Ancient Greek Text

Ancient Greek Text

헬라어 문장 내 검색 Language

πολεμικαὶ δὲ πράξεισ πολλαὶ μὲν καὶ ἄλλαι μνημονεύονται, <μέγισται δὲ> περὶ ὧν ἔρχομαι λέξων τὴν ἀρχὴν ποιησάμενοσ ἀπὸ τοῦ πρὸσ Ἀλβανοὺσ πο‐ λέμου.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 2 2:1)
οὐχ ὁρῶν δὲ ὅπωσ ἂν πείσειε τοὺσ Ἀλβανοὺσ στρατὸν αὑτῷ κατὰ Ῥωμαίων ἄγειν ἐπιτρέψαι μήτε δικαίασ ἔχοντι προ‐ φάσεισ μήτε ἀναγκαίασ, μηχανᾶται δή τι τοιόνδε·
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 2 3:1)
ταῦτα παρὰ τῶν πρεσβευτῶν ἀφικομένων εἰσ Ῥώμην ἀκούσασ ὁ Τύλλοσ, τότε τοὺσ Ἀλβανοὺσ προσάγειν ἐκέλευσε καὶ περὶ ὧν ἥκουσι λέγειν.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 3 9:1)
ἔτυχε καὶ ὅσα ἦν ἐν τοῖσ πράγμασι δυσχερῆ καὶ ἄπορα συνεῖδεν, οὐκέτι διέμεινεν ἐπὶ τοῖσ αὐτοῖσ βουλεύμασιν, ἀλλ’ εἰσ ἀναβολὰσ καὶ διατριβὰσ ἄγειν ἠξίου τὰ πράγματα ὁρῶν οὔτε τοὺσ Ἀλβανοὺσ ἅπαντασ ὁμοίαν ἔχοντασ ἔτι προθυμίαν πρὸσ πόλεμον οὔτε τὰ σφάγια ὁπότε θύοιτο περὶ μάχησ καλὰ γινόμενα·
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 5 5:1)
τέωσ μὲν οὖν ἄδηλοσ αὐτῶν ἡ διάνοια τῆσ ἀποστάσεωσ ἦν, ἐν δὲ τῷ πρὸσ Ἀλβανοὺσ ἐφανερώθη πολέμῳ.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 6 3:1)
ὡσ γὰρ ἐπύθοντο πανστρατιᾷ Ῥωμαίουσ ἐξεληλυθότασ ἐπὶ τὸν πρὸσ Ἀλβανοὺσ ἀγῶνα, κράτιστον ὑπολαβόντεσ εἰληφέναι καιρὸν ἐπιθέσεωσ ἀπορρήτουσ ἐποιήσαντο διὰ τῶν δυνατωτάτων ἀνδρῶν συνωμοσίασ ἅπαντασ τοὺσ ὁπλοφορεῖν δυναμένουσ εἰσ Φιδήνην συνελθεῖν κρύφα καὶ κατ’ ὀλίγουσ ἰόντασ, ὡσ ἂν ἥκιστα γένοιντο τοῖσ ἐπιβουλευομένοισ καταφανεῖσ·
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 6 3:2)
φιλίαν καὶ συγγένειαν οὐ τὰ κράτιστα ἡγούμην οὔτε Ἀλβανοὺσ οὔτε ὑμᾶσ βουλεύσασθαι.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 7 5:1)
οὔτε γὰρ ἐν τοῖσ ἰδίοισ οὔτ’ ἐν τοῖσ κοινοῖσ συλλόγοισ ὁμονοοῦντασ ὑπὲρ τοῦ πολέμου πάντασ Ἀλβανοὺσ ἑώρων, μακρῷ δέ τινι τῶν ἐξ ἀνθρωπίνου λογισμοῦ καταλαμβανομένων χαλεπῶν τὰ δαιμόνια σημεῖα, ὁπότε χρησαίμην σφαγίοισ περὶ μάχησ, χαλεπώτερα γινόμενα πολλὴν δυσθυμίαν παρεῖχέ μοι καὶ ἀμηχανίαν.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 7 6:2)
εἰ παύσαιντο μὲν Ἀλβανοὶ φθονοῦντεσ Ῥωμαίοισ ἐφ’ οἷσ ἔχουσιν ἀγαθοῖσ, οὐκ ἄνευ μεγάλων κινδύνων καὶ πόνων πολλῶν αὐτὰ κτησάμενοι, οὑ̓θὲν γοῦν πεπονθότεσ ὑφ’ ἡμῶν οὔτε μεῖζον οὔτε ἔλαττον κακὸν διὰ τοῦτο μισεῖτε ἡμᾶσ, ὅτι δοκοῦμεν ἄμεινον ὑμῶν πράττειν’ παύσαιντο δὲ Ῥωμαῖοι δἰ ὑποψίασ ἔχοντεσ Ἀλβανοὺσ ὡσ ἐπιβουλεύοντασ ἀεί σφισι καὶ φυλαττόμενοι καθάπερ ἐχθρούσ·
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 9 6:1)
ἵνα δὴ τοῦτο γένηται, Ῥωμαίουσ μὲν οἶμαι δεῖν εἰσ τὸ κοινὸν Ἀλβανοῖσ θεῖναι πάντα ὅσα τε νῦν ἔχουσι καὶ αὖθισ ἕξουσιν ἀγαθά, Ἀλβανοὺσ δὲ ἀγαπητῶσ τὰ διδόμενα δέχεσθαι καὶ γενέσθαι μάλιστα μὲν ἅπαντασ ὑμᾶσ, εἰ δὲ μή γε τοὺσ πλείστουσ τε καὶ ἀρίστουσ ὑμῶν τῆσ Ῥωμαίων πόλεωσ οἰκήτορασ.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 9 9:1)
οὐδ’ ἐμὲ λέληθεν, ὦ Τύλλε, τὸ συγγενὲσ τῶν μειρακίων, οὐδ’ ὡσ ἀναγκάσων αὐτοὺσ τοῖσ ἀνεψιοῖσ διὰ μάχησ χωρεῖν εἰ μὴ βουληθεῖεν αὐτοὶ τὸν ἀγῶνα ὑπομεῖναι παρεσκευασάμην, ἀλλ’ ἐπειδὴ τάχιστα ἐπὶ νοῦν ἦλθέ μοι τόδε τὸ βούλευμα τοὺσ Ἀλβανοὺσ Κορατίουσ μεταπεμψάμενοσ αὐτὸσ ἐπ’ ἐμαυτοῦ διάπειραν ἔλαβον εἰ βουλομένοισ αὐτοῖσ ἐστιν ὁ ἀγών·
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 15 4:2)
ἐγὼ δὲ ἀρετῆσ μὲν ἕνεκα καὶ τῆσ κατὰ χεῖρα γενναιότητοσ, ἣν οὐ λανθάνουσαν ἔχετε, πάντων μάλιστα δεξομένουσ ὑμᾶσ τὸν ὑπὲρ τῶν ἀριστείων κίνδυνον ἄρασθαι, δεδοικὼσ μὴ τὸ πρὸσ τοὺσ Ἀλβανοὺσ τριδύμουσ συγγενὲσ ἐμπόδιον ὑμῖν γένηται τῆσ προθυμίασ, χρόνον ᾐτησάμην εἰσ βουλὴν ἀνακωχὰσ δεχημέρουσ ποιησάμενοσ·
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 16 4:1)
εἰ δὲ φανερῶσ συλλαμβάνειν καὶ τιμωρεῖσθαι τοὺσ ἐνόχουσ ταῖσ αἰτίαισ ἐπιχειρήσειαν, οὐ περιόψεσθαι τοὺσ Ἀλβανοὺσ ὑπελάμβανον, ἀλλ’ ἐπὶ τὰ ὅπλα χωρήσειν.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 26 9:2)
συνιόντων δὲ αὐτῶν τὸν μὲν ἡγεμόνα τῶν Ἀλβανῶν ἅμα τοῖσ ταξιάρχοισ τε καὶ λοχαγοῖσ παρ’ αὐτὸ τὸ βῆμα ἐκέλευσεν ἑστάναι, ἐχομένουσ δὲ τούτων τοὺσ ἄλλουσ Ἀλβανοὺσ ταχθέντασ ἐκκλησιάζειν, μετὰ δὲ τοὺσ Ἀλβανοὺσ τὸ λοιπὸν τῶν συμμάχων πλῆθοσ·
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 27 5:1)
εἰ δέ γε τούτων μηδὲν ἀληθὲσ ἦν, ἀλλὰ πάντασ εἰσῆλθεν Ἀλβανοὺσ καὶ τοὺσ ἐνθάδε ὄντασ ὑμᾶσ καὶ τοὺσ ἐν τῇ πόλει καταλειπομένουσ ἡ τοῦ κακῶσ ποιεῖν ἡμᾶσ ἐπιθυμία, καὶ τοῦτο οὐ νῦν πρῶτον, ἀλλ’ ἐκ πολλοῦ πάνυ χρόνου δεδογμένον ὑμῖν ἦν, τῆσ συγγενείασ ἕνεκα πολλὴ Ῥωμαίοισ ἀνάγκη καὶ ταῦθ’ ὑμῶν τἀδικήματα φέρειν.
(디오니시오스, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 29 4:1)

SEARCH

MENU NAVIGATION