헬라어 텍스트

헬라어 텍스트

헬라어 문장 내 검색 Language

καὶ γάρ τοι μόνη μὲν τὴν αἰγίδα δι’ αἰῶνοσ φορεῖ, μόνη δὲ τοῖσ τοῦ πατρὸσ ὅπλοισ εἰσ τὸν Ὁμηρικὸν πόλεμον κοσμεῖται·
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ἀθηνᾶ 2:2)
πάντα γὰρ τὰ σεμνὰ καὶ καλὰ καὶ δι’ ὧν ἡ πόλισ κοσμεῖται καὶ σῴζεται, ἡ σωφροσύνη, ἡ πρὸσ τοὺσ γονέασ καὶ τοὺσ πρεσβυτέρουσ ὑμῶν παρὰ τῶν νέων αἰσχύνη, ἡ εὐταξία, τῇ τῶν νόμων προσθήκῃ τῶν αἰσχρῶν περίεστιν, τῆσ ἀναισχυντίασ, τῆσ θρασύτητοσ, τῆσ ἀναιδείασ.
(데모스테네스, Speeches 21-30, Κατὰ Ἀριστογείτονοσ Α 29:1)
καὶ τί δεῖ λέγειν ὅτι τοῖσ νόμοισ ἅπαντα κοσμεῖται καὶ τῷ τούτοισ πείθεσθαι;
(데모스테네스, Speeches 21-30, Κατὰ Ἀριστογείτονοσ Α 32:1)
ὅσα μὲν γὰρ αἱ κανηφόροι καὶ ἀρρηφόροι λεγόμεναι λειτουργοῦσιν ἐπὶ τῶν Ἑλληνικῶν ἱερῶν, ταῦτα παρὰ Ῥωμαίοισ αἱ προσαγορευόμεναι τουτολᾶται συντελοῦσι στεφάναισ κοσμούμεναι τὰσ κεφαλάσ, οἱαίσ κοσμεῖται τὰ τῆσ Ἐφεσίασ Ἀρτέμιδοσ ἀφιδρύματα παρ’ Ἕλλησιν.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 2, chapter 22 3:1)
ἔπειθ’ ὅτι οὐ τὴν ποικίλην καὶ χρυσόσημον ἀμφιέννυται στολήν, ᾗ κοσμεῖται ὁ ἕτεροσ, οὐδὲ τὸν χρυσοῦν ἔχει στέφανον, ἀλλὰ περιπόρφυρον λευκὴν περιβέβληται τήβενναν, τὸ ἐπιχώριον τῶν ὑπάτων τε καὶ στρατηγῶν φόρημα, στέφανον δ’ ἐπίκειται δάφνησ, μεμείωται δὲ καὶ τοῦ σκήπτρου τῇ φορήσει παρὰ τὸν ἕτερον, τὰ δ’ ἄλλα πάντα ταὐτὰ ἔχει.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, Books IV-VI, book 5, chapter 47 5:2)
ταῦτα τῆσ βουλῆσ ψηφισαμένησ ἀναστρέψασ εἰσ τὴν πόλιν ὁ Κάσσιοσ θρίαμβον κατάγειν ἠξίου δεύτερον ὡσ τὰ μέγιστα τῶν ἐθνῶν κεχειρωμένοσ, χάριτι μᾶλλον ἁρπάζων τὸ τίμιον ἢ τῷ δικαίῳ λαμβάνων, ὃσ οὔτε πόλεισ κατὰ κράτοσ ἑλὼν ἐκ τειχομαχίασ, οὔτ’ ἐν ὑπαίθρῳ μάχῃ στρατιὰν πολεμίων τρεψάμενοσ αἰχμάλωτα καὶ σκῦλα, οἷσ κοσμεῖται θρίαμβοσ, ἔμελλε κατάγειν.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, Books VII-IX, book 8, chapter 69 1:1)
καὶ νῦν Οὐολούσκοισ κατὰ Ῥωμαίων ἵσταται τρόπαια, καὶ κοσμεῖται τοῖσ ἡμετέροισ λαφύροισ τἀκείνων ἱερὰ καὶ ἐν αὐχήμασιν, ἡλίκοισ οὐπώποτε αἱ πόλεισ αὐτῶν εἰσιν τέωσ ὑπὲρ ἀνδραποδισμοῦ τε καὶ κατασκαφῆσ τῶν ἡμετέρων δεόμεναι ἡγεμόνων.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, Books VII-IX, book 9, chapter 53 7:1)
ὁ δὲ ἀπὸ τῆσ μακρᾶσ ἀρχόμενοσ, λήγων δὲ εἰσ τὰσ βραχείασ δάκτυλοσ μὲν καλεῖται, πάνυ δ’ ἐστὶ σεμνὸσ καὶ εἰσ τὸ κάλλοσ τῆσ ἑρμηνείασ ἀξιολογώτατοσ, καὶ τό γε ἡρωικὸν μέτρον ἀπὸ τούτου κοσμεῖται ὡσ ἐπὶ τὸ πολύ·
(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 1726)
ἆρά γε ἀπαιτήσει μέ τισ ἐνταυθοῖ λόγον μελῶν τε καὶ ῥυθμῶν καὶ τῶν ἐν ταῖσ μεταβολαῖσ σχημάτων καὶ τοῦ ἐν ἑκάστῳ πρέποντοσ, ἀξιῶν ἀκοῦσαι, τίνα τε αὐτῶν ἐστιν, οἷσ ἡ φιλάρχαιοσ ἁρμονία κοσμεῖται, καὶ τίνα τῆσ κωτίλησ γένοιτ’ ἂν ἁρμονίασ;
(디오니시오스, De Demosthene, chapter 491)
Ὁ δὲ ἀρχιερεὺσ κοσμεῖται μὲν καὶ ταύτῃ παραλιπὼν οὐδὲν τῶν προειρημένων, ἐπενδυσάμενοσ δ’ ἐξ ὑακίνθου πεποιημένον χιτῶνα, ποδήρησ δ’ ἐστὶ καὶ οὗτοσ, μεεὶρ καλεῖται κατὰ τὴν ἡμετέραν γλῶσσαν, ζώνῃ περισφίγγεται βάμμασιν οἷσ ἡ πρότερον ἤνθει διαπεποικιλμένῃ χρυσοῦ συνυφασμένου·
(플라비우스 요세푸스, Antiquitates Judaicae, Book 3 201:1)
καὶ μὴν ὁ μὲν πλούσιοσ κοσμεῖται ὑπ’ αὐτοῦ, τὸν δὲ παράσιτον πλούσιοσ οὐδέποτε κοσμεῖ.
(루키아노스, De parasito sive artem esse parasiticam, (no name) 58:5)
κοσμεῖται μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν μεγίστων κινδύνων ὑπὸ τοῦ παρασίτου σώζεται.
(루키아노스, De parasito sive artem esse parasiticam, (no name) 59:4)
ἔτι δὲ καὶ δοκεῖ σοι αὐτὸ τὸ καλόν, ᾧ καὶ τἆλλα πάντα κοσμεῖται καὶ καλὰ φαίνεται, ἐπειδὰν προσγένηται ἐκεῖνο τὸ εἶδοσ, τοῦτ’ εἶναι παρθένοσ ἢ ἵπποσ ἢ λύρα;
(플라톤, Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis, Ἱππίασ μειζών 52:1)
ἀλλὰ μέντοι, ὦ Σώκρατεσ, εἰ τοῦτό γε ζητεῖ, πάντων ῥᾷστον ἀποκρίνασθαι αὐτῷ τί ἐστι τὸ καλὸν ᾧ καὶ τὰ ἄλλα πάντα κοσμεῖται καὶ προσγενομένου αὐτοῦ καλὰ φαίνεται.
(플라톤, Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis, Ἱππίασ μειζών 52:2)
ἔμψυχον οὐχ ἁπλοῦν οὐδ’ ἀσύνθετον οὐδὲ μονοειδέσ ἐστιν, ἀλλ’ ἐκ τῆσ ταὐτοῦ καὶ τῆσ τοῦ ἑτέρου μεμιγμένον δυνάμεωσ πῆ μὲν ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ κοσμεῖται καὶ περιπολεῖ μιᾷ τάξει κράτοσ ἐχούσῃ χρώμενον, πῆ δ’ εἴσ τε κινήσεισ καὶ κύκλουσ σχιζόμενον ὑπεναντίουσ καὶ πλανητοὺσ ἀρχὴν διαφορᾶσ καὶ μεταβολῆσ καὶ ἀνομοιότητοσ ἐνδίδωσι ταῖσ περὶ γῆν φθοραῖσ καὶ γενέσεσιν ἥ τ̓ ἀνθρώπου ψυχὴ μέροσ τι ἢ μίμημα τῆσ τοῦ παντὸσ οὖσα καὶ συνηρμοσμένη κατὰ λόγουσ καὶ ἀριθμοὺσ ἐοικότασ ἐκείνοισ οὐχ ἁπλῆ τίσ ἐστιν οὐδ’ ὁμοιοπαθήσ, ἀλλ’ ἕτερον μὲν ἔχει τὸ νοερὸν καὶ λογιστικόν, ᾧ κρατεῖν τοῦ ἀνθρώπου κατὰ φύσιν καὶ ἄρχειν προσῆκὸν ἐστιν, ἕτερον δὲ τὸ παθητικὸν καὶ ἄλογον καὶ πολυπλανὲσ καὶ ἄτακτον ἐξεταστοῦ δεόμενον.
(플루타르코스, De virtute morali, section 3 4:1)

SEARCH

MENU NAVIGATION