헬라어 텍스트

헬라어 텍스트

헬라어 문장 내 검색 Language

Νόμοι τῶν ῥητόρων ἐάν τισ λέγῃ ἐν τῇ βουλῇ ἢ ἐν τῷ δήμῳ μὴ περὶ τοῦ εἰσφερομένου, ἢ μὴ χωρὶσ περὶ ἑκάστου, ἢ δὶσ περὶ τοῦ αὐτοῦ ὁ αὐτὸσ τῆσ αὐτῆσ, ἢ λοιδορῆται, ἢ κακῶσ ἀγορεύῃ τινά, ἢ ὑποκρούῃ, ἢ χρηματιζόντων μεταξὺ ἀνεστηκὼσ λέγῃ περί του μὴ ἐπὶ τοῦ βήματοσ, ἢ παρακελεύηται, ἢ ἕλκῃ τὸν ἐπιστάτην, ἀφειμένησ τῆσ ἐκκλησίασ ἢ τῆσ βουλῆσ κυριευέτωσαν οἱ πρόεδροι μέχρι πεντήκοντα δραχμῶν καθ’ ἕκαστον ἀδίκημα ἐγγράφειν τοῖσ πράκτορσιν.
(아이스키네스, 연설, κατὰ Τιμάρχου, section 351)
καὶ ἡ μὲν πόλισ τὸ ἴσον ἀδίκημα ἀδικεῖται·
(아이스키네스, 연설, κατὰ Κτησιφῶντος, section 121)
δεύτερον δὲ καὶ πολὺ τούτου μεῖζον ἀδίκημα ἠδίκησεν, ὅτι τὸ βουλευτήριον τὸ τῆσ πόλεωσ καὶ τὴν δημοκρατίαν ἄρδην ἔλαθεν ὑφελόμενοσ, καὶ μετήνεγκεν εἰσ Θήβασ εἰσ τὴν Καδμείαν, τὴν κοινωνίαν τῶν πράξεων τοῖσ Βοιωτάρχαισ συνθέμενοσ·
(아이스키네스, 연설, κατὰ Κτησιφῶντος, section 145 1:1)
καὶ τὸ τῶν πλουσίων ἀδίκημα καίπερ ὂν μέγα δυσεπίγνωστον ἦν.
(아피아노스, The Civil Wars, book 1, chapter 3 1:9)
ἠδικούμην δὲ δή που σαφῶσ τὸ μὲν πρῶτον ἀδίκημα συμμαχίαν αἰτῶν καὶ παρορώμενοσ ὑπὸ τῶν παιδευσάντων καὶ θρεψάντων, τὸ δὲ ἑξῆσ προτιμώντων μου Δολοβέλλαν, ὃν οὐκ ἐπαίδευσαν οὐδὲ ἀνέθρεψαν, τὸ δὲ ἀνιαρότερον, ἐμοῦ μὲν καὶ Βρούτου καὶ ὅσων ὁρᾶτε ἀπὸ τῆσ βουλῆσ ἀρίστων ἀνδρῶν φευγόντων τυραννίδα καὶ τὴν πατρίδα ἐλευθερούντων, ὦ Ῥόδιοι φιλελεύθεροι, Δολοβέλλα δὲ αὐτὴν καταδουλοῦντοσ ἑτέροισ, οἷσ δὴ καὶ ὑμεῖσ εὔνωσ ἔχοντεσ ὑποκρίνεσθε ἐξίστασθαι τοῖσ ἐμφυλίοισ ἡμῶν.
(아피아노스, The Civil Wars, book 4, chapter 9 5:4)
Ἡ δὲ συνηδικῆσθαι μὲν ἐξελαυνομένῳ τῆσ πόλεωσ, μήτηρ οὖσα, ἔφη, ὁρᾶν δ’ ὅτι Ῥωμαῖοι πολλὰ πρὸσ αὐτοῦ πεπόνθασιν ἤδη καὶ τίσιν ἔτισαν ἱκανήν, ὧν χώρα τε τοσαύτη διέφθαρται καὶ πόλεισ ἀπολώλασι πολλαί, καὶ τὸ Ῥωμαίοισ ἔσχατον, παρακαλοῦσι καὶ πρέσβεισ πέμπουσιν ὑπάτουσ καὶ ἱερέασ καὶ μητέρα καὶ γυναῖκα, τό τε ἀδίκημα ἰῶνται ἀμνηστίᾳ καὶ καθόδῳ.
(아피아노스, The Foreign Wars, chapter 4:1)
μὴ δὴ ἀπὸ τῆσ ὑμετέρασ εὐπειθείασ ἢ εὐβουλίασ, ὦ Ῥωμαῖοι, τὰ παρ’ ἡμῖν κρίνετε, ἀλλ’ εἴ τῳ καὶ τὸ πεισθῆναι τοι ͂σ ἐπιτρίβουσιν ἀδίκημα εἶναι δοκεῖ, τὸν λιμὸν ἐπίδεσθε, καὶ τὴν ἀνάγκην ἣ γέγονεν ἡμῖν ὑπὸ τοῦ πάθουσ.
(아피아노스, The Foreign Wars, chapter 8 2:13)
Φρυγίαν δέ σοι Μάνιοσ ἔδωκεν ἐπὶ δωροδοκίᾳ, ὃ κοινόν ἐστιν ἀμφοῖν ἀδίκημα.
(아피아노스, The Foreign Wars, chapter 8 6:5)
καὶ ἐν τῷ κατὰ Μειδίου, ἀλλ’ ὃ καὶ δεινόν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ σχέτλιον ἔμοιγε ἀσέβημα, οὐκ ἀδίκημα μόνον τούτῳ πεπρᾶχθαι δοκεῖ.
(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, περὶ πολιτικοῦ λόγου, περὶ ἐμφάσεωσ. 3:2)
εὐφημίᾳ δὲ ὅταν τὰ δυσχερῆ μὴ παραλείποντεσ ἐπὶ τὸ εὐφημότερον ταῦτα ἐξηγησώμεθα, οἱο͂ν εἰ τὸν Ἀλέξανδρον ἐπαινοῦντεσ τὴν τῆσ Ἑλένησ ἁρπαγὴν λέγοιμεν οὐκ ἀδίκημα οὐδὲ μοιχείαν οὐδὲ ἁμάρτημά τι περὶ τὸν Μενέλαον τὸν ξένον γενόμενον, ἀλλ’ ὡσ τοῦ Διὸσ ἐπεθύμησε κηδεστὴσ γενέσθαι, καὶ πάλιν ἐπὶ τῆσ Ἑλένησ, ὡσ οὐχ ἥμαρτε καταλιποῦσα τὸν ἄνδρα καὶ τὴν θυγατέρα καὶ τὸν οἶκον, ἀλλ’ ὡσ ἔνδοξοσ γενέσθαι ἐσπούδαζε.
(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, περὶ πολιτικοῦ λόγου, περὶ κολάσεωσ λόγου. 11:10)
ἴδιον δὲ τῶν ἀφελῶν καὶ τὸ τὰ κατασκευαστικὰ παραλείποντασ τὰ ἧττον κατασκευαστικὰ λέγειν, οἱο͂ν τὰσ ἐλπίδασ ἔχειν δεῖ τῆσ σωτηρίασ ἐν τῷ μηδὲν ἑαυτοῖσ συνειδέναι μήτε ἀσέβημα περὶ θεοὺσ μήτε ἀδίκημα περὶ ἀνθρώπουσ.
(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, περὶ ἀφελοῦσ λόγου., chapter 13 13:5)
χωρὶσ γὰρ τῶν ἄλλων Θηβαίοισ μὲν, ἐὰν ἀγνωμονῶσί τι πρὸσ ἡμᾶσ, πολλοὺσ ἔσεσθαι τοὺσ οὐκ ἐπιτρέψοντασ ἡγοῦμαι, μάλιστα δ’ οἷσ νῦν χρῶνται τοὺσ Ἀρκάδασ καὶ τοὺσ Ἀργείουσ καὶ τοὺσ ἄλλουσ, οἳ τοῦτον τὸν τρόπον ἂν ἴδωσιν αὐτοὺσ προσφερομένουσ τοῖσ συμμάχοισ, ἀδίκημα κοινὸν ποιήσονται καὶ μιᾷ γνώμῃ πάντεσ ὡσ ἡμᾶσ μεταστήσονται.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Λευκτρικὸσ β# ὑπὲρ Θηβαίων πρῶτος 15:2)
Πλάτων τοίνυν αὐτῶν αἰτιώμενοσ τὰ συμβεβηκότα, καὶ λέγων ὡσ ἁμαρτήματα τῶν πολλῶν, ὅμωσ ἐν ἐλέγχῳ κατ’ ἐκείνων λαμβάνει, καὶ τὴν συμφορὰν ὡσ ἀδίκημα κατηγόρηκε, τὴν μὲν τύχην ἀντὶ γνώμησ ἐξετάζων, τὴν δ’ ἑτέρων ἁμαρτίαν ὡσ ἐκείνων οὖσαν τιθείσ.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 137:3)
διαφέρει δὲ τὸ ἀδίκημα καὶ τὸ ἄδικον καὶ τὸ δικαίωμα καὶ τὸ δίκαιον·
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 5 101:4)
αὐτὸ δὲ τοῦτο, ὅταν πραχθῇ, ἀδίκημά ἐστι, πρὶν δὲ πραχθῆναι, οὔπω, ἀλλ’ ἄδικον.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 5 102:1)

SEARCH

MENU NAVIGATION