헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΩορκσον́3́02́

(크세노폰, Works on Socrates, Συμπόσιον, chapter 2)

ὡσ δ’ ἀφῃρέθησαν αἱ τράπεζαι καὶ ἔσπεισάν τε καὶ ἐπαιάνισαν, ἔρχεται αὐτοῖσ ἐπὶ κῶμον Συρακόσιόσ τισ ἄνθρωποσ, ἔχων τε αὐλητρίδα ἀγαθὴν καὶ ὀρχηστρίδα τῶν τὰ θαύματα δυναμένων ποιεῖν, καὶ παῖδα πάνυ γε ὡραῖον καὶ πάνυ καλῶσ κιθαρίζοντα καὶ ὀρχούμενον. ταῦτα δὲ καὶ ἐπιδεικνὺσ ὡσ ἐν θαύματι ἀργύριον ἐλάμβανεν. ἐπεὶ δὲ αὐτοῖσ ἡ αὐλητρὶσ μὲν ηὔλησεν, ὁ δὲ παῖσ ἐκιθάρισε, καὶ ἐδόκουν μάλα ἀμφότεροι ἱκανῶσ εὐφραίνειν, εἶπεν ὁ Σωκράτησ·

νὴ Δί’, ὦ Καλλία, τελέωσ ἡμᾶσ ἑστιᾷσ. οὐ γὰρ μόνον δεῖπνον ἄμεμπτον παρέθηκασ, ἀλλὰ καὶ θεάματα καὶ ἀκροάματα ἥδιστα παρέχεισ. καὶ ὃσ ἔφη·

τί οὖν εἰ καὶ μύρον τισ ἡμῖν ἐνέγκαι, ἵνα καὶ εὐωδίᾳ ἑστιώμεθα; Μηδαμῶσ, ἔφη ὁ Σωκράτησ. ὥσπερ γάρ τοι ἐσθὴσ ἄλλη μὲν γυναικί, ἄλλη δὲ ἀνδρὶ καλή, οὕτω καὶ ὀσμὴ ἄλλη μὲν ἀνδρί, ἄλλη δὲ γυναικὶ πρέπει. καὶ γὰρ ἀνδρὸσ μὲν δήπου ἕνεκα ἀνὴρ οὐδεὶσ μύρῳ χρίεται. αἱ μέντοι γυναῖκεσ ἄλλωσ τε καὶ ἂν νύμφαι τύχωσιν οὖσαι, ὥσπερ ἡ Νικηράτου τοῦδε καὶ ἡ Κριτοβούλου, μύρου μὲν τί καὶ προσδέονται; αὐταὶ γὰρ τούτου ὄζουσιν·

ἐλαίου δὲ τοῦ ἐν γυμνασίοισ ὀσμὴ καὶ παροῦσα ἡδίων ἢ μύρου γυναιξὶ καὶ ἀποῦσα ποθεινοτέρα. καὶ γὰρ δὴ μύρῳ μὲν ὁ ἀλειψάμενοσ καὶ δοῦλοσ καὶ ἐλεύθεροσ εὐθὺσ ἅπασ ὅμοιον ὄζει· αἱ δ’ ἀπὸ τῶν ἐλευθερίων μόχθων ὀσμαὶ ἐπιτηδευμάτων τε πρῶτον χρηστῶν καὶ χρόνου πολλοῦ δέονται, εἰ μέλλουσιν ἡδεῖαί τε καὶ ἐλευθέριοι ἔσεσθαι. καὶ ὁ Λύκων εἶπεν· οὐκοῦν νέοισ μὲν ἂν εἰή ταῦτα· ἡμᾶσ δὲ τοὺσ μηκέτι γυμναζομένουσ τίνοσ ὄζειν δεήσει; καλοκἀγαθίασ νὴ Δί’, ἔφη ὁ Σωκράτησ. καὶ πόθεν ἄν τισ τοῦτο τὸ χρῖμα λάβοι; οὐ μὰ Δί’, ἔφη, οὐ παρὰ τῶν μυροπωλῶν. ἀλλὰ πόθεν δή; ὁ μὲν Θέογνισ ἔφη· Ἐσθλῶν μὲν γὰρ ἀπ’ ἐσθλὰ διδάξεαι· ἢν δὲ κακοῖσισυμμίσγῃσ, ἀπολεῖσ καὶ τὸν ἐόντα νόον. καὶ ὁ Λύκων εἶπεν·

ἀκούεισ ταῦτα, ὦ υἱέ; ναὶ μὰ Δί’, ἔφη ὁ Σωκράτησ, καὶ χρῆταί γε. ἐπεὶ γοῦν νικηφόροσ ἐβούλετο τοῦ παγκρατίου γενέσθαι, σὺν σοὶ σκεψάμενοσ <σὺν σοὶ σκεψάμενοσ> αὖ, ὃσ ἂν δοκῇ αὐτῷ ἱκανώτατοσ εἶναι εἰσ <τὸ> ταῦτα ἐπιτηδεῦσαι, τούτῳ συνέσται. ἐνταῦθα δὴ πολλοὶ ἐφθέγξαντο·

καὶ ὁ μέν τισ αὐτῶν εἶπε· ποῦ οὖν εὑρήσει τούτου διδάσκαλον; ὁ δέ τισ ὡσ οὐδὲ διδακτὸν τοῦτο εἰή, ἕτεροσ δέ τισ ὡσ εἴπερ τι καὶ ἄλλο καὶ τοῦτο μαθητόν. ὁ δὲ Σωκράτησ ἔφη·

τοῦτο μὲν ἐπειδὴ ἀμφίλογόν ἐστιν, εἰσ αὖθισ ἀποθώμεθα· νυνὶ δὲ τὰ προκείμενα ἀποτελῶμεν. ὁρῶ γὰρ ἔγωγε τήνδε τὴν ὀρχηστρίδα ἐφεστηκυῖαν καὶ τροχούσ τινα αὐτῇ προσφέροντα. ἐκ τούτου δὴ ηὔλει μὲν αὐτῇ ἡ ἑτέρα, παρεστηκὼσ δέ τισ τῇ ὀρχηστρίδι ἀνεδίδου τοὺσ τροχοὺσ μέχρι δώδεκα.

ἡ δὲ λαμβάνουσα ἅμα τε ὠρχεῖτο καὶ ἀνερρίπτει δονουμένουσ συντεκμαιρομένη ὅσον ἔδει ῥιπτεῖν ὕψοσ ὡσ ἐν ῥυθμῷ δέχεσθαι αὐτούσ. καὶ ὁ Σωκράτησ εἶπεν·

ἐν πολλοῖσ μέν, ὦ ἄνδρεσ, καὶ ἄλλοισ δῆλον καὶ ἐν οἷσ δ’ ἡ παῖσ ποιεῖ ὅτι ἡ γυναικεία φύσισ οὐδὲν χείρων τῆσ τοῦ ἀνδρὸσ οὖσα τυγχάνει, γνώμησ δὲ καὶ ἰσχύοσ δεῖται. ὥστε εἴ τισ ὑμῶν γυναῖκα ἔχει, θαρρῶν διδασκέτω ὅ τι βούλοιτ’ ἂν αὐτῇ ἐπισταμένῃ χρῆσθαι. καὶ ὁ Ἀντισθένησ, πῶσ οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, οὕτω γιγνώσκων οὐ καὶ σὺ παιδεύεισ Ξανθίππην, ἀλλὰ χρῇ γυναικὶ τῶν οὐσῶν, οἶμαι δὲ καὶ τῶν γεγενημένων καὶ τῶν ἐσομένων χαλεπωτάτῃ;

ὅτι, ἔφη, ὁρῶ καὶ τοὺσ ἱππικοὺσ βουλομένουσ γενέσθαι οὐ τοὺσ εὐπειθεστάτουσ ἀλλὰ τοὺσ θυμοειδεῖσ ἵππουσ κτωμένουσ. νομίζουσι γάρ, ἂν τοὺσ τοιούτουσ δύνωνται κατέχειν, ῥᾳδίωσ τοῖσ γε ἄλλοισ ἵπποισ χρήσεσθαι. κἀγὼ δὴ βουλόμενοσ ἀνθρώποισ χρῆσθαι καὶ ὁμιλεῖν ταύτην κέκτημαι, εὖ εἰδὼσ ὅτι εἰ ταύτην ὑποίσω, ῥᾳδίωσ τοῖσ γε ἄλλοισ ἅπασιν ἀνθρώποισ συνέσομαι. καὶ οὗτοσ μὲν δὴ ὁ λόγοσ οὐκ ἄπο τοῦ σκοποῦ ἔδοξεν εἰρῆσθαι. μετὰ δὲ τοῦτο κύκλοσ εἰσηνέχθη περίμεστοσ ξιφῶν ὀρθῶν.

εἰσ οὖν ταῦτα ἡ ὀρχηστρὶσ ἐκυβίστα τε καὶ ἐξεκυβίστα ὑπὲρ αὐτῶν. ὥστε οἱ μὲν θεώμενοι ἐφοβοῦντο μή τι πάθῃ, ἡ δὲ θαρρούντωσ τε καὶ ἀσφαλῶσ ταῦτα διεπράττετο. καὶ ὁ Σωκράτησ καλέσασ τὸν Ἀντισθένην εἶπεν·

οὔτοι τούσ γε θεωμένουσ τάδε ἀντιλέξειν ἔτι οἰόμαι, ὡσ οὐχὶ καὶ ἡ ἀνδρεία διδακτόν, ὁπότε αὕτη καίπερ γυνὴ οὖσα οὕτω τολμηρῶσ εἰσ τὰ ξίφη ἱέται. καὶ ὁ Ἀντισθένησ εἶπεν·

ἆρ’ οὖν καὶ τῷδε τῷ Συρακοσίῳ κράτιστον ἐπιδείξαντι τῇ πόλει τὴν ὀρχηστρίδα εἰπεῖν, ἐὰν διδῶσιν αὐτῷ Ἀθηναῖοι χρήματα, ποιήσειν πάντασ Ἀθηναίουσ τολμᾶν ὁμόσε ταῖσ λόγχαισ ἰέναι; καὶ ὁ Φίλιπποσ, νὴ Δί’, ἔφη, καὶ μὴν ἔγωγε ἡδέωσ ἂν θεῴμην Πείσανδρον τὸν δημηγόρον μανθάνοντα κυβιστᾶν εἰσ τὰσ μαχαίρασ, ὃσ νῦν διὰ τὸ μὴ δύνασθαι λόγχαισ ἀντιβλέπειν οὐδὲ συστρατεύεσθαι ἐθέλει.

ἐκ τούτου ὁ παῖσ ὠρχήσατο.

καὶ ὁ Σωκράτησ εἶπεν· εἴδετ’, ἔφη, ὡσ καλὸσ <ὁ> παῖσ ὢν ὅμωσ σὺν τοῖσ σχήμασιν ἔτι καλλίων φαίνεται ἢ ὅταν ἡσυχίαν ἔχῃ; καὶ ὁ Χαρμίδησ εἶπεν· ἐπαινοῦντι ἐοίκασ τὸν ὀρχηστοδιδάσκαλον. ναὶ μὰ τὸν Δί’, ἔφη ὁ Σωκράτησ·

καὶ γὰρ ἄλλο τι προσενενόησα, ὅτι οὐδὲν ἀργὸν τοῦ σώματοσ ἐν τῇ ὀρχήσει ἦν, ἀλλ’ ἅμα καὶ τράχηλοσ καὶ σκέλη καὶ χεῖρεσ ἐγυμνάζοντο, ὥσπερ χρὴ ὀρχεῖσθαι τὸν μέλλοντα εὐφορώτερον τὸ σῶμα ἕξειν. καὶ ἐγὼ μέν, ἔφη, πάνυ ἂν ἡδέωσ, ὦ Συρακόσιε, μάθοιμι τὰ σχήματα παρὰ σοῦ. καὶ ὅσ, τί οὖν χρήσῃ αὐτοῖσ;

ἔφη. ὀρχήσομαι νὴ Δία. ἐνταῦθα δὴ ἐγέλασαν ἅπαντεσ. καὶ ὁ Σωκράτησ μάλα ἐσπουδακότι τῷ προσώπῳ, γελᾶτε, ἔφη, ἐπ’ ἐμοί; πότερον ἐπὶ τούτῳ εἰ βούλομαι γυμναζόμενοσ μᾶλλον ὑγιαίνειν ἢ εἰ ἥδιον ἐσθίειν καὶ καθεύδειν ἢ εἰ τοιούτων γυμνασίων ἐπιθυμῶ, μὴ ὥσπερ οἱ δολιχοδρόμοι τὰ σκέλη μὲν παχύνονται, τοὺσ ὤμουσ δὲ λεπτύνονται, μηδ’ ὥσπερ οἱ πύκται τοὺσ μὲν ὤμουσ παχύνονται, τὰ δὲ σκέλη λεπτύνονται, ἀλλὰ παντὶ διαπονῶν τῷ σώματι πᾶν ἰσόρροπον ποιεῖν; ἢ ἐπ’ ἐκείνῳ γελᾶτε, ὅτι οὐ δεήσει με συγγυμναστὴν ζητεῖν, οὐδ’ ἐν ὄχλῳ πρεσβύτην ὄντα ἀποδύεσθαι, ἀλλ’ ἀρκέσει μοι οἶκοσ ἑπτάκλινοσ, ὥσπερ καὶ νῦν τῷδε τῷ παιδὶ ἤρκεσε τόδε τὸ οἴκημα ἐνιδρῶσαι, καὶ χειμῶνοσ μὲν ἐν στέγῃ γυμνάσομαι, ὅταν δὲ ἄγαν καῦμα ᾖ, ἐν σκιᾷ;

ἢ τόδε γελᾶτε, εἰ μείζω τοῦ καιροῦ τὴν γαστέρα ἔχων μετριωτέραν βούλομαι ποιῆσαι αὐτήν;

ἢ οὐκ ἴστε ὅτι ἔναγχοσ ἑώθεν Χαρμίδησ οὑτοσὶ κατέλαβέ με ὀρχούμενον; ναὶ μὰ τὸν Δί’, ἔφη ὁ Χαρμίδησ· καὶ τὸ μέν γε πρῶτον ἐξεπλάγην καὶ ἔδεισα μὴ μαίνοιο· ἐπεὶ δέ σου ἤκουσα ὅμοια οἷσ νῦν λέγεισ, καὶ αὐτὸσ ἐλθὼν οἴκαδε ὠρχούμην μὲν οὔ, οὐ γὰρ πώποτε τοῦτ’ ἔμαθον, ἐχειρονόμουν δέ· ταῦτα γὰρ ἠπιστάμην. νὴ Δί’, ἔφη ὁ Φίλιπποσ, καὶ γὰρ οὖν οὕτω τὰ σκέλη τοῖσ ὤμοισ φαίνει ἰσοφόρα ἔχειν ὥστε δοκεῖσ ἐμοί, κἂν εἰ τοῖσ ἀγορανόμοισ ἀφισταίησ ὥσπερ ἄρτουσ τὰ κάτω πρὸσ τὰ ἄνω, ἀζήμιοσ ἂν γενέσθαι.

καὶ ὁ Καλλίασ εἶπεν· ὦ Σώκρατεσ, ἐμὲ μὲν παρακάλει, ὅταν μέλλῃσ μανθάνειν ὀρχεῖσθαι, ἵνα σοι ἀντιστοιχῶ τε καὶ συμμανθάνω. ἄγε δή, ἔφη ὁ Φίλιπποσ, καὶ ἐμοὶ αὐλησάτω, ἵνα καὶ ἐγὼ ὀρχήσωμαι.

ἐπειδὴ δ’ ἀνέστη, διῆλθε μιμούμενοσ τήν τε τοῦ παιδὸσ καὶ τὴν τῆσ παιδὸσ ὄρχησιν. καὶ πρῶτον μὲν ὅτι ἐπῄνεσαν ὡσ ὁ παῖσ σὺν τοῖσ σχήμασιν ἔτι καλλίων ἐφαίνετο, ἀνταπέδειξεν ὅ τι κινοίη τοῦ σώματοσ ἅπαν τῆσ φύσεωσ γελοιότερον·

ὅτι δ’ ἡ παῖσ εἰσ τοὔπισθεν καμπτομένη τροχοὺσ ἐμιμεῖτο, ἐκεῖνοσ ταὐτὰ εἰσ τὸ ἔμπροσθεν ἐπικύπτων μιμεῖσθαι τροχοὺσ ἐπειρᾶτο. τέλοσ δ’ ὅτι τὸν παῖδ’ ἐπῄνουν ὡσ ἐν τῇ ὀρχήσει ἅπαν τὸ σῶμα γυμνάζοι, κελεύσασ τὴν αὐλητρίδα θάττονα ῥυθμὸν ἐπάγειν ἱεί ἅμα πάντα καὶ σκέλη καὶ χεῖρασ καὶ κεφαλήν. ἐπειδὴ δὲ ἀπειρήκει, κατακλινόμενοσ εἶπε·

Τεκμήριον, ὦ ἄνδρεσ, ὅτι καλῶσ γυμνάζει καὶ τὰ ἐμὰ ὀρχήματα. ἐγὼ γοῦν διψῶ· καὶ ὁ παῖσ ἐγχεάτω μοι τὴν μεγάλην φιάλην. νὴ Δί’, ἔφη ὁ Καλλίασ, καὶ ἡμῖν γε, ἐπεὶ καὶ ἡμεῖσ διψῶμεν ἐπὶ σοὶ γελῶντεσ. ὁ δ’ αὖ Σωκράτησ εἶπεν·

ἀλλὰ πίνειν μέν, ὦ ἄνδρεσ, καὶ ἐμοὶ πάνυ δοκεῖ· τῷ γὰρ ὄντι ὁ οἶνοσ ἄρδων τὰσ ψυχὰσ τὰσ μὲν λύπασ, ὥσπερ ὁ μανδραγόρασ τοὺσ ἀνθρώπουσ, κοιμίζει, τὰσ δὲ φιλοφροσύνασ, ὥσπερ ἔλαιον φλόγα, ἐγείρει. δοκεῖ μέντοι μοι καὶ τὰ τῶν ἀνδρῶν σώματα ταὐτὰ πάσχειν ἅπερ καὶ τὰ τῶν ἐν γῇ φυομένων.

καὶ γὰρ ἐκεῖνα, ὅταν μὲν ὁ θεὸσ αὐτὰ ἄγαν ἁθρόωσ ποτίζῃ, οὐ δύναται ὀρθοῦσθαι οὐδὲ ταῖσ αὔραισ διαπνεῖσθαι· ὅταν δ’ ὅσῳ ἥδεται τοσοῦτον πίνῃ, καὶ μάλα ὀρθά τε αὔξεται καὶ θάλλοντα ἀφικνεῖται εἰσ τὴν καρπογονίαν. οὕτω δὲ καὶ ἡμεῖσ ἂν μὲν ἁθρόον τὸ ποτὸν ἐγχεώμεθα, ταχὺ ἡμῖν καὶ τὰ σώματα καὶ αἱ γνῶμαι σφαλοῦνται, καὶ οὐδὲ ἀναπνεῖν, μὴ ὅτι λέγειν τι δυνησόμεθα·

ἂν δὲ ἡμῖν οἱ παῖδεσ μικραῖσ κύλιξι πυκνὰ ἐπιψακάζωσιν, ἵνα καὶ ἐγὼ ἐν Γοργιείοισ ῥήμασιν εἴπω, οὕτωσ οὐ βιαζόμενοι μεθύειν ὑπὸ τοῦ οἴνου ἀλλ’ ἀναπειθόμενοι πρὸσ τὸ παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα. ἐδόκει μὲν δὴ ταῦτα πᾶσι·

προσέθηκε δὲ ὁ Φίλιπποσ ὡσ χρὴ τοὺσ οἰνοχόουσ μιμεῖσθαι τοὺσ ἀγαθοὺσ ἁρματηλάτασ, θᾶττον περιελαύνοντασ τὰσ κύλικασ. οἱ μὲν δὴ οἰνοχόοι οὕτωσ ἐποίουν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Xenophon, Works on Socrates, Συμπόσιον, chapter 2

(크세노폰, Works on Socrates, Συμπόσιον, chapter 2)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION