Ancient Greek Text

Ancient Greek Text

헬라어 문장 내 검색 Language

ἡμῖν δὲ νῦν ὁ λόγοσ περὶ αὐτοῦ μόνου τοῦ σχήματοσ, καὶ ταῦτα τοῦ κατ’ ἔννοιαν μόνου.
(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, περὶ πολιτικοῦ λόγου, περὶ σεμνότητοσ. 12:21)
τῆσ δὲ σεμνότητοσ ἕνεκα τῆσ κατὰ τὴν ἔννοιαν ἡ προσθήκη μετὰ ταῦτα, ἄλλωσ τε ἢν καὶ μετὰ αἰδοῦσ καὶ σωφροσύνησ καθάπερ Αὐτόλυκοσ κέκτηταί τισ αὐτό.
(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, περὶ ἀφελοῦσ λόγου., περὶ σεμνότητοσ. 3:4)
γίνεται δὲ καὶ ἐν ἀφελεῖ λόγῳ περιβολή, ὅταν τισ πλαγιάσασ νόημα ἐπεμβάλῃ ἕτερον δεύτερον μήπω τῆσ διανοίασ ἀπηρτισμένησ μηδὲ τοῦ συμπεράσματοσ ἐπηγμένου, ὡσ μίαν δοκεῖν ἔννοιαν, οἱο͂ν βουλευομένων δὲ περὶ τούτων Λακεδαιμονίων Ἀγησίλαοσ ὑπέστη, νῦν τὸ ἀπαρτίζον, διαβήσεσθαι οὐκ ἔτι πλαγιάσασ·
(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, περὶ ἀφελοῦσ λόγου., περὶ περιβολῆσ. 2:1)
τοῦτο δὲ μάλιστα γίνεται, ὅταν ἀπ’ αὐτοῦ τοῦ πράγματοσ τοῦ εἰσαγομένου ἔννοιαν λαμβάνῃ, οἱο͂ν ὡσ ἐν τῷ Ἀγησιλάῳ καὶ τὸ τὰ ἐκείνου βούλεσθαι δαπανῶντά φησι μᾶλλον ἢ τὰ τῶν Ἑλλήνων πολεμεῖν.
(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, περὶ ἀφελοῦσ λόγου., περὶ ἀξιοπιστίασ. 2:2)
ἐκ γὰρ τοῦ πραχθέντοσ ὑπὸ τοῦ Ἀγησιλάου, ἔμελλε δὲ τὸ διαβῆναι αὐτὸν εἰσ τὴν Ἀσίαν, τὴν ἔννοιαν ταύτην λαβών, δι’ ἧσ φρόνιμον αὐτὸν ἐπεδείκνυεν ὄντα, ἀληθῆ μάλιστα ἔδοξε περὶ αὐτοῦ εἰρηκέναι.
(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, περὶ ἀφελοῦσ λόγου., περὶ ἀξιοπιστίασ. 2:3)
οὔτε γὰρ ἔτι θεμιτὸν εἶναι παραλιπεῖν τὸν ἕτερον, ἐπειδή γε ἀμφοῖν ἔσχον ἔννοιαν, ὁπότερόσ τε εἰή ὁ ἐκ τοῦ ὀνείρατοσ, ἓν ἔσεσθαι πάντωσ ἀμφοῖν ἐπαινουμένων·
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ἀσκληπιάδαι 1:7)
τούτοισ δὴ πᾶσιν ἐφέστηκεν οὗτοσ ὁ θεὸσ, ἐξ ἀρχῆσ τε ἡμᾶσ ἄγων εἰσ φῶσ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ἀρχὴν καὶ γενομένοισ ὅπωσ ἕκαστα ὑπάρξει προνοούμενοσ, τὴν μὲν ψυχὴν σοφίᾳ κοσμῶν ἡμῶν, ἣ μόνη τὴν πρὸσ θεοὺσ συγγένειαν ἀνθρώποισ δείκνυσι καὶ ᾗ τῶν ἄλλων θνητῶν ἢ ζώων διαφέρομεν, ἣ θεῶν τε αὐτῶν ἔννοιαν ἔδωκεν ἀνθρώποισ καὶ ἱερὰ καὶ τελετὰσ καὶ τιμὰσ πάσασ εὑρ͂εν, ἔτι δὲ νόμουσ καὶ πολιτείαν καὶ μηχανήματα πάντα καὶ τέχνασ πάσασ ἐδίδαξε καὶ κατεστήσατο, καὶ ψευδοῦσ καὶ ἀληθοῦσ ἔδωκε διάγνωσιν, ὡσ δ’ εἰπεῖν, ἐποίησε τὸν βίον·
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Εἰσ τὸν Σάραπιν 5:12)
μετὰ δὲ τοῦτο ὄναρ γίγνεται, ἔχον μέν τινα ἔννοιαν λουτροῦ, οὐ μέντοι χωρίσ γε ὑπονοίασ·
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ιἑροὶ λόγοι α# 3:3)
ἐὰν τοίνυν ἔτι τούτων ἐγγυτέρω προσαγάγω τὸν λόγον, ἦ που τρυφή τισ ἂν εἰή τῆσ ἀποδείξεωσ καὶ οὔτε ἔννοιαν οὔτε ἐλπίδα ἐλέγχων ἰσχυροτέρων οὐδ’ ἂν εἷσ ἔτι δή που λάβοι.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πρὸσ Πλάτωνα περὶ ῥητορικῆς 109:10)
ὥστ’ ἐμοὶ μὲν, ὅταν βλέψω πρὸσ ταύτασ τὰσ ἀπορίασ καὶ τὸν ὄχλον τῶν πραγμάτων αὐτοῦ, κυβερνήτου τινὸσ ἔννοιαν παρίστασθαι περικλυζομένησ αὐτῷ τῆσ νεὼσ καὶ τῶν νεφῶν καταρρηγνυμένων ἐπὶ τῶν οἰάκων μένοντοσ καὶ οὐ μεθιέντοσ, καὶ πρόσ γ’ ἔτι τῶν ἐμπλεόντων ἀπειλούντων καὶ ἑτοίμων ὄντων διασπάσασθαι, κατέχοντοσ καὶ νουθετοῦντοσ καὶ ἅμα ὑπέρ τε τοῦ σκάφουσ ἀγωνιζομένου καὶ πρὸσ τοὺσ ἐν τῷ σκάφει.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 24:6)
ἐγὼ μὲν οὖν ὡσ μέχρι τῆσ ῥητορικῆσ κατέθει καὶ τοὺσ τυράννουσ ἤλεγχε καὶ τἄλλα διεξήρχετο, εἱπόμην ὥσπερ εἰκὸσ ἦν, εἰδὼσ μὲν ὅτι οὐδὲν τούτων ἔλεγχόσ ἐστι ῥητορικῆσ, ἀλλ’ ἔχων τὸν δικαιότατον λόγον ἀντιθεῖναι, ὅμωσ τῆσ γε τόλμησ ἠγασάμην καὶ τὴν δεινότητα καὶ τὴν εὐπορίαν ἐθαύμασα, καὶ εἰ χρὴ κατ’ αὐτὸν εἰπεῖν οἱο͂ν λέοντοσ σκιρτῶντοσ ἔννοιάν τιν’ ἐλάμβανον καὶ μόνον οὐκ ἐθεώμην τὸν ἄνδρα ἐν τοῖσ λόγοισ.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 182:11)
εἴτε δὴ νοῦσ τοῦτο εἴτε ἄλλο τι, ὃ δὴ κατὰ φύσιν δοκεῖ ἄρχειν καὶ ἡγεῖσθαι καὶ ἔννοιαν ἔχειν περὶ καλῶν καὶ θείων, εἴτε θεῖον ὂν καὶ αὐτὸ εἴτε τῶν ἐν ἡμῖν τὸ θειότατον, ἡ τούτου ἐνέργεια κατὰ τὴν οἰκείαν ἀρετὴν εἰή ἂν ἡ τελεία εὐδαιμονία.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 10 87:3)
πάθει γὰρ ζῶντεσ τὰσ οἰκείασ ἡδονὰσ διώκουσι καὶ δι’ ὧν αὗται ἔσονται, φεύγουσι δὲ τὰσ ἀντικειμένασ λύπασ, τοῦ δὲ καλοῦ καὶ ὡσ ἀληθῶσ ἡδέοσ οὐδ’ ἔννοιαν ἔχουσιν, ἄγευστοι ὄντεσ.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 10 130:2)
ἡ δ’ ἐν ταῖσ εὐτυχίαισ τῶν φίλων παρουσία τήν τε διαγωγὴν ἡδεῖαν ἔχει καὶ τὴν ἔννοιαν ὅτι ἥδονται ἐπὶ τοῖσ αὑτοῦ ἀγαθοῖσ.
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 9 140:3)
καίτοι καὶ Φαινίου τοῦ Ἐρεσίου ἔννοιαν ἡμῖν διδόντοσ μήποτε ἀπὸ τῆσ κέδρου τὸ κεδρίον ὠνόμασται.
(아테나이오스, The Deipnosophists, Book 3, book 3, chapter 282)

SEARCH

MENU NAVIGATION