Ancient Greek Text

Ancient Greek Text

헬라어 문장 내 검색 Language

ἐκμαρτύρησον προυμόσασ τό μ’ εἰδέναι λόγῳ παλαιὰσ τῶνδ’ ἁμαρτίασ δόμων.
(아이스킬로스, 아가멤논, episode12)
τὰ δῶρα μείω δ’ ἐστὶ τῆσ ἁμαρτίασ.
(아이스킬로스, Libation Bearers, episode 1:7)
τοιᾶσδέ τοι ἁμαρτίασ σφε δεῖ θεοῖσ δοῦναι δίκην, ὡσ ἂν διδαχθῇ τὴν Διὸσ τυραννίδα στέργειν, φιλανθρώπου δὲ παύεσθαι τρόπου.
(아이스킬로스, 결박된 프로메테우스, episode 1:4)
ἐν ᾧ καὶ ἄν τι ἐξαμάρτωσιν, οὐκ αὐτοὶ τῆσ σφετέρασ αὐτῶν ἁμαρτίασ δίκην διδόασιν, ἀλλ’ ὑμεῖσ ὑπὲρ τῶν ἐκείνοισ ἡμαρτημένων.
(안도키데스, 연설, Περὶ τῆσ ἑαυτοῦ καθόδου 28:4)
ὥσπερ δὲ τῆσ τότε ἁμαρτίασ τὰ ἀπὸ τῶν ἔργων σημεῖα ἔφατε χρῆναι πιστότατα ποιούμενοι κακόν με ἄνδρα ἡγεῖσθαι, οὕτω καὶ ἐπὶ τῇ νῦν εὐνοίᾳ μὴ ζητεῖτε ἑτέραν βάσανον ἢ τὰ ἀπὸ τῶν νυνὶ ἔργων σημεῖα ὑμῖν γιγνόμενα.
(안도키데스, 연설, Περὶ τῆσ ἑαυτοῦ καθόδου 38:1)
εἰ δὲ ὕποπτοσ ἢ ἄπιστοσ ἐχθροῦ πᾶσα συμβουλή, οὐκ ὀκνῶ καὶ παρακαλεῖν σε μὴ τοὺσ φιλοὺσ τίνυσθαι τῆσ ἐμῆσ ἁμαρτίασ καὶ τύχησ, ἀλλ’ εἰσ ἐμὲ συναγαγεῖν πάντα, τὸν πάντων αἴτιον.
(아피아노스, The Civil Wars, book 5, chapter 5 6:4)
λέγεται δὲ Μηνόδωροσ ἑστιωμένων ἐν τῇ νηὶ τῶν ἀνδρῶν πέμψαι Πομπηίῳ, προτρέπων αὐτὸν ἐπιθέσθαι τοῖσ ἀνδράσι καὶ τίσασθαι μὲν τῆσ ἐσ τὸν πατέρα καὶ τὸν ἀδελφὸν ἁμαρτίασ, ἀναλαβεῖν δὲ τὴν ἀρχὴν τὴν πατρῴαν δι’ ὀξυτάτησ ἀφορμῆσ·
(아피아노스, The Civil Wars, book 5, chapter 8 7:4)
τὸν γὰρ μαθόντα ἃ χρὴ καὶ παιδευθέντα καὶ μηδενὸσ τῶν καλῶν ἀμελήσαντα μηδὲ ἀμαθῆ γενόμενον, ἀλλὰ πᾶσι τοῖσ τῆσ ἀρετῆσ μέρεσι κατακοσμήσαντα τὴν ψυχὴν, εἰκὸσ ἦν πάσησ ἔξω γενέσθαι ἁμαρτίασ.
(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Εἰσ βασιλέα [σπ.] 4:3)
αἴτιον δ’ ὅτι διχῇ γινομένησ τῆσ ἁμαρτίασ ἢ γὰρ λογιζόμενοι ἁμαρτάνομεν ἢ κατὰ τὴν αἴσθησιν αὐτὸ δρῶντεσ ἐν μὲν τῇ ἰατρικῇ ἀμφοτέρωσ ἐνδέχεται ἁμαρτεῖν, ἐν δὲ τῇ γραμματικῇ κατὰ τὴν αἴσθησιν καὶ πρᾶξιν, περὶ ἧσ ἂν σκοπῶσιν, εἰσ ἄπειρον ἥξουσιν.
(아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 2 176:1)
καὶ γὰρ τὸ μὴ πεφυκὸσ δέχεσθαι κόλασιν, καὶ τὸ πεφυκὸσ μὲν μὴ κεκολασμένον δὲ περὶ ἁμαρτίασ, περὶ ἃσ ὀρθοπραγεῖ ὁ σώφρων, ὥσπερ οἱ παῖδεσ·
(아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 3 55:3)
περὶ δὲ τὰσ δι’ ὄψεωσ ἢ ἀκοῆσ ἢ ὀσφρήσεωσ ἡδονὰσ οὐθεὶσ λέγεται ἀκόλαστοσ, ἐὰν ὑπερβάλλῃ, ἀλλ’ ἄνευ ὀνείδουσ τὰσ ἁμαρτίασ ψέγομεν ταύτασ, καὶ ὅλωσ περὶ ὅσα μὴ λέγονται ἐγκρατεῖσ·
(아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 3 70:1)
ἀνάγκη γὰρ εἰσ μίαν δόξαν συμβαίνειν δύο ἁμαρτίασ·
(아리스토텔레스, 형이상학, Book 13 157:2)
αἴτιον δὲ τῆσ συμβαινούσησ ἁμαρτίασ ὅτι ἅμα ἐκ τῶν μαθημάτων ἐθήρευον καὶ ἐκ τῶν λόγων τῶν καθόλου, ὥστ’ ἐξ ἐκείνων μὲν ὡσ στιγμὴν τὸ ἓν καὶ τὴν ἀρχὴν ἔθηκαν ἡ γὰρ μονὰσ στιγμὴ ἄθετόσ ἐστιν·
(아리스토텔레스, 형이상학, Book 13 184:2)
τὸ δ’ ὄνομα τῆσ ἀκολασίασ καὶ ἐπὶ τὰσ παιδικὰσ ἁμαρτίασ φέρομεν·
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 3 160:4)
ὅταν γὰρ ᾖ τὸ μὲν βέλτιον μικρόν, τὸ δ’ ἐθίζειν εὐχερῶσ λύειν τοὺσ νόμουσ φαῦλον, φανερὸν ὡσ ἐατέον ἐνίασ ἁμαρτίασ καὶ τῶν νομοθετῶν καὶ τῶν ἀρχόντων·
(아리스토텔레스, 정치학, Book 2 193:3)

SEARCH

MENU NAVIGATION