Xenophon, Works on Socrates, Συμπόσιον, chapter 1

(크세노폰, Works on Socrates, Συμπόσιον, chapter 1)

ἀλλ’ ἐμοὶ δοκεῖ τῶν καλῶν κἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα οὐ μόνον τὰ μετὰ σπουδῆσ πραττόμενα ἀξιομνημόνευτα εἶναι, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐν ταῖσ παιδιαῖσ. οἷσ δὲ παραγενόμενοσ ταῦτα γιγνώσκω δηλῶσαι βούλομαι. ἦν μὲν γὰρ Παναθηναίων τῶν μεγάλων ἱπποδρομία, Καλλίασ δὲ ὁ Ἱππονίκου ἐρῶν ἐτύγχανεν Αὐτολύκου παιδὸσ ὄντοσ, καὶ νενικηκότα αὐτὸν παγκράτιον ἧκεν ἄγων ἐπὶ τὴν θέαν.

ὡσ δὲ ἡ ἱπποδρομία ἔληξεν, ἔχων τόν τε Αὐτόλυκον καὶ τὸν πατέρα αὐτοῦ ἀπῄει εἰσ τὴν ἐν Πειραιεῖ οἰκίαν· συνείπετο δὲ αὐτῷ καὶ Νικήρατοσ. ἰδὼν δὲ ὁμοῦ ὄντασ Σωκράτην τε καὶ Κριτόβουλον καὶ Ἑρμογένην καὶ Ἀντισθένην καὶ Χαρμίδην, τοῖσ μὲν ἀμφ’ Αὐτόλυκον ἡγεῖσθαί τινα ἔταξεν, αὐτὸσ δὲ προσῆλθε τοῖσ ἀμφὶ Σωκράτην, καὶ εἶπεν·

εἰσ καλόν γε ὑμῖν συντετύχηκα·

ἑστιᾶν γὰρ μέλλω Αὐτόλυκον καὶ τὸν πατέρα αὐτοῦ. οἶμαι οὖν πολὺ ἂν τὴν κατασκευήν μοι λαμπροτέραν φανῆναι εἰ ἀνδράσιν ἐκκεκαθαρμένοισ τὰσ ψυχὰσ ὥσπερ ὑμῖν ὁ ἀνδρὼν κεκοσμημένοσ εἰή μᾶλλον ἢ εἰ στρατηγοῖσ καὶ ἱππάρχοισ καὶ σπουδαρχίαισ. καὶ ὁ Σωκράτησ εἶπεν·

ἀεὶ σὺ ἐπισκώπτεισ ἡμᾶσ καταφρονῶν, ὅτι σὺ μὲν Πρωταγόρᾳ τε πολὺ ἀργύριον δέδωκασ ἐπὶ σοφίᾳ καὶ Γοργίᾳ καὶ Προδίκῳ καὶ ἄλλοισ πολλοῖσ, ἡμᾶσ δ’ ὁρᾷσ αὐτουργούσ τινασ τῆσ φιλοσοφίασ ὄντασ. καὶ ὁ Καλλίασ, καὶ πρόσθεν μέν γε, ἔφη, ἀπεκρυπτόμην ὑμᾶσ ἔχων πολλὰ καὶ σοφὰ λέγειν, νῦν δέ, ἐὰν παρ’ ἐμοὶ ἦτε, ἐπιδείξω ὑμῖν ἐμαυτὸν πάνυ πολλῆσ σπουδῆσ ἄξιον ὄντα.

οἱ οὖν ἀμφὶ τὸν Σωκράτην πρῶτον μέν, ὥσπερ εἰκὸσ ἦν, ἐπαινοῦντεσ τὴν κλῆσιν οὐχ ὑπισχνοῦντο συνδειπνήσειν·

ὡσ δὲ πάνυ ἀχθόμενοσ φανερὸσ ἦν, εἰ μὴ ἕψοιντο, συνηκολούθησαν. ἔπειτα δὲ αὐτῷ οἱ μὲν γυμνασάμενοι καὶ χρισάμενοι, οἱ δὲ καὶ λουσάμενοι παρῆλθον. Αὐτόλυκοσ μὲν οὖν παρὰ τὸν πατέρα ἐκαθέζετο, οἱ δ’ ἄλλοι, ὥσπερ εἰκόσ, κατεκλίθησαν.

εὐθὺσ μὲν οὖν ἐννοήσασ τισ τὰ γιγνόμενα ἡγήσατ’ ἂν φύσει βασιλικόν τι κάλλοσ εἶναι, ἄλλωσ τε καὶ ἂν μετ’ αἰδοῦσ καὶ σωφροσύνησ, καθάπερ Αὐτόλυκοσ τότε, κεκτῆταί τισ αὐτό. πρῶτον μὲν γάρ, ὥσπερ ὅταν φέγγοσ τι ἐν νυκτὶ φανῇ, πάντων προσάγεται τὰ ὄμματα, οὕτω καὶ τότε τοῦ Αὐτολύκου τὸ κάλλοσ πάντων εἷλκε τὰσ ὄψεισ πρὸσ αὐτόν·

ἔπειτα τῶν ὁρώντων οὐδεὶσ οὐκ ἔπασχέ τι τὴν ψυχὴν ὑπ’ ἐκείνου. οἱ μέν γε σιωπηρότεροι ἐγίγνοντο, οἱ δὲ καὶ ἐσχηματίζοντό πωσ. πάντεσ μὲν οὖν οἱ ἐκ θεῶν του κατεχόμενοι ἀξιοθέατοι δοκοῦσιν εἶναι·

ἀλλ’ οἱ μὲν ἐξ ἄλλων πρὸσ τὸ γοργότεροί τε ὁρᾶσθαι καὶ φοβερώτερον φθέγγεσθαι καὶ σφοδρότεροι εἶναι φέρονται, οἱ δ’ ὑπὸ τοῦ σώφρονοσ ἔρωτοσ ἔνθεοι τά τε ὄμματα φιλοφρονεστέρωσ ἔχουσι καὶ τὴν φωνὴν πρᾳοτέραν ποιοῦνται καὶ τὰ σχήματα εἰσ τὸ ἐλευθεριώτερον ἄγουσιν. ἃ δὴ καὶ Καλλίασ τότε διὰ τὸν ἔρωτα πράττων ἀξιοθέατοσ ἦν τοῖσ τετελεσμένοισ τούτῳ τῷ θεῷ. ἐκεῖνοι μὲν οὖν σιωπῇ ἐδείπνουν, ὥσπερ τοῦτο ἐπιτεταγμένον αὐτοῖσ ὑπὸ κρείττονόσ τινοσ.

Φίλιπποσ δ’ ὁ γελωτοποιὸσ κρούσασ τὴν θύραν εἶπε τῷ ὑπακούσαντι εἰσαγγεῖλαι ὅστισ τε εἰή καὶ δι’ ὅ τι κατάγεσθαι βούλοιτο, συνεσκευασμένοσ τε παρεῖναι ἔφη πάντα τὰ ἐπιτήδεια ὥστε δειπνεῖν τἀλλότρια, καὶ τὸν παῖδα δὲ ἔφη πάνυ πιέζεσθαι διά τε τὸ φέρειν μηδὲν καὶ διὰ τὸ ἀνάριστον εἶναι. ὁ οὖν Καλλίασ ἀκούσασ ταῦτα εἶπεν·

ἀλλὰ μέντοι, ὦ ἄνδρεσ, αἰσχρὸν στέγησ γε φθονῆσαι· εἰσίτω οὖν. καὶ ἅμα ἀπέβλεψεν εἰσ τὸν Αὐτόλυκον, δῆλον ὅτι ἐπισκοπῶν τί ἐκείνῳ δόξειε τὸ σκῶμμα εἶναι. ὁ δὲ στὰσ ἐπὶ τῷ ἀνδρῶνι ἔνθα τὸ δεῖπνον ἦν εἶπεν·

ὅτι μὲν γελωτοποιόσ εἰμι ἴστε πάντεσ· ἥκω δὲ προθύμωσ νομίσασ γελοιότερον εἶναι τὸ ἄκλητον ἢ τὸ κεκλημένον ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ δεῖπνον. κατακλίνου τοίνυν, ἔφη ὁ Καλλίασ. καὶ γὰρ οἱ παρόντεσ σπουδῆσ μέν, ὡσ ὁρᾷσ, μεστοί, γέλωτοσ δὲ ἴσωσ ἐνδεέστεροι. δειπνούντων δὲ αὐτῶν ὁ Φίλιπποσ γελοῖόν τι εὐθὺσ ἐπεχείρει λέγειν, ἵνα δὴ ἐπιτελοίη ὧνπερ ἕνεκα ἐκαλεῖτο ἑκάστοτε ἐπὶ τὰ δεῖπνα.

ὡσ δ’ οὐκ ἐκίνησε γέλωτα, τότε μὲν ἀχθεσθεὶσ φανερὸσ ἐγένετο. αὖθισ δ’ ὀλίγον ὕστερον ἄλλο τι γελοῖον ἐβούλετο λέγειν. ὡσ δὲ οὐδὲ τότε ἐγέλασαν ἐπ’ αὐτῷ, ἐν τῷ μεταξὺ παυσάμενοσ τοῦ δείπνου συγκαλυψάμενοσ κατέκειτο. καὶ ὁ Καλλίασ, τί τοῦτ’, ἔφη, ὦ Φίλιππε;

ἀλλ’ ἢ ὀδύνη σε εἴληφε; καὶ ὃσ ἀναστενάξασ εἶπε· ναὶ μὰ Δί’, ἔφη, ὦ Καλλία, μεγάλη γε· ἐπεὶ γὰρ γέλωσ ἐξ ἀνθρώπων ἀπόλωλεν, ἔρρει τὰ ἐμὰ πράγματα. πρόσθεν μὲν γὰρ τούτου ἕνεκα ἐκαλούμην ἐπὶ τὰ δεῖπνα, ἵνα εὐφραίνοιντο οἱ συνόντεσ δι’ ἐμὲ γελῶντεσ· νῦν δὲ τίνοσ ἕνεκα καὶ καλεῖ μέ τισ; οὔτε γὰρ ἔγωγε σπουδάσαι ἂν δυναίμην μᾶλλον ἤπερ ἀθάνατοσ γενέσθαι, οὔτε μὴν ὡσ ἀντικληθησόμενοσ καλεῖ μέ τισ, ἐπεὶ πάντεσ ἴσασιν ὅτι ἀρχὴν οὐδὲ νομίζεται εἰσ τὴν ἐμὴν οἰκίαν δεῖπνον προσφέρεσθαι. καὶ ἅμα λέγων ταῦτα ἀπεμύττετό τε καὶ τῇ φωνῇ σαφῶσ κλαίειν ἐφαίνετο. πάντεσ μὲν οὖν παρεμυθοῦντό τε αὐτὸν ὡσ αὖθισ γελασόμενοι καὶ δειπνεῖν ἐκέλευον, Κριτόβουλοσ δὲ καὶ ἐξεκάγχασεν ἐπὶ τῷ οἰκτισμῷ αὐτοῦ.

ὁ δ’ ὡσ ᾔσθετο τοῦ γέλωτοσ, ἀνεκαλύψατό τε καὶ τῇ ψυχῇ παρακελευσάμενοσ θαρρεῖν, ὅτι ἔσονται συμβολαί, πάλιν ἐδείπνει.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION