Ancient Greek Text

Ancient Greek Text

헬라어 문장 내 검색 Language

ἔτι δ’ αὖ πρὸσ τούτοισ τὸν περὶ τὰσ τοιάσδε συνουσίασ ψέγοντα λόγων μήκη καὶ τὰσ ἐν κύκλῳ περιόδουσ οὐκ ἀποδεχόμενον, ὅτι χρὴ τὸν τοιοῦτον μὴ πάνυ ταχὺ μηδ’ εὐθὺσ οὕτω μεθιέναι ψέξαντα μόνον ὡσ μακρὰ τὰ λεχθέντα, ἀλλὰ καὶ προσαποφαίνειν οἰέσθαι δεῖν ὡσ βραχύτερα ἂν γενόμενα τοὺσ συνόντασ ἀπηργάζετο διαλεκτικωτέρουσ καὶ τῆσ τῶν ὄντων λόγῳ δηλώσεωσ εὑρετικωτέρουσ, τῶν δὲ ἄλλων καὶ πρὸσ ἄλλ’ ἄττα ψόγων καὶ ἐπαίνων μηδὲν φροντίζειν μηδὲ τὸ παράπαν ἀκούειν δοκεῖν τῶν τοιούτων λόγων.
(플라톤, Cratylus, Theaetetus, Sophist, Statesman, Πολιτικός 179:1)
τόδε δ’ οὖν πάλιν ἐπισκεπτέον περὶ αὐτοῦ, πρὸσ πότερον τῶν παραδειγμάτων ὁ τεκταινόμενοσ αὐτὸν ἀπηργάζετο, πότερον πρὸσ τὸ κατὰ ταὐτὰ καὶ ὡσαύτωσ ἔχον ἢ πρὸσ τὸ γεγονόσ.
(플라톤, Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis, Τίμαιος 71:3)
τοῦτο δὴ τὸ κατάλοιπον ἀπηργάζετο αὐτοῦ πρὸσ τὴν τοῦ παραδείγματοσ ἀποτυπούμενοσ φύσιν.
(플라톤, Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis, Τίμαιος 137:2)
τοῦ μὲν οὖν θείου τὴν πλείστην ἰδέαν ἐκ πυρὸσ ἀπηργάζετο, ὅπωσ ὅτι λαμπρότατον ἰδεῖν τε κάλλιστον εἰή, τῷ δὲ παντὶ προσεικάζων εὔκυκλον ἐποίει, τίθησίν τε εἰσ τὴν τοῦ κρατίστου φρόνησιν ἐκείνῳ συνεπόμενον, νείμασ περὶ πάντα κύκλῳ τὸν οὐρανόν, κόσμον ἀληθινὸν αὐτῷ πεποικιλμένον εἶναι καθ’ ὅλον.
(플라톤, Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis, Τίμαιος 139:1)
πολλοῦ γὰρ ὄντοσ τοῦ κατακλύζοντοσ καὶ ἀπορρέοντοσ κύματοσ ὃ τὴν τροφὴν παρεῖχεν, ἔτι μείζω θόρυβον ἀπηργάζετο τὰ τῶν προσπιπτόντων παθήματα ἑκάστοισ, ὅτε πυρὶ προσκρούσειε τὸ σῶμά τινοσ ἔξωθεν ἀλλοτρίῳ περιτυχὸν ἢ καὶ στερεῷ γῆσ πάγῳ ὑγροῖσ τε ὀλισθήμασιν ὑδάτων, εἴτε ζάλῃ πνευμάτων ὑπὸ ἀέροσ φερομένων καταληφθείη, καὶ ὑπὸ πάντων τούτων διὰ τοῦ σώματοσ αἱ κινήσεισ ἐπὶ τὴν ψυχὴν φερόμεναι προσπίπτοιεν·
(플라톤, Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis, Τίμαιος 162:2)
ὃ δ’ αὖ τὸ λοιπὸν καὶ θνητὸν τῆσ ψυχῆσ ἔμελλε καθέξειν, ἅμα στρογγύλα καὶ προμήκη διῃρεῖτο σχήματα, μυελὸν δὲ πάντα ἐπεφήμισεν, καὶ καθάπερ ἐξ ἀγκυρῶν βαλλόμενοσ ἐκ τούτων πάσησ ψυχῆσ δεσμοὺσ περὶ τοῦτο σύμπαν ἤδη τὸ σῶμα ἡμῶν ἀπηργάζετο, στέγασμα μὲν αὐτῷ πρῶτον συμπηγνὺσ περὶ ὅλον ὀστέινον.
(플라톤, Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis, Τίμαιος 367:1)
ταὐτὸν δὴ καὶ ὁ θεὸσ ἄρα καὶ φιλάνθρωποσ ὤν, τὸ γένοσ ἄμεινον ἡμῶν ἐφίστη τὸ τῶν δαιμόνων, ὃ διὰ πολλῆσ μὲν αὐτοῖσ ῥᾳστώνησ, πολλῆσ δ’ ἡμῖν, ἐπιμελούμενον ἡμῶν, εἰρήνην τε καὶ αἰδῶ καὶ εὐνομίαν καὶ ἀφθονίαν δίκησ παρεχόμενον, ἀστασίαστα καὶ εὐδαίμονα τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀπηργάζετο γένη.
(플라톤, Laws, book 4 58:2)

SEARCH

MENU NAVIGATION