헬라어 문장 검색 - Τηεοξρ́Ιδψλλσ́06́0́0́

(테오크리토스, Idylls, Βουκολιασταὶ Κομάτασ καὶ Λάκων)

Αἶγεσ ἐμαί, τῆνον τὸν ποιμένα τόνδε Σιβύρτα φεύγετε τὸν Λάκωνα· τό μευ νάκοσ ἐχθὲσ ἔκλεψεν. οὐκ ἀπὸ τᾶσ κράνασ; σίττ’ ἀμνίδεσ. οὐκ ἐσορῆτε τόν μευ τὰν σύριγγα πρόαν κλέψαντα Κομάταν; τὰν ποίαν σύριγγα; τὺ γάρ ποκα δῶλε Σιβύρτα ἐκτάσα σύριγγα; τί δ’ οὐκέτι σὺν Κορύδωνι ἀρκεῖ τοι καλάμασ αὐλὸν ποππύσδεν ἔχοντι; τάν μοι ἔδωκε Λύκων ὦλεύθερε. τὶν δὲ τὸ ποῖον Λάκων ἀγκλέψασ πόκ’ ἔβα νάκοσ; εἰπὲ Κομάτα· οὐδὲ γὰρ Εὐμάρᾳ τῷ δεσπότᾳ ἦσ τι ἐνεύδειν. τὸ Κροκύλοσ μοι ἔδωκε, τὸ ποικίλον, ἁνίκ’ ἔθυσε ταῖσ Νύμφαισ τὰν αἶγα· τὺ δ’ ὦ κακὲ καὶ τόκ’ ἐτάκευ βασκαίνων, καὶ νῦν με τὰ λοίσθια γυμνὸν ἔθηκασ. οὐκ αὐτὸν τὸν Πᾶνα τὸν ἄκτιον, οὐ τέ γε Λάκων τὰν βαίταν ἀπέδυσ’ ὁ Καλαιθίδοσ, ἢ κατὰ τήνασ τᾶσ πέτρασ ὤνθρωπε μανεὶσ ἐσ Κρᾶθιν ἁλοίμαν. οὐ μὰν οὐκ αὐτὰσ τὰσ λιμνάδασ ὦγαθὲ Νύμφασ, αἵτέ μοι ἵλαοί τε καὶ εὐμενέεσ τελέθοιεν, οὔ τευ τὰν σύριγγα λαθὼν ἔκλεψε Κομάτασ. αἴ τοι πιστεύσαιμι, τὰ Δάφνιδοσ ἄλγε’ ἀροίμαν. ἀλλ’ ὦν αἴκα λῇσ ἔριφον θέμεν‐‐ἔστι μὲν οὐδὲν ἱερόν‐‐ἀλλά γε τοι διαείσομαι, ἕστέ κ’ ἀπείπῃσ. ὗσ ποτ’ Ἀθαναίαν ἔριν ἤρισεν. ἠνίδε κεῖται ὡρ́ιφοσ· ἀλλά γε καὶ τὺ τὸν εὔβοτον ἀμνὸν ἔρισδε. καὶ πῶσ ὦ κίναδοσ τὺ τάδ’ ἔσσεται ἐξ ἴσω ἁμίν; τίσ τρίχασ ἀντ’ ἐρίων ἐποκίξατο; τίσ δὲ παρεύσασ αἰγὸσ πρατοτόκοιο κακὰν κύνα δήλετ’ ἀμέλγειν; ὅστισ νικασεῖν τὸν πλατίον ὡσ τὺ πεποίθεισ, σφὰξ βομβέων τέττιγοσ ἐναντίον. ἀλλὰ γὰρ οὔ τοι ὡρ́ιφοσ ἰσοπαλήσ, τυῖδ’ ὁ τράγοσ οὗτοσ. ἔρισδε. μὴ σπεῦδ’· οὐ γάρ τοι πυρὶ θάλπεαι. ἅδιον ᾀσῇ τεῖδ’ ὑπὸ τὰν κότινον καὶ τἄλσεα ταῦτα καθίξασ. ψυχρὸν ὕδωρ τουτεῖ καταλείβεται· ὧδε πεφύκει ποία χἁ στιβὰσ ἅδε, καὶ ἀκρίδεσ ὧδε λαλεῦντι. ἀλλ’ οὔ τι σπεύδω· μέγα δ’ ἄχθομαι, εἰ τύ με τολμῇσ ὄμμασι τοῖσ ὀρθοῖσι ποτιβλέπεν, ὅν ποκ’ ἐόντα παῖδ’ ἔτ’ ἐγὼν ἐδίδασκον. ἴδ’ ἁ χάρισ ἐσ τί ποθ’ ἑρ́πει. θρέψαι καὶ λυκιδεῖσ, θρέψαι κύνασ, ὥσ τυ φάγωντι. καὶ πόκ’ ἐγὼ παρὰ τεῦσ τι μαθὼν καλὸν ἢ καὶ ἀκούσασ μέμναμ’; ὦ φθονερὸν τὺ καὶ ἀπρεπὲσ ἀνδρίον αὔτωσ. ἀλλὰ γὰρ ἑρ́φ’ ὦδ’, ἑρ́πε, καὶ ὕστατα βουκολιαξῇ. οὐχ ἑρψῶ τηνεῖ· τουτεῖ δρύεσ, ὧδε κύπειροσ, ὧδε καλὸν βομβεῦντι ποτὶ σμήνεσσι μέλισσαι· ἔνθ’ ὕδατοσ ψυχρῶ κρᾶναι δύο· ταὶ δ’ ἐπὶ δένδρει ὄρνιχεσ λαλαγεῦντι· καὶ ἁ σκιὰ οὐδὲν ὁμοία τᾷ παρὰ τίν· βάλλει δὲ καὶ ἁ πίτυσ ὑψόθε κώνοισ. ἦ μὰν ἀρνακίδασ τε καὶ εἴρια τεῖδε πατησεῖσ, αἴκ’ ἔνθῃσ, ὕπνω μαλακώτερα· ταὶ δὲ τραγεῖαι ταὶ παρὰ τὶν ὄσδοντι κακώτερον ἢ τύ περ ὄσδεισ. στασῶ δὲ κρατῆρα μέγαν λευκοῖο γάλακτοσ ταῖσ Νύμφαισ, στασῶ δὲ καὶ ἁδέοσ ἄλλον ἐλαίω. αἰ δέ κε καὶ τὺ μόλῃσ, ἁπαλὰν πτέριν ὧδε πατησεῖσ καὶ γλάχων’ ἀνθεῦσαν· ὑπεσσεῖται δὲ χιμαιρᾶν δέρματα τῶν παρὰ τὶν μαλακώτερα τετράκισ ἀρνῶν. στασῶ δ’ ὀκτὼ μὲν γαυλὼσ τῷ Πανὶ γάλακτοσ, ὀκτὼ δὲ σκαφίδασ μέλιτοσ πλέα κηρί’ ἐχοίσασ. αὐτόθε μοι ποτέρισδε καὶ αὐτόθε βουκολιάσδευ· τὰν σαυτῶ πατέων ἔχε τὰσ δρύασ. ἀλλὰ τίσ ἄμμε τίσ κρινεῖ; αἴθ’ ἔνθοι πόθ’ ὁ βουκόλοσ ὧδ’ ὁ Λυκώπασ. οὐδὲν ἐγὼ τήνω ποτιδεύομαι· ἀλλὰ τὸν ἄνδρα, αἰ λῇσ, τὸν δρυτόμον βωστρήσομεσ, ὃσ τὰσ ἐρείκασ τήνασ τὰσ παρὰ τὶν ξυλοχίζεται· ἔστι δὲ Μόρσων. βωστρέωμεσ. τὺ κάλει νιν. ἴθ’ ὦ ξένε μικκὸν ἄκουσον τεῖδ’ ἐνθών· ἄμμεσ γὰρ ἐρίσδομεσ, ὅστισ ἀρείων βουκολιαστάσ ἐστι. τὺ δ’ ὦ φίλε μήτ’ ἐμὲ Μόρσων ἐν χάριτι κρίνῃσ, μήτ’ ὦν τύγα τοῦτον ὀνάσῃσ. ναὶ ποτὶ τᾶν Νυμφᾶν Μόρσων φίλε μήτε Κομάτᾳ τὸ πλέον ἰθύνῃσ, μήτ’ ὦν τύγα τῷδε χαρίξῃ. ἅδέ τοι ἁ ποίμνα τῶ Θουρίω ἐστὶ Σιβύρτα, Εὐμάρα δὲ τὰσ αἶγασ ὁρῇσ φίλε τῶ Συβαρίτα. μή τύ τισ ἠρώτη πὸτ τῶ Διόσ, αἴτε Σιβύρτα αἴτ’ ἐμόν ἐστι κάκιστε τὸ ποίμνιον; ὡσ λάλοσ ἐσσί. βέντισθ’ οὗτοσ, ἐγὼ μὲν ἀλαθέα πάντ’ ἀγορεύω κοὐδὲν καυχέομαι· τὺ δ’ ἄγαν φιλοκέρτομοσ ἐσσί. εἰᾶ λέγ’ εἴ τι λέγεισ, καὶ τὸν ξένον ἐσ πόλιν αὖθισ ζῶντ’ ἄφεσ· ὦ Παιάν, ἦ στωμύλοσ ἦσθα Κομάτα. ταὶ Μοῖσαί με φιλεῦντι πολὺ πλέον ἢ τὸν ἀοιδὸν Δάφνιν· ἐγὼ δ’ αὐταῖσ χιμάρωσ δύο πρᾶν ποκ’ ἔθυσα. καὶ γὰρ ἔμ’ ὡπόλλων φιλέει μέγα, καὶ καλὸν αὐτῷ κριὸν ἐγὼ βόσκω. τὰ δὲ Κάρνεα καὶ δὴ ἐφέρπει. πλὰν δύο τὰσ λοιπὰσ διδυματόκοσ αἶγασ ἀμέλγω, καί μ’ ἁ παῖσ ποθορεῦσα "τάλαν" λέγει "αὐτὸσ ἀμέλγεισ; φεῦ φεῦ Λάκων τοι ταλάρωσ σχεδὸν εἴκατι πληροῖ τυρῶ καὶ τὸν ἄναβον ἐν ἄνθεσι παῖδα μολύνει. βάλλει καὶ μάλοισι τὸν αἰπόλον ἁ Κλεαρίστα τὰσ αἶγασ παρελᾶντα καὶ ἁδύ τι ποππυλιάσδει. κἠμὲ γὰρ ὁ Κρατίδασ τὸν ποιμένα λεῖοσ ὑπαντῶν ἐκμαίνει· λιπαρὰ δὲ παρ’ αὐχένα σείετ’ ἔθειρα. ἀλλ’ οὐ σύμβλητ’ ἐστὶ κυνόσβατοσ οὐδ’ ἀνεμώνα πρὸσ ῥόδα, τῶν ἄνδηρα παρ’ αἱμασιαῖσι πεφύκει. οὐδὲ γὰρ οὐδ’ ἀκύλοισ ὁμομαλίδεσ· αἱ μὲν ἔχοντι λυπρὸν ἀπὸ πρίνοιο λεπύριον, αἱ δὲ μελιχραί. κἠγὼ μὲν δωσῶ τᾷ παρθένῳ αὐτίκα φάσσαν ἐκ τᾶσ ἀρκεύθω καθελών· τηνεῖ γὰρ ἐφίσδει. ἀλλ’ ἐγὼ ἐσ χλαῖναν μαλακὸν πόκον, ὁππόκα πέξω τὰν οἶν τὰν πέλλαν, Κρατίδᾳ δωρήσομαι αὐτόσ. σίττ’ ἀπὸ τᾶσ κοτίνω ταὶ μηκάδεσ· ὧδε νέμεσθε, ὡσ τὸ κάταντεσ τοῦτο γεώλοφον αἵ τε μυρῖκαι. οὐκ ἀπὸ τᾶσ δρυὸσ οὗτοσ ὁ Κώναροσ ἅ τε Κιναίθα; τουτεῖ βοσκησεῖσθε ποτ’ ἀντολάσ, ὡσ ὁ Φάλαροσ. ἔστι δέ μοι γαυλὸσ κυπαρίσσινοσ, ἔστι δὲ κρατήρ, ἔργον Πραξιτέλευσ· τᾷ παιδὶ δὲ ταῦτα φυλάσσω. χἁμῖν ἐστι κύων φιλοποίμνιοσ, ὃσ λύκοσ ἄγχει, ὃν τῷ παιδὶ δίδωμι τὰ θηρία πάντα διώκειν. ἀκρίδεσ, αἳ τὸν φραγμὸν ὑπερπαδῆτε τὸν ἁμόν, μή μευ λωβασεῖσθε τὰσ ἀμπέλοσ· ἐντὶ γὰρ ἇβαι. τοὶ τέττιγεσ, ὁρῆτε τὸν αἰπόλον ὡσ ἐρεθίζω· οὑτῶσ χὑμέσ θην ἐρεθίζετε τὼσ καλαμευτάσ. μισέω τὰσ δασυκέρκοσ ἀλώπεκασ, αἳ τὰ Μίκωνοσ αἰεὶ φοιτῶσαι τὰ ποθέσπερα ῥαγίζοντι. καὶ γὰρ ἐγὼ μισέω τὼσ κανθάροσ, οἳ τὰ Φιλώνδα σῦκα κατατρώγοντεσ ὑπανέμιοι φορέονται. ἦ οὐ μέμνᾳ, ὅκ’ ἐγώ τυ κατήλασα, καὶ τὺ σεσαρὼσ εὖ ποτεκιγκλίζευ καὶ τᾶσ δρυὸσ εἴχεο τήνασ; τοῦτο μὲν οὐ μέμναμ’· ὅκα μάν ποκα τεῖδέ τυ δήσασ Εὐμάρασ ἐκάθηρε καλῶσ μάλα, τοῦτό γ’ ἴσαμι. ἦ δή τισ Μόρσων πικραίνεται· ἢ οὐχὶ παρῄσθευ; σκίλλασ ἰὼν γραίασ ἀπὸ σάματοσ αὐτίκα τίλλειν. κἠγὼ μὰν κνίζω Μόρσων τινά· καὶ τὺ δὲ λεύσσεισ. ἐνθὼν τὰν κυκλάμινον ὄρυσσέ νυν ἐσ τὸν Ἄλεντα. Ἱμέρα ἀνθ’ ὕδατοσ ῥείτω γάλα, καὶ τὺ δὲ Κράθι οἴνῳ πορφύροισ, τὰ δέ τ’ οἴσυα καρπὸν ἐνείκαι. ῥείτω χἁ Συβαρῖτισ ἐμὶν μέλι, καὶ τὸ πότορθρον ἁ παῖσ ἀνθ’ ὕδατοσ τᾷ κάλπιδι κηρία βάψαι. ταὶ μὲν ἐμαὶ κύτισόν τε καὶ αἴγιλον αἶγεσ ἔδοντι, καὶ σχῖνον πατέοντι καὶ ἐν κομάροισι κέχυνται. ταῖσι δ’ ἐμαῖσ ὀίεσσι πάρεστι μὲν ἁ μελίτεια φέρβεσθαι, πολλὸσ δὲ καὶ ὡσ ῥόδα κίσθοσ ἐπανθεῖ. οὐκ ἔραμ’ Ἀλκίππασ, ὅτι με πρᾶν οὐκ ἐφίλασε τῶν ὤτων καθελοῖσ’, ὅκά οἱ τὰν φάσσαν ἔδωκα. ἀλλ’ ἐγὼ Εὐμήδευσ ἔραμαι μέγα· καὶ γὰρ ὅκ’ αὐτῷ τὰν σύριγγ’ ὤρεξα, καλόν τί με κάρτ’ ἐφίλασεν. οὐ θεμιτὸν Λάκων ποτ’ ἀηδόνα κίσσασ ἐρίσδειν, οὐδ’ ἔποπασ κύκνοισι· τὺ δ’ ὦ τάλαν ἐσσὶ φιλεχθήσ. παύσασθαι κέλομαι τὸν ποιμένα. τὶν δὲ Κομάτα δωρεῖται Μόρσων τὰν ἀμνίδα· καὶ τὺ δὲ θύσασ ταῖσ Νύμφαισ Μόρσωνι καλὸν κρέασ αὐτίκα πέμψον. πεμψῶ ναὶ τὸν Πᾶνα. φριμάσσεο πᾶσα τραγίσκων νῦν ἀγέλα· κἠγὼ γὰρ ἴδ’ ὡσ μέγα τοῦτο καχαξῶ κὰτ τῶ Λάκωνοσ τῶ ποιμένοσ, ὅττι πόκ’ ἤδη ἀνυσάμαν τὰν ἀμνόν· ἐσ ὠρανὸν ὔμμιν ἁλεῦμαι. αἶγεσ ἐμαὶ θαρσεῖτε κερούτιδεσ· αὔριον ὔμμε πάσασ ἐγὼ λουσῶ Συβαρίτιδοσ ἔνδοθι λίμνασ. οὗτοσ ὁ Λευκίτασ ὁ κορυπτίλοσ, εἴ τιν’ ὀχευσεῖσ τᾶν αἰγῶν, φλασσῶ τυ πρὶν ἤ γ’ ἐμὲ καλλιερῆσαι ταῖσ Νύμφαισ τὰν ἀμνόν. ὁ δ’ αὖ πάλιν. ἀλλὰ γενοίμαν, αἰ μή τυ φλάσσαιμι, Μελάνθιοσ ἀντὶ Κομάτα.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Theocritus, Idylls, Βουκολιασταὶ Κομάτασ καὶ Λάκων

(테오크리토스, Idylls, Βουκολιασταὶ Κομάτασ καὶ Λάκων)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION