Ancient Greek Text

Ancient Greek Text

헬라어 문장 내 검색 Language

ὁ γὰρ νόμοσ οὕτωσ εἶχε, κυρίαν εἶναι τὴν τε βουλήν, ὃσ ἂν πριάμενοσ τέλοσ μὴ καταβάλῃ, δεῖν εἰσ τὸ ξύλον.
(안도키데스, 연설, Περὶ τῶν μυστηρίων 153:1)
κατὰ δὲ τὴν πρῷραν ἐνήρμοσεν Ἀθηνᾶ φωνῆεν φηγοῦ τῆσ Δωδωνίδοσ ξύλον.
(아폴로도로스, Library and Epitome, book 1, chapter 9 16:12)
σιαγόνα γὰρ ὄφεωσ εὑρὼν ξύλον λεπτὸν ἔπρισε.
(아폴로도로스, Library and Epitome, book 3, chapter 15 8:19)
ἐπενόει δὲ καὶ τὸν καλούμενον ἁρ́παγα ὁ Ἀγρίππασ, ξύλον πεντάπηχυ σιδήρῳ περιβεβλημένον, κρίκουσ ἔχον περὶ κεραίασ ἑκατέρασ·
(아피아노스, The Civil Wars, book 5, chapter 12 10:6)
Μυθολογέεται δὲ καὶ τόδε· τέκτων ἤδη ἐπὶ οἴκου μὲν σαόφρων ἐργάτησ ἦν, μετρῆσαι ξύλον, κόψαι, ξύσαι, ξυγγομφῶσαι, ἁρμόσαι, ξυντελέσαι δόμον νηφαλέωσ, τοῖσι ἐργοδότῃσι ὁμιλῆσαι, ξυμβῆναι, ἀμεῖψαι τὰ ἔργα μισθοῦ δικαίου.
(아레타이오스, The Extant Works of Aretaeus, The Cappadocian., ΑΡΕΤΑΙΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΟΥ ΠΕΡΙ ΑΙΤΙΩΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΩΝ ΧΡΟΝΙΩΝ ΠΑΘΩΝ, Κεφ. ισ’. Περὶ Καχεξίησ.76)
ἓν οὐκ ἀναδιδάσκει σε τῶν λογίων ἑκών, ὃ μόνον σιδηροῦν ἐστι τεῖχοσ καὶ ξύλον, ἐν ᾧ σε σῴζειν τόνδ’ ἐκέλευσ’ ὁ Λοξίασ.
(아리스토텔레스, Episode 1:25)
λέγω δ’ οἱο͂ν οὔτε τὸ ξύλον οὔτε ὁ χαλκὸσ αἴτιοσ τοῦ μεταβάλλειν ἑκάτερον αὐτῶν, οὐδὲ ποιεῖ τὸ μὲν ξύλον κλίνην ὁ δὲ χαλκὸσ ἀνδριάντα, ἀλλ’ ἕτερόν τι τῆσ μεταβολῆσ αἴτιον.
(아리스토텔레스, 형이상학, Book 1 70:2)
εἰ δὲ μὴ τὸ αὐτὸ εἶδοσ, ὁμώνυμα ἂν εἰή, καὶ ὅμοιον ὥσπερ ἂν εἴ τισ καλοῖ ἄνθρωπον τόν τε Καλλίαν καὶ τὸ ξύλον, μηδεμίαν κοινωνίαν ἐπιβλέψασ αὐτῶν.
(아리스토텔레스, 형이상학, Book 1 204:2)
