Ancient Greek Text

Ancient Greek Text

헬라어 문장 내 검색 Language

"Ἀνδοκίδη, τῶν μὲν παρόντων κακῶν ὁρᾷσ τὸ μέγεθοσ, ἐγὼ δ’ ἐν μὲν τῷ παρελθόντι χρόνῳ οὐδὲν ἐδεόμην λέγειν οὐδέ σε λυπεῖν, νῦν δὲ ἀναγκάζομαι διὰ τὴν παροῦσαν ἡμῖν συμφοράν.
(안도키데스, 연설, Περὶ τῶν μυστηρίων 88:1)
καὶ ἡ βουλὴ τὸ μὲν πρῶτον αὐτῷ συνεχώρει κρύφα λυπεῖν τὸν Οὐρίατθον ὅ τι δοκιμάσειεν·
(아피아노스, The Foreign Wars, chapter 12 2:16)
Σύφαξ μὲν οὖν, εἴτε δείσασ εἴτε ἄπιστοσ ἐσ ἑκατέρουσ γιγνόμενοσ παρὰ μέροσ, ἐσκήψατό τι λυπεῖν τὴν ἀρχὴν αὐτοῦ τοὺσ ὁμόρουσ βαρβάρουσ, καὶ ἀνεζεύγνυεν ἐσ τὰ οἰκεῖα·
(아피아노스, The Foreign Wars, chapter 3 2:1)
οὔτε γὰρ λυπεῖν ἔγωγε οὐδένα τῶν Ἑλλήνων προῄρημαι, ἀλλ’ ἀνεῖται τῷ γένει τῶν Ἑλλήνων ὁ λόγοσ φιλοτιμία κοινὴ, οὔτ’ ἂν ἑτέρουσ ἐπιδείξω δή που μείζω καὶ δεινότερα εἰργασμένουσ, ἀπολογία τοῦτ’ ἐστὶν ὑπὲρ τῆσ πόλεωσ, ἀλλ’ ὁμολογία μᾶλλον εἰσ συγγνώμην καταφεύγουσα·
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Παναθηναϊκός 85:7)
τοῖσ γὰρ μηδετέρουσ λυπεῖν ἐγνωκόσι τοῦτ’ ἴσασι καταλειπόμενον μόνον.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Λευκτρικὸσ ε ὑπὲρ μηδετέροισ βοηθεῖν 5:2)
ὁτὲ μὲν γὰρ βουλόμεθα τοὺσ φίλουσ ἀπεῖναι οὐδὲ λυπεῖν, ὅταν μηθὲν μέλλωσι ποιήσειν πλέον·
(아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 7 259:1)
τί κάλλιον ἀρχομένοισιν ἢ καταπαυομένοισιν ἢ θοᾶν ἵππων ἐλατῆρασ ἀείδειν, μηδὲν ἐσ Λυσίστρατον, μηδὲ Θούμαντιν τὸν ἀνέστιον αὖ λυπεῖν ἑκούσῃ καρδίᾳ;
(아리스토텔레스, Parabasis, strophe1)
οἱ δ’ ἐξ ἐναντίασ τούτοισ πρὸσ πάντα ἀντιτείνοντεσ καὶ τοῦ λυπεῖν οὐδ’ ὁτιοῦν φροντίζοντεσ δύσκολοι καὶ δυσέριδεσ καλοῦνται.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 4 119:2)
οὐ γὰρ ὁμοίωσ προσήκει συνήθων καὶ ὀθνείων φροντίζειν, οὐδ’ αὖ λυπεῖν.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 4 122:2)
καθόλου μὲν οὖν εἴρηται ὅτι ὡσ δεῖ ὁμιλήσει, ἀναφέρων δὲ πρὸσ τὸ καλὸν καὶ τὸ συμφέρον στοχάσεται τοῦ μὴ λυπεῖν ἢ συνηδύνειν.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 4 122:3)
τούτων δ’ ὅσασ μὲν αὐτῷ ἐστὶ μὴ καλὸν ἢ βλαβερὸν συνηδύνειν, δυσχερανεῖ, καὶ προαιρήσεται λυπεῖν·
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 4 123:2)
καὶ μᾶλλον ἢ ἧττον γνωρίμοισ, ὁμοίωσ δὲ καὶ κατὰ τὰσ ἄλλασ διαφοράσ, ἑκάστοισ ἀπονέμων τὸ πρέπον, καὶ καθ’ αὑτὸ μὲν αἱρούμενοσ τὸ συνηδύνειν, λυπεῖν δ’ εὐλαβούμενοσ, τοῖσ δ’ ἀποβαίνουσιν, ἐὰν ᾖ μείζω, συνεπόμενοσ, λέγω δὲ τῷ καλῷ καὶ τῷ συμφέροντι.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 4 126:1)
οἱ μὲν οὖν τῷ γελοίῳ ὑπερβάλλοντεσ βωμολόχοι δοκοῦσιν εἶναι καὶ φορτικοί, γλιχόμενοι πάντωσ τοῦ γελοίου, καὶ μᾶλλον στοχαζόμενοι τοῦ γέλωτα ποιῆσαι ἢ τοῦ λέγειν εὐσχήμονα καὶ μὴ λυπεῖν τὸν σκωπτόμενον·
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 4 142:3)
πότερον οὖν τὸν εὖ σκώπτοντα ὁριστέον τῷ λέγειν μὴ ἀπρεπῆ ἐλευθερίῳ, ἢ τῷ μὴ λυπεῖν τὸν ἀκούοντα ἢ καὶ τέρπειν;
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 4 147:1)
ἀλλ’ ὅλησ οὔσησ πρὸσ δόξαν τῆσ πραγματείασ τῆσ περὶ τὴν ῥητορικήν, οὐχ ὡσ ὀρθῶσ ἔχοντοσ ἀλλ’ ὡσ ἀναγκαίου τὴν ἐπιμέλειαν ποιητέον, ἐπεὶ τό γε δίκαιόν <ἐστι> μηδὲν πλέον ζητεῖν περὶ τὸν λόγον ἢ ὥστε μήτε λυπεῖν μήτ’ εὐφραίνειν·
(아리스토텔레스, 수사학, Book 3, chapter 1 5:3)

SEARCH

MENU NAVIGATION