헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΞψροπαέ2́2́

(크세노폰, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Β, chapter 2)

ἀεὶ μὲν οὖν ἐπεμέλετο ὁ Κῦροσ, ὁπότε συσκηνοῖεν, ὅπωσ εὐχαριστότατοί τε ἅμα λόγοι ἐμβληθήσονται καὶ παρορμῶντεσ εἰσ τἀγαθόν. ἀφίκετο δὲ καὶ εἰσ τόνδε ποτὲ τὸν λόγον· ἆρά γε, ἔφη, ὦ ἄνδρεσ, ἐνδεέστεροί τι ἡμῶν διὰ τοῦτο φαίνονται εἶναι οἱ ἑταῖροι ὅτι οὐ πεπαίδευνται τὸν αὐτὸν τρόπον ἡμῖν, ἢ οὐδὲν ἄρα διοίσειν ἡμῶν οὔτ’ ἐν ταῖσ συνουσίαισ οὔτε ὅταν ἀγωνίζεσθαι πρὸσ τοὺσ πολεμίουσ δέῃ; καὶ ὁ Ὑστάσπασ ὑπολαβὼν εἶπεν·

ἀλλ’ ὁποῖοι μέν τινεσ ἔσονται εἰσ τοὺσ πολεμίουσ οὔπω ἔγωγε ἐπίσταμαι· ἐν μέντοι τῇ συνουσίᾳ δύσκολοι ναὶ μὰ τοὺσ θεοὺσ ἔνιοι αὐτῶν φαίνονται. πρῴην μέν γε, ἔφη, ὁ Κυαξάρησ ἔπεμψεν εἰσ τὴν τάξιν ἑκάστην ἱερεῖα, καὶ ἐγένοντο κρέα ἑκάστῳ ἡμῶν τρία ἢ καὶ πλείω τὰ περιφερόμενα. καὶ ἤρξατο μὲν ἀπ’ ἐμοῦ τὴν πρώτην περίοδον περιφέρων· ὅτε δὲ τὸ δεύτερον εἰσῄει περιοίσων, ἐκέλευσα ἐγὼ ἀπὸ τοῦ τελευταίου ἄρχεσθαι καὶ ἀνάπαλιν φέρειν. ἀνακραγὼν οὖν τισ τῶν κατὰ μέσον τὸν κύκλον κατακειμένων στρατιωτῶν, μὰ Δί’, ἔφη, τῶνδε μὲν οὐδὲν ἴσον ἐστίν, εἴγε ἀφ’ ἡμῶν γε τῶν ἐν μέσῳ οὐδεὶσ οὐδέποτε ἄρξεται.

καὶ ἐγὼ ἀκούσασ ἠχθέσθην, εἴ τι μεῖον δοκοῖεν ἔχειν, καὶ ἐκάλεσα εὐθὺσ αὐτὸν πρὸσ ἐμέ. ὁ δὲ μάλα γε τοῦτο εὐτάκτωσ ὑπήκουσεν. ὡσ δὲ τὰ περιφερόμενα ἧκε πρὸσ ἡμᾶσ, ἅτε οἶμαι ὑστάτουσ λαμβάνοντασ, τὰ μικρότατα λελειμμένα ἦν. ἐνταῦθα δὴ ἐκεῖνοσ πάνυ ἀνιαθεὶσ δῆλοσ ἦν καὶ εἶπε πρὸσ αὑτόν· τῆσ τύχησ, τὸ ἐμὲ νῦν κληθέντα δεῦρο τυχεῖν.

καὶ ἐγὼ εἶπον· ἀλλὰ μὴ φρόντιζε· αὐτίκα γὰρ ἀφ’ ἡμῶν ἄρξεται καὶ σὺ πρῶτοσ λήψῃ τὸ μέγιστον. καὶ ἐν τούτῳ περιέφερε τὸ τρίτον, ὅπερ δὴ λοιπὸν ἦν τῆσ περιφορᾶσ· κἀκεῖνοσ ἔλαβε, κᾆτ’ ἔδοξεν αὑτῷ μεῖον λαβεῖν· κατέβαλεν οὖν ὃ ἔλαβεν ὡσ ἕτερον ληψόμενοσ. καὶ ὁ ἄρταμοσ οἰόμενοσ αὐτὸν οὐδὲν ἔτι δεῖσθαι ὄψου, ᾤχετο παραφέρων πρὶν λαβεῖν αὐτὸν ἕτερον. ἐνταῦθα δὴ οὕτω βαρέωσ ἤνεγκε τὸ πάθοσ ὥστε ἀνήλωτο μὲν αὐτῷ ὃ εἰλήφει ὄψον, ὃ δ’ ἔτι αὐτῷ λοιπὸν ἦν τοῦ ἐμβάπτεσθαι, τοῦτό πωσ ὑπὸ τοῦ ἐκπεπλῆχθαί τε καὶ τῇ τύχῃ ὀργίζεσθαι δυσθετούμενοσ ἀνέτρεψεν.

ὁ μὲν δὴ λοχαγὸσ ὁ ἐγγύτατα ἡμῶν ἰδὼν συνεκρότησε τὼ χεῖρε καὶ τῷ γέλωτι ηὐφραίνετο. ἐγὼ μέντοι, ἔφη, προσεποιούμην βήττειν· οὐδὲ γὰρ αὐτὸσ ἐδυνάμην τὸν γέλωτα κατασχεῖν. τοιοῦτον μὲν δή σοι ἕνα, ὦ Κῦρε, τῶν ἑταίρων ἐπιδεικνύω. ἐπὶ μὲν δὴ τούτῳ ὥσπερ εἰκὸσ ἐγέλασαν. ἄλλοσ δέ τισ ἔλεξε τῶν ταξιάρχων·

οὗτοσ μὲν δή, ὦ Κῦρε, ὡσ ἐοίκεν, οὕτω δυσκόλῳ ἐπέτυχεν. ἐγὼ δέ, ὡσ σὺ διδάξασ ἡμᾶσ τὰσ τάξεισ ἀπέπεμψασ καὶ ἐκέλευσασ διδάσκειν τὴν ἑαυτοῦ ἕκαστον τάξιν ἃ παρὰ σοῦ ἐμάθομεν, οὕτω δὴ καὶ ἐγώ, ὥσπερ καὶ οἱ ἄλλοι ἐποίουν, ἐλθὼν ἐδίδασκον ἕνα λόχον. καὶ στήσασ τὸν λοχαγὸν πρῶτον καὶ τάξασ δὴ ἐπ’ αὐτῷ ἄνδρα νεανίαν καὶ τοὺσ ἄλλουσ ᾗ ᾤμην δεῖν, ἔπειτα στὰσ ἐκ τοῦ ἔμπροσθεν βλέπων εἰσ τὸν λόχον, ἡνίκα μοι ἐδόκει καιρὸσ εἶναι, προϊέναι ἐκέλευσα. καὶ ἁνήρ σοι ὁ νεανίασ ἐκεῖνοσ προελθὼν τοῦ λοχαγοῦ πρότεροσ ἐπορεύετο.

κἀγὼ ἰδὼν εἶπον· ἄνθρωπε, τί ποιεῖσ; καὶ ὃσ ἔφη· προέρχομαι ὥσπερ σὺ κελεύεισ. κἀγὼ εἶπον· ἀλλ’ οὐκ ἐγὼ σὲ μόνον ἐκέλευον ἀλλὰ πάντασ προϊέναι. καὶ ὃσ ἀκούσασ τοῦτο μεταστραφεὶσ πρὸσ τοὺσ λοχίτασ εἶπεν· οὐκ ἀκούετε, ἔφη, λοιδορουμένου; προϊέναι πάντασ κελεύει. καὶ ἅνδρεσ πάντεσ παρελθόντεσ τὸν λοχαγὸν ᾖσαν πρὸσ ἐμέ. ἐπεὶ δὲ ὁ λοχαγὸσ αὐτοὺσ ἀνεχώριζεν, ἐδυσφόρουν καὶ ἔλεγον·

ποτέρῳ δὴ πείθεσθαι χρή; νῦν γὰρ ὁ μὲν κελεύει προϊέναι, ὁ δ’ οὐκ ἐᾷ. ἐγὼ μέντοι ἐνεγκὼν ταῦτα πρᾴωσ ἐξ ἀρχῆσ αὖ καταχωρίσασ εἶπον μηδένα τῶν ὄπισθεν κινεῖσθαι πρὶν ἂν ὁ πρόσθεν ἡγῆται, ἀλλὰ τοῦτο μόνον ὁρᾶν πάντασ, τῷ πρόσθεν ἕπεσθαι. ὡσ δ’ εἰσ Πέρσασ τισ ἀπιὼν ἦλθε πρὸσ ἐμὲ καὶ ἐκέλευσέ με τὴν ἐπιστολὴν ἣν ἔγραψα οἴκαδε δοῦναι, κἀγώ, ὁ γὰρ λοχαγὸσ ᾔδει ὅπου ἔκειτο ἡ ἐπιστολή, ἐκέλευσα αὐτὸν δραμόντα ἐνεγκεῖν τὴν ἐπιστολήν, ὁ μὲν δὴ ἔτρεχεν, ὁ δὲ νεανίασ ἐκεῖνοσ εἵπετο τῷ λοχαγῷ σὺν αὐτῷ τῷ θώρακι καὶ τῇ κοπίδι, καὶ ὁ ἄλλοσ δὲ πᾶσ λόχοσ ἰδὼν ἐκεῖνον συνέτρεχον·

καὶ ἧκον οἱ ἄνδρεσ φέροντεσ τὴν ἐπιστολήν. οὕτωσ, ἔφη, ὅ γ’ ἐμὸσ λόχοσ σοι ἀκριβοῖ πάντα τὰ παρὰ σοῦ. οἱ μὲν δὴ ἄλλοι ὡσ εἰκὸσ ἐγέλων ἐπὶ τῇ δορυφορίᾳ τῆσ ἐπιστολῆσ·

ὁ δὲ Κῦροσ εἶπεν· ὦ Ζεῦ καὶ πάντεσ θεοί, οἱούσ ἄρα ἡμεῖσ ἔχομεν ἄνδρασ ἑταίρουσ, οἵ γε εὐθεράπευτοι μὲν οὕτωσ εἰσὶν ὥστ’ εἶναι αὐτῶν καὶ μικρῷ ὄψῳ παμπόλλουσ φίλουσ ἀνακτήσασθαι, πιθανοὶ δ’ οὕτωσ εἰσί τινεσ ὥστε πρὶν εἰδέναι τὸ προσταττόμενον πρότερον πείθονται. ἐγὼ μὲν οὐκ οἶδα ποίουσ τινὰσ χρὴ μᾶλλον εὔξασθαι ἢ τοιούτουσ στρατιώτασ ἔχειν. ὁ μὲν δὴ Κῦροσ ἅμα γελῶν οὕτωσ ἐπῄνεσε τοὺσ στρατιώτασ.

ἐν δὲ τῇ σκηνῇ ἐτύγχανέ τισ ὢν τῶν ταξιάρχων Ἀγλαϊτάδασ ὄνομα, ἀνὴρ τὸν τρόπον τῶν στρυφνοτέρων ἀνθρώπων, ὃσ οὑτωσί πωσ εἶπεν· ἦ γὰρ οἰεί, ἔφη, ὦ Κῦρε, τούτουσ ἀληθῆ λέγειν ταῦτα; ἀλλὰ τί μὴν βουλόμενοι, ἔφη ὁ Κῦροσ, ψεύδονται; τί δ’ ἄλλο γ’, ἔφη, εἰ μὴ γέλωτα ποιεῖν ἐθέλοντεσ ὑπὲρ οὗ λέγουσι ταῦτα καὶ ἀλαζονεύονται; καὶ ὁ Κῦροσ, εὐφήμει, ἔφη, μηδὲ λέγε ἀλαζόνασ εἶναι τούτουσ.

ὁ μὲν γὰρ ἀλαζὼν ἔμοιγε δοκεῖ ὄνομα κεῖσθαι ἐπὶ τοῖσ προσποιουμένοισ καὶ πλουσιωτέροισ εἶναι ἢ εἰσὶ καὶ ἀνδρειοτέροισ καὶ ποιήσειν ἃ μὴ ἱκανοί εἰσιν ὑπισχνουμένοισ, καὶ ταῦτα φανεροῖσ γιγνομένοισ ὅτι τοῦ λαβεῖν τι ἕνεκα καὶ κερδᾶναι ποιοῦσιν. οἱ δὲ μηχανώμενοι γέλωτα τοῖσ συνοῦσι μήτε ἐπὶ τῷ αὑτῶν κέρδει μήτ’ ἐπὶ ζημίᾳ τῶν ἀκουόντων μήτε ἐπὶ βλάβῃ μηδεμιᾷ, πῶσ οὐχ οὗτοι ἀστεῖοι ἂν καὶ εὐχάριτεσ δικαιότερον ὀνομάζοιντο μᾶλλον ἢ ἀλαζόνεσ; ὁ μὲν δὴ Κῦροσ οὕτωσ ἀπελογήσατο περὶ τῶν τὸν γέλωτα παρασχόντων·

αὐτὸσ δὲ ὁ λοχαγὸσ ὁ τὴν τοῦ λόχου χαριτίαν διηγησάμενοσ ἔφη· ἦ που ἄν, ἔφη, ὦ Ἀγλαϊτάδα, εἴ γε κλαίειν ἐπειρώμεθά σε ποιεῖν, σφόδρ’ ἂν ἡμῖν ἐμέμφου, ὥσπερ ἔνιοι καὶ ἐν ᾠδαῖσ καὶ ἐν λόγοισ οἰκτρὰ ἄττα λογοποιοῦντεσ εἰσ δάκρυα πειρῶνται ἄγειν, ὁπότε γε νῦν καὶ αὐτὸσ εἰδὼσ ὅτι εὐφραίνειν μέν τί σε βουλόμεθα, βλάψαι δ’ οὐδέν, ὅμωσ οὕτωσ ἐν πολλῇ ἀτιμίᾳ ἡμᾶσ ἔχεισ. ναὶ μὰ Δί’, ἔφη ὁ Ἀγλαϊτάδασ, καὶ δικαίωσ γε, ἐπεὶ καὶ αὐτοῦ τοῦ κλαίοντασ καθίζοντοσ τοὺσ φίλουσ πολλαχοῦ ἔμοιγε δοκεῖ ἐλάττονοσ ἄξια διαπράττεσθαι ὁ γέλωτα αὐτοῖσ μηχανώμενοσ.

εὑρήσεισ δὲ καὶ σύ, ἢν ὀρθῶσ λογίζῃ, ἐμὲ ἀληθῆ λέγοντα. κλαύμασι μέν γε καὶ πατέρεσ υἱοῖσ σωφροσύνην μηχανῶνται καὶ διδάσκαλοι παισὶν ἀγαθὰ μαθήματα, καὶ νόμοι γε πολίτασ διὰ τοῦ κλαίοντασ καθίζειν ἐσ δικαιοσύνην προτρέπονται· τοὺσ δὲ γέλωτα μηχανωμένουσ ἔχοισ ἂν εἰπεῖν ἢ σώματα ὠφελοῦντασ ἢ ψυχὰσ οἰκονομικωτέρασ τι ποιοῦντασ ἢ πολιτικωτέρασ; ἐκ τούτου ὁ Ὑστάσπασ ὧδέ πωσ εἶπε·

σύ, ἔφη, ὦ Ἀγλαϊτάδα, ἢν ἐμοὶ πείθῃ, εἰσ μὲν τοὺσ πολεμίουσ θαρρῶν δαπανήσεισ τοῦτο τὸ πολλοῦ ἄξιον, καὶ κλαίοντασ ἐκείνουσ πειράσῃ καθίζειν· ἡμῖν δὲ πάντωσ, ἔφη, τοῖσδε τοῖσ φίλοισ τούτου τοῦ ὀλίγου ἀξίου, τοῦ γέλωτοσ ἐπιδαψιλεύσῃ. καὶ γὰρ οἶδ’ ὅτι πολύσ σοί ἐστιν ἀποκείμενοσ· οὔτε γὰρ αὐτὸσ χρώμενοσ ἀνῃσίμωκασ αὐτόν, οὐδὲ μὴν φίλοισ οὐδὲ ξένοισ ἑκὼν εἶναι γέλωτα παρέχεισ· ὥστε οὐδεμία σοι πρόφασίσ ἐστιν ὡσ οὐ παρεκτέον σοι ἡμῖν γέλωτα. καὶ ὁ Ἀγλαϊτάδασ εἶπε· καὶ οἰεί γε, ὦ Ὑστάσπα, γέλωτα περιποιεῖν ἐξ ἐμοῦ; καὶ ὁ ταξίαρχοσ εἶπε· ναὶ μὰ Δί’, ἀνόητοσ ἄρ’ ἐστίν· ἐπεὶ ἔκ γε σοῦ πῦρ, οἶμαι, ῥᾷον ἄν τισ ἐκτρίψειεν ἢ γέλωτα ἐξαγάγοιτο. ἐπὶ τούτῳ μὲν δὴ οἵ τε ἄλλοι ἐγέλασαν, τὸν τρόπον εἰδότεσ αὐτοῦ, ὅ τ’ Ἀγλαϊτάδασ ἐπεμειδίασε.

καὶ ὁ Κῦροσ ἰδὼν αὐτὸν φαιδρωθέντα, ἀδικεῖσ, ἔφη, ὦ ταξίαρχε, ὅτι ἄνδρα ἡμῖν τὸν σπουδαιότατον διαφθείρεισ γελᾶν ἀναπείθων, καὶ ταῦτα, ἔφη, οὕτω πολέμιον ὄντα τῷ γέλωτι. ταῦτα μὲν δὴ ἐνταῦθα ἔληξεν.

ἐκ δὲ τούτου Χρυσάντασ ὧδ’ ἔλεξεν. ἀλλ’ ἐγώ, ἔφη, ὦ Κῦρε καὶ πάντεσ οἱ παρόντεσ, ἐννοῶ ὅτι συνεξεληλύθασι μὲν ἡμῖν οἱ μὲν καὶ βελτίονεσ, οἱ δὲ καὶ μείονοσ ἄξιοι·

ἢν δέ τι γένηται ἀγαθόν, ἀξιώσουσιν οὗτοι πάντεσ ἰσομοιρεῖν. καίτοι ἔγωγε οὐδὲν ἀνισώτερον νομίζω ἐν ἀνθρώποισ εἶναι τοῦ τῶν ἴσων τόν τε κακὸν καὶ τὸν ἀγαθὸν ἀξιοῦσθαι. καὶ ὁ Κῦροσ εἶπε πρὸσ τοῦτο· ἆρ’ οὖν, πρὸσ τῶν θεῶν, ὦ ἄνδρεσ, κράτιστον ἡμῖν ἐμβαλεῖν περὶ τούτου βουλὴν εἰσ τὸ στράτευμα, πότερα δοκεῖ, ἤν τι ἐκ τῶν πόνων δῷ ὁ θεὸσ ἀγαθόν, ἰσομοίρουσ πάντασ ποιεῖν, ἢ σκοποῦντασ τὰ ἔργα ἑκάστου πρὸσ ταῦτα καὶ τὰσ τιμὰσ ἑκάστῳ προστιθέναι; καὶ τί δεῖ, ἔφη ὁ Χρυσάντασ, ἐμβαλεῖν λόγον περὶ τούτου, ἀλλ’ οὐχὶ προειπεῖν ὅτι οὕτω ποιήσεισ;

οὐ καὶ τοὺσ ἀγῶνασ οὕτω προεῖπασ καὶ τὰ ἆθλα; ἀλλὰ μὰ Δί’, ἔφη ὁ Κῦροσ, οὐχ ὅμοια ταῦτα ἐκείνοισ· ἃ μὲν γὰρ ἂν στρατευόμενοι κτήσωνται, κοινὰ οἶμαι ἑαυτῶν ἡγήσονται εἶναι· τὴν δὲ ἀρχὴν τῆσ στρατιᾶσ ἐμὴν ἴσωσ ἔτι οἴκοθεν νομίζουσιν εἶναι, ὥστε διατάττοντα ἐμὲ τοὺσ ἐπιστάτασ οὐδὲν οἶμαι ἀδικεῖν νομίζουσιν. ἦ καὶ οἰεί, ἔφη ὁ Χρυσάντασ, ψηφίσασθαι ἂν τὸ πλῆθοσ συνελθὸν ὥστε μὴ ἴσων ἕκαστον τυγχάνειν, ἀλλὰ τοὺσ κρατίστουσ καὶ τιμαῖσ καὶ δώροισ πλεονεκτεῖν;

ἔγωγ’, ἔφη ὁ Κῦροσ, οἶμαι, ἅμα μὲν ἡμῶν συναγορευόντων, ἅμα δὲ καὶ αἰσχρὸν ὂν ἀντιλέγειν τὸ μὴ οὐχὶ τὸν πλεῖστα καὶ πονοῦντα καὶ ὠφελοῦντα τὸ κοινὸν τοῦτον καὶ μεγίστων ἀξιοῦσθαι. οἶμαι δ’, ἔφη, καὶ τοῖσ κακίστοισ συμφέρον φανεῖσθαι τοὺσ ἀγαθοὺσ πλεονεκτεῖν. ὁ δὲ Κῦροσ ἐβούλετο καὶ αὐτῶν ἕνεκα τῶν ὁμοτίμων γενέσθαι τοῦτο τὸ ψήφισμα·

βελτίουσ γὰρ ἂν καὶ αὐτοὺσ ἡγεῖτο τούτουσ εἶναι, εἰ εἰδεῖεν ὅτι ἐκ τῶν ἔργων καὶ αὐτοὶ κρινόμενοι τῶν ἀξίων τεύξονται. καιρὸσ οὖν ἐδόκει αὐτῷ εἶναι νῦν ἐμβαλεῖν περὶ τούτου ψῆφον, ἐν ᾧ καὶ οἱ ὁμότιμοι ὤκνουν τὴν τοῦ ὄχλου ἰσομοιρίαν. οὕτω δὴ συνεδόκει τοῖσ ἐν τῇ σκηνῇ συμβαλέσθαι περὶ τούτου λόγουσ καὶ συναγορεύειν ταῦτα ἔφασαν χρῆναι ὅστισπερ ἀνὴρ οἰοίτο εἶναι. ἐπιγελάσασ δὲ τῶν ταξιάρχων τισ εἶπεν·

καὶ γὰρ πόνων καὶ τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων ὁρῶ πάνυ θαρραλέωσ βουλόμενον μεῖον ἔχειν παρ’ ὁντιναοῦν. ἀλλ’ ἐγώ, ἔφη, ἄνδρα οἶδα καὶ τοῦ δήμου ὃσ συνερεῖ ὥστε μὴ εἰκῇ οὕτωσ ἰσομοιρίαν εἶναι. ἄλλοσ δ’ ἀντήρετο τοῦτον τίνα λέγοι. ὁ δ’ ἀπεκρίνατο· ἔστι νὴ Δί’ ἀνὴρ ἡμῖν σύσκηνοσ, ὃσ ἐν παντὶ μαστεύει πλέον ἔχειν. ἄλλοσ δ’ ἐπήρετο αὐτόν· ἦ καὶ τῶν πόνων; μὰ Δί’, ἔφη, οὐ μὲν δή· ἀλλὰ τοῦτό γε ψευδόμενοσ ἑάλωκα. ἀλλ’ ἐγὼ μέν, ἔφη ὁ Κῦροσ, ὦ ἄνδρεσ, γιγνώσκω τοὺσ τοιούτουσ ἀνθρώπουσ οἱο͂ν καὶ οὗτοσ νῦν λέγει, εἴπερ δεῖ ἐνεργὸν καὶ πειθόμενον ἔχειν τὸ στράτευμα, ἐξαιρετέουσ εἶναι ἐκ τῆσ στρατιᾶσ.

δοκεῖ γάρ μοι τὸ μὲν πολὺ τῶν στρατιωτῶν εἶναι οἱο͂ν ἕπεσθαι ᾗ ἄν τισ ἡγῆται· ἄγειν δ’ οἶμαι ἐπιχειροῦσιν οἱ μὲν καλοὶ κἀγαθοὶ ἐπὶ τὰ καλὰ κἀγαθά, οἱ δὲ πονηροὶ ἐπὶ τὰ πονηρά. καὶ πολλάκισ τοίνυν πλείονασ ὁμογνώμονασ λαμβάνουσιν οἱ φαῦλοι ἢ οἱ σπουδαῖοι.

ἡ γὰρ πονηρία διὰ τῶν παραυτίκα ἡδονῶν πορευομένη ταύτασ ἔχει συμπειθούσασ πολλοὺσ αὐτῇ ὁμογνωμονεῖν· ἡ δ’ ἀρετὴ πρὸσ ὄρθιον ἄγουσα οὐ πάνυ δεινή ἐστιν ἐν τῷ παραυτίκα εἰκῇ συνεπισπᾶσθαι, ἄλλωσ τε καὶ ἢν ἄλλοι ὦσιν ἐπὶ τὸ πρανὲσ καὶ τὸ μαλακὸν ἀντιπαρακαλοῦντεσ. καὶ τοίνυν ὅταν μέν τινεσ βλακείᾳ καὶ ἀπονίᾳ μόνον κακοὶ ὦσι, τούτουσ ἐγὼ νομίζω ὥσπερ κηφῆνασ δαπάνῃ μόνον ζημιοῦν τοὺσ κοινῶνασ·

οἳ δ’ ἂν τῶν μὲν πόνων κακοὶ ὦσι κοινωνοί, πρὸσ δὲ τὸ πλεονεκτεῖν σφοδροὶ καὶ ἀναίσχυντοι, οὗτοι καὶ ἡγεμονικοί εἰσι πρὸσ τὰ πονηρά· πολλάκισ γὰρ δύνανται τὴν πονηρίαν πλεονεκτοῦσαν ἀποδεικνύναι· ὥστε παντάπασιν ἐξαιρετέοι ἡμῖν οἱ τοιοῦτοί εἰσι. καὶ μὴ μέντοι σκοπεῖτε ὅπωσ ἐκ τῶν πολιτῶν ἀντιπληρώσετε τὰσ τάξεισ, ἀλλ’ ὥσπερ ἵπποι οἳ ἂν ἄριστοι ὦσιν, οὐχ οἳ ἂν πατριῶται, τούτουσ ζητεῖτε, οὕτω καὶ ἀνθρώπουσ ἐκ πάντων οἳ ἂν ὑμῖν δοκῶσι μάλιστα συνισχυριεῖν τε ὑμᾶσ καὶ συγκοσμήσειν, τούτουσ λαμβάνετε.

μαρτυρεῖ δέ μοι καὶ τόδε πρὸσ τὸ ἀγαθόν· οὔτε γὰρ ἁρ́μα δήπου ταχὺ γένοιτ’ ἂν βραδέων ἵππων ἐνόντων οὔτε δίκαιον ἀδίκων συνεζευγμένων, οὐδὲ οἶκοσ δύναιτ’ ἂν εὖ οἰκεῖσθαι πονηροῖσ οἰκέταισ χρώμενοσ, ἀλλὰ καὶ ἐνδεόμενοσ οἰκετῶν ἧττον σφάλλεται ἢ ὑπὸ ἀδίκων ταραττόμενοσ. εὖ δ’ ἴστε, ἔφη, ὦ ἄνδρεσ, φίλοι, ὅτι οὐδὲ τοῦτο μόνον ὠφελήσουσιν οἱ κακοὶ ἀφαιρεθέντεσ ὅτι κακοὶ ἀπέσονται, ἀλλὰ καὶ τῶν καταμενόντων οἳ μὲν ἀνεπίμπλαντο ἤδη κακίασ, ἀποκαθαροῦνται πάλιν ταύτησ, οἱ δὲ ἀγαθοὶ τοὺσ κακοὺσ ἰδόντεσ ἀτιμασθέντασ πολὺ εὐθυμότερον τῆσ ἀρετῆσ ἀνθέξονται.

ὁ μὲν οὕτωσ εἶπε·

τοῖσ δὲ φίλοισ πᾶσι συνέδοξε ταῦτα, καὶ οὕτωσ ἐποίουν. ἐκ δὲ τούτου πάλιν αὐτοῖσ σκώμματοσ ἤρχετο ὁ Κῦροσ.

κατανοήσασ γάρ τινα τῶν λοχαγῶν σύνδειπνον καὶ παρακλίτην πεποιημένον ἄνδρα ὑπέρδασύν τε καὶ ὑπέραισχρον, ἀνακαλέσασ τὸν λοχαγὸν ὀνομαστὶ εἶπεν ὧδε· ὦ Σαμβαύλα, ἔφη, ἀλλ’ ἦ καὶ σὺ κατὰ τὸν Ἑλληνικὸν τρόπον, ὅτι καλόν ἐστι, περιάγει τοῦτο τὸ μειράκιον τὸ παρακατακείμενόν σοι; νὴ τὸν Δί’, ἔφη ὁ Σαμβαύλασ, ἥδομαι γοῦν καὶ ἐγὼ συνών τε καὶ θεώμενοσ τοῦτον. ἀκούσαντεσ ταῦτα οἱ σύσκηνοι προσέβλεψαν·

ὡσ δὲ εἶδον τὸ πρόσωπον τοῦ ἀνδρὸσ ὑπερβάλλον αἴσχει, ἐγέλασαν πάντεσ. καί τισ εἶπε· πρὸσ τῶν θεῶν, ὦ Σαμβαύλα, ποίῳ ποτέ σε ἔργῳ ἁνὴρ οὗτοσ ἀνήρτηται; καὶ ὃσ εἶπεν·

ἐγὼ ὑμῖν νὴ τὸν Δία, ὦ ἄνδρεσ, ἐρῶ. ὁποσάκισ γὰρ αὐτὸν ἐκάλεσα εἴτε νυκτὸσ εἴτε ἡμέρασ, οὐπώποτέ μοι οὔτ’ ἀσχολίαν προυφασίσατο οὔτε βάδην ὑπήκουσεν, ἀλλ’ ἀεὶ τρέχων· ὁποσάκισ τε αὐτῷ πρᾶξαί τι προσέταξα, οὐδὲν ἀνιδρωτί ποτε αὐτὸν εἶδον ποιοῦντα. πεποίηκε δὲ καὶ τοὺσ δεκαδέασ πάντασ τοιούτουσ, οὐ λόγῳ ἀλλ’ ἔργῳ ἀποδεικνὺσ οἱούσ δεῖ εἶναι. καί τισ εἶπε·

κἄπειτα τοιοῦτον ὄντα οὐ φιλεῖσ αὐτὸν ὥσπερ τοὺσ συγγενεῖσ; καὶ ὁ αἰσχρὸσ ἐκεῖνοσ πρὸσ τοῦτο ἔφη· μὰ Δία· οὐ γὰρ φιλόπονόσ ἐστιν· ἐπεὶ ἤρκει ἂν αὐτῷ, εἰ ἐμὲ ἤθελε φιλεῖν, τοῦτο ἀντὶ πάντων τῶν γυμνασίων.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Β, chapter 2

(크세노폰, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Β, chapter 2)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION