헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΞψροπαέ5́2́

(크세노폰, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Ε, chapter 2)

πρῲ δ’ ἀναστάντεσ ἐπορεύοντο πρὸσ Γωβρύαν, Κῦροσ μὲν ἐφ’ ἵππου καὶ οἱ Περσῶν ἱππεῖσ γεγενημένοι εἰσ δισχιλίουσ· οἱ δὲ τὰ τούτων γέρρα καὶ τὰσ κοπίδασ ἔχοντεσ ἐπὶ τούτοισ εἵποντο, ἴσοι ὄντεσ τὸν ἀριθμόν· καὶ ἡ ἄλλη δὲ στρατιὰ τεταγμένη ἐπορεύετο. ἕκαστον δ’ ἐκέλευσε τοῖσ καινοῖσ αὑτῶν θεράπουσιν εἰπεῖν ὅτι ὅστισ ἂν αὐτῶν ἢ τῶν ὀπισθοφυλάκων φαίνηται ὄπισθεν ἢ τοῦ μετώπου πρόσθεν ἰῄ ἢ κατὰ <τὰ> πλάγια ἔξω τῶν ἐν τάξει ἰόντων ἁλίσκηται, κολασθήσεται. δευτεραῖοι δὲ ἀμφὶ δείλην γίγνονται πρὸσ τῷ Γωβρύα χωρίῳ, καὶ ὁρῶσιν ὑπερίσχυρόν τε τὸ ἔρυμα καὶ ἐπὶ τῶν τειχῶν πάντα παρεσκευασμένα ὡσ ἂν κράτιστα ἀπομάχοιτο·

καὶ βοῦσ δὲ πολλοὺσ καὶ πάμπολλα πρόβατα ὑπὸ τὰ ἐρυμνὰ προσηγμένα ἑώρων. πέμψασ δ’ ὁ Γωβρύασ πρὸσ τὸν Κῦρον ἐκέλευσε περιελάσαντα ἰδεῖν ᾗ ἡ πρόσοδοσ εὐπετεστάτη, εἴσω δὲ πέμψαι πρὸσ ἑαυτὸν τῶν πιστῶν τινασ, οἵτινεσ αὐτῷ τὰ ἔνδον ἰδόντεσ ἀπαγγελοῦσιν.

οὕτω δὴ ὁ Κῦροσ αὐτὸσ μὲν τῷ ὄντι βουλόμενοσ ἰδεῖν εἴ που εἰή αἱρέσιμον τὸ τεῖχοσ, εἰ ψευδὴσ φαίνοιτο ὁ Γωβρύασ, περιήλαυνε πάντοθεν, ἑώρα τε ἰσχυρότερα πάντα ἢ προσελθεῖν·

οὓσ δ’ ἔπεμψε πρὸσ Γωβρύαν, ἀπήγγελλον τῷ Κύρῳ ὅτι τοσαῦτα εἰή ἔνδον ἀγαθὰ ὅσα ἐπ’ ἀνθρώπων γενεάν, ὡσ σφίσι δοκεῖν, μὴ ἂν ἐπιλιπεῖν τοὺσ ἔνδον ὄντασ. ὁ μὲν δὴ Κῦροσ ἐν φροντίδι ἦν ὅ τι ποτ’ εἰή ταῦτα, ὁ δὲ Γωβρύασ αὐτόσ τε ἐξῄει πρὸσ αὐτὸν καὶ τοὺσ ἔνδοθεν πάντασ ἐξῆγε φέροντασ οἶνον, ἄλφιτα, ἄλευρα, ἄλλουσ δ’ ἐλαύνοντασ βοῦσ, αἶγασ, οἶσ, σῦσ, καὶ εἴ τι βρωτόν, πάντα ἱκανὰ προσῆγον ὡσ δειπνῆσαι πᾶσαν τὴν σὺν Κύρῳ στρατιάν.

οἱ μὲν δὴ ἐπὶ τούτῳ ταχθέντεσ διῄρουν τε ταῦτα καὶ ἐδειπνοποίουν.

ὁ δὲ Γωβρύασ, ἐπεὶ πάντεσ αὐτῷ οἱ ἄνδρεσ ἔξω ἦσαν, εἰσιέναι τὸν Κῦρον ἐκέλευσεν ὅπωσ νομίζοι ἀσφαλέστατα. προεισπέμψασ οὖν ὁ Κῦροσ προσκόπουσ καὶ δύναμιν καὶ αὐτὸσ οὕτωσ εἰσῄει. ἐπεὶ δ’ εἰσῆλθεν ἀναπεπταμένασ ἔχων τὰσ πύλασ, παρεκάλει πάντασ τοὺσ φίλουσ καὶ ἄρχοντασ τῶν μεθ’ ἑαυτοῦ. ἐπειδὴ δὲ ἔνδον ἦσαν, ἐκφέρων ὁ Γωβρύασ φιάλασ χρυσᾶσ καὶ πρόχουσ καὶ κάλπιδασ καὶ κόσμον παντοῖον καὶ δαρεικοὺσ ἀμέτρουσ τινὰσ καὶ πάντα καλὰ πολλά, τέλοσ τὴν θυγατέρα, δεινόν τι κάλλοσ καὶ μέγεθοσ, πενθικῶσ δ’ ἔχουσαν τοῦ ἀδελφοῦ τεθνηκότοσ, ἐξάγων ὧδ’ εἶπεν·

ἐγώ σοι, ὦ Κῦρε, τὰ μὲν χρήματα ταῦτα δωροῦμαι, τὴν δὲ θυγατέρα ταύτην ἐπιτρέπω διαθέσθαι ὅπωσ ἂν σὺ βούλῃ· ἱκετεύομεν δέ, ἐγὼ μὲν καὶ πρόσθεν τοῦ υἱοῦ, αὕτη δὲ νῦν τοῦ ἀδελφοῦ τιμωρὸν γενέσθαι σε. ὁ δὲ Κῦροσ πρὸσ ταῦτα εἶπεν·

ἀλλ’ ἐγὼ σοὶ μὲν καὶ τότε ὑπεσχόμην ἀψευδοῦντόσ σου τιμωρήσειν εἰσ δύναμιν· νῦν δὲ ὅτε ἀληθεύοντά σε ὁρῶ, ἤδη ὀφείλω τὴν ὑπόσχεσιν, καὶ ταύτῃ ὑπισχνοῦμαι τὰ αὐτὰ ταῦτα σὺν θεοῖσ ποιήσειν. καὶ τὰ μὲν χρήματα ταῦτα, ἔφη, ἐγὼ μὲν δέχομαι, δίδωμι δ’ αὐτὰ τῇ παιδὶ ταύτῃ κἀκείνῳ ὃσ ἂν γήμῃ αὐτήν. ἓν δὲ δῶρον ἄπειμι ἔχων παρὰ σοῦ ἀνθ’ οὗ οὐδ’ ἂν τὰ ἐν Βαβυλῶνι, εἰ ἐκεῖ πλεῖστά ἐστιν, οὐδὲ τὰ πανταχοῦ ἀντὶ τούτου οὗ σύ μοι δεδώρησαι ἥδιον ἂν ἔχων ἀπέλθοιμι. καὶ ὁ Γωβρύασ θαυμάσασ τε τί τοῦτ’ εἰή καὶ ὑποπτεύσασ μὴ τὴν θυγατέρα λέγοι, οὕτωσ ἤρετο·

καὶ τί τοῦτ’ ἔστιν, ἔφη, ὦ Κῦρε; καὶ ὁ Κῦροσ ἀπεκρίνατο· ὅτι, ἔφη, ἐγώ, ὦ Γωβρύα, πολλοὺσ μὲν οἶμαι εἶναι ἀνθρώπουσ οἳ οὔτε ἀσεβεῖν ἂν θέλοιεν οὔτε ἀδικεῖν οὔτε ἂν ψεύδοιντο ἑκόντεσ εἶναι· διὰ δὲ τὸ μηδένα αὐτοῖσ ἠθεληκέναι προέσθαι μήτε χρήματα πολλὰ μήτε τυραννίδα μήτε τείχη ἐρυμνὰ μήτε τέκνα ἀξιέραστα, ἀποθνῄσκουσι πρότερον πρὶν δῆλοι γενέσθαι οἱοῖ ἦσαν· ἐμοὶ δὲ σὺ νυνὶ καὶ τείχη ἐρυμνὰ καὶ πλοῦτον παντοδαπὸν καὶ δύναμιν τὴν σὴν καὶ θυγατέρα ἀξιόκτητον ἐγχειρίσασ πεποίηκάσ με δῆλον γενέσθαι πᾶσιν ἀνθρώποισ ὅτι οὔτ’ ἂν ἀσεβεῖν περὶ ξένουσ θέλοιμι οὔτ’ ἂν ἀδικεῖν χρημάτων ἕνεκα οὔτε συνθήκασ ἂν ψευδοίμην ἑκὼν εἶναι.

τούτων ἐγώ, εὖ ἴσθι, ἑώσ ἂν ἀνὴρ δίκαιοσ ὦ καὶ δοκῶν εἶναι τοιοῦτοσ ἐπαινῶμαι ὑπ’ ἀνθρώπων, οὔποτ’ ἐπιλήσομαι, ἀλλὰ πειράσομαί σε ἀντιτιμῆσαι πᾶσι τοῖσ καλοῖσ.

καὶ ἀνδρὸσ δ’, ἔφη, τῇ θυγατρὶ μὴ φοβοῦ ὡσ ἀπορήσεισ ἀξίου ταύτησ·

πολλοὶ γὰρ καὶ ἀγαθοὶ φίλοι εἰσὶν ἐμοί· ὧν τισ γαμεῖ ταύτην· εἰ μέντοι χρήμαθ’ ἕξει τοσαῦτα ὅσα σὺ δίδωσ ἢ καὶ ἄλλα πολλαπλάσια τούτων, οὐκ ἂν ἔχοιμι εἰπεῖν· σὺ μέντοι εὖ ἴσθι ὅτι εἰσί τινεσ αὐτῶν οἳ ὧν μὲν σὺ δίδωσ χρημάτων οὐδὲ μικρὸν τούτων ἕνεκά σε μᾶλλον θαυμάζουσιν· ἐμὲ δὲ ζηλοῦσι νυνὶ καὶ εὔχονται πᾶσι θεοῖσ γενέσθαι ποτὲ ἐπιδείξασθαι ὡσ πιστοὶ μέν εἰσιν οὐδὲν ἧττον ἐμοῦ τοῖσ φίλοισ, τοῖσ δὲ πολεμίοισ ὡσ οὔποτ’ ἂν ὑφεῖντο ζῶντεσ, εἰ μή τισ θεὸσ βλάπτοι· ἀντὶ δ’ ἀρετῆσ καὶ δόξησ ἀγαθῆσ ὅτι οὐδ’ ἂν τὰ Σύρων πρὸσ τοῖσ σοῖσ καὶ Ἀσσυρίων πάντα προέλοιντο· τοιούτουσ ἄνδρασ εὖ ἴσθι ἐνταῦθα καθημένουσ. καὶ ὁ Γωβρύασ εἶπε γελάσασ·

πρὸσ τῶν θεῶν, ἔφη, ὦ Κῦρε, δεῖξον δή μοι ποῦ οὗτοί εἰσιν, ἵνα σε τούτων τινὰ αἰτήσωμαι παῖδά μοι γενέσθαι. καὶ ὁ Κῦροσ εἶπεν· ἀμέλει, ἔφη, οὐδὲν ἐμοῦ σε δεήσει πυνθάνεσθαι, ἀλλ’ ἂν σὺν ἡμῖν ἕπῃ, αὐτὸσ σὺ ἕξεισ καὶ ἄλλῳ δεικνύναι αὐτῶν ἕκαστον. τοσαῦτ’ εἰπὼν δεξιάν τε λαβὼν τοῦ Γωβρύα καὶ ἀναστὰσ ἐξῄει, καὶ τοὺσ μεθ’ αὑτοῦ ἐξῆγεν ἅπαντασ·

