헬라어 텍스트

헬라어 텍스트

헬라어 문장 내 검색 Language

ἡ δὲ ἐξαπατηθεῖσα ὑπὸ Ἥρασ, κατανεύσαντοσ αὐτῇ Διὸσ πᾶν τὸ αἰτηθὲν ποιήσειν, αἰτεῖται τοιοῦτον αὐτὸν ἐλθεῖν οἱο͂σ ἦλθε μνηστευόμενοσ Ἥραν.
(아폴로도로스, Library and Epitome, book 3, chapter 4 3:2)
Καλλιρρόη δὲ τὴν Ἀλκμαίωνοσ ἀπώλειαν μαθοῦσα, πλησιάζοντοσ αὐτῇ τοῦ Διόσ, αἰτεῖται τοὺσ γεγεννημένουσ παῖδασ ἐξ Ἀλκμαίωνοσ αὐτῇ γενέσθαι τελείουσ, ἵνα τὸν τοῦ πατρὸσ τίσωνται φόνον.
(아폴로도로스, Library and Epitome, book 3, chapter 7 6:1)
ποίασ ποθ’ ἁνὴρ λακίδασ αἰτεῖται πέπλων;
(아리스토파네스, Acharnians, Lyric-Scene, iambics 2:21)
καθήμενοι μὲν γὰρ ἐδείπνουν, τροφῇ τῇ λιτοτάτῃ καὶ ὑγιεινοτάτῃ χρώμενοι καὶ οἴνῳ τοσούτῳ ὅσοσ ἱκανὸσ ἂν γένοιτο πρὸσ εὐθυμίαν, ἣν ὁ Πίνδαροσ αἰτεῖται παρὰ τοῦ Διόσ·
(아테나이오스, The Deipnosophists, Book 5, book 5, chapter 18 2:2)
Θεόκριτοσ δ’ ὁ Συρακόσιοσ ἐν τῇ ἐπιγραφομένῃ Βερενίκῃ τὸν λεῦκον ὀνομαζόμενον ἰχθὺν ἱερὸν καλεῖ διὰ τούτων καἴ τισ ἀνὴρ αἰτεῖται ἐπαγροσύνην τε καὶ ὄλβον, ἐξ;
(아테나이오스, The Deipnosophists, Book 7, book 7, chapter 201)
αἰτεῖται γὰρ αὐτὸ παρ’ ὑμῶν τήμερον, ὡσ πρότερόν γ’ οὐκ ἔχων·
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, Books VII-IX, book 7, chapter 52 6:2)
εἰσαγγέλλεται δὴ μετὰ τοῦτο εἰσ τὸν δῆμον Ἄππιοσ ὑπὸ τοῦ Οὐεργινίου κατηγορηθεὶσ ἐπὶ τῆσ ἐκκλησίασ καὶ αἰτεῖται χρόνον εἰσ ἀπολογίαν.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, Books X-XX, book 11, chapter 46 4:2)
κἄμ’ ὢν ἀδελφὸσ Φοῖβοσ αἰτεῖται τάδε·
(에우리피데스, Ion, episode 2:7)
ἀφικόμενοσ δὲ πρὸσ αὐτὸν ᾐτιᾶτο, ὅτι μὴ παρὰ τοῦ θεοῦ λύσιν αὐτοῖσ τῶν παρόντων αἰτεῖται κακῶν, ἀλλ’ οὕτωσ ὑπ’ αὐτῶν φθειρομένουσ ὑπερορᾷ.
(플라비우스 요세푸스, Antiquitates Judaicae, Book 9 86:2)
"μακρὰν γὰρ οὐκ αἰτεῖται Γέλλιοσ ὑπέρθεσιν.
(플루타르코스, Cicero, chapter 26 3:1)
ἴσωσ μὲν γὰρ οὐδ’ ἄλλοτε καλῶσ ἔχον ἐστίν, αἰτηθέντοσ ἑτέρου, παρωσαμένουσ ἐκεῖνον αὐτοὺσ ἐπαγγέλλεσθαι δόξομεν γὰρ ἅμα καὶ τοῦτον ὡσ παρασχεῖν ὃ αἰτεῖται μὴ δυνάμενον, κἀκεῖνον ὡσ αἰτεῖν παρ’ ὧν δύναται λαβεῖν οὐκ ἐπιστάμενον ὀνειδίζειν μάλιστα δ’ ὕβριν φέρει περὶ τὰσ ἀποκρίσεισ ἡ τοιαύτη προπέτεια καὶ θρασύτησ.
(플루타르코스, De garrulitate, section 19 2:3)
δόξομεν γὰρ ἅμα καὶ τοῦτον ὡσ παρασχεῖν ὃ αἰτεῖται μὴ δυνάμενον, κἀκεῖνον ὡσ αἰτεῖν παρ’ ὧν δύναται λαβεῖν οὐκ ἐπιστάμενον, ὀνειδίζειν μάλιστα δ’ ὕβριν φέρει περὶ τὰσ ἀποκρίσεισ ἡ τοιαύτη προπέτεια καὶ θρασύτησ·
(플루타르코스, De garrulitate, section 19 6:1)
Καὶ νῦν, Ἰσραήλ, τί Κύριοσ ὁ Θεόσ σου αἰτεῖται παρὰ σοῦ, ἀλλ̓ ἢ φοβεῖσθαι Κύριον τὸν Θεόν σου καὶ πορεύεσθαι ἐν πάσαισ ταῖσ ὁδοῖσ αὐτοῦ καὶ ἀγαπᾶν αὐτὸν καὶ λατρεύειν Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου ἐξ ὅλησ τῆσ καρδίασ σου καὶ ἐξ ὅλησ τῆσ ψυχῆσ σου,
(70인역 성경, 신명기 10:12)
περὶ δὲ πορισμοῦ καὶ ἐργασίασ καὶ χειρῶν ἐπιτυχίασ τὸ ἀδρανέστατον ταῖσ χερσὶν εὐδράνειαν αἰτεῖται.
(70인역 성경, 지혜서 13:19)
Καἴ τισ ἀνὴρ αἰτεῖται ἐπαγροσύνην τε καὶ ὄλβον, ἐξ ἁλὸσ ᾧ ζωή, τὰ δὲ δίκτυα κείνῳ ἄροτρα, σφάζων ἀκρόνυχοσ ταύτῃ θεῷ ἱερὸν ἰχθύν, ὃν λεῦκον καλέουσιν, ὁ γὰρ φιερώτατοσ ἄλλων, καί κε λίνα στήσαιτο καὶ ἐξερύσαιτο θαλάσσησ ἔμπλεα.
(테오크리토스, Idylls, ἐκ τῆσ Βερενίκησ ατηεναευσ ϝιι. 284.1)

SEARCH

MENU NAVIGATION