헬라어 텍스트

헬라어 텍스트

헬라어 문장 내 검색 Language

ἀλλὰ μὴν ὅτε ταῦτα οὐδ’ ἂν εἷσ ὑγιαίνων εἴποι σπουδῇ πλὴν ὡσ ἡμεῖσ νῦν εἰσ ἔλεγχον λόγου, πῶσ οὐ κομιδῆ Πλάτων συκοφαντεῖ;
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πρὸσ Πλάτωνα περὶ ῥητορικῆς 83:6)
καὶ γὰρ ὁ ἐγκρατευόμενοσ λυπεῖται παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν πράττων ἤδη, καὶ χαίρει τὴν ἀπ’ ἐλπίδοσ ἡδονήν, ὅτι ὕστερον ὠφεληθήσεται, ἢ καὶ ἤδη ὠφελεῖται ὑγιαίνων·
(아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 2 140:1)
οὐθὲν γὰρ διαφέρει τὸ ἄνθρωποσ ὑγιαίνων ἐστὶν ἢ τὸ ἄνθρωποσ ὑγιαίνει, οὐδὲ τὸ ἄνθρωποσ βαδίζων ἐστὶν ἢ τέμνων τοῦ ἄνθρωποσ βαδίζει ἢ τέμνει, ὁμοίωσ δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων.
(아리스토텔레스, 형이상학, Book 5 97:1)
ἐξ οὗ δὲ ὡσ ὕλησ γίγνεται ἔνια λέγεται, ὅταν γένηται, οὐκ ἐκεῖνο ἀλλ’ ἐκείνινον, οἱο͂ν ὁ ἀνδριὰσ οὐ λίθοσ ἀλλὰ λίθινοσ, ὁ δὲ ἄνθρωποσ ὁ ὑγιαίνων οὐ λέγεται ἐκεῖνο ἐξ οὗ·
(아리스토텔레스, 형이상학, Book 7 101:1)
λέγομεν γὰρ ὑγιεινῶσ βαδίζειν, ὅταν βαδίζῃ ὡσ ἂν ὁ ὑγιαίνων.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 5 5:1)
ἀλλ’ οὔτε ταῦτα ποιήσειεν ἂν οὐδεὶσ ὑγιαίνων, οἶμαι, σύ τ’ ἐκεῖνα λύων ἠδίκεισ.
(데모스테네스, Speeches 21-30, Κατὰ Τιμοκράτους 115:1)
ἐπεὶ ὅτι γε ὑγιαίνων οὐκ ἄν ποτε ἔπραξεν, μεγάλῳ τεκμηρίῳ καὶ περιφανεῖ ἐγὼ ὑμῖν ἐπιδείξω.
(데모스테네스, Speeches 51-61, Κατὰ Νεαίρας 89:1)
ἀλλ̓ εἰ μὲν ὑγιαίνων ἐτύγχανον, οὐκ ἂν ἀπέστην τοῦ λόγου, πρὶν ἱκανῶσ αὐτὸν διελθεῖν κατὰ τὴν ἐμαυτοῦ δύναμιν·
(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΠΕΡΙ ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΕΝ ΝΙΚΑΙΑΙ ΠΕΠΑΥΜΕΝΗΣ ΤΗΣ ΣΤΑΣΕΩΣ. 13:1)
καὶ τίσ ἂν ὑγιαίνων ταῦτα φήσειεν, ὁρῶν ὡσ οἰκτρῶσ καὶ κακῶσ ἅπαντεσ ὑπ’ αὐτοῦ διατεθείμεθα;
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, Books IV-VI, book 4, chapter 80 7:1)
ἐρρωμένοσ τε τὸ σῶμα καὶ τὴν διάνοιαν ὑγιαίνων καὶ μέχρι παντὸσ αὐτοῦ βιώσασ, καὶ οὐκ ἐκ τῶν ἐπιτυχόντων ἀκουσμάτων τὰσ πράξεισ συντιθείσ, ἀλλ’ οἷσ μὲν αὐτὸσ παρῆν, ἐξ ἐμπειρίασ, ὧν δ’ ἀπελείφθη διὰ τὴν φυγήν, παρὰ τῶν ἄριστα γινωσκόντων πυνθανόμενοσ.
(디오니시오스, Δε Τηυξψδιδισ ιδιοματιβυσ ̔επιστυλα αδ Αμμαευμ̓, chapter 65)
ἢ ὑγιαίνων ἄξιοσ εἶ ἐπὶ τοιούτου κατακεῖσθαι.
(에픽테토스, Works, book 3, Πρὸσ τοὺσ διὰ νόσον ἀπαλλαττομένουσ. 13:3)
μελέτησόν ποτε διαγωγὴν ὡσ ἄρρωστοσ, ἵνα ποθ’ ὡσ ὑγιαίνων διαγάγῃσ.
(에픽테토스, Works, book 3, Τί ἐρημία καὶ ποῖοσ ἐρ́ημοσ. 21:4)
κἂν μηδεὶσ αἰσθάνηται, ἀρκοῦ αὐτὸσ ὑγιαίνων καὶ εὐδαιμονῶν.
(에픽테토스, Works, book 3, Περὶ τοῦ μὴ δεῖν προσπάσχειν τοῖσ οὐκ ἐφ’ ἡμῖν. 118:2)
Ὥσπερ ὁ ὑγιαίνων οὐκ ἂν ὑπὸ νοσούντων βούλοιτο θεραπεύεσθαι οὐδὲ τοὺσ συνοικοῦντασ ἑαυτῷ νοσεῖν, οὕτωσ οὐδ’ ὁ ἐλεύθεροσ ἀνάσχοιτ’ ἂν ὑπὸ δούλων ὑπηρετεῖσθαι ἢ τοὺσ συμβιοῦντασ ἑαυτῷ δουλεύειν.
(에픽테토스, Works, gnomologium epicteteum e( stobaei libris 3-4) 37:1)
ταύτην μέντοι τὴν ὠμότητα προσκεψάμενον αὐτοῦ καὶ τὸν πατέρα μηδ’ ἐλπίδοσ αὐτόν ποτε ἀξιῶσαι βασιλικῆσ ἢ ὅτε χεῖρον τὴν ψυχὴν κάμνων τοῦ σώματοσ ἀκρατὴσ ἦν ὑγιαίνοντοσ λογισμοῦ καὶ οὐδ’ ὃν ἔγραφεν ἐν ταῖσ ἐπιδιαθήκαισ ᾔδει διάδοχον, καὶ ταῦτα μηδὲν τὸν ἐν ταῖσ διαθήκαισ μέμψασθαι δυνάμενοσ, ἃσ ἔγραψεν ὑγιαίνων μὲν τὸ σῶμα, καθαρὰν δὲ τὴν ψυχὴν ἔχων πάθουσ παντόσ.
(플라비우스 요세푸스, De bello Judaico libri vii, Φλαυίου Ιὠσήπου ἱστορία Ιοὐδαϊκοῦ πολέμου πρὸσ Ῥωμαίουσ λόγοσ β. 41:1)

SEARCH

MENU NAVIGATION