Theocritus, Idylls, Μεγάρα

(테오크리토스, Idylls, Μεγάρα)

"Μῆτερ ἐμή, τίφθ’ ὧδε φίλον κατὰ θυμὸν ἰάπτεισ ἐκπάγλωσ ἀχέουσα, τὸ πρὶν δέ τοι οὐκέτ’ ἔρευθοσ σώζετ’ ἐπὶ ῥεθέεσσι; τί μοι τόσον ἠνίησαι; ἦ ῥ’ ὅτι ἄλγεα πάσχει ἀπείριτα φαίδιμοσ υἱὸσ ἀνδρὸσ ὑπ’ οὐτιδανοῖο, λέων ὡσείθ’ ὑπὸ νεβροῦ; ὤμοι ἐγώ, τί νυ δή με θεοὶ τόσον ἠτίμησαν ἀθάνατοι; τί νύ μ’ ὧδε κακῇ γονέεσ τέκον αἴσῃ; δύσμοροσ, ἥτ’ ἐπεὶ ἀνδρὸσ ἀμύμονοσ ἐσ λέχοσ ἦλθον, τὸν μὲν ἐγὼ τίεσκον ἴσον φαέεσσιν ἐμοῖσιν ἠδ’ ἔτι νῦν σέβομαί τε καὶ αἰδέομαι κατὰ θυμόν· τοῦ δ’ οὔτισ γένετ’ ἄλλοσ ἀποτμότεροσ ζωόντων, οὐδὲ τόσων σφετέρῃσιν ἐγεύσατο φροντίσι κηδέων. σχέτλιοσ, ὃσ τόξοισιν, ἅ οἱ πόρεν αὐτὸσ Ἀπόλλων ἠέ τινοσ Κηρῶν ἢ Ἐριννύοσ αἰνὰ βέλεμνα, παῖδασ ἑοὺσ κατέπεφνε καὶ ἐκ φίλον εἵλετο θυμὸν μαινόμενοσ κατὰ οἶκον, ὁ δ’ ἔμπλεοσ ἔσκε φόνοιο. τοὺσ μὲν ἐγὼ δύστηνοσ ἐμοῖσ ἴδον ὀφθαλμοῖσι βαλλομένουσ ὑπὸ πατρί· τὸ δ’ οὐδ’ ὄναρ ἤλυθεν ἄλλῳ· οὐδέ σφιν δυνάμην ἀδινὸν καλέουσιν ἀρῆξαι μητέρ’ ἑήν, ἐπεὶ ἐγγὺσ ἀνίκητον κακὸν ἠε͂ν. ὡσ δ’ ὄρνισ ὀδύρηται ἐπὶ σφετέροισι νεοσσοῖσ ὀλλυμένοισ, οὕστ’ αἰνὸσ ὄφισ ἔτι νηπιάχοντασ θάμνοισ ἐν πυκινοῖσι κατεσθίει· ἡ δὲ κατ’ αὐτοὺσ πωτᾶται κλάζουσα μάλα λιγὺ πότνια μήτηρ, οὐδ’ ἄρ’ ἔχει τέκνοισιν ἐπαρκέσαι· ἦ ῥά οἱ αὐτῇ ἆσσον ἴμεν μέγα τάρβοσ ἀμειλίκτοιο πελώρου· ὣσ ἐγὼ αἰνοτόκεια φίλον γόνον αἰάζουσα μαινομένοισι πόδεσσι δόμον κάτα πολλὸν ἐφοίτων. ὥσ γ’ ὄφελον μετὰ παισὶν ἅμα θνήσκουσα καὶ αὐτὴ κεῖσθαι φαρμακόεντα δι’ ἥπατοσ ἰὸν ἔχουσα, <ἢ καὶ σοῖσ ἀγανοῖσιν ὑπαὶ βελέεσσι δαμῆναι> Ἄρτεμι θηλυτέρῃσι μέγα κρείουσα γυναιξί. τῷ χ’ ἡμᾶσ κλαύσαντε φίλῃσ ἐπὶ χερσὶ τοκῆεσ πολλοῖσ σὺν κτερέεσσι πυρῆσ ἐπέβησαν ὁμοίησ, καί κεν ἕνα χρύσειον ἐσ ὀστέα κρωσσὸν ἁπάντων λέξαντεσ κατέθαψαν, ὅθι πρῶτον γενόμεσθα. νῦν δ’ οἱ μὲν Θήβην ἱπποτρόφον ἐνναίουσιν Ἀονίου πεδίοιο βαθεῖαν βῶλον ἀροῦντεσ· αὐτὰρ ἐγὼ Τίρυνθα κατὰ κραναὴν πόλιν Ἥρησ πολλοῖσιν δύστηνοσ ἰάπτομαι ἄλγεσιν ἦτορ αἰεὶ ὁμῶσ· δακρύων δὲ πάρεστί μοι οὐδ’ ἴ’ ἐρωή. ἀλλὰ πόσιν μὲν ὁρῶ παῦρον χρόνον ὀφθαλμοῖσιν οἴκῳ ἐν ἡμετέρῳ· πολέων δὲ οἱ ἔργον ἑτοῖμον μόχθων, τοὺσ ἐπὶ γαῖαν ἀλώμενοσ ἠδὲ θάλασσαν μοχθίζει πέτρησ ὅγ’ ἔχων νόον ἠὲ σιδήρου καρτερὸν ἐν στήθεσσι· σὺ δ’ ἠύτε λείβεται ὕδωρ, νύκτασ τε κλαίουσα καὶ ἐκ Διὸσ ἤμαθ’ ὁπόσσα. ἄλλοσ μὰν οὐκ ἄν τισ ἐυφρήναι με παραστὰσ κηδεμόνων· οὐ γάρ σφε δόμων κατὰ τεῖχοσ ἐέργει. καὶ λίην πάντεσ γε πέρην πιτυώδεοσ Ἰσθμοῦ ναίουσ’, οὐδέ μοί ἐστι πρὸσ ὅντινά κε βλέψασα ο̣ ̣ α γυνὴ πανάποτμοσ ἀναψύξαιμι φίλον κῆρ, νόσφι γε δὴ Πύρρησ συνομαίμονοσ· ἡ δὲ καὶ αὐτὴ ἀμφὶ πόσει σφετέρῳ πλέον ἄχνυται Ἰφικλῆι, σῷ υἱεῖ· πάντων γὰρ ὀϊζυρώτατα τέκνα γείνασθαί σε θεῷ τε καὶ ἀνέρι θνητῷ ἐόλπα. " ὣσ ἄρ’ ἔφη· τὰ δέ οἱ θαλερώτερα δάκρυα μήλων κόλπον ἐσ ἱμερόεντα κατὰ βλεφάρων ἐχέοντο, μνησαμένῃ τέκνων τε καὶ ὧν μετέπειτα τοκήων. ὡσ δ’ αὔτωσ δακρύοισι παρήια λεύκ’ ἐδίαινεν Ἀλκμήνη· βαρὺ δ’ ἥγε καὶ ἐκ θυμοῦ στενάχουσα μύθοισιν πυκινοῖσι φίλην νυὸν ὧδε μετηύδα· "δαιμονίη παίδων, τί νύ τοι φρεσὶν ἔμπεσε τοῦτο πευκαλίμῃσ; πῶσ ἄμμ’ ἐθέλεισ ὀροθυνέμεν ἄμφω κήδε’ ἄλαστα λέγουσα; τὰ δ’ οὐ νῦν πρῶτα κέκλαυται. ἢ οὐχ ἅλισ, οἷσ ἐχόμεσθα τὸ δεύτατον αἰεὶ ἐπ’ ἦμαρ γινομένοισ; μάλα μέν γε φιλοθρηνήσ κέ τισ εἰή, ὅστισ ἀριθμήσειεν ἐφ’ ἡμετέροισ ἀχέεσσι θάρσει. οὐ τοιῆσδ’ ἐκυρήσαμεν ἐκ θεοῦ αἴσησ. καὶ δ’ αὐτὴν ὁρόω δε, φίλον τέκοσ, ἀτρύτοισιν ἄλγεσι μοχθίζουσαν. ἐπιγνώμων δέ τοί εἰμι ἀσχαλάαν, ὅτε δή γε καὶ εὐφροσύνησ κόροσ ἐστί. καί σε μάλ’ ἐκπάγλωσ ὀλοφύρομαι ἠδ’ ἐλεαίρω, οὕνεκεν ἡμετέροιο λυγροῦ μετὰ δαίμονοσ ἔσχεσ, ὅσθ’ ἡμῖν ἐφύπερθε κάρησ βαρὺσ αἰωρεῖται. ἴστω γὰρ Κούρη τε καὶ εὐέανοσ Δημήτηρ, ἅσ κε μέγα βλαφθείσ τισ ἑκὼν ἐπίορκον ὀμόσσῃ δυσμενέων, μηδέν δε χερειότερον φρεσὶν ᾗσι στέργειν ἢ εἴ πέρ μοι ὑπὲκ νηδυίοφιν ἦλθεσ καί μοι τηλυγέτη ἐνὶ δώμασι παρθένοσ ἦσθα. οὐδ’ αὐτήν γέ νυ πάμπαν ἐόλπά δε τοῦτό γε λήθειν. τῷ μηδ’ ἐξείπῃσ πότ’, ἐμὸν θάλοσ, ὥσ σευ ἀκηδέω, μηδ’ εἴ κ’ ἠυκόμου Νιόβησ πυκινώτερα κλαίω. οὐδὲν γὰρ νεμεσητὸν ὑπὲρ τέκνου γοάασθαι μητέρι δυσπαθέοντοσ· ἐπεὶ δέκα μῆνασ ἔκαμνον πρὶν ἤπερ τ’ ἰδέειν μιν, ἐμῷ ὑπὸ ἥπατ’ ἔχουσα, καί με πυλάρταο σχεδὸν ἤγαγεν Αἰδωνῆοσ· ὧδέ ἑ δυστοκέουσα κακὰσ ὠδῖνασ ἀνέτλην. νῦν δέ μοι οἴχεται υἱὸσ ἐπ’ ἀλλοτρίησ νέον ἆθλον ἐκτελέων· οὐδ’ οἶδα δυσάμμοροσ, εἴτε μιν αὐτὸν ἐνθάδε νοστήσανθ’ ὑποδέξομαι, εἴτε καὶ οὐκί. πρὸσ δ’ ἔτι μ’ ἐπτοίησε διὰ γλυκὺν αἰνὸσ ὄνειροσ ὕπνον· δειμαίνω δὲ παλίγκοτον ὄψιν ἰδοῦσα ἐκπάγλωσ, μή μοί τι τέκνοισ ἀποθύμιον ἔρδοι. εἴσατο γάρ μοι ἔχων μακέλην εὐεργέα χερσὶ παῖσ ἐμὸσ ἀμφοτέρῃσι, βίη Ἡρακληείη· τῇ μεγάλην ἐλάχαινε δεδεγμένοσ ὡσ ἐπὶ μισθῷ τάφρον τηλεθάοντοσ ἐπ’ ἐσχατιῇ τινοσ ἀγροῦ, γυμνὸσ ἄτερ χλαίνησ τε καὶ εὐμίτροιο χιτῶνοσ. αὐτὰρ ἐπειδὴ παντὸσ ἀφίκετο πρὸσ τέλοσ ἔργου καρτερὸν οἰνοφόροιο πονεύμενοσ ἑρ́κοσ ἀλωῆσ, ἤτοι ὁ λίστρον ἔμελλεν ἐπὶ προύχοντοσ ἐρείσασ ἀνδήρου καταδῦναι ἃ καὶ πάροσ εἵματα ἕστο· ἐξαπίνησ δ’ ἀνέλαμψεν ὑπὲρ καπέτοιο βαθείησ πῦρ ἄμοτον, περὶ δ’ αὐτὸν ἀθέσφατοσ εἱλεῖτο φλόξ. αὐτὰρ ὅγ’ αἰὲν ὄπισθε θοοῖσ ἀνεχάζετο ποσσίν, ἐκφυγέειν μεμαὼσ ὀλοὸν μένοσ Ἡφαίστοιο· αἰεὶ δὲ προπάροιθεν ἑοῦ χροὸσ ἠύτε γέρρον νώμασκεν μακέλην· περὶ δ’ ὄμμασιν ἔνθα καὶ ἔνθα πάπταινεν, μὴ δή μιν ἐπιφλέξῃ δήιον πῦρ. τῷ μὲν ἀοσσῆσαι λελιημένοσ, ὥσ μοι ἐίκτο, Ἰφικλέησ μεγάθυμοσ ἐπ’ οὔδεϊ κάππεσ’ ὀλισθὼν πρὶν ἐλθεῖν, οὐδ’ ὀρθὸσ ἀναστῆναι δύνατ’ αὖτισ, ἀλλ’ ἀστεμφὲσ ἔκειτο, γέρων ὡσείτ’ ἀμενηνόσ, ὅντε καὶ οὐκ ἐθέλοντα βιήσατο γῆρασ ἀτερπὲσ καππεσέειν, κεῖται δ’ ὅγ’ ἐπὶ χθονὸσ ἔμπεδον αὐτοῦ εἰσ ὅ κε τισ χειρόσ μιν ἀνειρύσσῃ παριόντων αἰδεσθεὶσ ὄπιδα τρομερὴν πολιοῖο γενείου. ὣσ ἐν γῇ λελίαστο σακεσπάλοσ Ἰφικλείησ. αὐτὰρ ἐγὼ κλαίεσκον ἀμηχανέοντασ ὁρῶσα παῖδασ ἐμούσ, μέχρι δή μοι ἀπέσσυτο νήδυμοσ ὕπνοσ ὀφθαλμῶν, ἠὼσ δὲ παραυτίκα φαινόλισ ἦλθε. τοῖα, φίλη, μοι ὄνειρα διὰ φρένασ ἐπτοίησαν παννυχίῃ· τὰ δὲ πάντα πρὸσ Εὐρυσθῆα τρέποιτο οἴκου ἀφ’ ἡμετέροιο, γένοιτο δὲ μάντισ ἐκείνῳ θυμὸσ ἐμόσ, μηδ’ ἄλλο παρὲκ τελέσειέ τι δαίμων.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION