Ancient Greek Text

Ancient Greek Text

헬라어 문장 내 검색 Language

καὶ τό γε ἥδιστον τῆσ ἐπινοίασ, ὥσπερ γὰρ πρότερον τοὺσ κατ’ ἐνιαυτὸν ἄρχοντασ κατὰ συζυγίαν παρείχοντο ὀνομάζειν τοῖσ ἔξω, οὕτω νῦν τοὺσ διηνεκεῖσ ἔξεστιν ὁμοῦ πατρόθεν τε καὶ σὺν ἀλλήλοισ ὀνομάζειν.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πανηγυρικὸσ ἐν Κυζίκῳ περὶ τοῦ ναοῦ 9:6)
συζυγίαν δὲ, ὡσ ἐοίκεν, ὁ δαίμων ἐσκέψατο.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Παλινῳδία ἐπὶ Σμύρνῃ καὶ τῷ ταύτησ ἀνοικισμῷ 2:8)
μὴ παυσαίμην τὰσ Χάριτασ Μούσαισ ἀναμιγνύσ, ἁδίσταν συζυγίαν·
(디오, 크리소토모스, 연설, πρὸσ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΣ. 133:1)
ἓν μὲν ἰδεῖν, τί μετὰ τίνοσ ἁρμοζόμενον πέφυκε καλὴν καὶ ἡδεῖαν λήψεσθαι συζυγίαν·
(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 62)
λέγω δὲ ἐπὶ μὲν τῶν ὀνομάτων, πότερον ἑνικῶσ ἢ πληθυντικῶσ λαμβανόμενα κρείττω λήψεται συζυγίαν, καὶ πότερον κατὰ τὴν ὀρθὴν ἐκφερόμενα πτῶσιν ἢ κατὰ τῶν πλαγίων τινά, καὶ εἴ τινα πέφυκεν ἐξ ἀρρενικῶν γίνεσθαι θηλυκὰ ἢ ἐκ θηλυκῶν ἀρρενικὰ ἢ οὐδέτερα ἐκ τούτων, πῶσ ἂν ἄμεινον σχηματισθείη, καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα·
(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 610)
πολλάκισ γὰρ τουτὶ τὸ κῶλον τούτου μὲν προτεθὲν ἢ ἐπὶ τούτῳ τεθὲν εὐστομίαν τινὰ ἐμφαίνει καὶ σεμνότητα, ἑτέραν δέ τινα συζυγίαν λαβὸν ἄχαρι φαίνεται καὶ ἄσεμνον.
(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 75)
φέρε δή τισ λύσασ τὴν συζυγίαν ταύτην μεθαρμοσάτω τὰ κῶλα οὕτωσ·
(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 79)
παράκειται γὰρ ἡμίφωνα δύο ἀλλήλοισ τὸ ν καὶ τὸ λ, φυσικὴν οὐκ ἔχοντα συζυγίαν τῷ μήτε κατὰ τοὺσ αὐτοὺσ τόπουσ μήτε καθ’ ὁμοίουσ σχηματισμοὺσ τοῦ στόματοσ ἐκφέρεσθαι.
(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 2261)
οὐ παύσομαι τὰσ Χάριτασ Μούσαισ συγκαταμειγνύσ, ἁδίσταν συζυγίαν.
(에우리피데스, Heracles, choral, strophe 21)
ἀλλὰ καὶ κατὰ συζυγίαν, εἰ θερμοτέρα τοῦ κατὰ φύσιν ἅμα καὶ ξηροτέρα τύχοι γεγενημένη, κεφάλαιον εἶναι τῆσ ἰάσεωσ ἐμψύχειν θ’ ἅμα καὶ ὑγραίνειν·
(갈레노스, On the Natural Faculties., B, section 919)
τὴν μὲν τοίνυν ἑτέραν συζυγίαν ὧν νυνδὴ ἔλεγον ἐγώ σοι, ἔφη, ἐρῶ, ὁ Σωκράτησ, καὶ αὐτὴν καὶ τὰσ γενέσεισ·
(플라톤, Euthyphro, Apology, Crito, Phaedo, Φαίδων 212:1)
διὸ καὶ Λεοντίδοσ τῆσ ἀρίστησ ἀποθανούσησ, εὐθύσ τε μετὰ σοῦ τότε πολὺν λόγον εἴχομεν οὐκ ἀμοιροῦντα παραμυθίασ φιλοσόφου, καὶ νῦν, ὡσ ἐβουλήθησ, τὰ ὑπόλοιπα τῶν λεγομένων εἰσ ’τὸ μίαν εἶναι καὶ τὴν αὐτὴν ἀνδρὸσ καὶ γυναικὸσ ἀρετὴν προσανέγραψά σοι, τὸ ἱστορικὸν ἀποδεικτικὸν ἔχοντα καὶ πρὸσ ἡδονὴν μὲν ἀκοῆσ οὐ συντεταγμένα εἰ δὲ τῷ πείθοντι καὶ τὸ τέρπον ἔνεστι φύσει τοῦ παραδείγματοσ, οὐ φεύγει χάριν ἀποδείξεωσ συνεργὸν ὁ λόγοσ οὐδ’ αἰσχύνεται ταῖσ Μούσαισ τὰσ Χάριτασ συγκαταμιγνὺσ καλλίσταν συζυγίαν, ὡσ Εὐριπίδησ φησίν, ἐκ τοῦ φιλοκάλου μάλιστα τῆσ ψυχῆσ ἀναδούμενοσ τὴν πίστιν.
(플루타르코스, Mulierum virtutes, γυναικῶν ἀρετά 1:2)

SEARCH

MENU NAVIGATION