헬라어 텍스트

헬라어 텍스트

헬라어 문장 내 검색 Language

ἀλλ’ οὐκ ἐκεῖνον τὸν ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ἀναρρηθέντα στέφανον οὐδεὶσ καθιεροῖ, ἀλλ’ ἔξεστι κεκτῆσθαι, ἵνα μὴ μόνον αὐτόσ, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐξ ἐκείνου, ἔχοντεσ ἐν τῇ οἰκία τὸ ὑπόμνημα, μηδέποτε κακοὶ τὴν ψυχὴν εἰσ τὸν δῆμον γίγνωνται.
(아이스키네스, 연설, κατὰ Κτησιφῶντος, section 471)
οὐ μὲν γάρ κε κακοὶ τοιόνδε τέκοιεν·
(익명 저작, Homeric Hymns, Εἲσ Ἀφροδίτην 11:19)
Ὁκόσα μὲν οὖν ὡσ ἐπὶ ὀξείῃ γίγνεται τῇ νούσῳ, πρόσθεν μοι λέλεκται· ἢν δὲ ἐν χρόνῳ μίμνῃ, οὐδὲ ἐπὶ τοῖσι διαλείμμασι ἀσινέεσ, νωθροὶ, ἄθυμοι, κατηφέεσ, ἐξάνθρωποι , ἄμικτοι, οὐδὲ ἡλικίῃσι μειλίχιοι, ἄγρυπνοι, δυσόνειροι πολλοῖσι ἀλλοκότοισι, ἀπόσιτοι, πέψαι κακοὶ, ἄχροοι, μολιβδώδεεσ, δυσμαθέεσ νωθείῃ γνώμησ τε καὶ αἰσθήσιοσ, βαρυήκοοι, ἦχοι, βόμβοι ἀνὰ τὴν κεφαλήν .
(아레타이오스, The Extant Works of Aretaeus, The Cappadocian., ΑΡΕΤΑΙΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΟΥ ΠΕΡΙ ΑΙΤΙΩΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΩΝ ΧΡΟΝΙΩΝ ΠΑΘΩΝ, Κεφ. ισ’. Περὶ Καχεξίησ.29)
μὴ τοίνυν ἐξὸν καὶ τότ’ ἀληθεύειν δοκεῖν καὶ νῦν τὰ δίκαια πράττειν, τρία ταῦτ’ ἀνθέλησθε τὰ χείριστα, ἐξ ἀρχῆσ τε κακοὶ γνώμην γενέσθαι περὶ ἡμᾶσ καὶ ληφθέντεσ ἀναισχυντεῖν καὶ νῦν αὖθισ ἐξεπίτηδεσ πονηρεύεσθαι, μηδ’ ἀνθ’ ὧν ἥκομεν ἡμεῖσ ὑμῖν ἐθέλοντεσ τοῦ κινδύνου κοινωνεῖν, ἀντὶ τούτων ὑμεῖσ Φιλίππῳ συνεμβάλλοντεσ ἐφ’ ἡμᾶσ φανεροὶ γένησθε.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, συμμαχικὸσ β πρὸσ Θηβαίουσ περὶ τῆσ συμμαχίας 12:3)
καίτοι πῶσ οὐκ ἄτοπον τῶν μὲν ἐν τοῖσ σώμασιν ἀρρωστημάτων, ἃ μέρει τινὶ λυμαίνεται, τοσαύτην πρόνοιαν ἔχειν ὥστε τάχιστα παύεσθαι, τῶν δὲ ἀπολλύντων δημοσίᾳ τὰσ πόλεισ μὴ τὴν ταχίστην ἀπαλλαγὴν ζητεῖν, ἀλλ’ ὅπωσ ὅτι πλεῖστα γενήσεται, καὶ τῶν μὲν ἀκουσίων ἀποτροπὰσ αἰτεῖν τοὺσ θεοὺσ, οἱο͂ν λιμοῦ καὶ λοιμοῦ καὶ τῶν τοιούτων, ἃ δὲ μείζω μὲν τούτων κακοῖ, τῷ δ’ εὖ φρονεῖν ἔστι θεραπεῦσαι, ταῦτα μὴ βούλεσθαι;
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ῥοδίοισ περὶ ὁμονοίας 5:16)
"οἱ δὲ πολλοὶ, ὦ ἄριστε, κακοὶ γίγνονται τῶν δυναστῶν.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πρὸσ Πλάτωνα περὶ ῥητορικῆς 86:6)
ἐκ γὰρ τοῦ κιθαρίζειν καὶ οἱ ἀγαθοὶ καὶ κακοὶ γίνονται κιθαρισταί.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 2 8:2)
ἐκ μὲν γὰρ τοῦ εὖ οἰκοδομεῖν ἀγαθοὶ οἰκοδόμοι ἔσονται, ἐκ δὲ τοῦ κακῶσ κακοί.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 2 9:1)
εἰ γὰρ μὴ οὕτωσ εἶχεν, οὐδὲν ἂν ἔδει τοῦ διδάξοντοσ, ἀλλὰ πάντεσ ἂν ἐγίνοντο ἀγαθοὶ ἢ κακοί.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 2 9:2)
οὔτε γὰρ ἀγαθοὶ λεγόμεθα τῷ δύνασθαι πάσχειν ἁπλῶσ οὔτε κακοί, οὔτ’ ἐπαινούμεθα οὔτε ψεγόμεθα·
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 2 50:2)
ἔτι δυνατοὶ μέν ἐσμεν φύσει, ἀγαθοὶ δὲ ἢ κακοὶ οὐ γινόμεθα φύσει·
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 2 50:3)
ἐσθλοὶ μὲν γὰρ ἁπλῶσ, παντοδαπῶσ δὲ κακοί.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 2 65:1)
ἀγνοεῖ μὲν οὖν πᾶσ ὁ μοχθηρὸσ ἃ δεῖ πράττειν καὶ ὧν ἀφεκτέον, καὶ διὰ τὴν τοιαύτην ἁμαρτίαν ἄδικοι καὶ ὅλωσ κακοὶ γίνονται·
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 3 18:2)
οὐ κακοὶ μὲν οὖν δοκοῦσιν εἶναι οὐδ’ οὗτοι οὐ γὰρ κακοποιοί εἰσιν, ἡμαρτημένοι δέ.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 4 93:4)
οἱ γὰρ κακοὶ οὐ χαίρουσιν ἑαυτοῖσ, εἰ μή τισ ὠφέλεια γίνοιτο.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 8 41:3)

SEARCH

MENU NAVIGATION