헬라어 텍스트

헬라어 텍스트

헬라어 문장 내 검색 Language

ἱκετεύων οὖν τὴν Ἀφροδίτην φησίν κλῦθί μευ εὐχομένου, Κουροτρόφε·
(아테나이오스, The Deipnosophists, Book 13, book 13, chapter 61 1:1)
καὶ οὐ μόνον ἐνταῦθα τοῦτ’ ἐποίησεν, ἀλλὰ καὶ κατεγνωσμένησ ἤδη τῆσ δίκησ, ἀναβὰσ ἐπὶ τὸ δικαστήριον ἐδεῖθ’ ἱκετεύων ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ ἀντιβολῶν καὶ δάκρυσι κλάων ταλάντου τιμῆσαι, καὶ τούτου αὐτὸσ ἐγίγνετ’ ἐγγυητήσ.
(데모스테네스, Speeches 21-30, Πρὸσ Ὀνήτορα Ἐξούλησ Α 41:1)
γενομένων δὲ λόγων, καὶ χαλεπῶσ φερούσησ τῆσ ἐν Ἀρείῳ πάγῳ βουλῆσ καὶ ζημιούσησ τὸν Θεογένην ὅτι τοιαύτην ἔλαβεν γυναῖκα καὶ ταύτην εἰάσε ποιῆσαι τὰ ἱερὰ τὰ ἄρρητα ὑπὲρ τῆσ πόλεωσ, ἐδεῖτο ὁ Θεογένησ ἱκετεύων καὶ ἀντιβολῶν, λέγων ὅτι οὐκ ᾔδει Νεαίρασ αὐτὴν οὖσαν θυγατέρα, ἀλλ’ ἐξαπατηθείη ὑπὸ Στεφάνου, ὡσ αὐτοῦ θυγατέρα οὖσαν αὐτὴν λαμβάνων γνησίαν κατὰ τὸν νόμον, καὶ διὰ τὴν ἀπειρίαν τῶν πραγμάτων καὶ τὴν ἀκακίαν τὴν ἑαυτοῦ τοῦτον πάρεδρον ποιήσαιτο, ἵνα διοικήσῃ τὴν ἀρχήν, ὡσ εὔνουν ὄντα, καὶ διὰ τοῦτο κηδεύσειεν αὐτῷ.
(데모스테네스, Speeches 51-61, Κατὰ Νεαίρας 123:1)
ταῦθ’ ὑμᾶσ ἱκετεύων ἐγὼ δικαιοτέραν πολὺ δέησιν δέομαι τούτων τῶν τοιαῦτα πεπραχότων, μὴ ἐγκαταλιπεῖν ὑπὲρ ὧν οἱ πρόγονοι πολλοὺσ ὑπέμειναν κινδύνουσ, μηδ’ εἰσ ἀδοξίαν αἰσχρὰν ἀγαγεῖν τὸ τῆσ πόλεωσ ἀξίωμα, μηδὲ ἀντικαταλλάξασθαι τὴν πρὸσ τούτουσ χάριν τῶν νόμων καὶ τῶν τοῦ δήμου <ψηφισμάτων> καὶ τῶν τῆσ βουλῆσ ἀποφάσεων.
(디나르코스, 연설, Κατὰ Φιλοκλέους 25:3)
ἐνταῦθα δὴ ὁ Ἀλέξανδροσ ἐκπεπληγμένοσ τοῦ ἀνθρώπουτὸ ἀνδρεῖον καὶ τὸ ἀδεέσ, νομίσασ πλέον τι τῶν ἄλλων ἐπίστασθαι αἰ τόν, παντοδαπὸσ ἦν ἱκετεύων μὴ φθονῆσαι μηδένα τρόπον, ἀλλὰ φράσαι τίσ ἔστιν ὁ δαίμων αὐτοῦ καὶ πῶσ χρὴ ἱλάσασθαι αὐτόν.
(디오, 크리소토모스, 연설, περὶ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ δ. 88:1)
Τῷ δ’ ἐκ τῆσ Οὐρία γυναικὸσ γενομένῳ παιδὶ Δαυίδῃ νόσον ἐνσκήπτει χαλεπὴν τὸ θεῖον, ἐφ’ ᾗ δυσφορῶν ὁ βασιλεὺσ τροφὴν μὲν ἐφ’ ἡμέρασ ἑπτὰ καίτοι γε ἀναγκαζόντων τῶν οἰκείων οὐ προσηνέγκατο, μέλαιναν δὲ περιθέμενοσ ἐσθῆτα πεσὼν ἐπὶ σάκκου κατὰ γῆσ ἔκειτο τὸν θεὸν ἱκετεύων ὑπὲρ τῆσ τοῦ παιδὸσ σωτηρίασ·
(플라비우스 요세푸스, Antiquitates Judaicae, Book 7 188:1)
ὁ δὲ βασιλεὺσ σάκκον ἐνδεδυμένοσ ἔκειτο κατὰ τῆσ γῆσ ἱκετεύων τὸν θεὸν καὶ δεόμενοσ ἤδη λωφῆσαι καὶ τοῖσ ἀπολωλόσιν ἀρκεσθέντα παύσασθαι·
(플라비우스 요세푸스, Antiquitates Judaicae, Book 7 401:2)
κἂν ἁμαρτών ποτε ὁ λαὸσ ἔπειτα πληγῇ τινι κακῷ διὰ τὴν ἁμαρτίαν ἐκ σοῦ γῆσ ἀκαρπίᾳ καὶ φθορᾷ λοιμικῇ ἤ τινι τούτων τῶν παθημάτων, οἷσ σὺ τοὺσ παραβάντασ τι τῶν ὁσίων μετέρχῃ, καὶ καταφεύγῃ πᾶσ ἀθροισθεὶσ ἐπὶ τὸν ναὸν ἱκετεύων σε καὶ σωθῆναι δεόμενοσ, ἐπήκοοσ αὐτοῦ γενόμενοσ ὡσ ἔνδον ὢν ἐλεήσῃσ καὶ τῶν συμφορῶν ἀπαλλάξῃσ.
(플라비우스 요세푸스, Antiquitates Judaicae, Book 8 145:1)
οὗτοι μέχρι μέν τινοσ ὑπεπτηχότεσ τοῖσ θωρακίοισ ἠρέμουν, λυομένου δὲ τοῦ πύργου διανίστανται, καὶ προτείνασ ὁ Κάστωρ τὰσ χεῖρασ ὡσ ἱκετεύων δῆθεν ἐκάλει τὸν Καίσαρα καὶ τῇ φωνῇ κατοικτιζόμενοσ ἐλεῆσαι σφᾶσ παρεκάλει.
(플라비우스 요세푸스, De bello Judaico libri vii, Φλαυίου Ιὠσήπου ἱστορία Ιοὐδαϊκοῦ πολέμου πρὸσ Ῥωμαίουσ βιβλίον ε. 362:1)
οὐ μὴν ὅ γε Ιὤσηποσ ἐν ἐσχάτοισ ἱκετεύων αὐτοὺσ ὑπὲρ τῶν λειψάνων τῆσ πόλεωσ ἔκαμνεν, ἀλλὰ πολλὰ μὲν πρὸσ τὴν ὠμότητα καὶ τὴν ἀσέβειαν εἰπών, πολλὰ δὲ συμβουλεύσασ πρὸσ σωτηρίαν οὐδὲν τοῦ χλευασθῆναι πλέον ἀπηνέγκατο.
(플라비우스 요세푸스, De bello Judaico libri vii, Φλαυίου Ιὠσήπου ἱστορία Ιοὐδαϊκοῦ πολέμου πρὸσ Ῥωμαίουσ βιβλίον . 413:1)
ὁ μὲν Κλεομένησ ταῦτα εἴπασ ἠιέ ἐσ τὰ οἰκία, ὁ δὲ Ἀρισταγόρησ λαβὼν ἱκετηρίην ἠιέ ἐσ τοῦ Κλεομένεοσ, ἐσελθὼν δὲ ἔσω ἅτε ἱκετεύων ἐπακοῦσαι ἐκέλευε τὸν Κλεομένεα ἀποπέμψαντα τὸ παιδίον·
(헤로도토스, The Histories, book 5, chapter 51 2:1)
καὶ Κόν[ων] μὲν ὁ Παιανιεύσ, [ὅτι] ὑπὲρ τοῦ ὑοῦ ἔλαβ[εν] τὸ θεωρικὸν ἀπ[οδη]μοῦντοσ, πέντ[ε δρα]χμῶν ἕνεκεν [ἱκε]τεύων ὑμᾶσ τάλαντον ὦφλεν ἐν τῷ δικαστηρίῳ, τούτων κατηγορούντων·
(히페레이데스, Speeches, Κατὰ Δημοσθένουσ ὑπὲρ τῶν Ἁρπαλείων 6:10)
ἀλλ’ ὁ τότε ἡγούμενοσ Βιθυνίασ καὶ τοῦ Πόντου Αὐείτοσ ^ ἐπέσχε, μονονουχὶ ἱκετεύων καὶ ἀντιβολῶν παύσασθαι·
(루키아노스, Alexander, (no name) 57:5)
καὶ ἢν ἰδοὺ ἀράμενοσ ἐκεινοσὶ τὸν ἕτερον ἐκ τοῖν σκελοῖν ἀφῆκεν εἰσ τὸ ἔδαφοσ, εἶτ’ ἐπικαταπεσὼν ἀνακύπτειν οὐκ ἐᾷ, συνωθῶν κάτω εἰσ τὸν πηλὸν τέλοσ δὲ ἤδη περιπλέξασ αὐτῷ τὰ σκέλη κατὰ τὴν γαστέρα τὸν πῆχυν ὑποβαλὼν τῷ λαιμῷ ἄγχει ἄθλιον, ὁ δὲ παρακροτεῖ εἰσ τὸν ὦμον, ἱκετεύων οἶμαι, ὡσ μὴ τέλεον ἀποπνιγείη.
(루키아노스, Anacharsis, (no name) 1:5)
καὶ τελευτῶν δὲ φωνὰσ ἀφῆκεν οὐχ οἱάσ ὁ γενναιότατοσ Ἕκτωρ καὶ προσπίπτων τὸν Ἀχιλλέα καὶ ἱκετεύων ὅπωσ ὁ νεκρὸσ αὐτοῦ τοῖσ οἰκείοισ ἀποδοθῇ, ἀλλ’ οἱάσ εἰκὸσ ἀφεῖναι παράσιτον.
(루키아노스, De parasito sive artem esse parasiticam, (no name) 46:7)

SEARCH

MENU NAVIGATION