헬라어 텍스트

헬라어 텍스트

헬라어 문장 내 검색 Language

χρυσὸσ δ’ ἐν αὐταῖσ εὑρέθη πάμπολυσ καὶ ἄργυροσ ἔτι δὲ καὶ χαλκόσ, ὃν τοῦ χρυσοῦ κρείττον’ ἔλεγον, ἐξ οὗ καὶ Σολόμων τὸ μέγα σκεῦοσ θάλασσαν δὲ καλούμενον ἐποίησε καὶ τοὺσ καλλίστουσ ἐκείνουσ λουτῆρασ, ὅτε τῷ θεῷ τὸν ναὸν κατεσκεύασεν.
(플라비우스 요세푸스, Antiquitates Judaicae, Book 7 129:1)
καὶ μὴν ἐκεῖνό μοι σκοποῦντι προοῖσται γέλωσ πάμπολυσ.
(루키아노스, De parasito sive artem esse parasiticam, (no name) 2:14)
ἦρχον μὲν οὐκ ὀλίγησ χώρασ, ὦ Μίκυλλε, παμφόρου τινὸσ καὶ πλήθει ἀνθρώπων καὶ κάλλει πόλεων ἐν ταῖσ μάλιστα θαυμάζεσθαι ἀξίασ ποταμοῖσ τε ναυσιπόροισ καταρρεομένησ καὶ θαλάττῃ εὐόρμῳ χρωμένησ, καὶ στρατιὰ ἦν πολλὴ καὶ ἵπποσ συγκεκροτημένη καὶ δορυφορικὸν οὐκ ὀλίγον καὶ τριήρεισ καὶ χρημάτων πλῆθοσ ἀνάριθμον καὶ χρυσὸσ πάμπολυσ καὶ ἡ ἄλλη τῆσ ἀρχῆσ τραγῳδία πᾶσα ἐσ ὑπερβολὴν ἐξωγκωμένη, ὥστε ὁπότε προϊοίμι, οἱ μὲν πολλοὶ προσεκύνουν καὶ θεόν τινα ὁρᾶν ᾤοντο καὶ ἄλλοι ἐπ’ ἄλλοισ συνέθεον ὀψόμενοί με, οἱ δὲ καὶ ἐπὶ τὰ τέγη ἀνιόντεσ ἐν μεγάλῳ ἐτίθεντο ἀκριβῶσ ἑωρακέναι τὸ ζεῦγοσ, τὴν ἐφεστρίδα, τὸ διάδημα, τοὺσ προπομπεύοντασ, τοὺσ ἑπομένουσ.
(루키아노스, Gallus, (no name) 24:6)
καὶ ὥσπερ ἐκ τῆσ λίθου ἐκείνησ ὁρμαθὸσ πάμπολυσ ἐξήρτηται χορευτῶν τε καὶ διδασκάλων καὶ ὑποδιδασκάλων, ἐκ πλαγίου ἐξηρτημένων τῶν τῆσ Μούσησ ἐκκρεμαμένων δακτυλίων.
(플라톤, Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis, Ιὤν 37:2)
τῶν γὰρ ὀρῶν ἔστιν ἃ νῦν μὲν ἔχει μελίτταισ μόναισ τροφήν, χρόνοσ δ’ οὐ πάμπολυσ ὅτε δένδρων αὐτόθεν εἰσ οἰκοδομήσεισ τὰσ μεγίστασ ἐρεψίμων τμηθέντων στεγάσματ’ ἐστὶν ἔτι σᾶ.
(플라톤, Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis, Κριτίας 35:1)
παντί που δῆλον τὸ τοιοῦτον, ὅτι μεγάλου τῆσ νομοθεσίασ ὄντοσ ἔργου, τοῦ πόλιν εὖ παρεσκευασμένην ἀρχὰσ ἀνεπιτηδείουσ ἐπιστῆσαι τοῖσ εὖ κειμένοισ νόμοισ, οὐ μόνον οὐδὲν πλέον εὖ τεθέντων, οὐδ’ ὅτι γέλωσ ἂν πάμπολυσ συμβαίνοι, σχεδὸν δὲ βλάβαι καὶ λῶβαι πολὺ μέγισται ταῖσ πόλεσι γίγνοιντ’ ἂν ἐξ αὐτῶν.
(플라톤, Laws, book 6 3:3)
χρησώμεθά γε μὴν τῷ νῦν παρατυχόντι περὶ αὐτῆσ ἡμῖν λόγῳ τὸ τοιόνδε, ὡσ εἴ ποτέ τισ ἐπινοήσειε γράψαι τε ὡσ κάλλιστον ζῷον καὶ τοῦτ’ αὖ μηδέποτε ἐπὶ φαυλότερον ἀλλ’ ἐπὶ τὸ βέλτιον ἴσχειν τοῦ ἐπιόντοσ ἀεὶ χρόνου, συννοεῖσ ὅτι θνητὸσ ὤν, εἰ μή τινα καταλείψει διάδοχον τοῦ ἐπανορθοῦν τε, ἐάν τι σφάλληται τὸ ζῷον ὑπὸ χρόνων, καὶ τὸ παραλειφθὲν ὑπὸ τῆσ ἀσθενείασ τῆσ ἑαυτοῦ πρὸσ τὴν τέχνην οἱο͂́σ τε εἰσ τὸ πρόσθεν ἔσται φαιδρύνων ποιεῖν ἐπιδιδόναι, σμικρόν τινα χρόνον αὐτῷ πόνοσ παραμενεῖ πάμπολυσ;
(플라톤, Laws, book 6 127:3)
τοσάδε τοίνυν ἑκάστων χρὴ φάναι μανθάνειν δεῖν τοὺσ ἐλευθέρουσ, ὅσα καὶ πάμπολυσ ἐν Αἰγύπτῳ παίδων ὄχλοσ ἅμα γράμμασι μανθάνει.
(플라톤, Laws, book 7 193:4)

SEARCH

MENU NAVIGATION