ηεψλ. πρὸσ Ἀθηναίουσ π. τῶν προγόνων· οὕτωσ ἦσαν ἄνδρεσ σπουδαῖοι καὶ κοινῇ καὶ ἰδίᾳ οἱ τότε τὴν πόλιν οἰκοῦντεσ, ὥστε τοῖσ ἀνδρειοτάτοισ Λακεδαιμονίοισ ἐν τοῖσ ἔμπροσθεν χρόνοισ πολεμοῦσι πρὸσ Μεσσηνίουσ ἀνεῖλεν ὁ θεόσ, παρ’ ἡμῶν ἡγεμόνα λαβεῖν καὶ νικήσειν τοὺσ πολεμίουσ. καίτοι εἰ τοῖν ἀφ’ Ηρακλέουσ γεγενημένοιν οἳ ἀεὶ βασιλεύουσιν ἐν Σπάρτῃ τοὺσ παρ’ ἡμῶν ἡγεμόνασ ἀμείνουσ ὁ θεὸσ ἔκρινε, πῶσ οὐκ ἀνυπέρβλητον χρὴ τὴν ἐκείνων ἀρετὴν νομίζειν; τίσ γὰρ οὐκ οἶδε τῶν Ἑλλήνων ὅτι Τυρταῖον στρατηγὸν ἔλαβον παρὰ τῆσ πόλεωσ, μεθ’ οὗ καὶ τῶν πολεμίων ἐκράτησαν καὶ τὴν περὶ τοὺσ νέουσ ἐπιμέλειαν συνετάξαντο, οὐ μόνον εἰσ τὸν παρόντα κίνδυνον, ἀλλ’ εἰσ ἅπαντα τὸν αἰῶνα βουλευσάμενοι καλῶσ. κατέλιπεν γὰρ αὐτοῖσ ἐλεγεῖα ποιήσασ, ὧν ἀκούοντεσ παιδεύονται πρὸσ ἀνδρείαν· καὶ περὶ τοὺσ ἄλλουσ ποιητὰσ οὐδένα λόγον ἔχοντεσ, περὶ τοῦτον οὕτω σφόδρα ἐσπουδάκασιν ὥστε νόμον ἔθεντο, ὅταν ἐν τοῖσ ὅπλοισ ἐξεστρατευμένοι ὦσι, καλεῖν ἐπὶ τὴν τοῦ βασιλέωσ σκηνὴν ἀκουσομένουσ τῶν Τυρταίου ποιημάτων ἅπαντασ, νομίζοντεσ οὕτωσ ἂν αὐτοὺσ μάλιστα πρὸ τῆσ πατρίδοσ ἐθέλειν ἀποθνῄσκειν. χρήσιμον δ’ ἐστι καὶ τούτων ἀκοῦσαι τῶν ἐλεγείων, ἵν’ ἐπίστησθε οἱᾶ ποιοῦντεσ εὐδοκίμουν παρ’ ἐκείνοισ· τεθνάμεναι γὰρ καλὸν ἐνὶ προμάχοισι πεσόντα ἄνδρ’ ἀγαθὸν περὶ ᾗ πατρίδι μαρνάμενον. τὴν δ’ αὐτοῦ προλιπόντα πόλιν καὶ πίονασ ἀγροὺσ πτωχεύειν πάντων ἔστ’ ἀνιηρότατον, πλαζόμενον σὺν μητρὶ φίλῃ καὶ πατρὶ γέροντι παισί τε σὺν μικροῖσ κουριδίῃ τ’ ἀλόχῳ. ἐχθρὸσ μὲν γὰρ τοῖσι μετέσσεται, οὕσ κεν ἵκηται χρησμοσύνῃ τ’ εἴκων καὶ στυγερῇ πενίῃ, αἰσχύνει τε γένοσ, κατὰ δ’ ἀγλαὸν εἶδοσ ἐλέγχει, πᾶσα δ’ ἀτιμίη καὶ κακότησ ἕπεται. εἰ δέ τοι οὕτωσ ἀνδρὸσ ἀλωμένου οὐδεμἴ ὤρη γίγνεται οὔτ’ αἰδὼσ οὔτ’ ὄπισ οὔτ’ ἔλεοσ, θυμῷ γῆσ περὶ τῆσδε μαχώμεθα καὶ περὶ παίδων θνῄσκωμεν ψυχέων μηκέτι φειδόμενοι. ὦ νέοι, ἀλλὰ μάχεσθε παρ’ ἀλλήλοισι μένοντεσ, μηδὲ φυγῆσ αἰσχρᾶσ ἄρχετε μηδὲ φόβου, ἀλλὰ μέγαν ποιεῖσθε καὶ ἄλκιμον ἐν φρεσὶ θυμόν, μηδὲ φιλοψυχεῖτ’ ἀνδράσι μαρνάμενοι· τοὺσ δὲ παλαιοτέρουσ, ὧν οὐκέτι γούνατ’ ἐλαφρά, μὴ καταλείποντεσ φεύγετε γηπετέασ· αἰσχρὸν γὰρ δὴ τοῦτο, μετὰ προμάχοισι πεσόντα κεῖσθαι πρόσθε νέων ἄνδρα παλαιότερον, ἤδη λευκὸν ἔχοντα κάρη πολιόν τε γένειον, θυμὸν ἀποπνείοντ’ ἄλκιμον ἐν κονίῃ, αἱματόεντ’ αἰδοῖα φίλαισ ἐν χερσὶν ἔχοντα ‐‐ αἰσχρὰ τά γ’ ὀφθαλμοῖσ καὶ νεμεσητὸν ἰδεῖν ‐‐ καὶ χρόα γυμνωθέντα· νέῳ δέ τε πάντ’ ἐπέοικεν ὄφρ’ ἐρατῆσ ἥβησ ἀγλαὸν ἄνθοσ ἔχῃ· ἀνδράσι μὲν θηητὸσ ἰδεῖν, ἐρατὸσ δὲ γυναιξίν, ζωὸσ ἐών, καλὸσ δ’ ἐν προμάχοισι πεσών. ἀλλά τισ εὖ διαβὰσ μενέτω ποσὶν ἀμφοτέροισιν στηριχθεὶσ ἐπὶ γῆσ, χεῖλοσ ὀδοῦσι δακών. λψξυργ. λεοξρ. 107 π. πολέμου· Τυρταίου· ἀλλ’ Ἡρακλῆοσ γὰρ ἀνικήτου γένοσ ἔστε, θαρσεῖτ’· οὔπω Ζεὺσ αὐχένα λοξὸν ἔχει· μηδ’ ἀνδρῶν πληθὺν δειμαίνετε μηδὲ φοβεῖσθε, ἰθὺσ δ’ ἐσ προμάχουσ ἀσπίδ’ ἀνὴρ ἐχέτω, ἐχθρὰν μὲν ψυχὴν θέμενοσ, θανάτου δὲ μελαίνασ κῆρασ <ὁμῶσ> αὐγαῖσ ἠελίοιο φίλασ. ἴστε γὰρ Ἀρῆοσ πολυδακρύου ἔργ’ ἀΐδηλα, εὖ δ’ ὀργὴν ἐδάητ’ ἀργαλέου πολέμου, καὶ θαμὰ φευγόντων τε διωκόντων τε γέγευσθε, ὦ νέοι, ἀμφοτέρων δ’ ἐσ κόρον ἠλάσατε. οἳ μὲν γὰρ τολμῶσι παρ’ ἀλλήλοισι μένοντεσ ἔσ τ’ αὐτοσχεδίην καὶ προμάχουσ ἰέναι, παυρότεροι θνῄσκουσι, σαοῦσι δὲ λαὸν ὀπίσσω· τρεσσάντων δ’ ἀνδρῶν πᾶσ’ ἀπόλωλ’ ἀρετή· οὐδεὶσ ἄν ποτε ταῦτα λέγων ἀνύσειεν ἕκαστα, ὅσσ’, ἢν αἰσχρὰ πάθῃ, γίγνεται ἀνδρὶ κακά. ἁρπαλέον γὰρ ὄπισθε μετάφρενόσ ἐστι δαΐζειν ἀνδρὸσ φεύγοντοσ δηϊῴ ἐν πολέμῳ, αἰσχρὸν δ’ ἐστὶ νέκυσ κακκείμενοσ ἐν κονίῃσι νῶτον ὄπισθ’ αἰχμῇ δουρὸσ ἐληλαμένοσ. ἀλλά τισ εὖ διαβὰσ μενέτω ποσὶν ἀμφοτέροισιν στηριχθεὶσ ἐπὶ γῆσ, χεῖλοσ ὀδοῦσι δακών, μηρούσ τε κνήμασ τε κάτω καὶ στέρνα καὶ ὤμουσ ἀσπίδοσ εὐρείησ γαστρὶ καλυψάμενοσ· δεξιτερῇ δ’ ἐν χειρὶ τινασσέτω ὄβριμον ἔγχοσ, κινείτω δὲ λόφον δεινὸν ὑπὲρ κεφαλῆσ· ἑρ́δων δ’ ὄβριμα ἔργα διδασκέσθω πολεμίζειν, μηδ’ ἐκτὸσ βελέων ἑστάτω ἀσπίδ’ ἔχων. ἀλλὰ τισ ἐγγὺσ ἰὼν αὐτοσχεδὸν ἔγχεϊ μακρῷ ἢ ξίφειοὐτάζων δήϊον ἄνδρ’ ἑλέτω· καὶ πόδα πὰρ ποδὶ θεὶσ καὶ ἐπ’ ἀσπίδοσἀσπίδ’ ἐρείσασ, ἐν δὲ λόφον τε λόφῳ καὶ κυνέην κυνέῃ καὶ στέρνον στέρνῳ πεπλημένοσ ἀνδρὶ μαχέσθω, ἢ ξίφεοσ κώπην ἢ δόρυ μακρὸν ἑλών. ὑμεῖσ δ ὦ γυμνῆτεσ, ὑπ’ ἀσπίδοσ ἄλλοθεν ἄλλοσ πτώσσοντεσ μεγάλοισ βάλλετε χερμαδίοισ, δούρασί τε ξεστοῖσιν ἀκοντίζοντεσ ἐσ αὐτούσ, τοῖσι πανόπλοισι πλησίον ἱστάμενοι. στοβ. φλ. 50. 7 Οὔτ’ ἂν μνησαίμην οὔτ’ ἐν λόγῳ ἄνδρα τιθείμην οὐδὲ ποδῶν ἀρετῆσ οὔτε παλαιμοσύνησ, οὐδ’ εἰ Κυκλώπων μὲν ἔχοι μέγεθόσ τε βίην τε, νικῴη δὲ θέων Θρηΐκιον Βορέην, οὐδ’ εἰ Τιθωνοῖο φυὴν χαριέστεροσ εἰή, πλουτοίη δὲ Μίδεω καὶ Κινύρεω μάλιον, οὐδ’ εἰ Τανταλίδεω Πέλοποσ βασιλεύτεροσ εἰή, γλῶσσαν δ’ Ἀδρήστου μειλιχόγηρυν ἔχοι, οὐδ’ εἰ πᾶσαν ἔχοι δόξαν πλὴν θούριδοσ ἀλκῆσ· οὐ γὰρ ἀνὴρ ἀγαθὸσ γίγνεται ἐν πολέμῳ, εἰ μὴ τετλαίη μὲν ὁρῶν φόνον αἱματόεντα καὶ δηίων ὀρέγοιτ’ ἐγγύθεν ἱστάμενοσ. ἥδ’ ἀρετή, τόδ’ ἀέθλον ἐν ἀνθρώποισιν ἄριστον κάλλιστόν τε φέρειν γίγνεται ἀνδρὶ νέῳ. ξυνὸν δ’ ἐσθλὸν τοῦτο πόληϊ τε παντί τε δήμῳ, ὅστισ ἂν εὖ διαβὰσ ἐν προμάχοισι μένῃ νωλεμέωσ, αἰσχρῆσ δὲ φυγῆσ ἐπὶ πάγχυ λάθηται, ψυχὴν καὶ θυμὸν τλήμονα παρθέμενοσ, θαρσύνῃ δ’ ἔπεσιν τὸν πλησίον ἄνδρα παρεστώσ. οὗτοσ ἀνὴρ ἀγαθὸσ γίγνεται ἐν πολέμῳ· αἶψα δὲ δυσμενέων ἀνδρῶν ἔτρεψε φάλαγγασ τρηχείασ, σπουδῇ δ’ ἔσχεθε κῦμα μάχησ· ὃσ δ’ αὖτ’ ἐν προμάχοισι πεσὼν φίλον ὤλεσε θυμὸν ἄστυ τε καὶ λαοὺσ καὶ πατέρ’ εὐκλεΐσασ, πολλὰ διὰ στέρνοιο καὶ ἀσπίδοσ ὀμφαλοέσσησ καὶ διὰ θώρηκοσ πρόσθεν ἐληλάμενοσ, τὸν δ’ ὀλοφύρονται μὲν ὁμῶσ νέοι ἠδὲ γέροντεσ, ἀργαλέῳ δὲ πόθῳ πᾶσα κέκηδε πόλισ· καὶ τύμβοσ καὶ παῖδεσ ἐν ἀνθρώποισ ἀρίσημοι καὶ παίδων παῖδεσ καὶ γένοσ ἐξοπίσω· οὐδέποτε κλέοσ ἐσθλὸν ἀπόλλυται οὐδ’ ὄνομ’ αὐτοῦ, ἀλλ’ ὑπὸ γῆσ περ ἐὼν γίγνεται ἀθάνατοσ, ὅντιν’ ἀριστεύοντα μένοντά τε μαρνάμενόν τε γῆσ πέρι καὶ παίδων θοῦροσ Ἄρησ ὀλέσῃ· εἰ δὲ φύγῃ μὲν κῆρα τανηλεγέοσ θανάτοιο, νικήσασ δ’ αἰχμῆσ ἀγλαὸν εὖχοσ ἕλῃ, πάντεσ μιν τιμῶσιν ὁμῶσ νέοι ἠδὲ παλαιοί, πολλὰ δὲ τερπνὰ παθὼν ἔρχεται εἰσ Αἰ̈́δην· γηράσκων δ’ ἀστοῖσι μεταπρέπει, οὐδέ τισ αὐτὸν >βλάπτειν οὔτ’ αἰδοῦσ οὔτε δίκησ ἐθέλει, πάντεσ δ’ ἐν θώκοισιν ὁμῶσ νέοι οἵ τε κατ’ αὐτὸν εἴκουσ’ ἐκ χώρησ οἵ τε παλαιότεροι. ταύτησ νῦν τισ ἀνὴρ ἀρετῆσ εἰσ ἄκρον ἱκέσθαι πειράσθω θυμῷ, μὴ μεθιεὶσ πολέμου. στοβ. φλ. 51. 1 λλ. 1 ‐ 14 ἔπαινοσ τόλμησ· Τυρταίου , 51. 5 λλ. 15 ‐ 44 Τυρταίου , τηεογν. 1003 λλ. 13 ‐ 16 π. Χρυσίππου· . . . ποιητῶν ἐπῶν μνημονεύει παμπόλλων ὁμοίαν ἐχόντων ἀτοπίαν, οἱο͂ν καὶ ὅταν ἐπαινῇ Τυρταῖον λέγοντα· αἴθωνοσ δὲ λέοντοσ ἔχων ἐν στήθεσι θυμόν γαλ. ηιπποξρ. ετ πλατ. πλαξ. 3. 3 π. 274 μ καὶ τοῦ Τυρταίου τό· πρὶν ἀρετῆσ πελάσαι τέρμασιν ἢ θανάτου πλυτ. στοιξ. ρεπυγν. 14 π. τὴν οι ἀντὶ βραχείασ παραλαμβανομένην· εὑρίσκεται δ’ ἁπλῶσ ἐν μέσῳ λέξεωσ κοινὴ καὶ ἐν παλιμβακχείῳ, ὡσ καὶ παρὰ Τυρταίῳ ἡρ́οεσ οὕτωσ γὰρ ἔλαβε τὸν δεύτερον πόδα τοῦ στίχου.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Unknown, Elegy and Iambus, Volume I, Τυρταίου, Εὐνομίας

(작자 미상, 비가, Τυρταίου, Εὐνομίας)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION