Ancient Greek Text

Ancient Greek Text

헬라어 문장 내 검색 Language

ἁβροδιαίτων δ’ ἕπεται Λυδῶν ὄχλοσ, οἵ τ’ ἐπίπαν ἠπειρογενὲσ κατέχουσιν ἔθνοσ, τοὺσ Μητρογαθὴσ Ἀρκτεύσ τ’ ἀγαθόσ, βασιλῆσ δίοποι, καὶ πολύχρυσοι Σάρδεισ ἐπόχουσ πολλοῖσ ἁρ́μασιν ἐξορμῶσιν, δίρρυμά τε καὶ τρίρρυμα τέλη, φοβερὰν ὄψιν προσιδέσθαι.
(아이스킬로스, 페르시아인들, episode, anapests 1:1)
τὸ μαχαιροφόρον τ’ ἔθνοσ ἐκ πάσησ Ἀσίασ ἕπεται δειναῖσ βασιλέωσ ὑπὸ πομπαῖσ.
(아이스킬로스, 페르시아인들, episode, anapests 1:4)
οὕτω μὲν Ἀντωνίῳ τέσσαρα ἐγίγνετο τέλη γεγυμνασμένων ἀνδρῶν καὶ ὅσον ἐξ ἔθουσ αὐτοῖσ ἐπίκουρον ἄλλο ἕπεται, καὶ ἡ τοῦ σώματοσ φρουρὰ καὶ τὰ νεόλεκτα.
(아피아노스, The Civil Wars, book 3, chapter 7 4:5)
δάκτυλοι γοῦν μεγάλοι χειρῶν ἢ ποδῶν ξυνέλκονται, καὶ πόνοσ καὶ νάρκη καὶ τρόμοσ ἕπεται, καὶ ἐσ κεφαλὴν τουτέων ἡ ὁρμὴ ἧκεν.
(아레타이오스, The Extant Works of Aretaeus, The Cappadocian., ΑΡΕΤΑΙΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΟΥ ΠΕΡΙ ΑΙΤΙΩΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΩΝ ΟΞΕΩΝ ΠΑΘΩΝ, Κεφ. ι’. Περὶ Πλευρίτιδοσ.6)
Ἢν δὲ ἐπὶ τὸ ἀγαθὸν τράπηται, αἱμορραγίη διὰ Ῥινῶν λάβρωσ, εὖτε ἀθρόον λύεται ἡ νοῦσοσ· ἕπεται καὶ ὕπνοσ καὶ ἀναγωγὴ φλεγμάτων , ἔπειτα δὲ χολωδέων λεπτῶν, ἐπὶ δὲ μᾶλλον λεπτοτέρων, αὖθισ δὲ διαίμων, παχέων, σαρκοειδέων.
(아레타이오스, The Extant Works of Aretaeus, The Cappadocian., ΑΡΕΤΑΙΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΟΥ ΠΕΡΙ ΑΙΤΙΩΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΩΝ ΟΞΕΩΝ ΠΑΘΩΝ, Κεφ. ι’. Περὶ Πλευρίτιδοσ.133)
Ἀθρόον δὲ εἰρῆσθαι, ἐπὶ πάσῃ αἵματοσ ἀναγωγῇ, κἢν μικρὴ ἐῄ, κἢν ἤδη μεμύκῃ τὰ Ῥαγέντα, ἕπεται δυσθυμίη, δυσελπιστίη, ἀπόγνωσισ τοῦ βίου.
(아레타이오스, The Extant Works of Aretaeus, The Cappadocian., ΑΡΕΤΑΙΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΟΥ ΠΕΡΙ ΑΙΤΙΩΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΩΝ ΟΞΕΩΝ ΠΑΘΩΝ, Κεφ. ιβ’. Περὶ Σατυριάσεωσ.80)
ἕπεται δὲ τουτέοισι πῦον, ἢ διὰ κοιλίησ, ἢ οὔρων· ἀγαθαὶ δὲ πάντων μᾶλλον, αἱ ἐσ νεφροὺσ καὶ κύστιασ μεταλήψιεσ.
(아레타이오스, The Extant Works of Aretaeus, The Cappadocian., ΑΡΕΤΑΙΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΟΥ ΠΕΡΙ ΑΙΤΙΩΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΩΝ ΧΡΟΝΙΩΝ ΠΑΘΩΝ, Κεφ. ισ’. Περὶ Καχεξίησ.184)
ἀεὶ δ’ ὥσπερ ἀνθρώπῳ σκιὰ, φῶσ ὅποι κινοῖσθε ἕπεται.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ἀσκληπιάδαι 6:4)
ἃ δὲ τούτοισ τοιούτοισ οὖσιν ἕπεται πολλὴ ῥᾳστώνη δεικνύναι, πεδίων τε κάλλη καὶ χάριτασ τῶν μὲν πρὸ τῆσ πόλεωσ εὐθὺσ ἀπὸ τοῦ τείχουσ, μᾶλλον δὲ ἀπὸ τῆσ ἀκροπόλεωσ κεχυμένων καὶ ἐγκαταμιγνυμένων τῇ πόλει, τῶν δὲ ἐφ’ ἑκάστῃ τῇ θαλάττῃ τοῖσ αἰγιαλοῖσ ἐφορμούντων, τῶν δ’ ἐν τῇ μεσογείᾳ τοῖσ ὄρεσι τοῖσ περιέχουσιν ὥσπερ ἄλλοισ ὁρίοισ διειλημμένων ἐν κόλπων θαλαττίων τινῶν σχήματι.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Παναθηναϊκός 10:6)
δυοῖν γὰρ ὄντοιν ἑτέροιν πολέμοιν, τοῦ μὲν, ἂν ἄρχῃ τισ ἐξ ἀρχῆσ, τοῦ δὲ, ἂν ἀμύνηται, τῷ μὲν οὐχ ἕπεται τὸ δίκαιον, τοῦ δ’ ἀφαιρεῖ τὴν φιλοτιμίαν ἡ τῆσ ἀνάγκησ προσθήκη, διὰ τὸ φύσει γνώμην ἀνάγκησ κεχωρίσθαι.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Παναθηναϊκός 60:2)
πρῶτον μέν γε λεπτότατον ἐγγυτάτω ἀέροσ, ἔπειτα ὃ τούτῳ ἕπεται, κουφότατόν τε καὶ πραότατον, τρίτον γλυκύτατόν τε καὶ ποτιμώτατον, αὐτόχυτον, ὃ πίνων οὐκ ἂν οἴνου προσδεηθείησ.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Εἰσ τὸ φρέαρ τοῦ Ἀσκληπιοῦ 2:10)
εἰ δ’ οὐδέπω τοσαύτην οἰκειότητα καὶ συνήθειαν ἔχει τὰ πρὸσ ἡμᾶσ πεπραγμένα Θηβαίοισ, ὥστ’ εἶναι μείζω καὶ πλείω τῶν πρότερον πρὸσ Λακεδαιμονίουσ αὐτοῖσ ὑπαρχόντων, ὧν νῦν εἰσι πόρρω τοῦ μεμνῆσθαι, εὐτυχίασ δὲ οὐδεὶσ κόροσ ἐστὶν ἀνθρώποισ, ἀλλ’ οἱ τὰ μέγιστα κατορθώσαντεσ μεγίστων γλίχονται, δυναστείασ τε ἐπιθυμοῦντασ πολὺ μᾶλλον τὴν ἡμετέραν πόλιν ἢ τὴν Λακεδαιμονίων εἰκόσ ἐστιν αὐτοὺσ δεδιέναι καὶ διὰ φρόνημα καὶ δι’ ἐμπειρίαν πραγμάτων καὶ δι’ ὀξύτητα καὶ τὴν ἐπὶ πᾶσι παρουσίαν ἀόκνον, τοῦτο δ’ ὑπειληφότασ ἐκποδὼν ποιῆσαι ζητεῖν ἕπεται, ἐφ’ ἅπασί τε πίστισ ἀκριβὴσ οὐχ ἡ μὴ βουλήσεσθαί τινα ἀδικήσειν, ἀλλ’ ἡ μηδ’ ἂν βούλωνται δυνήσεσθαι παριστᾶσα·
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Λευκτρικὸσ γ# ὑπὲρ Λακεδαιμονίων δεύτερος 6:2)
ἕπεται δὲ τὰ μὲν ἑκουσίωσ, τὰ δὲ ἀκουσίωσ τὰ τῶν πολλῶν.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πρὸσ Πλάτωνα περὶ ῥητορικῆς 44:4)
τούτοισ γοῦν ἕπεται καὶ τὸ κρατεῖν οἶμαι καὶ τὰσ ψυχὰσ προσάγεσθαι τῶν ἀκουόντων.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 15:6)
ἀλλὰ μὴν εἴ γε τοῦθ’ ἕπεται φύσει τοῖσ ἀγαθοῖσ ἀνδράσι, τὴν ἀγαθὴν δόξαν διώκειν, πῶσ οὐκ ἀδικεῖσθαι φαίη τισ ἂν αὐτοὺσ, εἰ κινδυνεύειν μὲν καὶ πάσχειν ὁτιοῦν ᾤοντο δεῖν ἐπὶ τῷ καλλίονι τῶν λόγων, εἰ δὲ μὴ, μέροσ γέ τι καὶ διὰ τοῦτο, ἐχόντων δὲ πέρασ καὶ τῶν λόγων καὶ τῶν ἔργων αὐτοῖσ καὶ προσέτι καὶ τοῦ βίου, τὴν ἐναντίαν δόξαν οἴσονται, καὶ πῶσ ἂν μᾶλλον ἀποστεροίημεν τὸν μισθὸν αὐτοὺσ, ὃσ μόνοσ τοῖσ ἐπιεικέσι παρὰ τῆσ φύσεωσ ὑπάρχει, καὶ ταῦτα συμφάσκοντεσ εἶναι δεῖν τοῖσ ἀγαθοῖσ καὶ ζῶσι καὶ τελευτήσασιν.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 191:5)

SEARCH

MENU NAVIGATION