καὶ πολλὰ δεομένου τοῦ Γωβρύα ἔνδον δειπνεῖν οὐκ ἠθέλησεν, ἀλλ’ ἐν τῷ στρατοπέδῳ ἐδείπνει καὶ τὸν Γωβρύαν σύνδειπνον παρέλαβεν. ἐπὶ στιβάδοσ δὲ κατακλινεὶσ ἤρετο αὐτὸν ὧδε·

εἰπέ μοι, ἔφη, ὦ Γωβρύα, πότερον οἰεί σοὶ εἶναι πλείω ἢ ἑκάστῳ ἡμῶν στρώματα; καὶ ὃσ εἶπεν· ὑμῖν νὴ Δί’ εὖ οἶδ’ ὅτι, ἔφη, καὶ στρώματα πλείω ἐστὶ καὶ κλῖναι, καὶ οἰκία γε πολὺ μείζων ἡ ὑμετέρα τῆσ ἐμῆσ, οἵ γε οἰκίᾳ μὲν χρῆσθε γῇ τε καὶ οὐρανῷ, κλῖναι δ’ ὑμῖν εἰσιν ὁπόσαι εὐναὶ γένοιντ’ ἂν ἐπὶ γῆσ· στρώματα δὲ νομίζετε οὐχ ὅσα πρόβατα φύει, ἀλλ’ ὅσα ὄρη τε καὶ πεδία ἀνίησι. τὸ μὲν δὴ πρῶτον συνδειπνῶν αὐτοῖσ ὁ Γωβρύασ καὶ ὁρῶν τὴν φαυλότητα τῶν παρατιθεμένων βρωμάτων πολὺ σφᾶσ ἐνόμιζεν ἐλευθεριωτέρουσ εἶναι αὐτῶν·

ἐπεὶ δὲ κατενόησε τὴν μετριότητα τῶν συσσίτων·

ἐπ’ οὐδενὶ γὰρ βρώματι οὐδὲ πώματι Πέρσησ ἀνὴρ τῶν πεπαιδευμένων οὔτ’ ἂν ὄμμασιν ἐκπεπληγμένοσ καταφανὴσ γένοιτο οὔτε ἁρπαγῇ οὔτε τῷ νῷ μὴ οὐχὶ προσκοπεῖν ἅπερ ἂν καὶ μὴ ἐπὶ σίτῳ ὤν· ἀλλ’ ὥσπερ οἱ ἱππικοὶ διὰ τὸ μὴ ταράττεσθαι ἐπὶ τῶν ἵππων δύνανται ἅμα ἱππεύοντεσ καὶ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν καὶ λέγειν τὸ δέον, οὕτω κἀκεῖνοι ἐν τῷ σίτῳ οἰόνται δεῖν φρόνιμοι καὶ μέτριοι φαίνεσθαι· τὸ δὲ κεκινῆσθαι ὑπὸ τῶν βρωμάτων καὶ τῆσ πόσεωσ πάνυ αὐτοῖσ ὑικὸν καὶ θηριῶδεσ δοκεῖ εἶναι· ἐνενόησε δὲ αὐτῶν καὶ ὡσ ἐπηρώτων τε ἀλλήλουσ τοιαῦτα οἱᾶ ἐρωτηθῆναι ἥδιον ἢ μὴ καὶ ἔσκωπτον οἱᾶ σκωφθῆναι ἥδιον ἢ μή·

ἅ τε ἔπαιζον ὡσ πολὺ μὲν ὕβρεωσ ἀπῆν, πολὺ δὲ τοῦ αἰσχρόν τι ποιεῖν, πολὺ δὲ τοῦ χαλεπαίνεσθαι πρὸσ ἀλλήλουσ· μέγιστον δ’ αὐτῷ ἔδοξεν εἶναι τὸ ἐν στρατείᾳ ὄντασ τῶν εἰσ τὸν αὐτὸν κίνδυνον ἐμβαινόντων μηδενὸσ οἰέσθαι δεῖν πλείω παρατίθεσθαι, ἀλλὰ τοῦτο νομίζειν ἡδίστην εὐωχίαν εἶναι τοὺσ συμμάχεσθαι μέλλοντασ ὅτι βελτίστουσ παρασκευάζειν·