ἔτι δὲ φύσισ λέγεται ἐξ οὗ πρώτου ἢ ἔστιν ἢ γίγνεταί τι τῶν φύσει ὄντων, ἀρρυθμίστου ὄντοσ καὶ ἀμεταβλήτου ἐκ τῆσ δυνάμεωσ τῆσ αὑτοῦ, οἱο͂ν ἀνδριάντοσ καὶ τῶν σκευῶν τῶν χαλκῶν ὁ χαλκὸσ ἡ φύσισ λέγεται, τῶν δὲ ξυλίνων ξύλον·
(아리스토텔레스, 형이상학, Book 5 43:2)
εἰ γὰρ θείησ ἁπτόμενα ἀλλήλων ξύλα, οὐ φήσεισ ταῦτα εἶναι ἓν οὔτε ξύλον οὔτε σῶμα οὔτ’ ἄλλο συνεχὲσ οὐδέν.
(아리스토텔레스, 형이상학, Book 5 70:4)
διὸ ὥσπερ οὐδ’ ἐκεῖ ἐξ οὗ τοῦτο, ἐκεῖνο οὐ λέγεται, οὐδ’ ἐνταῦθα ὁ ἀνδριὰσ ξύλον, ἀλλὰ παράγεται ξύλινοσ, οὐ ξύλον, καὶ χαλκοῦσ ἀλλ’ οὐ χαλκόσ, καὶ λίθινοσ ἀλλ’ οὐ λίθοσ, καὶ ἡ οἰκία πλινθίνη ἀλλ’ οὐ πλίνθοι, ἐπεὶ οὐδὲ ὡσ ἐκ ξύλου γίγνεται ἀνδριὰσ ἢ ἐκ πλίνθων οἰκία, ἐάν τισ ἐπιβλέπῃ σφόδρα, οὐκ ἂν ἁπλῶσ εἴπειεν, διὰ τὸ δεῖν μεταβάλλοντοσ γίγνεσθαι ἐξ οὗ, ἀλλ’ οὐχ ὑπομένοντοσ.
(아리스토텔레스, 형이상학, Book 7 103:1)
οὐ γὰρ γίγνεται τὸ ποιὸν ἀλλὰ τὸ ποιὸν ξύλον, οὐδὲ τὸ ποσὸν ἀλλὰ τὸ ποσὸν ξύλον ἢ ζῷον.
(아리스토텔레스, 형이상학, Book 7 133:1)
ὕλη δὲ ἡ μὲν αἰσθητή ἐστιν ἡ δὲ νοητή, αἰσθητὴ μὲν οἱο͂ν χαλκὸσ καὶ ξύλον καὶ ὅση κινητὴ ὕλη, νοητὴ δὲ ἡ ἐν τοῖσ αἰσθητοῖσ ὑπάρχουσα μὴ ᾗ αἰσθητά, οἱο͂ν τὰ μαθηματικά.
(아리스토텔레스, 형이상학, Book 7 162:3)
οἱο͂ν εἰ οὐδὸν δέοι ὁρίσασθαι, ξύλον ἢ λίθον ὡδὶ κείμενον ἐροῦμεν, καὶ οἰκίαν πλίνθουσ καὶ ξύλα ὡδὶ κείμενα ἢ ἔτι καὶ τὸ οὗ ἕνεκα ἐπ’ ἐνίων ἔστιν, εἰ δὲ κρύσταλλον, ὕδωρ πεπηγὸσ ἢ πεπυκνωμένον ὡδί·
(아리스토텔레스, 형이상학, Book 8 25:2)
ἐπεὶ δ’ ἔνια ἄνευ γενέσεωσ καὶ φθορᾶσ ἔστι καὶ οὐκ ἔστιν, οἱο͂ν αἱ στιγμαί, εἴπερ εἰσί, καὶ ὅλωσ τὰ εἴδη οὐ γὰρ τὸ λευκὸν γίγνεται ἀλλὰ τὸ ξύλον λευκόν, εἰ ἔκ τινοσ καὶ τὶ πᾶν τὸ γιγνόμενον γίγνεται, οὐ πάντα ἂν τἀναντία γίγνοιτο ἐξ ἀλλήλων, ἀλλ’ ἑτέρωσ λευκὸσ ἄνθρωποσ ἐκ μέλανοσ ἀνθρώπου καὶ λευκὸν ἐκ μέλανοσ·
(아리스토텔레스, 형이상학, Book 8 62:1)

SEARCH

MENU NAVIGATION