Ancient Greek Text

Ancient Greek Text

헬라어 문장 내 검색 Language

τὰσ ἀνθρωπίνασ τύχασ ἐκτείνειν μηδὲ κινδυνεύειν περὶ τῷ σώματι κατὰ λίθον καὶ χαλκόν.
(디오, 크리소토모스, 연설 (2), ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΣ. 81:1)
Ἀγαθοκλῆσ δ’ ἐπ’ οὐδενὶ τούτων μετεωρισθεὶσ οὐδὲ τὰσ ἀνθρωπίνασ ἐλπίδασ ἐξελέγξασ τῇ πείρᾳ τηλικαύτην ἀρχὴν ἔκδοτον πεποίηται ταῖσ ὁμολογίαισ.
(디오도로스 시켈로스, Bibliotheca Historica, Books XVIII-XX, book 20, chapter 79 1:1)
παραδόξου δὲ τοῦ πάθουσ ὥσπερ εἰκὸσ ἅπασι φαινομένου καὶ ζητουμένησ τῆσ αἰτίασ οὑ̓δὲ γὰρ νόσον προηγησαμένην εἶχέ τισ αἰτιάσασθαἰ οἱ μὲν ἐπὶ τὴν θείαν πρόνοιαν ἁπάσασ τὰσ ἀνθρωπίνασ ἀναφέροντεσ τύχασ κατὰ χόλον δαιμόνιον ἔλεγον αὐτὸν ἀποθανεῖν, ὅτι πόλεμον ἐξέκαυσε τῇ μητροπόλει πρὸσ τὴν ἀπόκτισιν οὔτε δίκαιον οὔτε ἀναγκαῖον·
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 5 1:1)
ἐὰν δὲ ἀναστρέψασα τὰσ ἀνθρωπίνασ δικαιώσεισ ἡ φύσισ τὰ νέα τάξῃ τῶν πρεσβυτέρων ἄρχειν καὶ τὰ ἔκγονα τῶν προγόνων, τότε καὶ ἡμεῖσ ἀνεξόμεθα τὴν μητρόπολιν ὑπὸ τῆσ ἀποικίασ ἀρχομένην, πρότερον δὲ οὔ.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 10 5:2)
οὓσ εἰ διδάσκοιμεν ὅτι θεία τισ ἔφθακε τύχη τὰσ ἀνθρωπίνασ σπουδὰσ αὐτῆσ παρασχούσησ τοὺσ ἐξ ἴσου τὸν ὑπὲρ τῶν πόλεων ἀγῶνα ποιησομένουσ, οὐ χαλεπῶσ πείσομεν.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 14 4:2)
ἐὰν δ’ ἄρα τἀναντία τῶν λελογισμένων γινόμενα ὁρῶ ̔λεγέσθω γὰρ καὶ τὰ παρὰ τὰσ ἀνθρωπίνασ δόξασ εἰωθότα ἀπαντᾶν, ἐπειδὴ πολλὰ καὶ τὰ μὴ εἰκότα οἱ βίοι φέρουσἰ τἀναντία καὶ αὐτὸσ ὧν προὐθέμην ἐπιχειρήσω ποιεῖν.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 23 24:1)
ὥσπερ ἀναμενούσησ τῆσ τύχησ τὰσ ἀνθρωπίνασ μελλήσεισ, ἢ τῆσ φύσεωσ ἡμῶν τὰσ καθ’ ἡλικίαν ἑκάστῳ τελευτὰσ φερούσησ, ἀλλ’ οὐκ ἐν ἀδήλῳ καὶ δυστεκμάρτῳ τέλει πάντων τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων κειμένων.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, Books IV-VI, book 4, chapter 29 8:2)
ὡσ δὲ παρέλαβον τὴν ἐξουσίαν οἱ ὕπατοι τοῦ διαγνῶναι, πότεροσ ἐξ αὐτῶν ἄρχειν ἐστὶν ἐπιτηδειότεροσ, θαυμαστόν τι καὶ παρὰ πάσασ τὰσ ἀνθρωπίνασ ὑπολήψεισ πρᾶγμα ἐποίουν.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, Books IV-VI, book 5, chapter 72 3:3)
τό τε φιλόχρηστον καὶ μισοπόνηρον οὐκ ὀλίγον ἀπέφηνεν ἐκ τοῦ δήμου μέροσ ἐσόμενον, καὶ ἔτι πλεῖον τούτου, ὃ πρὸσ τὰσ τύχασ πάσχειν τι τὰσ ἀνθρωπίνασ καὶ ἐλεεῖν οἶδε τοὺσ ἐν τοῖσ ἀξιώμασιν, ὅταν εἰσ ταπεινὰ πέσωσιν αὐτῶν αἱ τύχαι.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, Books VII-IX, book 7, chapter 54 6:2)
ἐγὼ τὰσ ἀνθρωπίνασ πράξεισ τάσ τε δυστυχεῖσ καὶ τὰσ εὐτυχεῖσ οὐκ ἐκ τῶν κατὰ μέροσ ἔργων πολλῶν ὄντων καὶ ποικίλων ὁρῶ κρινομένασ, ἀλλ’ ἐκ τοῦ τέλουσ·
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, Books VII-IX, book 9, chapter 30 4:1)
κεραϊσμοὶ γάρ τινέσ εἰσι καὶ μεταβολαὶ τῶν ὑποκειμένων εἰσ τἀναντία τρέποντεσ τὰσ ἀνθρωπίνασ τύχασ.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, Books X-XX, book 16, chapter 13)
τοιαύτην δὴ καταλαβὼν τὴν πολιτικὴν λέξιν ὁ Δημοσθένησ οὕτω κεκινημένην ποικίλωσ, καὶ τηλικούτοισ ἐπεισελθὼν ἀνδράσιν ἑνὸσ μὲν οὐθενὸσ ἠξίωσε γενέσθαι ζηλωτὴσ οὔτε χαρακτῆροσ οὔτε ἀνδρόσ, ἡμιέργουσ τινὰσ ἅπαντασ οἰόμενοσ εἶναι καὶ ἀτελεῖσ, ἐξ ἁπάντων δ’ αὐτῶν ὅσα κράτιστα καὶ χρησιμώτατα ἦν, ἐκλεγόμενοσ συνύφαινε καὶ μίαν ἐκ πολλῶν διάλεκτον ἀπετέλει, μεγαλοπρεπῆ λιτήν, περιττὴν ἀπέριττον, ἐξηλλαγμένην συνήθη, πανηγυρικὴν ἀληθινήν, αὐστηρὰν ἱλαράν, σύντονον ἀνειμένην, ἡδεῖαν πικράν, ἠθικὴν παθητικήν, οὐδὲν διαλλάττουσαν τοῦ μεμυθευμένου παρὰ τοῖσ ἀρχαίοισ ποιηταῖσ Πρωτέωσ, ὃσ ἅπασαν ἰδέαν μορφῆσ ἀμογητὶ μετελάμβανεν, εἴτε θεὸσ ἢ δαίμων τισ ἐκεῖνοσ ἄρα ἦν παρακρουόμενοσ ὄψεισ τὰσ ἀνθρωπίνασ εἴτε διαλέκτου ποικίλον τι χρῆμα ἐν ἀνδρὶ σοφῷ, πάσησ ἀπατηλὸν ἀκοῆσ, ὃ μᾶλλον ἄν τισ εἰκάσειεν, ἐπειδὴ ταπεινὰσ καὶ ἀσχήμονασ ὄψεισ οὔτε θεοῖσ οὔτε δαίμοσι προσάπτειν ὅσιον.
(디오니시오스, De Demosthene, chapter 83)
λογίζεσθαί τε πάλιν ἐκ τῶν περὶ τὸν βασιλέα γεγενημένων στοχαζομένουσ προσῆκε τὴν τοῦ χρεὼν ἰσχύν, ὅτι μηδὲ προγινωσκόμενον αὐτὸ διαφυγεῖν ἔστιν, ἀλλ’ ὑπέρχεται τὰσ ἀνθρωπίνασ ψυχὰσ ἐλπίσι κολακεῦον χρησταῖσ, αἷσ εἰσ τὸ πόθεν αὐτῶν κρατήσει περιάγει.
(플라비우스 요세푸스, Antiquitates Judaicae, Book 8 519:1)
ἢ καὶ τὴν τύχην παντὸσ εὐγνώμονοσ λογισμοῦ μείζω τὴν δύναμιν ἐσχηκυῖαν, ὅθεν καὶ πειθόμεθα τὰσ ἀνθρωπίνασ πράξεισ ὑπ’ ἐκείνησ προκαθωσιῶσθαι τῇ τοῦ γενέσθαι πάντωσ ἀνάγκῃ καὶ καλοῦμεν αὐτὴν εἱμαρμένην, ὡσ οὐδενὸσ ὄντοσ, ὃ μὴ δι’ αὐτὴν γίνεται.
(플라비우스 요세푸스, Antiquitates Judaicae, Book 16 469:1)
ἡγοῦμαι δ’ ἔγωγ’, ὦ ἄνδρεσ, τὴν τῶν θεῶν ἐπιμέλειαν πάσασ μὲν τὰσ ἀνθρωπίνασ πράξεισ ἐπισκοπεῖν, μάλιστα δὲ τὴν περὶ τοὺσ γονέασ καὶ τοὺσ τετελευτηκότασ καὶ τὴν πρὸσ αὑτοὺσ εὐσέβειαν, εἰκότωσ·
(리쿠르고스, 연설, Κατὰ Λεωκράτους 127:1)

SEARCH

MENU NAVIGATION