ἡνίκα δὲ Γωβρύασ ὡσ εἰσ οἶκον ἀπιὼν ἀνίστατο, εἰπεῖν λέγεται·

οὐκέτι θαυμάζω, ὦ Κῦρε, εἰ ἐκπώματα μὲν καὶ ἱμάτια καὶ χρυσίον ἡμεῖσ ὑμῶν πλέονα κεκτήμεθα, αὐτοὶ δὲ ἐλάττονοσ ὑμῶν ἄξιοί ἐσμεν. ἡμεῖσ μὲν γὰρ ἐπιμελούμεθα ὅπωσ ἡμῖν ταῦτα ὡσ πλεῖστα ἔσται, ὑμεῖσ δέ μοι δοκεῖτε ἐπιμέλεσθαι ὅπωσ αὐτοὶ ὡσ βέλτιστοι ἔσεσθε. ὁ μὲν ταῦτ’ εἶπεν· ὁ δὲ Κῦροσ, ἄγ’, ἔφη, ὦ Γωβρύα, ὅπωσ πρῲ παρέσῃ ἔχων τοὺσ ἱππέασ ἐξωπλισμένουσ, ἵνα καὶ τὴν δύναμίν σου ἴδωμεν, καὶ ἅμα διὰ τῆσ σῆσ χώρασ ἄξεισ ἡμᾶσ, ὅπωσ ἂν εἰδῶμεν ἅ τε δεῖ φίλια καὶ πολέμια ἡμᾶσ νομίζειν.

τότε μὲν δὴ ταῦτ’ εἰπόντεσ ἀπῆλθον ἑκάτεροσ ἐπὶ τὰ προσήκοντα.

ἐπεὶ δὲ ἡμέρα ἐγένετο, παρῆν ὁ Γωβρύασ ἔχων τοὺσ ἱππέασ, καὶ ἡγεῖτο.

ὁ δὲ Κῦροσ, ὥσπερ προσήκει ἀνδρὶ ἄρχοντι, οὐ μόνον τῷ πορεύεσθαι τὴν ὁδὸν προσεῖχε τὸν νοῦν, ἀλλ’ ἅμα προϊὼν ἐπεσκοπεῖτο εἴ τι δυνατὸν εἰή τοὺσ πολεμίουσ ἀσθενεστέρουσ ποιεῖν ἢ αὑτοὺσ ἰσχυροτέρουσ. καλέσασ οὖν τὸν Ὑρκάνιον καὶ τὸν Γωβρύαν τούτουσ γὰρ ἐνόμιζεν εἰδέναι μάλιστα ὧν αὐτὸσ ᾤετο δεῖσθαι μαθεῖν, ἐγώ τοι, ἔφη, ὦ ἄνδρεσ φίλοι, οἶμαι σὺν ὑμῖν ἂν ὡσ πιστοῖσ βουλευόμενοσ περὶ τοῦ πολέμου τοῦδε οὐκ ἂν ἐξαμαρτάνειν·

ὁρῶ γὰρ ὅτι μᾶλλον ὑμῖν ἢ ἐμοὶ σκεπτέον ὅπωσ ὁ Ἀσσύριοσ ἡμῶν μὴ ἐπικρατήσει. ἐμοὶ μὲν γάρ, ἔφη, τῶνδε ἀποσφαλέντι ἔστιν ἴσωσ καὶ ἄλλη ἀποστροφή· ὑμῖν δ’, εἰ οὗτοσ ἐπικρατήσει, ὁρῶ ἅμα πάντα τὰ ὄντα ἀλλότρια γιγνόμενα. καὶ γὰρ ἐμοὶ μὲν πολέμιόσ ἐστιν, οὐκ ἐμὲ μισῶν, ἀλλ’ οἰόμενοσ ἀσύμφορον αὑτῷ μεγάλουσ εἶναι ἡμᾶσ, καὶ στρατεύει διὰ τοῦτο ἐφ’ ἡμᾶσ·

ὑμᾶσ δὲ καὶ μισεῖ, ἀδικεῖσθαι νομίζων ὑφ’ ὑμῶν. πρὸσ ταῦτα ἀπεκρίναντο ἀμφότεροι κατὰ ταὐτά, περαίνειν ὅ τι μέλλει ὡσ ταῦτ’ εἰδόσι σφίσι καὶ μέλον αὐτοῖσ ἰσχυρῶσ ὅπῃ τὸ μέλλον ἀποβήσοιτο. ἐνταῦθα δὴ ἤρξατο ὧδε·

λέξατε δή μοι, ἔφη, ὑμᾶσ νομίζει μόνουσ πολεμικῶσ ἔχειν ὁ Ἀσσύριοσ πρὸσ ἑαυτόν, ἢ ἐπίστασθε καὶ ἄλλον τινὰ αὐτῷ πολέμιον; ναὶ μὰ Δί’, ἔφη, ὁ Ὑρκάνιοσ, πολεμιώτατοι μέν εἰσιν αὐτῷ Καδούσιοι, ἔθνοσ πολύ τε καὶ ἄλκιμον· Σάκαι γε μὴν ὅμοροι ἡμῖν, οἳ κακὰ πολλὰ πεπόνθασιν ὑπὸ τοῦ Ἀσσυρίου· ἐπειρᾶτο γὰρ κἀκείνουσ ὥσπερ καὶ ἡμᾶσ καταστρέψασθαι. οὐκοῦν, ἔφη, οἰέσθε νῦν αὐτοὺσ ἀμφοτέρουσ ἡδέωσ ἂν ἐπιβῆναι μεθ’ ἡμῶν τῷ Ἀσσυρίῳ;

ἔφασαν καὶ σφόδρ’ ἄν, εἴ πῄ γε δύναιντο συμμεῖξαι. τί δ’, ἔφη, ἐν μέσῳ ἐστὶ τοῦ συμμεῖξαι; Ἀσσύριοι, ἔφασαν, τὸ αὐτὸ ἔθνοσ δι’ οὗπερ νυνὶ πορεύῃ. ἐπεὶ δὲ ταῦτα ἤκουσεν ὁ Κῦροσ, τί γάρ, ἔφη, ὦ Γωβρύα, οὐ σὺ τοῦ νεανίσκου τούτου ὃσ νῦν εἰσ τὴν βασιλείαν καθέστηκεν ὑπερηφανίαν πολλήν τινα τοῦ τρόπου κατηγόρεισ;

τοιαῦτα γάρ, οἶμαι, ἔφη ὁ Γωβρύασ, ἔπαθον ὑπ’ αὐτοῦ. πότερα δῆτα, ἔφη ὁ Κῦροσ, εἰσ σὲ μόνον τοιοῦτοσ ἐγένετο ἢ καὶ εἰσ ἄλλουσ τινάσ; νὴ Δί’, ἔφη ὁ Γωβρύασ, καὶ εἰσ ἄλλουσ γε πολλούσ·

ἀλλὰ τοὺσ μὲν ἀσθενοῦντασ οἱᾶ ὑβρίζει τί δεῖ λέγειν; ἑνὸσ δὲ ἀνδρὸσ πολὺ δυνατωτέρου ἢ ἐγὼ υἱόν, καὶ ἐκείνου ἑταῖρον ὄντα ὥσπερ τὸν ἐμόν, συμπίνοντα παρ’ ἑαυτῷ συλλαβὼν ἐξέτεμεν, ὡσ μέν τινεσ ἔφασαν, ὅτι ἡ παλλακὴ αὐτοῦ ἐπῄνεσεν αὐτὸν ὡσ καλὸσ εἰή καὶ ἐμακάρισε τὴν μέλλουσαν αὐτῷ γυναῖκα ἔσεσθαι· ὡσ δ’ αὐτὸσ νῦν λέγει, ὅτι ἐπείρασεν αὐτοῦ τὴν παλλακίδα. καὶ νῦν οὗτοσ εὐνοῦχοσ μέν ἐστι, τὴν δ’ ἀρχὴν ἔχει, ἐπεὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ ἐτελεύτησεν. οὐκοῦν, ἔφη, οἰεί ἂν καὶ τοῦτον ἡδέωσ ἡμᾶσ ἰδεῖν, εἰ οἰοίτο αὑτῷ βοηθοὺσ ἂν γενέσθαι;

εὖ μὲν οὖν, ἔφη, οἶδα, ὁ Γωβρύασ· ἀλλ’ ἰδεῖν τοι αὐτὸν χαλεπόν ἐστιν, ὦ Κῦρε. πῶσ; ἔφη ὁ Κῦροσ. ὅτι εἰ μέλλει τισ ἐκείνῳ συμμείξειν, παρ’ αὐτὴν τὴν Βαβυλῶνα δεῖ παριέναι. τί οὖν, ἔφη, τοῦτο χαλεπόν;

ὅτι νὴ Δί’, ἔφη ὁ Γωβρύασ, οἶδα ἐξελθοῦσαν <ἂν> δύναμιν ἐξ αὐτῆσ πολλαπλασίαν ἧσ σὺ ἔχεισ νῦν· εὖ δ’ ἴσθι ὅτι καὶ δι’ αὐτὸ τοῦτο ἧττόν σοι νῦν ἢ τὸ πρότερον Ἀσσύριοι καὶ τὰ ὅπλα ἀποφέρουσι καὶ τοὺσ ἵππουσ ἀπάγουσιν, ὅτι τοῖσ ἰδοῦσιν αὐτῶν ὀλίγη ἔδοξεν εἶναι ἡ σὴ δύναμισ· καὶ ὁ λόγοσ οὗτοσ πολὺσ ἤδη ἔσπαρται· δοκεῖ δέ μοι, ἔφη, βέλτιον εἶναι φυλαττομένουσ πορεύεσθαι. καὶ ὁ Κῦροσ ἀκούσασ τοῦ Γωβρύα τοιαῦτα τοιάδε πρὸσ αὐτὸν ἔλεξε.

καλῶσ μοι δοκεῖσ λέγειν, ὦ Γωβρύα, κελεύων ὡσ ἀσφαλέστατα τὰσ πορείασ ποιεῖσθαι. ἔγωγ’ οὖν σκοπῶν οὐ δύναμαι ἐννοῆσαι ἀσφαλεστέραν οὐδεμίαν πορείαν ἡμῖν τῆσ πρὸσ αὐτὴν Βαβυλῶνα εἶναι, εἰ ἐκεῖ τῶν πολεμίων ἐστὶ τὸ κράτιστον. πολλοὶ μὲν γάρ εἰσιν, ὡσ σὺ φῄσ· εἰ δὲ θαρρήσουσι, καὶ δεινοὶ ἡμῖν, ὡσ ἐγώ φημι, ἔσονται. μὴ ὁρῶντεσ μὲν οὖν ἡμᾶσ, ἀλλ’ οἰόμενοι ἀφανεῖσ εἶναι διὰ τὸ φοβεῖσθαι ἐκείνουσ, σάφ’ ἴσθι, ἔφη, ὅτι τοῦ μὲν φόβου ἀπαλλάξονται ὃσ αὐτοῖσ ἐνεγένετο, θάρροσ δ’ ἐμφύσεται ἀντὶ τούτου τοσούτῳ μεῖζον ὅσῳ ἂν πλείονα χρόνον ἡμᾶσ μὴ ὁρῶσιν·

ἢν δὲ ἤδη ἰώμεν ἐπ’ αὐτούσ, πολλοὺσ μὲν αὐτῶν εὑρήσομεν ἔτι κλαίοντασ τοὺσ ἀποθανόντασ ὑφ’ ἡμῶν, πολλοὺσ δ’ ἔτι τραύματα ἐπιδεδεμένουσ ἃ ὑπὸ τῶν ἡμετέρων ἔλαβον, πάντασ δ’ ἔτι μεμνημένουσ τῆσ μὲν τοῦδε τοῦ στρατεύματοσ τόλμησ, τῆσ δ’ αὑτῶν φυγῆσ τε καὶ συμφορᾶσ. εὖ δ’ ἴσθι, ἔφη, ὦ Γωβρύα, ἵνα καὶ τοῦτ’ εἰδῇσ, οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι, ὅταν μὲν θαρρῶσιν, ἀνυπόστατον τὸ φρόνημα παρέχονται·

ὅταν δὲ δείσωσιν, ὅσῳ ἂν πλείουσ ὦσι, τοσούτῳ μείζω καὶ ἐκπεπληγμένον μᾶλλον τὸν φόβον κέκτηνται. ἐκ πολλῶν μὲν γὰρ καὶ κακῶν λόγων ηὐξημένοσ αὐτοῖσ πάρεστιν , ἐκ πολλῶν δὲ καὶ πονηρῶν χρωμάτων, ἐκ πολλῶν δὲ καὶ δυσθύμων τε καὶ ἐξεστηκότων προσώπων ἥθροισται.

ὥσθ’ ὑπὸ τοῦ μεγέθουσ οὐ ῥᾴδιον αὐτόν ἐστιν οὔτε λόγοισ κατασβέσαι οὔτε προσάγοντα πολεμίοισ μένοσ ἐμβαλεῖν οὔτε ἀπάγοντα ἀναθρέψαι τὸ φρόνημα, ἀλλ’ ὅσῳ ἂν μᾶλλον αὐτοῖσ θαρρεῖν παρακελεύῃ, τοσούτῳ ἐν δεινοτέροισ ἡγοῦνται εἶναι. ἐκεῖνο μέντοι νὴ Δί’, ἔφη, σκεψώμεθα ἀκριβῶσ ὅπωσ ἔχει.

εἰ μὲν γὰρ τὸ ἀπὸ τοῦδε αἱ νῖκαι ἔσονται ἐν τοῖσ πολεμικοῖσ ἔργοισ ὁπότεροι ἂν πλείονα ὄχλον ἀπαριθμήσωσιν, ὀρθῶσ καὶ σὺ φοβῇ περὶ ἡμῶν καὶ ἡμεῖσ τῷ ὄντι ἐν δεινοῖσ ἐσμεν· εἰ μέντοι ὥσπερ πρόσθεν διὰ τοὺσ εὖ μαχομένουσ ἔτι καὶ νῦν αἱ μάχαι κρίνονται, θαρρῶν οὐδὲν ἂν σφαλείησ· πολὺ μὲν γὰρ σὺν τοῖσ θεοῖσ πλείονασ εὑρήσεισ παρ’ ἡμῖν τοὺσ θέλοντασ μάχεσθαι ἢ παρ’ ἐκείνοισ· ὡσ δ’ ἔτι μᾶλλον θαρρῇσ, καὶ τόδε κατανόησον·

οἱ μὲν γὰρ πολέμιοι πολὺ μὲν ἐλάττονέσ εἰσι νῦν ἢ πρὶν ἡττηθῆναι ὑφ’ ἡμῶν, πολὺ δ’ ἐλάττονεσ ἢ ὅτε ἀπέδρασαν ἡμᾶσ· ἡμεῖσ δὲ καὶ μείζονεσ νῦν, ἐπεὶ νενικήκαμεν, καὶ ἰσχυρότεροι, ἐπεὶ ὑμεῖσ ἡμῖν προσγεγένησθε· μὴ γὰρ ἔτι ἀτίμαζε μηδὲ τοὺσ σούσ, ἐπεὶ σὺν ἡμῖν εἰσι· σὺν γὰρ τοῖσ νικῶσι, σάφ’ ἴσθι, ὦ Γωβρύα, θαρροῦντεσ καὶ οἱ ἀκόλουθοι ἕπονται. μὴ λανθανέτω δέ σε μηδὲ τοῦτο, ἔφη, ὅτι ἔξεστι μὲν τοῖσ πολεμίοισ καὶ νῦν ἰδεῖν ἡμᾶσ·

γοργότεροι δέ, σάφ’ ἴσθι, οὐδαμῶσ ἂν αὐτοῖσ φανείημεν ἢ ἰόντεσ ἐπ’ ἐκείνουσ. ὡσ οὖν ἐμοῦ ταῦτα γιγνώσκοντοσ ἄγε ἡμᾶσ εὐθὺ τὴν ἐπὶ Βαβυλῶνοσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Xenophon, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Ε, chapter 2

(크세노폰, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Ε, chapter 2)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION