Ancient Greek Text

Ancient Greek Text

헬라어 문장 내 검색 Language

οἶμαι δὲ καὶ τοὺσ φίλουσ ὑμῶν ἐν ταύτῃ μάλιστα τῇ ἡμέρᾳ λυπεῖσθαι καὶ τοὺσ ἐχθροὺσ ἥδεσθαι, συνειδότασ ὡσ ἂν ἀγνοήσαντεσ ἐξελάσητε τὸν βέλτιστον, δέκα ἐτῶν ἡ πόλισ οὐδὲν ἀγαθὸν ὑπὸ τούτου τοῦ ἀνδρὸσ πείσεται.
(안도키데스, 연설, Ἀνδοκίδου κατὰ Ἀλκιβιάδου 8:2)
ὥστε καὶ ὕστερον ὄψισ μοι γίγνεται παρὰ τῶν χθονίων θεῶν, εἰ τὸ σφόδρα τοῦτο λυπεῖσθαι ἐπὶ τοῖσ τελευτῶσιν ἀνίην, συνοίσειν μοι ἐπὶ τὸ βέλτιον.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ιἑροὶ λόγοι γ# 12:1)
ἔστι δ’ ὁ ὑπερβάλλων ἐπὶ τῷ μὴ λυπεῖσθαι μηδ’ ἐπὶ τοῖσ ἀναξίοισ εὖ πράττουσιν, ἀλλ’ εὐχερὴσ ὥσπερ οἱ γαστρίμαργοι πρὸσ τροφήν, ὃ δὲ δυσχερὴσ κατὰ τὸν φθόνον ἐστίν.
(아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 2 65:1)
ὁ γὰρ ὑπερβάλλων τῷ χαίρειν τῷ ἡδεῖ ὑπερβάλλει καὶ ὁ τῷ λυπεῖσθαι τῷ ἐναντίῳ, καὶ ταῦτα ἢ ἁπλῶσ ἢ πρόσ τινα ὁρ́ον, οἱο͂ν ὅταν μὴ ὡσ οἱ πολλοί·
(아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 2 81:3)
ἧττον δὲ δοκεῖ λυπεῖσθαι·
(아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 2 134:4)
λαμβάνουσι, καὶ οὐκ εἰσὶν οὐδὲ λέγονται ἀκόλαστοι οὐ γὰρ ὑπερβάλλουσι τῷ χαίρειν μᾶλλον ἢ δεῖ τυγχάνοντεσ καὶ λυπεῖσθαι μᾶλλον ἢ δεῖ μὴ τυγχάνοντεσ, οὐδ’ ἀνάλγητοι οὐ γὰρ ἐλλείπουσι τῷ χαίρειν ἢ λυπεῖσθαι, ἀλλὰ μᾶλλον ὑπερβάλλουσιν.
(아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 3 73:1)
λυπεῖσθαι ταύτην τὴν λύπην ἣν καλοῦμεν θυμόν.
(아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 3 81:1)
καθ’ ἃσ γὰρ ἕξεισ λέγονται, ὁ μὲν φθόνοσ τὸ λυπεῖσθαι ἐπὶ τοῖσ κατ’ ἀξίαν εὖ πράττουσιν ἐστίν, τὸ δὲ τοῦ ἐπιχαιρεκάκου πάθοσ ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἀνώνυμον, ἀλλ’ ὁ ἔχων δῆλοσ, ἐπὶ τὸ χαίρειν ταῖσ παρὰ τὴν ἀξίαν κακοπραγίαισ.
(아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 3 124:3)
μέσοσ δὲ τούτων ὁ νεμεσητικόσ, καὶ ὃ ἐκάλουν οἱ ἀρχαῖοι τὴν νέμεσιν, τὸ λυπεῖσθαι μὲν ἐπὶ ταῖσ παρὰ τὴν ἀξίαν κακοπραγίαισ καὶ εὐπραγίαισ, χαίρειν δ’ ἐπὶ ταῖσ ἀξίαισ·
(아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 3 125:1)
διὸ δεῖ ἦχθαί πωσ εὐθὺσ ἐκ νέων, ὡσ ὁ Πλάτων φησίν, ὥστε χαίρειν τε καὶ λυπεῖσθαι οἷσ δεῖ·
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 2 26:1)
οὐ γὰρ μικρὸν εἰσ τὰσ πράξεισ εὖ ἢ κακῶσ χαίρειν καὶ λυπεῖσθαι.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 2 34:1)
ὁ μὲν γὰρ νεμεσητικὸσ λυπεῖται ἐπὶ τοῖσ ἀναξίωσ εὖ πράττουσιν, ὁ δὲ φθονερὸσ ὑπερβάλλων τοῦτον ἐπὶ πᾶσι λυπεῖται, ὁ δ’ ἐπιχαιρέκακοσ τοσοῦτον ἐλλείπει τοῦ λυπεῖσθαι ὥστε καὶ χαίρειν.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 2 92:2)
σώφρων οὐδ’ ἀκόλαστοσ τῷ μή, ἀλλ’ ὁ μὲν ἀκόλαστοσ τῷ λυπεῖσθαι μᾶλλον ἢ δεῖ ὅτι τῶν ἡδέων οὐ τυγχάνει καὶ τὴν λύπην δὲ ποιεῖ αὐτῷ ἡ ἡδονή, ὁ δὲ σώφρων τῷ μὴ λυπεῖσθαι τῇ ἀπουσίᾳ καὶ τῷ ἀπέχεσθαι τοῦ ἡδέοσ.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 3 152:1)
ἀτόπῳ δ’ ἐοίκε τὸ δι’ ἡδονὴν λυπεῖσθαι.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 3 154:4)
τῆσ ἀρετῆσ γὰρ καὶ ἥδεσθαι καὶ λυπεῖσθαι ἐφ’ οἷσ δεῖ καὶ ὡσ δεῖ.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 4 22:2)

SEARCH

MENU NAVIGATION